Indignatie redactie 
Het is niet onmogelijk dat ze in ‘Washington‘ meer weten dan ik veronderstel, en dat de fanclub van de handelsoorlog met China onder analisten het gelijk aan hun kant hebben, maar ik heb er een hard hoofd in.
Die fanclub is zelf ook verdeeld over de strategie, maar twijfelt niet aan de eindzege van de Amerikanen. Mijn scepsis is daarbij even groot als ten tijde van Frans Timmermans die bij Pauw & Witteman stellig beweerde dat Rusland en China nooit een alliantie zouden vormen. Of toen Bernanke aan de vooravond van de ‘Kredietcrisis‘ stelde dat een grote economische crisis in deze tijd ondenkbaar was. Of toen onze politieke leiders stelden dat ze de zegeningen van onze liberale democratie gingen brengen in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië.
Die scepsis over de onoverwinnelijkheid van de Verenigde Staten wordt niet alleen gevoed door die missers, maar ook door mijn focus op de mondiale ontwikkelingen die mij al veel langer geleden op het spoor hebben gezet van Russische, Chinese en Iraanse leiders die de bui al zagen hangen, en zich op deze ontwikkelingen hebben voorbereid. Het is niet uitgesloten dat achter de ‘Columbo-act‘ van Trump en de ‘Warparty‘, die op ieder niveau voor chaotische ontwikkelingen zorgt, een geniaal plan schuilgaat, maar ik zie het niet.
De frontale aanval op Huawei wordt door Michael Every van de Rabobank bestempeld als een doodklap voor dat Chinese bedrijf, terwijl de redactie van de Financial Times bezorgd is, omdat het niet valt uit te sluiten dat de Chinezen bij machte zullen blijken te zijn om het zonder ‘Android‘ te stellen. Overigens gaat het niet slechts over die ‘diensten‘ van Google, maar doet de Nederlandse ‘chipmaker‘ NXP ook een duit in het zakje door te beloven geen ‘chips‘ meer te zullen leveren aan Huawei. Het verlies van de wegvallende omzet hoopt men te ‘compenseren‘ door bezuinigingen. Lees: Ontslagen. Maar in Nederland zijn onze politieke leiders druk met het ‘Songfestival‘, de ‘Formule 1‘, en het invoeren van wetgeving waardoor het mogelijk moet worden om mensen zonder bewijs van kwade opzet achter de tralies te krijgen als er klachten binnenkomen van vrouwen die de ‘seks‘ bij nader inzien onplezierig vonden.
Dat Huawei zou worden aangevallen, ook als China zo gek zou zijn geweest een ‘deal‘ te sluiten met ‘Washington‘ over de rest van de handel, stond voor mij al vast. De gijzeling van de dochter van de oprichter van het bedrijf, in Canada, op last van ‘Washington‘, wierp zijn schaduw vooruit. De suggestie dat het een achter de hand gehouden ‘nucleaire optie‘ zou zijn om een doorbraak te forceren, is in mijn ogen dan ook een leugen. Het is eerder dat ze door de weigering van de Chinezen om akkoord te gaan met een incomplete overeenkomst gedwongen zijn nu hun masker te laten vallen. ‘Washington‘ meent dat het kan volstaan met ‘vermoedens‘ om iemand een doodschop te geven, en als China akkoord was gegaan met een ‘handelsverdrag‘, had ‘Washington‘ Huawei alsnog de pen op de neus gezet op grond van klachten over ‘mogelijke spionage‘, niet anders dan ze elders in de wereld keer op keer flikken. Dat spelletje doorzien ze echt wel in ‘Beijing‘. Maar is het nu ‘einde bericht‘ voor Huawei? Of zelfmoord van de Amerikanen? Ik vrees dat laatste, maar ik meen dat China liever zou zien dat ze zichzelf niet van kant zouden maken, omdat ze plannen hebben voor een mondiale ‘markt‘, zoals ontvouwd in hun ‘One Belt, One Road‘ initiatief, en bereidheid om loyaal met de ‘Europese‘ landen te werken aan implementatie van de ‘Akkoorden van Parijs‘.
‘Den Haag‘ blinkt al enige tijd uit in keuzes die meer lijken te zijn ingegeven door ‘gevoel‘ en pure, korte termijn hebzucht, dan door verstand en visie. Het lijkt mij dat we er goed aan doen die mentaliteit niet te exporteren naar ‘Europa‘, dus als u morgen in het stemhokje staat, kleur dan niet het vakje rood van de politicus die u een ‘goed gevoel‘ geeft, maar denk er even over na. ‘Europa‘ gaat niet alleen over ‘rechte komkommers‘.
Realiseer u dat ons land, net als de Verenigde Staten, op enig moment is overgeschakeld op ‘diensten‘ als belangrijkste bron van inkomsten, naast ‘voedselvoorziening‘, waarbij de productie van ‘goederen‘ werd geëxporteerd naar China, en we gelijktijdig ‘uitverkoop‘ hielden met de enige ‘grondstof‘ die ons land rijk was: Gas. In de Verenigde Staten lijken ze te denken dat ‘marktleider‘ Google onmisbaar is. Maar bedenk dan dat Google dat ‘Android‘ besturingssysteem, ‘YouTube‘ en andere ‘diensten‘ niet zelf ontwikkelde, maar kocht. En dat Huawei al in maart aankondigde een alternatief te hebben, maar dat ze er pas mee zouden komen als de Verenigde Staten zo onverstandig waren om Google te verbieden ‘Android‘ op Huawei-toestellen te ondersteunen. De fanclub zegt dat het Huawei keihard raakt, maar als Huawei er in slaagt zich staande te houden, is het een pijl door het hart van het ‘verdienmodel‘ van Google. Uitstel van implementatie van de opdracht om Huawei buiten de deur te zetten is dan ook geen coulance richting de Chinese fabrikant, maar verscheidene Amerikaanse bedrijven dreigden door die stap het faillissement in geduwd te worden.
Belangrijker is de vraag of Huawei in de problemen komt als ze niet langer de ‘chips‘ kunnen gebruiken die NXP hen leverde. Ik weet van dichtbij dat de Chinezen zich suf kochten aan de machines van ASML die die ‘chips‘ maken, en Chinezen zijn niet achterlijk. Het zou mij verbazen als ze geen manier zouden weten te vinden om die ‘chips‘ te ‘klonen‘, of zelfs te verbeteren. En dan is het gewoon ‘einde bericht‘ voor NXP. Het zou kunnen leiden tot juridische spelletjes over ‘rechten‘ en ‘patenten‘, maar gelet op de escalerende stappen die nu worden gezet denk ik dat China daar de neus voor op zal halen als de klagende partij gezien wordt als een vijand van China, door de slaafse volgzaamheid van de instructies uit ‘Washington‘.
Waar Michael Every schamper doet over het Chinese antwoord op de recente ‘nucleaire‘ aanval van ‘Washington‘ op Huawei, waar ze de export van ‘Rare-Earth‘ mineralen gaan stoppen, vrees ik dat hij zich ook beter nog even kan inlezen in de materie. Om te beginnen vergt het opzetten van de winning elders massieve investeringen, die moeten worden terugverdiend, en de toch al hoge kosten van die mineralen nóg hoger maken (voor de Amerikanen en haar bondgenoten), maar het zal ook tijd kosten om dat op te zetten. En tot de winning op gang komt, zuigen de bedrijven die er op zijn aangewezen voor hun ‘High-Tech-Shit‘, waaronder ‘wapenproducenten‘, vacuüm. Dan nog is het één ding dat ‘men‘ weet dat er in sommige landen van dat soort mineralen in de grond zitten, en een ander ding om te bepalen waar precies, en hoe je ze naar een ‘markt‘ moet brengen.
De ‘contraire‘ Amerikaanse journalist Fred Reed lijkt het met mij eens. In zijn eigen cynische stijl stelt hij dat hij druk is met het trainen van zijn ‘cobra’s‘, om ‘Congresleden‘ te bijten (behalve Ron Paul, de libertaire ‘Einzelgänger‘), en ik denk dat hij niet de enige Amerikaan is met dat soort sentimenten. Het simpele feit dat ‘Republikeinen‘ en ‘Democraten‘ (de ‘Warparty‘) elkaar hebben gevonden in de roep om oorlog met China en Rusland, en Iran, en Venezuela, moet niet begrepen worden als een breed gedragen overtuiging onder de bevolking dat ‘Washington‘ op de goede weg is. En aan het eind van de dag gaat het niet uitsluitend om de ‘sportschoenen-verkopers‘ die de deuren zullen moeten sluiten, of de boeren die zonder massieve subsidievacuüm trekken. Dit gaat pijn doen in Amerika. De Chinezen zijn er klaar voor. En wij?
