Onnodig te zeggen dat buitenlands vuil niet uit Noorwegen of andere stabiele democratische bondgenoten zoals Ierland, Frankrijk en Engeland zou komen. Het zou komen van corrupte autoritaire regimes die de Amerikaanse democratie willen manipuleren voor hun eigen doeleinden. In 2016, de Russische regering de voorkeur Trump omdat hij leek open voor het verlichten van de Amerikaanse sancties tegen het land. Wat als Saoedi-Arabië en de andere monarchieën in de Golf proberen de steun van Trump als president terug te betalen door zich in 2020 te bemoeien? (De Verenigde Arabische Emiraten, die nauwe banden onderhoudt met het Witte Huis, zijn naar verluidt gericht tegen dissidenten , buitenlandse nieuwszenders en rivaliserende staten met cyberaanvallen.) Wat als Chinese leiders proberen de verkiezing in het voordeel van zijn tegenstanders te duwen, in de hoop de handelsoorlog te beëindigen?

Trump en zijn bondgenoten hebben de afgelopen tijd lang geprobeerd hun contactenmet Russische tussenpersonen te normaliseren . (Jared Kushner, de schoonzoon van de president en een invloedrijke hoveling in het Witte Huis, weigerde onlangs ook te beweren dat hij de FBI zou waarschuwen voor mogelijke bemoeienissen.) En de Republikeinse partij die groot is, heeft het grotendeels mogelijk gemaakt. Senaat Meerderheid Leider Mitch McConnell blokkeert de Senaat van het overwegen van rekeningen die verkiezingsveiligheid voor volgend jaar zouden versterken, wanneer hij, ook, voor herverkiezing is. Idealiter zouden Amerikaanse leiders hun partijdige verschillen opzij zetten om het democratische systeem te beschermen tegen buitenlandse bemoeienissen. Die hogere ambities zijn geen partij voor McConnell’s meedogenloze hyperparticipatie.

Een basisprincipe in een democratische samenleving is dat gekozen leiders handelen in het belang van de mensen. Er is ook een inherente verplichting om niemand anders te dienen. Wanneer zij hun feest dienen, noemen we het partijdig. Als ze zichzelf dienen, noemen we het corruptie. Als ze hun familie dienen, noemen we het nepotisme. Als ze een buitenlandse regering dienen, noemen we dat verraad.

De acties van Trump komen natuurlijk niet juridisch neer op verraad. (De opstellers van de grondwet wisten heel goed hoe Engelse koningen misbruik hadden gemaakt van hoogverraad om hun politieke vijanden af ​​te zetten, en namen wijselijk een bepaling op die een hoge drempel stelde om iemand schuldig te verklaren aan die misdaad.) Maar zijn bemoediging van buitenlandse bemoeienis is nog steeds een diep verraad, een die zijn belangen boven Amerikaans zelfbestuur en de rechtsstaat plaatst. Als dit geen beledigende overtreding is, is er niets.

Huis Democratische leiders zijn het daar niet mee eens. Gevraagd op donderdag over de uitspraken van Trump klonk Spreker Nancy Pelosi meer als een teleurgestelde ouder dan de enige Amerikaan die de macht had om een ​​onderzoek naar de beschuldiging aan de president te lanceren . “De president gaf ons nogmaals bewijs dat hij niet goed en fout weet”, zei ze donderdag tegen verslaggevers . “Het is een heel trieste zaak, een heel trieste zaak dat hij niet goed of fout weet.” Pelosi maakte vervolgens van de gelegenheid gebruik om een ​​stem uit de Senaat op HR 1 te vragen – de For the People Act – het hervormingswetgevingspakket van de Democraten . Wat de algemene verdiensten van het wetsvoorstel ook zijn, het is een zwakke reactie op een president die de Amerikaanse democratie flagrant ondermijnt.

Trump zal waarschijnlijk geen gevolgen ondervinden voor dit verraad zolang de beschuldiging buiten de tafel blijft. Noch zal iemand anders in deze saga. McConnell, de grote enabler van Trump, staat op het punt om in 2020 niet te worden afgesloten. Zelfs Pelosi zelf zal geen gevolgen ondervinden voor haar weigering om Trump te beschuldigen; ze blijft breed populair onder de Democraten en heeft al aangekondigd dat ze als spreker zal aftreden.

Die gevolgen worden in plaats daarvan door iedereen in het land gevoeld. Amerikaanse democratie, hoewel nooit perfect, zou een stuk erger kunnen zijn. Dankzij Trumps acties riskeren Amerikanen een democratie te erven waarbij verkiezingen speelplaatsen zijn voor buitenlandse mogendheden eerder dan een uitdrukking van de wensen van de burgers.