Indignatie redactie 
De boodschap van de MSM
De uitdrukking, “er is licht aan het einde van de tunnel,” wordt de laatste tijd opvallend veel gebruikt in de politiek, vooral door de minister van Volksgezondheid. Echter vrees ik dat het licht aan het einde van die tunnel ‘kunstlicht’ is. Allicht wordt het volk met de nodige metaforen moed ingesproken door politici. We moeten nog even volhouden. De politiek heeft namelijk met het vaccin de oplossing van de coronacrisis in handen en die oplossing werkt alleen als we ons netjes gedragen en niet teveel gaan mopperen, gaan demonstreren of nog erger, gaan rellen. We zouden wel eens moe kunnen worden van al onze beperkingen, wat te denken van de jeugd. Wees braaf en luister naar de overheidscampagnes, houdt u aan de regels en alles zal goed komen. Zo klinkt de boodschap via de mainstream media.
En toen kwam internet
Wie gelooft er in een maakbare samenleving? Nou, deze jongeheer niet. Ik ben opgegroeid in een democratie en heb de jaren van florerende economische groei meegemaakt met af en toe een dip. De jaren van de opkomst van (alternatieve) politieke partijen, van meer radio en TV-zenders, verscheidenheid in omroepen, van versnippering en de opkomst van de individualisering. En toen kwam internet. Met het bekende aanbod van de “oude” media en de nieuwe alternatieve online-media kreeg de vrije meningsuiting meer ruimte. In de oorlogsjaren 40-45 heeft de bezetter een generatie bange ouderen heeft gecreëerd, die ook na de oorlog nauwelijks voor hun mening durfden uit te komen. Het duurde tot eind jaren 50/begin jaren 60. Met de komst van de hippietijd ging de generatie van de babyboomers helemaal los en genoten we van onze vrijheid. Iedereen op z’n eigen manier en in Nederland in het bijzonder. Een vrij democratisch land met een multiculturele samenleving. De ideale mix?
Moedeloosheid op Facebook
Eind 2020 keren we in gedachten terug naar die mooie jaren waarin alles kon en mocht. Nou ja, binnen het kader van de wet- en regelgeving dan. We rookten een joint, dronken bier, dansten in de disco’s, vlogen naar de Costa’s in Spanje en in de warme zomers van de laatste jaren bevolkten we onze overvolle terrassen. Kortom, welvaart in een vreedzame verzorgingsstaat. Hoe anders was dit coronajaar. We werden beperkt in onze vrijheden, enkelen verloren een dierbare en we keken gespannen naar de avondvullende talkshows waar de toppers uit de zorg het volk informeerden over de overbelasting van onze ziekenhuizen. We gingen mondmaskers dragen en vierden onze feestjes digitaal. Een digitale personeelsborrel, een digitale knuffel, maar gelukkig kregen we de kerstkaarten nog via de brievenbus. En via Facebook natuurlijk. Kijk ik nog weinig op, word ik moedeloos van. De verschrikkelijke saaiheid die zich momenteel openbaart op dat sociaal medium waarop iedereen elkaar hartjes geeft, een duimpje voor een opbeurende opmerking en waar de foto’s voorbij komen van 2 personen aan de kerstdis. Keurig volgens de coronaregeltjes. Heb daar niet aan meegedaan. Had het gevoel dat wij binnen onze huiskamer een gelukkiger kerstfeest vierden dan menig ander gezin. Maar Kerstmis was anders dan anders.
Onderdrukt door een noodwet
Mij valt op dat ons gedrag via de sociale media zo keurig is de laatste tijd. Er wordt weinig gemopperd op Facebook, ook niet in mijn whatsappgroepen. Het blijft opvallend stil. Het is of niemand durft te roepen dat ze het zat zijn. Alsof we doen wie de langste adem heeft. Alsof we ons niet willen laten kennen. Ik vind dat vreemd. Het lijkt wel of we zomaar ineens verkeren in een angstcultuur waarbij Facebook, Twitter, Youtube en Google ons de mond snoeren als we een eigen mening openbaar maken die indruist tegen de algemeen heersende opvatting. Ineens hebben de Techbedrijven en de technocraten het volledig voor het zeggen. De wil van Mark en Hugo is wet. Dat wil zeggen, via een noodwet die er in een half jaar tijd doorheen werd gejast. We hebben er ons aan te houden want er heerst een pandemie. Een pandemie die geen pandemie is; althans zo blijkt uit de feitelijke beweringen op de alternatieve media. Een kwestie van zelf op onderzoek gaan en de nieuwssites bezoeken waar onderzoeksjournalisten hun bevindingen publiceren. Ik heb al vaker Maurice de Hond aangehaald, maar er zijn genoeg andere blogs van gedreven onderzoekers.
Vertrouwenscrisis
De alternatieve journalistiek op de online-media is enorm gegroeid. Vooral op Youtube vinden we boeiende mediakanalen, zoals café Weltschmerz, Blckbx.tv, De Nieuwe Wereld, enzovoort, waar onafhankelijke professionele journalisten betrouwbare data publiceren. Ook journalisten die zich hebben los geweekt van hun broodheren, de publieke omroepen die als praatpapegaaien fungeren voor de overheid. Een doorzichtige ondermijning van de samenleving. Het nieuws brengen via gesubsidieerde kanalen. (Staats)omroepen bestaan nu eenmaal van overheidsgeld. Heb in dat verband al vaker de opmerking gebruikt: “wiens brood men eet, wiens woord men spreekt.” Steeds meer mensen krijgen het door en wenden zich tot de alternatieve online-media. We stomen in een sneltreinvaart af op een vertrouwenscrisis. Mensen raken de weg kwijt nu een noodwet het land regeert en zomaar ineens het landschap totaal is veranderd.
Angstcultuur
Treinen rijden bijna leeg heen en weer, kroegen en cafés blijven dicht. Theaters, evenementen, carnaval en alles wat de mens moet vermaken wordt ons onthouden vanwege een epidemie die een mortaliteit kent van 0,23 procent onder de totale bevolking en zelfs 0,05 procent onder de 70 jaar: https://www.who.int/bulletin/online_first/BLT.20.265892.pdf . Zoek het op en overtuig uzelf met eigen gezond verstand. Doe als ondergetekende en neem de tijd; lees en analyseer op feitelijkheden. De feiten die ik vond op het internet zie ik bijna nergens in de MSM. Toch wel vreemd in een land waar de persvrijheid en vrijheid van meningsuiting een groot goed is. Heerst er een angstcultuur? We horen geen tegengeluid via de MSM en zelfs op Youtube worden mediakanalen geblokt die een controversieel geluid publiceren van wetenschappelijke onderzoekers. Onwerkelijk in een democratische samenleving. In een ontwikkelde samenleving heerste altijd de overtuiging dat mensen zelf het beste weten wat goed voor hen is. Nu wordt ons via de MSM door middel van brave voorlichtingsspotjes ingepeperd wat goed voor ons is. Zogenaamd ter bescherming van de fragiele gezondheid van een kleine kwetsbare groep in de samenleving. Zo ineens gaat het om “onze” gezondheid waarvoor de overheid zich sterk maakt. Klinkt dat niet verdacht?
Democratie is ten dode opgeschreven
Waarom nu wel voor de gezondheid van een kleine minderheid en waarom eerder nooit voor de armoede onder de minima? Waarom krijgt ineens de gezondheid van de samenleving zoveel aandacht i.p.v. de scheefgroei in een samenleving met enorme inkomens- en vermogensongelijkheid? Even goed nadenken, beste lezers. Wat is er aan de hand in onze kapitalistische wereld waar het globalisme regeert. Waarom geeft de WHO Covid-19 het etiket van een pandemie terwijl de cijfers duidelijk aantonen dat de definitie pandemie verkeerd gekozen is? U ziet het, ik eindig mijn column met vele vraagtekens. De veranderingen in 2020 zijn te snel gegaan. We raken de weg kwijt. We worden geregeerd door een noodwet en dat besef is nauwelijks doorgedrongen tot de massa. We worden overspoeld door machtsconcentraties van de elite. De samenleving heeft geen invloed meer op de besluitvorming, de democratie is ten dode opgeschreven. We zagen het aankomen en zitten er nu midden in. Opgesloten vanwege een virus. O ja, ik was het bijna vergeten, het is voor uw gezondheid. Gelooft u het nog?
GW
