Indignatie redactie 
Nou was ik al een tijdje volledig gevaccineerd, maar ik had nog niet zo’n QR-code.
Dat zit zo: ik ben geen wappie, maar de overheid wantrouw ik als een Nigeriaanse prins in m’n spamfolder. Ik heb niks te verbergen, maar ook dat gaat de staat geen reet aan. En ik wil niet dat De Jonge me bijschrijft in z’n boekje zo van ‘daar hebben we ’m ook ingestoken’. Als Moderna-sletje op Hugo z’n bangalijst, nein danke.
Maar ik zit laatst in een kroeg waar ze toch niet controleren, aan de bar, over m’n Dutch Russian (drie delen Fristi, twee delen wodka, geserveerd in een cognacbel met veel ijs, eventueel gegarneerd met een half stoofpeertje en een kaneelstok) gebogen. Minding my own business as usual. Komt er op de kruk naast me een verdacht ogend sujet zitten. Trenchcoat, gleufhoed, zonnebril. ‘Pssst!’ zegt ie. ‘Hé, pssst! QR-codetje kopen?’ ‘Een screenshotje zeker?’ zeg ik. ‘Nee, nee, met bewegende fietsjes en skateboardjes en alles. Als ze ’m checken, komt ie zelfs met je ID overeen! Pass me driehonderd ballen of dertig joetjes of een dozijn geeltjes of twee meiers en een snip of 30 procent van een rug en ik regel het voor je.’ Nee, zo ging het helemaal niet. Ik had gewoon zoals half Nederland dat filmpje van Powned gezien met die geblurde gast op de Leidsedwarsstraat die zei dat ie een QR-code met alles erop en eraan had gekocht op Snapchat. En dat leek mij dus ook wel een goed idee, om m’n voor- en achternaam, geboortedatum en BSN-nummer aan een wildvreemde anonieme cybercrimineel te geven.
‘Dus ik een beetje Snappen, Instagrammen en Tiktokken en ja hoor, daar slidede (sleed?) een digitale meestervervalser m’n DM’s in’
Dus ik een beetje Snappen, Instagrammen en Tiktokken en ja hoor, daar slidede (sleed?) een digitale meestervervalser m’n DM’s in. Het zou me wel wat meer gaan kosten dan 300 euro, want m’n kop stond ’m niet aan, maar als ik dit linkje even aanklikte, zou alles zo gepiept zijn. Kwam ik op een website waar ik moest inloggen met m’n Digid, m’n huisadres en telefoonnummer moest opgeven, vragen beantwoorden als ‘Hoe heette je eerste huisdier?’ en ‘Van welke zanger of band was je fan op de middelbare school?’ en invullen hoe groot m’n pik is en een foto uploaden van m’n lid in erecte staat naast een blikje cola.
Zo gezegd, zo gedigidaan en ping! daar zat de QR-code al in de inbox van m’n e-mail, waarvan ik het adres niet eens had opgegeven. Terug in de DM’s vroeg ik: ‘Naar welke IBAN kan het geld?’ Zegt ie: ‘Don’t worry, ik heb as we speak je bankrekening gehackt, dus ik maak het zelf wel even over.’
Kijk, dat noem ik nou nog eens service! Ja, zo’n valse QR-code is echt een aanrader als je privacy je lief is.
