32 jaar geleden viel de muur maar onze vrijheid is momenteel ver te zoeken

Vandaag 9 november is het precies 32 jaar geleden dat de Berlijnse Muur viel. In een klap was het land DDR verleden tijd, het bekende leven voorbij. Met de start van het ‘project Covid’ verdween ook ons land zoals we dat kenden. Toch hopen velen, of moeten we zeggen dromen velen, dat we na een paar prikken weer terug kunnen roeien naar 2019. Helaas, zoals onderstaande film ‘Goodbye Lenin’ laat zien, draaien velen zichzelf een rad voor de ogen. Goodbye Holland, is de film waar wij nu in zitten.

De bezetting

Maart 2020. Talloze regeringsleiders, waaronder onze Rutte, nemen het script nog eens door. De camera’s staan opgesteld. De spots doen het zweet bij de eindbaas uitbreken. Of is het de spanning van een dubbele boodschap? Het houden aan het voorgeschreven verhaal?
De camera draait. Nederland zit voor de buis. Er schijnt nu toch een probleem met dat Chinese virus te zijn. ‘We zullen allemaal met het virus in aanraking komen’ zegt de premier met gedragen stem. We weten nu wat hij bedoelde, niet in aanraking met het virus zelf maar met de beoogde sociale en economische destructie. Helemaal lukt het hem niet, dat serieuze. De boodschap blijkt tweeledig. Het virusverhaal waarmee de angstcampagne van start gaat en iets met een Nieuw Normaal. Hoezo? Wat bedoelt hij? Wat weet de eindbaas wat hij niet wil vertellen?
Wie een aantal toespraken van andere regeringsleiders bekijkt, ziet dat zij allemaal nagenoeg gelijke verhalen vertellen. Toeval of goed voorbereid?

Ons land lijkt binnengevallen. Dit maal niet door tanks en laag overscherende bommenwerpers, maar onzichtbare soldaatjes zo klein dat geen hek, sterker geen mondkap, ze kan tegenhouden. Ziekenhuizen vangen de slachtoffers op. Er sterven mensen. Iets dat we ook van vorige winters kennen.
Paniek. De angst om ziek te worden, een nieuw fenomeen, maakt zich meester van de burgers. Niemand kan echter de wapens opnemen tegen deze indringers, want onzichtbaar. We moeten vertrouwen op de Generale Staf Virusbestrijding in Den Haag dat zij ons beschermen. En dat doen ze. Ze gaan als vaders en moeders om ons heen staan en nemen ons zo stevig in de armen dat veel mensen door verstikking om het leven komen.
Dag in, dag uit doen de media verslag van het strijdtoneel en de indringer. Hoe hij eruit ziet, niemand die het weet. Wel hoe hij heet, iets met CovID. Geruchten spreken van Certificate Of Vaccination ID. Niemand heeft hem ooit gezien, er is geen signalement. Bewijs van zijn bestaan is er niet. En toch worden mensen ziek. De angst is groot.

Gelukkig gaat het maar enkele weken duren, dat platslaan van de vijand. De vijand lijkt te overwinnen. Als we het maar samen doen. ‘Flatten the curve’, ook zo’n term die in vrijwel alle toespraken te horen is. Klaarblijkelijk is de vijand in alle landen binnengedrongen.
Maar als de curve platgeslagen is en Nederland na de eerste ‘lock down’ uit haar geschiedenis opkrabbelt, blijkt de verhalenbundel nog niet uit. Het blijkt het begin van een golf van onsamenhangende maatregelen die weinig aantoonbaar uitrichten tegen de vijand, maar des te meer tegen de eigen samenleving. Wanhoop, boosheid, faillissementen, onzekerheid en vooral de door de media 24/7 aangejaagde angst voor ‘de vijand’ is de nieuwe realiteit geworden. Historische wetten worden aangenomen, of beter gezegd, dankzij een zwijgend parlement doorgedrukt. Vrijheden worden beperkt, demonstreren mag alleen nog als deze als applausmachine kan dienen voor het overheidsbeleid: klimaat, diversiteit, duurzaamheid, allemaal goed. Zoals in de DDR opgeroepen scholieren juichend en met rode vanen langs de partijleiding marcheerden. Partijleider Erich Honecker genoot.

V-Day

Iedereen kijkt uit naar een spoedig einde van de bezetting. Waar blijven onze bondgenoten? Wereldwijd worden onder microscopen legereenheden samengesteld. Er is maar een korte trainingstijd beschikbaar. Half geoefend moeten de hulptroepen de tegenaanval wagen. De legerleiding houdt er rekening mee dat met de slecht getrainde manschappen er veel bijkomende schade zal ontstaan, extra levens onder burgers gaan vallen. Maar zonder dit, geen bevrijding. Initiatieven van burgermilities om zelf in verzet te komen werden door ‘Den Haag’ afgewezen, ja zelfs verboden. Het Rijks Instituut Voor Militaire coördinatie wordt gevraagd de wapens van de milities in beslag te nemen. Het land moet wachten op de officiële hulptroepen, in de tussentijd vallen er meer slachtoffers, maar het zou het waard zijn.

De landing van de troepen voor de tegenaanval krijgt codenaam ‘V-Day’. Via havens en luchthavens landen containers vol met vaccins die de vijand de beloofde genadeslag zal toebrengen. Al was maar een klein merendeel van de bezettingstroepen verslagen, de rest zou zich dan overgeven. Dat blijkt tegen te vallen. De vijand biedt weerstand en de ingevlogen hulptroepen blijken maar matig in staat de vijand grote schade toe te brengen. Wel vallen er veel burgerslachtoffers, meer slachtoffers dan de vijand waarschijnlijk zou hebben gemaakt. De hoop vervliegt. Het volk raakt gefrustreerd.
Het volk moet nog een offensief verdragen, maar deze zal de vijand écht de nekslag toebrengen. Een deel van de bevolking twijfelt of de vijand wel bestaat. Ze horen er veel over, maar de mannen in groene pakken, hebben ze nog nooit gezien. Zij die het wel geloven, kennen slachtoffers, dus de vijand moet toch écht bestaan.

De uitgestelde bevrijding

De strijd tegen ‘de vijand’ sleept zich voort. De generaals blijven bevelen geven, we krijgen lange tijd zelfs huisarrest in de avonden, een avondklok. Deze is niet door de bezetter opgelegd, maar door onze eigen legerleiding. Winkels moeten sluiten en gaan weer open. Om ons tegen gifgasaanvallen te beschermen moeten we mondkappen opzetten. Maar er kwam geen gifgasaanval.
Twijfel ontstaat over de legerleiding. Waar zijn die mee bezig? Hoe zitten zij eigenlijk in de strijd? Zijn er wel beelden van de vijand? Kan de legerleiding nu eindelijk bewijzen dat de indringers echt bestaan?
De cijfers over de verslagen legeronderdelen wisselen met de week. Zijn we nu aan de winnende hand of lijden wij nog steeds verlies? Volgens de generaals moeten we nog even volhouden. Versterking van een 3e invasie was onderweg. Net zoals de eerste twee moet die wel worden toegelaten. Wie weigert is een deserteur. Sommigen pleiten voor het markeren van de deserteurs. ‘Kaalscheren’ roepen sommigen, reagerend op de hatespeech van de generaals.
Deserteurs worden voor straf uitgesloten van publieke ruimten. Kritiek op de legerleiding wordt gecensureerd.
Zij die klaarstaan voor de 3e invasie hopen op het definitief verslaan van de vijand. Men heeft niet in de gaten dat er mollen in de legerleiding zitten. De hulptroepen hebben amper geholpen. De offers die gebracht worden worden steeds groter. Dat de onzichtbare indringer maar niet verslagen kan worden moet toch aan de deserteurs liggen. De generaal heeft het toch gezegd.

Goodbye Lenin

De film Goodbye Lenin speelt in het Oost Berlijn van oktober 1989. De muur is gevallen! De moeder van Alex is een trotse DDR-burger. Tijdens de aanloop naar de val van de Muur valt ze in coma. Tijdens haar lange slaap valt de Muur. Als ze uit haar coma ontwaakt realiseert zij zich niet dat de Muur is gevallen en haar DDR niet meer bestaat. Ze heeft na haar ontwaken nog niets meegekregen van de fast food ketens en westerse automerken die haar land zijn binnengerold. Nieuws over de triomf van het kapitalisme zou haar met haar zwakke gezondheid fataal kunnen worden. Terwijl Coca Cola de laatste resten socialisme wegspoelt ziet Alex dan ook geen andere oplossing dan de DDR binnen de muren van hun Berlijnse appartement te laten herrijzen. Maar wat begint als een leugentje om bestwil, loopt steeds verder uit de hand.

Het is een komisch verhaal van een vrouw die beschermd wordt tegen de nieuwe realiteit, de realiteit dat haar land niet meer bestaat. Dat het land is gevallen door voor haar onbekende, maar machtige krachten. Haar zoon Alex, die vreest dat zijn moeder een hartaanval krijgt als ze merkt dat haar trotse socialistische republiek is verdampt en opgegaan in het kapitalisme, richt haar kamer met oude DDR-meubels in. Op haar televisie wordt haar oude DDR-berichten voorgeschoteld, alsof het land nog in takt is.

Dat is de situatie waarin wij nu zitten, Nederland 2021. De schijn wordt opgehouden dat als we ons maar houden aan de onnavolgbare regels van de legerleiding en onze lichamelijke integriteit opgeven, ons land weer vrij en vrolijk zal zijn. Maar de ‘bevrijding’, telkens in het vooruitzicht gesteld, blijft uit. De legerleiding wijst naar de deserteurs, zij zouden ervoor zorgen dat de onzichtbare vijand maar niet wordt verslagen en dat vrijheidsbeperkende maatregelen nodig blijven.
De deserteurs zien dat hun legerleiding steeds meer kenmerken vertoont van een trollenleger, dat de legerleiding de échte bezetter is. De vijand huist in eigen gelederen!
Terwijl de deserteurs zich realiseren dat op deze wijze de vrijheid nooit dichterbij komt, blijft de rest van de burgers kijken naar journaals en krantenartikelen lezen die onophoudelijk de bevrijding in het vooruitzicht stellen. Velen leven alsof het Nederland met vrije media, een krachtig parlement, een onafhankelijke rechtspraak en een onkreukbare wetenschap nog bestaat. Houden daar krampachtig aan vast. Want de gedachte dat de ‘muur’ is gevallen, is te bedreigend. Nog even volhouden, nog een maand, nog een paar maatregelen, nog een prik. Als die deserteurs maar meehelpen de vijand te verslaan. Echt, dan zijn we er.

Het besef dat onze legerleiding niet naar een bevrijding streeft wil niet landen. Ondertussen wordt de waarheid als een leugen verkocht, de leugen als de waarheid. De angst dat het land in andere handen is gevallen is te bedreigend om te aanvaarden. Kritiekloos worden de zinloze, telkens veranderende regels opgevolgd. Wordt er zonder morren door elke nieuwe hoepel gesprongen. Maar het virus zal niet worden verslagen, omdat dat niet het doel is. Gesteld dat dit virus nog bestaat.
De vijand is onder ons. En de hulptroepen blijken een Paard van Troye.
We moeten een keer uit onze coma ontwaken, want Nederland zoals we dan kenden is gevallen.

Voor wie het allemaal nog wat onwennig overkomt, de ontwikkelingen verdringt en tegen beter in blijft denken dat CovID over gezondheid gaat, moet onderstaande video eens bekijken. Een dominee uit Australië spreekt zich uit. Zijn uitspraken zijn schokkend en beangstigend. Als u in uw droom wil blijven dat we met veel prikken hier ongeschonden uitkomen, moet u deze video NIET bekijken.

Dominee uit Australië spreekt zich uit. Voor sommigen kan de video als schokkend worden ervaren.