Brussel staat klaar om zijn 'tools' te gebruiken mocht het rechtse Georgië Meloni uit de pas lopen, maar het is verre van het enige element van onenigheid dat de Europese Unie teistert.

Meloni De nieuwe " EU Politieke Gemeenschap " , een uitvinding van de Franse president Emmanuel Macron, bestaande uit het 27-natieblok en 17 andere landen, waarvan de meeste streven naar toetreding tot de EU, heeft onlangs haar inaugurele PR-oefening in Praag afgerond. Het hele punt van dit evenement in de Praagse Burcht leek te zijn om de toeschouwers te overtuigen van Europese eenheid, met name in het voordeel van Oekraïne en tegen Rusland, terwijl alle andere scheuren in de solidariteitsfaçade werden dichtgeplakt. Alle ogen zijn gericht op de nieuwste toevoeging aan de klas: de Italiaanse premier-elect Georgia Meloni. Haar rechts-populistische coalitie was net gekozen en de messen waren al uit. Eigenlijk waren ze al vóór de verkiezingen weg, zoals de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, waarschuwde, in antwoord op een vraag over extreemrechts dat aan de vooravond van de macht stond in Italië, dat het blok " tools " had om met lidstaten om te gaan wiens regeringen afdreven van de Brusselse agenda. Dus ondanks de belachelijke beweringen van Von der Leyen en andere EU-leiders dat ze vechten voor democratie in het notoir corrupte Oekraïne, blijkbaar door het te overspoelen met eindeloze westerse wapens, kan Von der Leyen niet eens de moeite nemen om lippendienst te bewijzen aan het meest elementaire respect voor de democratische wil van de burgers van Italië. In lijn met von der Leyen zei de Franse minister van Europese Zaken Laurence Boone in een interview met de Italiaanse krant La Repubblica: "We willen samenwerken met Rome, maar we zullen toezien op de eerbiediging van rechten en vrijheden ", eraan toevoegend dat "we goed zullen letten op respect voor waarden en de rechtsstaat. De EU heeft al laten zien waakzaam te zijn tegenover andere landen zoals Hongarije en Polen.” Dat deed het zeker. Met name door geld in te houden van landen die niet in de pas lopen. Het ogenschijnlijke motief is dat deze landen achterblijven bij de afdeling 'democratische waarden' . Dat wil zeggen, op de specifieke manier waarop de EU democratie definieert om de belangen van het westerse economische en politieke establishment te dienen, die vaak afwijken van die van de gemiddelde burger. Meloni merkte vervolgens op dat de woorden van de Franse minister " te veel lijken op een onaanvaardbare dreiging van inmenging tegen een soevereine staat en een lid van de Europese Unie", en zei dat ze hoopte dat de " linkse pers " Boone's opmerkingen "verkeerd had voorgesteld". Maar ze lijken inderdaad precies op het soort antidemocratische praatjes dat vaak in de mond wordt genomen van de functionarissen van het blok. De Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock zei onlangs op een democratieconferentie in Praag dat ze persoonlijk van plan was om voor Oekraïne te presteren, " wat mijn Duitse kiezers ook denken", ondanks het betuigen van lippendienst aan haar solidariteit met het Duitse volk dat als een energiecrisis wordt geconfronteerd met direct gevolg van het Duitse en EU-sanctiebeleid. Dus niet alleen zijn er interne verdeeldheid in de EU tussen de gemiddelde burgers en het top-down beleid dat Brussel aan hen en hun regeringen oplegt als een Made In Europe keurslijf, maar er is ook geen gebrek aan verdeeldheid tussen de lidstaten. De huidige leden van het blok kunnen niet eens met elkaar overweg, en Brussel heeft al een geheel nieuwe structuur opgezet om meer spelers binnen te halen met deze nieuwe top. De Turkse president Erdogan gebruikte zijn platform om uit te halen naar Griekenland vanwege hun territoriale geschillen in de regio en beschuldigde de EU van steun aan illegale initiatieven die zich voordoen als eenheid of solidariteit. Het hele blok is boos op Noorwegen omdat het hoge energieprijzen en winsten handhaaft te midden van de gascrisis veroorzaakt door de autosancties van Brussel. De Duitse minister van Economische Zaken Robert Habeck bracht de kwestie ter sprake van zogenaamde vrienden zoals de VS en Noorwegen die de wanhoop van andere EU-landen uitbuitten door middel van prijsopdrijving. De Franse president Macron gebruikte zijn topplatform om zijn verzet tegen de aanleg van een nieuwe gaspijpleiding tussen Spanje en Frankrijk te herhalen, wat Duitsland echt wil, omdat het goedkoop gas uit Noord-Afrika naar de buurlanden zou laten stromen. Maar laten we eerlijk zijn - Frankrijk zou op de lange termijn een markt verliezen als het het project zou steunen, gezien zijn interesse in de export van kernenergie, vooral nu de EU het sinds begin dit jaar als "groen" beschouwt. Er is zelfs onenigheid over deze herclassificatie, aangezien Oostenrijk zich nu verzet tegen de aanwijzing door EU-koper aan te klagen. De nieuwe Britse premier Liz Truss was ook aanwezig op de top en maakte er een punt van om Macron een vriend te noemen, ook al zei ze enkele weken geleden dat de jury het niet eens was of hij een vriend of vijand van Groot-Brittannië is. De Poolse premier liet de kans niet voorbijgaan om opnieuw een gevecht met Duitsland aan te gaan, dit keer over het subsidiëren van zijn industrie te midden van de door EU-sancties veroorzaakte energiecrisis, terwijl de industrie in andere EU-landen lijdt onder het pro-Oekraïne-beleid van het blok (wat Polen ironisch genoeg steunt omdat het anti-Russisch is). Polen besloot onlangs ook om herstelbetalingen van Duitsland te eisen voor de Tweede Wereldoorlog. En nu eist Griekenland ook honderden miljarden euro's van Duitsland voor zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog. Denk dat het er niet toe doet dat Duitsland het zware werk heeft gedaan voor beide netto-ontvangers van EU-fondsen als de primaire economische motor van het blok. En nu is Berlijn, dat in het vat van deïndustrialisatie en rantsoenering staart vanwege EU-energiesancties, niet bepaald in de beste positie om te worden opgescheept met rekeningen om te betalen om historische fouten recht te zetten. Victor Orban, de premier van de eeuwige paria van de EU, Hongarije, ging rechtstreeks in tegen Brussel. "De Brusselse bureaucraten en de Europese elites besloten over de sancties, niemand vroeg het Europese volk", zei Orban in zijn toptoespraak terwijl Boedapest zijn eigen weg ging en de sancties van het blok negeerde ten gunste van nieuwe energieovereenkomsten met Moskou. Dus ondanks alle glimlachen en achterklap in beelden van de top, is Oekraïne misschien wel de minste van de zorgen van de EU, omdat het alleen maar de lang slepende problemen onderstreept. Niet dat je het zou moeten merken, omdat ze je onverdeelde steun eisen en zich concentreren op het vasthouden aan Poetin.