Indignatie redactie 
Afghanistan is het meest in het oog springende bewijs van het Amerikaanse verraad. Het is een waarschuwend verhaal voor anderen die ongelooflijk nog steeds lijken te vertrouwen in het aankoppelen van hun wagen aan een Amerikaans bondgenootschap.
De Amerikaanse president Joe Biden zei deze week dat hij “geen spijt” heeft van het terugtrekken van Amerikaanse troepen uit Afghanistan, aangezien de Taliban-militanten het hele Centraal-Aziatische land onder de voet lijken te lopen. De les hier is: iedereen die optreedt als een rennende hond voor Washington, doet dat met het risico van ultiem Amerikaans verraad.
Het door de VS gesteunde marionettenregime in Kabul doet al bijna twee decennia het verzoek van Washington. Na 20 jaar zinloze oorlog ten koste van honderdduizenden Afghaanse levens en biljoenen dollars, heeft Uncle Sam besloten om in te pakken, te vertrekken en de Afghanen aan hun ellendige lot over te laten. Terwijl de Taliban de ene provinciale hoofdstad na de andere overnemen , waarschuwen de Amerikaanse inlichtingendiensten dat het regime in Kabul binnen een maand zou kunnen vallen. En hardvochtig zei Biden deze week tegen de Afghanen dat ze hun eigen strijd moeten leveren.
Wat is er gebeurd met de verheven Amerikaanse geloften van ‘natievorming’? Of “terrorisme bestrijden”, “democratie verdedigen”, “vrouwenrechten beschermen”?
Het is een smerig verhaal met veel historische precedenten die illustreren hoe Uncle Sam in een oogwenk voormalige ‘bondgenoten’ zou kunnen ophangen om te drogen. Zoals de Amerikaanse oudere staatsman Henry Kissinger ooit opmerkte, heeft de VS geen permanente bondgenoten, het heeft alleen belangen.
Zo’n 46 jaar geleden zag de val van Saigon de Verenigde Staten wegvluchten van een corrupt marionettenregime dat het in Zuid-Vietnam had gestut toen de Noord-Vietnamese communisten eindelijk de overtollige Amerikaanse pionnen op de vlucht sloegen.
Een recenter voorbeeld van ongevoelig verraad door Washington was het overdragen van Koerdische militanten aan de genade van Turkije toen deze tijdens het presidentschap van Trump Noord-Syrië binnenviel. Iedereen die Amerikaans patronaat aanvaardt, moet weten dat de kleine lettertjes in het contract altijd luidt: om op elk moment naar keuze en gemak van Uncle Sam te worden gedumpt.
Afghanistan is misschien wel het meest in het oog springende bewijs sinds de val van Saigon in 1975 van dat Amerikaanse verraad.
Het is een waarschuwend verhaal voor anderen die ongelooflijk nog steeds lijken te vertrouwen in het aankoppelen van hun wagen aan een Amerikaans bondgenootschap.
Oekraïne, geleid door een omkoopbaar regime in Kiev, lijkt slaafs bereid om al zijn lot onder de gril van Washington te plaatsen. Eeuwen van gemeenschappelijke geschiedenis met Rusland worden door het regime in Kiev opgeofferd, allemaal voor het gewin van Washington’s militaire welwillendheid. Een zeven jaar durende burgeroorlog, gefinancierd met $ 2 miljard aan Amerikaanse militaire hulp, heeft de vrede en welvaart van Oekraïne vernietigd en de nabuurschapsbetrekkingen met Rusland geschaad. We kunnen er zeker van zijn dat wanneer de imperiale planners in Washington beseffen dat hun gebruik van Oekraïne als pion tegen Rusland zinloos is geworden, het volk van Oekraïne zal worden gedropt om de chronische puinhoop op te lossen.
Zo ook de Amerikaanse lakeien in de Baltische staten. Ze fungeren als lopende honden voor Washington om de betrekkingen tussen Rusland en de Europese Unie te bederven. Jarenlang hebben de Baltische landen bezwaar gemaakt tegen de Nord Stream 2-gaspijpleiding uit Rusland, in plaats daarvan een beroep gedaan op duurdere en milieuvervuilende Amerikaanse gasexport. Van de ene op de andere dag heeft Washington besloten dat een dergelijk beleid onhoudbaar is en het niet waard is Duitsland en de rest van de EU tegen zich in het harnas te jagen. En zo worden de Baltische lakeien in de kou gelaten en zien ze eruit als dwazen.
Ze lijken het echter nooit te leren. Deze week deed Litouwen het verzoek van Uncle Sam om China te provoceren door aan te kondigen dat het Taiwan zou erkennen. Die stap maakte Peking woedend omdat het het internationale één-China-beleid ondermijnt om Taiwan te accepteren als onder de soevereiniteit van Peking. China heeft zijn gezant teruggeroepen uit Vilnius en heeft gedreigd met economische sancties. Als de belangrijkste handelspartner van de EU is het roekeloos en zelfvernietigend om China’s toorn op de hals te halen. Litouwen en de rest van de EU kunnen mogelijk worden getroffen door economische verliezen – allemaal om de geopolitieke vijandige agenda van Washington jegens China te volgen.
Momenteel moet de grootste waarschuwing voor Amerikaans verraad zeker gaan naar het afvallige Chinese eilandgebied Taiwan. Peking heeft gewaarschuwd dat de provocerende wapenverkoop in Washington separatistische facties op het eiland aanwakkert. China heeft het recht verklaard Taiwan militair binnen te vallen en met geweld de controle terug te nemen. Een dergelijke stap zou een oorlog tussen de Verenigde Staten en China kunnen ontketenen, aangezien Washington herhaaldelijk heeft gezworen Taiwan te “verdedigen”.
Maar zoals het Afghaanse debacle ons eraan herinnert, is de kans groot dat Washington de Taiwanezen aan hun lot overlaat in een militaire confrontatie met het vasteland van China. Er zou aan beide kanten Chinees bloed worden vergoten voordat Peking zijn gezag laat gelden.
Afghanistan laat met brute duidelijkheid zien dat er geen greintje principieel is in het buitenlands beleid van Washington en zijn militaire interventies. Het leven van gewone Amerikaanse burgers is net zo vervangbaar als dat van buitenlandse mensen, zolang de belangen van Washington om zijn bedrijfswinsten te dienen, worden behartigd. Als die belangen ophouden, worden de verloren levens als een smerige drol door de wc gespoeld.
