Afghanistan, Irak en Libië: waar waren de sancties toen de VS en de NAVO in oorlog waren?

Het Westen heeft een extreem standpunt ingenomen ten opzichte van Rusland vanwege de Russische inval in Oekraïne. Deze reactie legt een hoge mate van hypocrisie bloot, aangezien de oorlogen die door de VS en de NAVO zijn gevoerd nooit de bestraffende reactie hebben gekregen die ze verdienden.

De reactie op de Russische aanval op Oekraïne, wat men er ook van mag denken, heeft de dubbele moraal van het Westen blootgelegd. Als de recente gebeurtenissen in Oekraïne iets hebben bewezen, is het wel dat de Verenigde Staten en hun trans-Atlantische partners in staat zijn om meedogenloos de halve planeet te vertrappen – zoals in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië, om er maar een paar te noemen – en met uitgebreide straffeloosheid. Ondertussen portretteert bijna elke reguliere media-publicatie Rusland en president Vladimir Poetin als de wedergeboorte van nazi-Duitsland voor Russische acties in Oekraïne.

Laten we eerst iets duidelijk maken. Hypocrisie en dubbele moraal alleen rechtvaardigen geen vijandelijkheden tegen een ander land. Met andere woorden, alleen omdat NAVO-landen sinds 2001 een spoor van moedwillige vernietiging over de hele wereld hebben gelegd zonder ernstige gevolgen, geeft dat Rusland of enig ander land geen morele toestemming om zich op een vergelijkbare manier te gedragen. Er moet een dwingende reden zijn voor een land om het gebruik van geweld toe te staan ​​en zich daarmee te verbinden tot een ‘gerechtvaardigde oorlog’. Vandaar de vraag: kunnen de acties van Rusland als “redelijk” of op zijn minst begrijpelijk worden beschouwd? Ik laat dit antwoord aan het oordeel van de lezer over, maar het zou ijdel zijn om enkele belangrijke details niet te vermelden.

Alleen consumenten van fastfood mainstream medianieuws zou als een verrassing komen te vernemen dat Moskou al meer dan tien jaar waarschuwt voor de uitbreiding van de NAVO naar het oosten. In zijn inmiddels beroemde toespraak op de Veiligheidsconferentie van München in 2007, stelde Vladimir Poetin scherpzinnig de vraag aan de verzamelde wereldleiders:

“Waarom is het nodig om tijdens deze NAVO-uitbreiding militaire infrastructuur aan onze grenzen te bouwen? Kan iemand deze vraag beantwoorden?”

Later in de toespraak zei hij dat de uitbreiding van militaire middelen tot de Russische grens “op geen enkele manier verband houdt met de democratische beslissingen van individuele staten”. Niet alleen werden de zorgen van de Russische president beantwoord met het voorspelbare niveau van minachting en oorverdovende stilte; De NAVO heeft sindsdien het lidmaatschap verleend aan nog vier landen (Albanië, Kroatië, Montenegro en Noord-Macedonië). In een gedachte-experiment zou zelfs een dwaas het kunnen begrijpen, stel je de reactie van Washington voor als Moskou bijvoorbeeld een gestaag uitbreidend militair blok in Zuid-Amerika zou opzetten.

De echte reden van Moskou’s bezorgdheid kwam echter toen de VS en de NAVO buurland Oekraïne begonnen te overspoelen met een duizelingwekkend arsenaal aan geavanceerde wapens te midden van oproepen voor het land van NAVO-lidmaatschap. Wat kan er in hemelsnaam mis gaan? In de ogen van Moskou begon Oekraïne een existentiële bedreiging voor Rusland te vormen.

Afgelopen december overhandigde Moskou, snel het einde van zijn geduld naderend, ontwerpverdragen aan de VS en de NAVO en drong er bij hen op aan elke verdere oostelijke militaire expansie te stoppen, met inbegrip van Oekraïne of een ander land dat lid wordt van de NAVO. Ze bevatten de expliciete eis dat de NAVO “geen militaire activiteiten zal uitvoeren op het grondgebied van Oekraïne of andere staten van Oost-Europa, de zuidelijke Kaukasus en Centraal-Azië”. Maar nogmaals, de NAVO en de EU reageerden met arrogantie en onverschilligheid op de voorstellen van Rusland.

Hoewel de meningen kunnen verschillen over de schokkende maatregelen die Moskou vervolgens nam, kan niemand zeggen dat ze niet gewaarschuwd waren. Het is immers niet zo dat Rusland op 24 februari wakker werd en plotseling besloot dat dit een prachtige dag was om een ​​militaire operatie op het grondgebied van Oekraïne te starten. Men zou dus kunnen stellen dat Rusland, bezorgd om zijn eigen veiligheid, enige rechtvaardiging had voor zijn optreden. Helaas is hetzelfde argument misschien moeilijker te maken voor de Verenigde Staten en hun NAVO-vrienden, gezien hun strijdlustige gedrag in de afgelopen twee decennia.

Neem het meest beruchte voorbeeld, de invasie van Irak in 2003. Die catastrofale oorlog, die westerse mediatijdschriften vervolgens hebben verdoezeld als een ongelukkige ‘intelligentiemislukking’, vertegenwoordigt een van de meest flagrante daden van niet-uitgelokte agressie in de recente geschiedenis. diep In de grimmige details duikend, beschuldigden de Verenigde Staten, die net de aanslagen van 11 september hadden ondergaan, Saddam Hoessein van Irak van het herbergen van massavernietigingswapens. Maar in plaats van nauw samen te werken met VN-wapeninspecteurs die ter plaatse waren in Irak om de beweringen te verifiëren, lanceerden de VS, samen met Groot-Brittannië, Australië en Polen, op 19 maart 2003 een “shock and awe” bombardement. : Shock-and-Awe) tegen Irak.

Het Center for Public Integrity meldde dat de regering-Bush tussen 2001 en 2003 meer dan 900 valse beweringen deed over een vermeende dreiging van Irak aan de VS en zijn bondgenoten in haar pogingen om de publieke steun voor het op handen zijnde bloedbad te krijgen. Maar op de een of andere manier wilden de westerse media, die zonder uitzondering de meest fanatieke oproepen tot militaire agressie waren geworden, geen enkele fout vinden in het oorlogsargument – dat wil zeggen, natuurlijk totdat de militaire laarzen en het bloed van de Irakezen al waren op de grond.

In een meer perfecte wereld zou je verwachten dat de VS en hun bondgenoten onderworpen zouden zijn aan enkele harde sancties na deze langdurige ‘blunder’ van acht jaar tegen onschuldige mensen. In feite waren er sancties, alleen niet tegen de Verenigde Staten. Ironisch genoeg werden de enige sancties die het gevolg waren van dit waanzinnige militaire avontuur, opgelegd aan Frankrijk, een NAVO-lid dat, samen met Duitsland, een uitnodiging om deel te nemen aan dit Iraakse bloedbad had afgeslagen. De wereldwijde hypermacht VS is dergelijk gedrag niet gewend, vooral niet van zijn vermeende vrienden.

Amerikaanse politici, overtuigd van hun goddelijke uniciteit, hebben opgeroepen tot een boycot van Franse wijn en flessenwater vanwege de “ondankbare” oppositie van de Franse regering tegen een oorlog in Irak. Andere oorlogsstokers verraadden hun gebrek aan ernst door erop aan te dringen dat de populaire “Franse friet” in plaats daarvan zou moeten worden vervangen door de aanduiding “Freedom Fries”. Dus het ontbreken van Frans Bordeaux, samen met de zware taak om restaurantmenu’s te herzien, lijkt het enige echte ongemak te zijn geweest dat de VS en de NAVO hebben ondervonden nadat ze lukraak miljoenen levens hadden vernietigd.

Vergelijk nu deze kinderhandschoenen van de VS en hun bondgenoten met de huidige situatie in Oekraïne, waar het rechtsevenwicht duidelijk in het voordeel van Rusland is doorgeslagen, ondanks de niet onredelijke waarschuwingen dat het de NAVO-uitbreiding bedreigt. Wat men ook mag denken van het conflict dat nu woedt tussen Rusland en Oekraïne, het valt niet te ontkennen dat de hypocrisie en dubbele standaarden die tegen Rusland worden geuit, even schokkend zijn als ze voorzienbaar waren.

Afgezien van de strenge sancties tegen Russische individuen en de Russische economie (misschien het best samengevat door de Franse minister van Economische Zaken, die zei dat zijn land vastbesloten was om “een totale economische en financiële oorlog tegen Rusland te voeren”), zijn er zeer verontrustende inspanningen geleverd Nieuws en informatie uit Russische bronnen waarmee het westerse publiek de motieven van Moskou zou kunnen identificeren, afsluiten en verbieden. Op dinsdag 1 maart heeft YouTube besloten om RT- en Spoetnik-kanalen te verbieden voor alle Europese gebruikers, waardoor de westerse wereld zich een ander deel van het wereldwijde verhaal kan toe-eigenen.

Gezien de manier waarop Rusland wordt belasterd in het ‘koninkrijk van leugens’, zoals Vladimir Poetin de landen van zijn politiek gemotiveerde achtervolgers noemde, denken sommigen misschien dat Rusland de non-stop bedreigingen verdient die het nu ontvangt. In feite is niets minder waar. Dit wereldwijde zelfbeeld, dat lijkt op het soort hersenloze campagne van het signaleren van deugdzaamheid die nu zo populair is geworden in liberale hoofdsteden – en onnodig een reeds onstabiele situatie aanwakkert – gaat ervan uit dat Rusland het helemaal bij het verkeerde eind heeft, punt uit.

Zo’n meedogenloze benadering, die geen ruimte laat voor debat, geen ruimte voor discussie, geen ruimte om de kant van Rusland te zien in deze uiterst complexe situatie, garandeert alleen maar verdere impasses, zo niet een verdere volledige wereldwijde oorlog. Tenzij het Westen actief het uitbreken van de Derde Wereldoorlog zoekt, zou het verstandig zijn om de afschuwelijke hypocrisie en dubbele standaarden jegens Rusland te stoppen en geduldig te luisteren naar zijn meningen en versies van gebeurtenissen. Dit is niet zo moeilijk als sommige mensen misschien denken.