Al verschillende keren hebben de Amerikanen verkondigd de leider van IS, Ibrahim Awwad Ibrahim Ali al-Badri al-Samarrai, alias Abu Bakr al-Baghdadi, te hebben gedood

Ook andere landen claimden hem te hebben gedood, maar steeds bleek hij nog in leven, en dook hij weer op. Het zorgde er mede voor dat de man uitgroeide tot een mythische figuur. Of hij nu écht het leven heeft gelaten kan ik u niet vertellen. Ik ben, net als iedereen, afhankelijk van bronnen die er zelf ook niet met de neus bovenop hebben gestaan toen Amerikaanse forensische experts confirmeerden dat het om al-Baghdadi ging. Als de man daadwerkelijk uit de vergelijking is gehaald, is dat vooral goed nieuws voor de landen en organisaties die het risico liepen door onthullingen over nauwe samenwerking in verlegenheid te worden gebracht, en nu mogen hopen dat de Verenigde Staten de gevonden bewijzen voor die samenwerking begraven. Maar degenen onder hen die Trump voor de voeten liepen, of lopen, zullen wel slapeloze nachten hebben. 

Voor die landen had al-Baghdadi, zoals eerder bin Laden, en daarvoor Saddam Hoessein, geen meerwaarde meer nu Syrië, op de steeds kleiner wordende Idlib-enclave na, waar al-Baghdadi zich ook zou hebben bevonden, weer onder controle van ‘Damascus‘ is gebracht. En zij wilden beslist voorkomen dat de notoire man, en zijn schat aan informatie, in handen van ‘Damascus‘ en/of de Russen zouden vallen. De nauwe samenwerking met Saddam in de tijd dat de Amerikanen hem nodig hadden om Iran met gifgassen te bestoken is in ons deel van de wereld allang uit het collectieve geheugen gewist. Net als de langdurige samenwerking met bin Laden als leider van Al Qaida, in Afghanistan, Bosnië en bij pogingen om Ghadaffi te vermoorden. Nog beter aan het zicht onttrokken is de innige samenwerking met IS, nadat Soenitische extremisten in Amerikaanse gevangenschap, na de verovering van Irak door de Amerikanen en haar bondgenoten, een alternatief vormden voor het publicitair in ongenade gevallen Al Qaida.

De dood van al-Baghdadi volgt kort op de beschuldiging van het Russische Ministerie van Defensie dat de Amerikanen altijd innig hebben samengewerkt met IS om de olie uit de grond te krijgen, en naar de ‘markt‘ te brengen. Wat weer volgde op de beslissing van Trump om Syrië te verlaten, maar de olievelden te houden, met Exxon als uitbater. Een propositie die niet overal op begrip kan rekenen, en de Amerikanen voor onmogelijke logistieke problemen stelt.

Het probleem is dat geschiedenis niet langer geschreven wordt door historici, maar door politici die middels ‘resoluties‘ dicteren hoe we bepaalde gebeurtenissen in de wereld dienen te ‘duiden‘. De ‘Washington Post’, altijd gretig om het Trump lastig te maken, verslikte zich in de berichtgeving over al-Baghdadi, en daarnaast werd er twijfel gezaaid over het beeldmateriaal uit de ‘Situation Room‘, die volgens bepaalde ‘Democratische‘ bronnen dan weer ‘fake‘ zou zijn. De Russen willen eerst met eigen ogen het onomstotelijke bewijs zien, waar ‘officiële bronnen‘ niet altijd even betrouwbaar zijn als het om terrorisme en Syrië gaat.

Het ‘Putin Derangement Syndrome‘, zoals het inmiddels wordt genoemd, begint zulke ernstige vormen aan te nemen, dat zelfs ontwikkelingen rond ‘Russiagate‘ die van cruciaal belang zijn om te kunnen begrijpen hoe de hazen lopen in de Verenigde Staten zelf, volledig buiten beeld blijven. In ons deel van de wereld leidt het in toenemende mate tot een tamelijk absolute scheiding tussen mensen die geïnformeerd zijn, en mensen die nagenoeg exclusief worden bediend door hun eigen ‘kliek‘. Veel meer dan in het verleden. De oorzaak zie ik niet in het ‘complot‘ van deze of gene sinistere macht, maar in een desolate toestand van ons bewustzijn die zich hecht ‘verhaallijnen‘ omdat de realiteit te bedreigend wordt. Bij meningsverschillen verwijzen mensen niet zelden naar romans, of films, of televisieseries. Niet om iets te verhelderen omtrent de wijze waarop mensen zich manifesteren in relatie tot hun medemens, treffend vertolkt door een schrijver, regisseur of acteur/actrice, maar als een onberispelijke weergave van de werkelijkheid.

Het probleem is niet alleen dat mensen al doende uitkomen bij knotsgekke, religieus beleden versies van de werkelijkheid die niet onlogisch klinken, maar fictie zijn, maar ook dat die fictie de werkelijkheid nóg chaotischer maakt dan die altijd al was. Al-Baghdadi belandde, na de verovering van Irak door de Amerikanen, in ‘Camp Bucca‘, bijgenaamd ‘De Academie‘, waar IS tot leven werd gewekt. Volgens de ene verhaallijn zonder dat de Amerikanen het door hadden, en volgens de andere verhaallijn als een welbewuste, doortrapte, cynische poging om de in ongenade gevallen terroristen van Al Qaida te vervangen voor het resterende deel van het programma van de ‘Deep State‘. Ik denk dat het allebei waar is. De naïeve, gemesmeriseerde ‘Bokito-vleugel‘ die worstelt met haar ‘Stockholm-Syndroom‘ en in elke Jihadist een ‘Bambi‘ ziet die geholpen moet worden, zoals in het verhaal over al-Baghdadi als het ‘voetbaltalent‘ dat verloren ging, naast de inktzwarte cynici van het ‘Angelsaksische Veiligheidsapparaat‘ dat terroristen ziet als ‘nuttige idioten‘ om de kolen voor hen uit het vuur te halen op weg naar de Orwelliaanse Heilstaat, en daarom helemaal geen oplossingen wil. En een weelde aan profiteurs daar tussenin die grof verdienen aan die slachtpartijen.

Die dromende ‘Bokito-groep‘, de opportunistische profiteurs, en de cynische machtswellustelingen spinnen een valscherm dat de weelde niet kan dragen. Tijd voor een herijkte morele herbewapening. Losgeweekt van haar al te nadrukkelijke Christelijke beginselen om de rest van de wereld niet op voorhand het schuim rond de mond te geven, maar verankerd in de realiteit, en een besef dat de ‘Wealth of Nations‘ gediend is bij eenvoudige afspraken, en landen die zich er aan houden. Want een nieuwe wereldorde lijkt onvermijdelijk, en dan kan je maar beter aan tafel zitten als de koek wordt verdeeld.