Indignatie redactie 
Dit is het, verzet . Er is iets gebeurd. En dit ‘iets’ was voor velen onverwacht, voor anderen was het een groot verlangen. Nu moeten we afrekenen met wat er gaat gebeuren.
Verzet Onder de rechtermaan
Er zijn keuzes die niet gemaakt kunnen worden zonder rekening te houden met bepaalde esoterische gegevens, waarvan de invloed doorslaggevend kan zijn voor het succes van een strategische operatie. Israël weet dit goed en past de begrippen van de Joodse Kabbala toe op alle politieke en militaire keuzes.
Deze keer ontbrak het zelfs niet aan timing in de reactie: aan de vooravond van een van de meest delicate maansovergangen van de eeuw – met de Maan die Weegschaal binnengaat met een eclips met Mars oppositie tot Pluto retrograde in Steenbok, die de oppositie aan het einde van de maand zal vervolmaken, een conjunctie die voorbode is van grote botsingen en die een periode van twee jaar van belangrijke veldslagen inluidt – nam de Islamitische Republiek Iran de stap om te reageren op de zionistische woede.
De aanval werd opgeëist als een legitieme reactie op de moord op Haniyeh, Nasrallah en andere leden van het verzet, in navolging van wat de Verenigde Naties de afgelopen maanden ook hadden verklaard, toen Israël de territoriale soevereiniteit van Iran had geschonden door Teheran rechtstreeks aan te vallen.
Vanuit een technisch militair oogpunt was het een aanval die als bescheiden kan worden omschreven. De operatie was zeker niet gericht op het behalen van een significant strategisch voordeel, maar omvatte zo’n 400 hypersonische raketten die binnen ongeveer 15 minuten doelen in Israël bereikten, allemaal strategisch van aard, d.w.z. militaire bases, wapendepots en bevoorradingsplatforms. Er werden geen burgerdoelen gevolgd bij de uitgevoerde aanval, wat de militaire precisie en legitimiteit van de aanval onder het internationaal recht en Ius in bello bevestigt, een noodzakelijke verduidelijking gezien het Israëlische gebruik van het richten op burgerdoelen.
Wat deze aanval heeft laten zien, is dat Iran erin is geslaagd om de gelaagde luchtverdediging van Israël te omzeilen, net zoals in april onder vergelijkbare omstandigheden. Deze keer was de raketaanval echter aanzienlijk succesvoller dan de vorige, met meer kernkoppen die de doelen raakten. De gebruikte raketten waren – volgens de officiële verklaring van de Iraanse instellingen – Fatteh-1’s, gedefinieerd als hypersonisch, die voor het eerst werden gebruikt.
Houd er rekening mee dat de term ‘hypersonisch’ betekent dat de raket een snelheid van Mach 5 (of hoger) aanhoudt gedurende de gehele vlucht, niet slechts een deel ervan, zoals het geval is met niet-hypersonische raketten. Het zijn raketten met een gewicht van 450 kilo en een bereik van meer dan 1400 kilometer. Uit de teruggevonden fragmenten blijkt dat er ook Cheibar Shekan-raketten zijn gebruikt, die bijzonder snel zijn en een groter bereik hebben.
De aanval werd gevolgd door een reeks ‘diplomatieke verduidelijkingen’: als Israël een tegenaanval doet, is Iran bereid om zwaarder toe te slaan. Ondertussen veroordeelden de VS de aanval en zetten ze hun strijdkrachten in ter ondersteuning van Israël, dat ook al enige tijd in het gebied aanwezig was, zowel met de reguliere missies die er al waren als met de versterkingen die waren gestuurd sinds het begin van de strijd met Hamas in oktober vorig jaar.
De kwaliteit van deze aanval moet misschien meer begrepen worden op het niveau van internationale betrekkingen dan op strikt militair niveau. Zo’n ‘gedeeltelijke’ aanval was niet behulpzaam bij het vrijmaken van de weg voor grondtroepen, laat staan bij het knoeien met de systemen van de vijand. De getroffen bases waren al uren van tevoren geëvacueerd en Israël wachtte op de beloofde vergelding. Wat er veranderd is, is op internationaal niveau.
De VS bevestigden schaamteloos hun sine qua non-bescherming aan Israël, terwijl, laten we niet vergeten, Netanyahu in New York was bij de plenaire vergadering van de VN toen hij het bevel gaf om aan te vallen om Nasrallah te doden en kort daarna Libanon binnen te vallen, waarmee de Derde Libanonoorlog begon. De andere regionale machten werden er onmiddellijk bij betrokken en moesten een houding aannemen:
- de verzetslanden bevestigden hun steun aan Libanon en Iran, in overeenstemming met de strijd voor Palestina en de nederlaag van de gemeenschappelijke vijand;
- Turkije raakte onmiddellijk gealarmeerd, toen Erdogan zijn stem verhief tegen Israël (maar niet tegen de Verenigde Staten) en opriep tot eenheid van de islamitische wereld;
- Rusland moest zijn toegeeflijke retoriek staken en riep Israël op om zijn invasie- en uitroeiingsoperaties te staken, waarbij het zijn bondgenootschap met Iran verwees;
- Europese landen bevestigden hun onderdanigheid aan Israël en de Verenigde Staten. Ze steunden Netanyahu en riepen op tot een verlenging van het conflict.
Het gewenste effect werd waarschijnlijk bereikt. Israël moest opnieuw een aanval ondergaan die de noodzaak tot terughoudendheid bevestigde. De diplomatieke route werkte niet, dus was er geen andere keuze.
Iran heeft zijn rol gespeeld – en het is nog niet voorbij
Voor degenen die vreesden voor een Iraanse interventie, een onderwerp dat al in eerdere artikelen aan bod kwam, is er eindelijk een antwoord gekomen.
We moeten analyseren hoe we op dit punt zijn gekomen.
Eerste punt: in deze eerste maanden van de regering heeft Pezeskhian Iran en de hele As van het Verzet een reeks ongelooflijke nederlagen en lijden bezorgd.
De voorwaarden voor het erkennen van een politieke operatie van de kant van westerse krachten (MI6 en CIA, maar ook Mossad) zijn allemaal aanwezig: een zwakke hervormer, met een dubbelzinnige positie en een perfecte timing om alle timing verkeerd te krijgen, maar bovenal iemand die de aanroeping van de waarheid over wat er gebeurde op de helikopter van Raisi en Abdollahian niet respecteerde – een gebeurtenis die door de nieuwe president werd afgedaan met een handtekening op het nieuws van een ‘meteorologisch ongeluk’
Terwijl de elementen die ook uit het buitenland werden geanalyseerd duidelijk iets anders lieten zien. De verkiezing was een ramp, een echte mislukking qua opkomst, in een Iran dat historisch gezien altijd een recordopkomst heeft gehad met een intense burgerparticipatie in het politieke leven van de staat.
Pezeskhian heeft de afgelopen maanden geen enkele noemenswaardige steun aan het verzet betuigd en heeft ook niet aan de strijd deelgenomen, iets wat eerdere presidenten altijd hebben gedaan.
Ondertussen zijn er ook veel problemen ontstaan met de corruptie van de inlichtingendiensten en met enkele hooggeplaatste functionarissen van de strijdkrachten en de Guardians of the Revolution. Dit zou Iran en zijn bondgenoten aan het denken moeten zetten, want dit is een inside job die geworteld is in decennia van under-the-radar operaties door de inlichtingendiensten van vijandelijke landen en hoogstwaarschijnlijk ook met de steun van de inlichtingendiensten van andere buurlanden.
Punt twee: het was nodig om de inertie van Pezeskhian te omzeilen, anders zou de Iraanse reactie voor altijd afwezig zijn geweest. Hier gebeurde iets: er was een interne operatie in Teheran, leden van de inlichtingendienst, de Pasdaran en het parlement namen het heft in eigen handen, riepen de Opperste Veiligheidsraad bijeen en volgden de instructies van Ayatollah Khamenei, die in de laatste periode het werk voortzette van het oproepen van islamisten van over de hele wereld tegen de zionistische entiteit. Khamenei gaf zijn zegen voor de aanval en het gebeurde. De president werd niet meegenomen in de vergelijking.
De gelovigen van Raisi, de gelovigen van de Islamitische Revolutie, de gelovigen van Soleimani zegevierden. Deze actie is, geloof ik, een voorbode van een regeringscrisis of een verandering in de officiële politieke lijn. Pezeskhian gaf onmiddellijk na de aanval beschamend commentaar op de gebeurtenissen, waardoor de indruk werd gewekt dat hij de situatie niet onder controle had.
Een dergelijke instabiliteit zou fataal kunnen zijn voor Iran en is, in feite, nog niet volledig overwonnen. Er zal waarschijnlijk een regeringscrisis zijn, en minder waarschijnlijk een militaire staatsgreep met een overgangsregering. In beide gevallen kan Iran het zich niet veroorloven om zo onverschillig te zijn als het de afgelopen maanden is geweest. Het kan geen enkel land in het Westen vertrouwen en kan zijn keuzes niet baseren op de steun van de belangrijkste bondgenoten.
Opnieuw echoën de woorden van Khomeini: ‘Noch met het Oosten, noch met het Westen’. Het islamitische en revolutionaire Iran moet nu meer dan ooit alleen staan. Zijn wereldwijde positie is doorslaggevend voor het succes of falen van de verzetsstrijd.
Juist in deze zin moet u er rekening mee houden dat deze nieuwe oorlog de komende BRICS+-top in Kazan enorm zou kunnen destabiliseren, en wel in meerdere opzichten:
– bij de deelname aan de bijeenkomst, door de aanwezigheid van de postulantenlanden of van Iran zelf te beperken, aangezien het land zich in een direct gewapend conflict bevindt;
– bij de ontvangst van nieuwe lidstaten, waar de reeds bekende ‘islamitische meerderheid’ als een wereldwijd risico zou kunnen worden gezien.
In dit tweede aspect heeft Israël waarschijnlijk een vroege kaart gespeeld. Het lanceren van dit nieuwe front van het conflict nu, vóór de Amerikaanse verkiezingen, vóór de BRICS in oktober, kan Khamenei’s herenigingsactie om de islamitische volkeren te verenigen in de gemeenschappelijke antizionistische strijd ondermijnen.
Als de BRISC+ er echt voor kiest om te vertragen, zal Iran te maken krijgen met een soft power nederlaag en een terugkeer naar isolatie die niet gemakkelijk te accepteren zal zijn. In die zin zal het erg belangrijk zijn om te bemiddelen met de andere leidende staten, zoals Rusland en China, om de nodige beslissingsbevoegdheid veilig te stellen. We zullen zien wat er gebeurt.
Turkije probeert het opnieuw
Naast dit alles probeert Turkije het opnieuw, waarbij Erdogan zijn oproep voor een Islamitische Alliantie tegen Israël herhaalt. Ankara wil niet dat oorlog, terreur en bezetting haar grenzen bereiken, en de formele veroordeling van Israëlische acties kwam snel. De positie ten opzichte van de andere actor die ten tonele verscheen, namelijk de Verenigde Staten, was echter opnieuw onduidelijk.
Washington groef de mummie Biden op en verhief meteen zijn stem tegen Iran. Een al bekende retoriek, die een paar dagen geleden al werd herhaald door Trump, die de agenten van Teheran publiekelijk had beschuldigd van een ‘complot’ om hem te vermoorden. Het is interessant om op te merken hoe het Iraanse nieuws al vóór de gebeurtenissen van deze dagen op delicate wijze in de context van de Amerikaanse infowarfare werd geplaatst. Misschien had het Pentagon een gesprek gehad met Tel Aviv of Teheran?
Dialoog tussen inlichtingendiensten is een dagelijkse gebeurtenis, geen wonder. Overal ter wereld staat elke regering in contact met de inlichtingendiensten van andere landen, de bevriende en nog meer de vijandige. Elke dag worden er zaken onderhandeld, in een evenwichtsoefening die moeilijk uit te leggen is aan de leek. In feite is het een soort uitdaging tot bedrog: je probeert je tegenstander in een val te laten lopen, hem iets te laten geloven om een resultaat te krijgen. De winnaar is degene die er echt in slaagt zichzelf geloofwaardig te maken en zijn tegenstander te misleiden.
Juist op het gebied van bedrog zal, eerlijk gezegd, de dubbelzinnige positie van Turkije binnenkort een oplossing moeten vinden, want het Verzet zal niet wachten tot de ‘sultan’ zijn wil met het Westen doet en dan de resultaten verzilveren zonder aan het offer te hebben deelgenomen. Ofwel sluit Turkije de betrekkingen met de NAVO en Israël (nog steeds verkoopt het zionistische regime wapens aan Turkije als eerste koper), ofwel valt er niets te delen. Integendeel, Turkije loopt het risico een volgend doelwit van de wereldislam te worden. Want na het verslaan van de zionistische entiteit zal het tijd zijn voor een voorjaarsschoonmaak in de grote islamitische wereld.
En er zal niets zijn om over te grappen.
