Alleen lafaards en sadisten ondersteunen de vervolging van Assange

Voormalige Britse ambassadeur Craig Murray heeft   gisteren een zeer verontrustend verslag gepubliceerd van Julian Assange’s verschijning in de rechtbank, die ik aanraad volledig te lezen. Er zijn veel rapporten gepubliceerd over Assange’s hoorzitting over case management, maar de combinatie van Murray’s eerdere ervaring met slachtoffers van marteling, zijn bekendheid met Britse rechtbanken, zijn vriendschap met Assange en zijn gebrek aan respect voor westerse machtsstructuren zorgden voor een veel meer doordringend inzicht in wat er is gebeurd dan iemand anders tot nu toe heeft kunnen bieden.

Hier is een klein fragment:

Voordat ik verderga met het flagrante gebrek aan een eerlijk proces, was het eerste wat ik moest opmerken de toestand van Julian. Ik was erg geschokt door hoeveel gewicht mijn vriend heeft verloren, door de snelheid van zijn haar en door het verschijnen van vroegtijdige en enorm versnelde veroudering. Hij heeft een uitgesproken slap die ik nog nooit eerder heb gezien. Sinds zijn arrestatie heeft hij meer dan 15 kg aan gewicht verloren.

Maar zijn fysieke uiterlijk was niet zo schokkend als zijn mentale achteruitgang. Toen hem werd gevraagd om zijn naam en geboortedatum te geven, worstelde hij zichtbaar gedurende enkele seconden om beide te herinneren. Ik zal te zijner tijd op de belangrijke inhoud van zijn verklaring komen aan het einde van de procedure, maar zijn moeilijkheid om het te maken was zeer duidelijk; het was een echte strijd voor hem om de woorden te verwoorden en zijn gedachtegang te concentreren.

Tot gisteren was ik altijd stil sceptisch geweest over degenen die beweerden dat Julians behandeling neerkwam op marteling –  zelfs van Nils Melzer , de speciale VN-rapporteur voor foltering – en sceptisch over degenen die stelden dat hij mogelijk werd onderworpen aan slopende medicamenteuze behandelingen. Maar nadat ik de processen in Oezbekistan van verschillende slachtoffers van extreme marteling heb bijgewoond en heb samengewerkt met overlevenden uit Sierra Leone en elders, kan ik je vertellen dat gisteren volledig van gedachten veranderde en Julian precies de symptomen vertoonde van een slachtoffer van marteling dat knipperde in het licht , in het bijzonder in termen van desoriëntatie, verwarring en de echte strijd om vrije wil te doen gelden door de mist van aangeleerde hulpeloosheid.

Dit is misschien wel het belangrijkste artikel dat je ooit zult lezen. Ik overdrijf niet. Ik smeek je nu om het te lezen. #JulianAssange in Court – Craig Murray https://t.co/D42gqKDsMz

– George Galloway (@georgegalloway) 22 октября 2019 г.

This may be the most important article you will ever read. I’m not exaggerating. I beg you now to read it. #JulianAssange in Court – Craig Murray https://t.co/D42gqKDsMz

— George Galloway MP (@georgegalloway) October 22, 2019

Murray meldt dat er die dag niet minder dan vijf vertegenwoordigers van de Amerikaanse regering in het Westminster Magistrates Court waren en dat er achter de Britse officieren van justitie zat en hen in wezen bevelen gaf. De rechter, Vanessa Baraitser, gedroeg zich naar verluidt koel en grimmig tegenover de verdediging, grijnzend en weigerde hun verzoeken zonder uitleg, terwijl hij zich warm en ontvankelijk gedroeg tegenover de vervolging. De uitleveringshoorzitting van Assange zal onverwijld beginnen in februari van volgend jaar, ondanks de zaak  die het uitleveringsverdrag van de VS en het VK van 2003 schendt , en ondanks  nieuwe bewijzen van CIA-gebonden spionage op Assange en zijn advocaten terwijl hij bij de Ecuadoraanse ambassade was. Het zal beginnen in een kleine Belmarsh-rechtszaal waar het publiek bijna geen ruimte heeft om toezicht te houden, zonder dat de verdediging van Assange voldoende tijd heeft om zich voor te bereiden.

Assange’s advocaat Mark Summers  vertelde de rechtbank  dat de zaak “een politieke poging” van de Verenigde Staten was “om journalisten te wijzen op de gevolgen van het publiceren van informatie.” En natuurlijk heeft hij gelijk. Niemand gelooft oprecht dat de  175-jarige straf  waarnaar Assange kijkt of hij met succes door de Trump-regering aan de VS is uitgeleverd, een redelijke straf is voor het publiceren van activiteiten die de Obama-regering eerder had  geweigerd te vervolgen gebaseerd op exact hetzelfde bewijs, onder verwijzing naar bezorgdheid over de schade die het precedent zou doen aan de vrijheden. Deze beschuldigingen hebben niets te maken met gerechtigheid en zijn niet bedoeld als louter straf. Ze zijn gemaakt om als afschrikmiddel te dienen. Een afschrikmiddel voor journalisten overal ter wereld die anders geschikt zouden zijn om ongemakkelijke feiten over de Amerikaanse overheid te publiceren.

Dit is duidelijk. Het is duidelijk dat de Amerikaanse regering Assange vernietigt om journalisten te wijzen op de gevolgen van het publiceren van informatie. Het is daarom ook duidelijk dat elke journalist die er niet in slaagt om welk platform dan ook te gebruiken dat hij heeft om zich uit te spreken tegen de vervolging van Assange, niet van plan is ooit iets te publiceren dat de Amerikaanse regering niet wil publiceren. Hun zwijgen over of steun voor wat er met deze man wordt gedaan, kan en moet worden opgevat als een erkenning dat ze niets anders zijn dan staatspropagandisten. Staatspropandandisten, sycofanten en lafaards.

Today in court, Julian Assange struggled to say his own name and date of birth as he appeared in the dock. He claimed to have not understood what happened in the case management hearing, and was holding back tears as he said: "I can't think properly".

— Tristan Kirk (@kirkkorner) October 21, 2019

Cowardice stimuleert publieke steun voor Assange’s vervolging. Lafheid en sadisme. Zelfs als  elke nep  tegen hem waar was, van de leugens over uitwerpselen op de ambassademuren tot de  nog steeds  bewijsvrije bewering van Trump / Rusland-collusie, zelfs als al die belachelijke fantasieën waar waren, zou zijn straf tot nu toe zijn meer dan genoeg. Ik bedoel, precies hoeveel marteling gepast is, omdat je voorkeurskandidaat niet degene was die werd gekozen? Hoe raar is het dat dergelijk gerechtigd sadisme onbetwist blijft? Blijven vragen om meer is je zieke fetisj onthullen, of je nu een van de machtige mensen bent die hij kwaad maakte of gewoon een andere hersenloze repeater in de commentarensectie. Genoeg. Je hebt je pond vlees gehad.

We kijken naar een grote tragedie die zich op een fractaalachtige manier ontvouwt, van de uitgezoomde metastragedie van de wereldwijde dodelijke klap tot persvrijheid, geboord tot de persoonlijke tragedie van deze dodelijke klap voor een man genaamd Julian Assange. Zijn eens encyclopedische brein kan zich nu nauwelijks zijn eigen verjaardag herinneren. Dit lef me. Er zijn geen andere geesten op aarde die de machtsdynamiek van het onzichtbare imperialisme en de Orwelliaanse gevaren begrijpen waarmee de  mensheid nu wordt geconfronteerd  als we ons haasten naar een door AI gedomineerd informatielandschap zoals hij dat deed. Die geest is met opzet vernietigd. Dat moeten we nooit vergeten. Dat moeten we nooit vergeven.

Het was een zware dag. Mijn hart heeft pijn gedaan en mijn zuchten zijn lang geleden. De enige helderheid die ik door de somberheid kan zien, is het dilemma dat lijkt te ontstaan ​​voor deze nationale plutocraten die aan de touwtjes trekken. Hoe meer ze hun zin krijgen, hoe duidelijker hun acties noodzakelijkerwijs moeten zijn, omdat het ding dat ze proberen te doen zo totaal abnormaal is. De gerechtelijke procedures van gisteren waren overduidelijk farcical, van de nieuwsgierige uitspraken tot het vreemde gezicht van Amerikaanse adviseurs die zich bemoeien met een Britse zaak over een Australische burger, tot zelfs de minachtende grijns op het gezicht van de rechter. Niets van dit is normaal, en als dingen niet normaal zijn, bestaat het risico dat mensen het zullen opmerken, en dingen zullen alleen vreemder worden als ze proberen dit voor elkaar te krijgen.

Het enige dat mensen ervan weerhoudt echt te zien wat hier aan de hand is, is een dunne laag van verhalend beheer, en het enige dat hen ervan weerhoudt om naar hun zien te handelen, is het gevoel te hebben dat ze alleen zijn in hun zien. Houd de druk hoog, blijf kijken en blijf praten over wat je ziet aan iedereen die wil luisteren. Het kan heel goed Julians leven redden.