Indignatie redactie 
De nieuwste loot aan de boom zijn de ‘Kerstkaarten‘, want het papier is duur. En dat komt niet door de omschakeling naar ‘biomassa‘ voor de opwekking van elektriciteit, maar door ‘Pulp Friction‘. Zo’n geweldig geinige woordspeling, dat het als nieuws ‘viraal‘ gaat. Maar dat is dan ook meteen de enige overeenkomst met het virus dat bijna twee jaar geleden als ‘Corona‘ de huiskamers binnenkwam, en sindsdien het ‘nieuws‘ domineert.
Dat alles spectaculair duurder zou worden was al voorspeld, en ik heb al verscheidene bijdragen uit mijn toetsenbord geperst over de consequenties van het aanzetten van de ‘geldpers‘, bij het gelijktijdig ontketenen van een handelsoorlog, en het opleggen van sancties om andere redenen. In het bijzonder als je tegelijkertijd de uitgaven voor niet-productieve activiteiten, met ‘oorlogje-spelen‘ als vlag op die modderschuit, door het dak jaagt.
Zeg je ‘Corona‘, dan zeg je inmiddels: ‘Niet-Gevaccineerden‘, want als die er niet waren, dan waren we allang weer terug bij ‘Normaal‘. Toch? Nee, en dat wéten we ook allemaal wel, maar het voelt gewoon goed om die ‘Uitvreters‘ te schoppen. ‘De Uitvreter‘ was een boekje van de onvolprezen Nederlandse schrijver Frits Grönloh, die schreef onder het pseudoniem ‘Nescio‘, oftewel ‘Ik weet het niet‘. Grönloh was zelf een bewonderaar van Eduard Douwes Dekker, ‘Multatuli‘. De afgelopen week moest ik denken aan die literaire idealisten, die in de praktijk schipperden tussen hun idealen, en wat de samenleving van hen verlangde. Om je idealen niet kwijt te raken is niet altijd eenvoudig, zoals ik gisteren in mijn bijdrage onderstreepte waar ik stilstond bij GroenLinks-politici die in bed liggen met NAVO-coryfeéen en George Soros en Bill Gates als hitsers en geldschieters, waardoor het ‘gebroken geweertje‘ van hun PSP-voorland, en die ‘Groene Idealen‘ worden vertrapt.
We willen zoveel. De boter, én het geld van de boter. Onze cake opeten, én hem bewaren voor later. En voor het eerst is er een politieke klasse opgestaan die ons voorhoudt dat we onszelf tekort doen als we het niet allemaal tegelijk proberen te realiseren, omdat het geld dat ervoor nodig is gewoon naar behoefte kan worden bijgedrukt. De ‘Modern Money Theory‘. En dan verbaasd zijn als de energieprijzen door het dak gaan, wonen onbetaalbaar wordt, en je een bijbaan moet zien te vinden om je familie een kerstkaart te kunnen sturen.
In mijn kritiek stuit ik op de ‘economen‘ die mij, met de cijfers in de hand, laten zien dat de ‘arbeidsmarkt‘ oververhit is, en we rijker zijn dan ooit, want de prijzen van aandelen en obligaties, alsmede die van ‘vastgoed‘ en andere goederen en diensten die worden ‘meegewogen‘ bij het bepalen van ons ‘GDP‘, zijn niet te stuiten. Koeltjes merk ik dan op dat dat vooral veel zegt over de waarde van ‘GDP‘ als norm bij het bepalen van de rijkdom van een land. En dat als je ‘werken met vluchtelingen‘, of het scheppen van méér vluchtelingen door hele gezinnen vanuit drones op te blazen aanduidt als ‘werk‘, het begrip ‘arbeidsmarkt‘ ook zijn waarde volledig is kwijtgeraakt. En dat we daar een schrikbarend hoge prijs voor gaan betalen.
Niemand in Nederland was begin vorig jaar akkoord gegaan met een toekomst die ons nu aangrijnst als de ‘Joker‘ in de ‘Batman-serie‘. Sterker nog, als je in 2019 had gevraagd aan mensen hoe ze aankeken tegen experimenteren met gloednieuwe, onbewezen medicijnen op burgers, dan had je zéker andere antwoorden op kunnen tekenen dan nu het geval is met die experimentele ‘vaccins‘. En hetzelfde geldt voor ‘Lockdowns‘, ‘Avondklokken‘ en ‘Mondkapjes‘, of de subsidie van alles, waarvoor een ongekende hoeveelheid geld nodig is, terwijl we al verzuipen in de schuld. Maar het heeft geen zin daar op te wijzen. Het heeft geen zin er op te wijzen dat er al een heel draaiboek klaarlag voor een ‘Covid-pandemie‘, en dat een ‘mondiale–pas‘ al in voorbereiding was, en wat er nu wordt uitgerold daar naadloos op aansluit.
Een deel van mijn kritiek in het verleden op wat de media ons voorzetten, was dat het véél was, en dat het nergens over ging. Dat het in de praktijk fungeerde als afleiding. Als een ‘FlashBang‘-granaat. ‘Kijk hier!‘, en ondertussen halen ze je huis leeg. Een goochelaar kan niet toveren, maar hij grossiert in illusies, waardoor je het spoor bijster raakt. Het is 21 september 2021, maar mentaal zijn we nog druk met het verwerken van vorig jaar. De regie denkt echter vooruit. De chaos in het hier en nu hindert hen niet. Die is niet geregisseerd als in een film dat een bepaald script volgt. Maar het houdt degenen die vooruit denken niet op. Ze knikken vriendelijk en leven met je mee als je hen vraagt hoe dat nou moet met die kerstkaarten, en dat je nog geen laadpaal hebt voor je stekkerauto. Maar het interesseert ze de rozen.
Dus wat is nou de ‘Rode Lijn‘? Wat is voor de regisseurs van deze wereld nou ‘maken of breken‘ belangrijk? Niet die kerstkaart, je peperdure huis, je stekkerauto, je energierekening, je ‘baan‘, maar ze willen wel dat je bezig blijft met dingen die er niet toe doen. En ik blijf het maar herhalen: Het is geen ‘Groot Complot‘, want alles is in de volle openbaarheid voorbereid, met deelname van talloze mensen en instanties, en hooguit wat ‘hulp‘ in de vorm van een virus als ‘bioweapon‘, maar misschien dat zelfs niet eens. De kunst is gebruik te maken van het materiaal dat er is. ‘Complot-Denkers‘ tasten mis als ze denken in scenario’s die ergens zorgvuldig zijn voorbereid. Zo werkt het niet. Daarom schreef ik eerder over ‘9/11‘ ook dat de focus op de daders afleidt van de vraag of er ook lieden en landen waren met voorkennis, die profiteerden. Die kunnen de daders ook best een handje geholpen hebben, bijvoorbeeld door obstakels op te ruimen die al te opzichtig een risico vormden voor het welslagen van die aanslag. Wellicht werden er zelfs explosieven aangebracht voor het geval dat de schade van die vliegtuigen niet voldoende was, of om ook ‘WTC-7‘ in te laten storten, dat helemaal niet geraakt was, maar op enig moment rechtstandig instortte als bij sloopwerkzaamheden.
Er op blijven kauwen heeft evenmin zin. We wéten nu honderd procent zeker dat de ‘USS Liberty’ door Israël werd beschoten, en niet door Egypte. Maar het verandert niks aan de keuze die Johnson destijds maakte om de kant van Israël te kiezen. Zoals het feit dat Bin Laden in Pakistan zijn nagels zat te vijlen terwijl de NAVO Afghanistan onder de voet liep, om de opiumteelt veilig te stellen, en de weg vrij te maken voor een olie- en gasleiding door dat land, ook de uitkomst niet meer verandert. Of ‘Covid‘ een ‘Lab Leak‘ was, een Amerikaans ‘biowapen‘ tegen China en Iran, en de opmaat voor de ‘Big Reset’, of een natuurlijk geëvolueerd virus, is nu ook minder belangrijk dan wat er nog op de agenda staat. Hier op mijn blog probeer ik zoveel mogelijk vooruit te kijken naar ontwikkelingen die ‘spreken‘ uit wat we zien en (kunnen) weten. In detail kun je dat niet voorspellen, maar de contouren staan vast. Het is belangrijk dat we niet met onze rug in de rijrichting blijven zitten, en aannemen dat de statische realiteit waarover ‘consensus‘ is iets zegt over de toekomst. ‘Why so serious!?!‘
Zelf ben ik dan toch meer van Nescio en Multatuli, de idealisten. De bouwers. De denkers. Wijs en inclusief, en in de tijd van Nescio getypeerd als ‘Neoromantiek‘. Niet van de ‘Schemers‘ en niet van de ‘Jokers‘. Dat is dus behelpen.
