Als hij een tweede termijn wint, zal Donald Trump zijn doctrine van verschroeide aarde naar alle uithoeken van de wereld brengen.

Het is een recente traditie onder de bewoners van het Witte Huis om bij het verlaten van het kantoor een paar grapjes uit te halen over hun opvolgers. De narren van de Clinton-regering verwijderden bijvoorbeeld alle W’s van de toetsenborden van het Witte Huis voordat ze de sleutels overhandigden aan het overgangsteam van George W. Bush. De regering-Obama heeft boeken achtergelaten die door Barack Obama zijn geschreven voor het inkomende persteam van Trump.

Donald Trump heeft geen gevoel voor humor. Zijn “geschenk” aan de volgende regering is bloedserieus. Met zijn recente acties op het gebied van buitenlands beleid probeert de president de feiten ter plaatse te veranderen, zodat iedereen die in zijn voetsporen treedt, het moeilijker zal hebben om de vorige status quo te herstellen. Vergeet grappen. Dit is een grote middelvingerige groet aan het establishment van het buitenlands beleid en de wereld als geheel.

Trump bereidt zich natuurlijk niet voor om zijn ambt te verlaten, ongeacht de resultaten van de verkiezingen in november. Maar in zijn beleid in het Midden-Oosten en Oost-Azië probeert de president de regels van het spel te veranderen, voor het geval hij er volgend jaar niet is om persoonlijk meer kattenkwaad uit te halen. De man gaat geen Nobelprijs winnen voor zijn inspanningen – ondanks de  recente nominaties  van een paar rechtse Scandinaviërs – maar hij zal alles doen wat hij kan om het volgende beste te bereiken: het Trump-merk op geopolitiek zetten.

Het  kostte ongeveer $ 5.000  om al die W-loze typemachines te vervangen. De rekening voor alle schade die Trump aanricht aan internationale aangelegenheden in zijn poging om zijn beleid van Israël, Iran en China onomkeerbaar te maken, zal veel, veel hoger zijn.

Israël omhoog, Palestina omlaag

Jarenlang beloofde de regering-Trump een groots plan dat de impasse tussen Israël en Palestina zou oplossen. Volgens deze “deal van de eeuw” zouden Palestijnen wat economische ontwikkelingsfondsen aanvaarden, meestal uit de Golfstaten, in ruil voor het opgeven van hun aspiraties voor een authentieke staat.

De hoepels waar de Palestijnen doorheen zouden moeten springen om zelfs zo’n gekrompen en machteloze staat te krijgen – in feite Jeruzalem opgeven, afstand doen van het recht om lid te worden van internationale organisaties zonder toestemming van Israël – zijn zulke duidelijke dealbreakers die Jared Kushner en het bedrijf moeten hebben geweten van de begin dat hun grootse plan politiek niet levensvatbaar was.

Maar het vinden van een werkbare oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict was niet het doel van het plan. Het was allemaal een uitgebreid shell-spel. Terwijl de regering haar voorstel aan de wereldleiders en internationale media bengelde, werkte ze samen met Israël om ” nieuwe realiteiten ” te creëren . Trump  trok  de Verenigde Staten terug uit de VN-Mensenrechtenraad vanwege hun ‘chronische vooringenomenheid tegen Israël’. De regering sloot het kantoor van de PLO in Washington DC en  schrapte de Amerikaanse financiering  voor het VN-agentschap dat Palestijnse vluchtelingen ondersteunt. En in misschien wel de meest consequente stap, brak Trump een wereldwijde conventie door de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen. Tot voor kort had  slechts één land , Guatemala, dit voorbeeld gevolgd.

Maar toen kwam er dit najaar een golf van diplomatieke activiteit toen zowel de Verenigde Arabische Emiraten als Bahrein de diplomatieke erkenning uitbreidden tot Israël. De regering-Trump drong er ook bij Servië en Kosovo op aan om, als onderdeel van een nieuwe economische deal, clausules over Israël op te nemen: Servië zal zijn ambassade naar Jeruzalem verplaatsen en Kosovo zal er een vestigen na het aangaan van diplomatieke betrekkingen met Israël.

Verbazingwekkend genoeg heeft de regering-Trump deze diplomatieke activiteit gepromoot als een rem op Israël. In mei kondigde Netanyahu aan dat hij vooruitgang boekt met het opslokken van delen van de Westelijke Jordaanoever die al grote Israëlische nederzettingen bevatten. Vervolgens stapte hij terug van die aankondiging om de nieuwe diplomatieke deals met de Golfstaten te sluiten. Maar het was slechts  reculer pour mieux sauter , zoals de Fransen zeggen – een stap terug om beter vooruit te springen. Netanyahu was niet van plan de annexatie van tafel te halen.

“Er verandert niets aan mijn plan om de soevereiniteit uit te breiden, onze soevereiniteit in Judea en Samaria, in volledige coördinatie met de Verenigde Staten”, zei Netanyahu   half augustus. Sommigen verder aan de rechterkant van Netanyahu – helaas bestaan ​​ze – willen de hele Westelijke Jordaanoever annexeren. Maar dat is de jure. Zoals schrijver Peter Beinart  opmerkt , annexeert Israël de nederzetting op de Westelijke Jordaanoever al enige tijd door nederzetting.

Waar blijven de Palestijnen? Een kreek op zonder staat. De regering-Trump heeft haar veelgeprezen “deal van de eeuw” gebruikt om elke toekomstige deal bijna onmogelijk te maken. In samenwerking met Netanyahu heeft Trump de tweestatenoplossing gewurgd ten gunste van één Israëlische staat met een permanente Palestijnse onderklasse. De kosten voor Palestijnen: niet te overzien.

Permanente oorlog met Iran

Het versterken van Israël was een belangrijk onderdeel van Trumps manoeuvres in het Midden-Oosten. Een tweede doel was om de wapenverkoop aan de Golfstaten te stimuleren, wat  de wapenwedloop in de regio alleen maar zal  versnellen . De derde ambitie was om Iran te verzwakken. Daartoe vormen Israël, Bahrein en de VAE nu – samen met Saoedi-Arabië – een meer verenigd anti-Iran-blok.

Maar de Trump-menigte is nooit tevreden geweest met Iran. Het wil niets minder dan regimeverandering. Vanaf het begin heeft de Trump-regering de nucleaire deal met Iran verworpen, de sancties tegen Teheran aangescherpt en alle andere landen onder druk gezet om Iran niet economisch te betrekken. In januari vermoordde het een leidende Iraanse figuur, generaal-majoor Qassem Soleimani van de Iraanse Revolutionaire Garde. En deze zomer heeft het tevergeefs geprobeerd om “onverwachte” sancties tegen Iran in te leiden die de nucleaire deal voor eens en voor altijd zouden vernietigen.

Zelfs toen de regering-Trump de diplomatieke deal tussen de VAE en Israël vierde, ging  ze achter  verschillende VAE-firma’s aan voor het aangaan van deals met Iran. Trump onlangs  gehekeld  de Iraanse regering voor gaan door met de uitvoering van worstelaar Navid Afkari voor naar verluidt het doden van een bewaker tijdens een 2018 demonstratie.

En Amerikaanse inlichtingendiensten hebben zojuist een nogal bizarre suggestie gelekt dat Iran erover nadenkt om de Amerikaanse ambassadeur in Zuid-Afrika te vermoorden. Volgens  Politico ,  “komt het nieuws over het complot nu Iran manieren blijft zoeken om vergeldingsmaatregelen te nemen voor het besluit van president Donald Trump om eerder dit jaar een machtige Iraanse generaal te vermoorden, zeiden de functionarissen. Als het wordt uitgevoerd, kan dit de toch al ernstige spanningen tussen de VS en Iran dramatisch doen toenemen en een enorme druk op Trump uitoefenen om terug te slaan – mogelijk midden in een gespannen verkiezingsseizoen. “

Hmm, klinkt erg verdacht. Zeker, Iran snakt naar wraak. Maar waarom zou je een oorlog riskeren met een president die misschien binnen een paar maanden uit zijn ambt wordt gestemd en wordt vervangen door iemand die de voorkeur geeft aan  terugkeer naar een bepaald niveau van samenwerking? En waarom zouden de niet bij naam genoemde Amerikaanse overheidsfunctionarissen de informatie op dit moment lekken? Is het een manier om Iran ervan te weerhouden zoiets te doen? Of misschien is het om de ene of de andere partij te provoceren om de strijd naar een hoger niveau te tillen – en elke toekomstige poging om de breuk tussen de twee landen te herstellen van tafel te krijgen?

Snijden banden met China

Tijdens een persconferentie eerder deze maand heeft Trump zijn visie op de betrekkingen van de VS met China uiteengezet. Voorbij waren de zelfverzekerde voorspellingen van mooie nieuwe handelsovereenkomsten met Peking. Trump had de handelsbesprekingen vorige maand immers geannuleerd, grotendeels omdat de fase 1-overeenkomst niet het soort resultaten heeft opgeleverd dat  de president had voorspeld (in termen van Chinese aankopen van Amerikaanse goederen). Trump sprak ook niet over wat een goed idee het was voor China om “heropvoedingskampen” te bouwen voor Oeigoeren in Xinjiang (hij reserveert zo’n openhartig gesprek voor tête-à-têtes met Xi Jinping,  volgens John Bolton).

Trump had het eerder over het verbreken van de economische relatie tussen de twee landen. “Onder mijn regering zullen we van Amerika de productiemacht van de wereld maken en zullen we voor eens en voor altijd een einde maken aan onze afhankelijkheid van China”, zei hij  . “Of het nu gaat om de ontkoppeling of het invoeren van enorme tarieven zoals ik al heb gedaan, we gaan onze afhankelijkheid van China beëindigen omdat we niet op China kunnen vertrouwen.”

Zoals met vrijwel alle dingen, weet Trump niet waar hij het over heeft. China is grotendeels onaangetast gebleven door alle dreigementen en houding van Trump. Zoals econoom Nicholas Lardy uitlegt , “ ondanks  al het vuurwerk over tarieven en investeringsbeperkingen, gaat China’s integratie in de mondiale financiële markten snel door. Inderdaad, die integratie lijkt het afgelopen jaar op de meeste statistieken te zijn versneld. En in de VS gevestigde financiële instellingen nemen actief deel aan dit proces, waardoor financiële ontkoppeling tussen de Verenigde Staten en China steeds onwaarschijnlijker wordt. “

In feite is ontkoppeling gewoon een andere manier om ‘zelf toegebrachte wond’ te zeggen. Aan de niet-financiële kant van het grootboek hebben de Verenigde Staten al een hoge prijs betaald voor hun handelsoorlog met China, die slechts een klein deel is van wat ontkoppeling uiteindelijk zou kosten. Voordat de pandemie toesloeg, verloren de Verenigde Staten  jaarlijks al  300.000 banen  en  $ 40 miljard aan exportverlies. Dat is als een orkaan van categorie 3. Een volledige ontkoppeling zou door de Amerikaanse economie scheuren als een  storm van categorie 6 .

Geopolitiek bloedbad

Amerikaanse presidenten willen een geopolitieke erfenis achterlaten. Bill Clinton was trots op zowel het Dayton-akkoord als de Oslo-akkoorden. George W. Bush prees zijn reactie op de aanslagen van 11 september. Barack Obama zou kunnen wijzen op de nucleaire deal met Iran en de ontspanning met Cuba. Donald Trump heeft, net als de eerder genoemde twisters, vernietiging op zijn pad achtergelaten. Hij verscheurde overeenkomsten, startte handelsoorlogen, trok zich terug uit internationale organisaties en escaleerde de Amerikaanse luchtoorlogen.

Maar misschien is zijn schadelijkste erfenis zijn beleid van verschroeide aarde. Net als legers die zich terugtrekken die de velden en het vee vernietigen om hun oprukkende tegenstanders van voedselbronnen te beroven, doet Trump er alles aan om het voor zijn opvolger onmogelijk te maken enkele van ’s werelds meest hardnekkige problemen op te lossen.

Zijn diplomatieke ‘prestaties’ in het Midden-Oosten zijn bedoeld om de Palestijnen te ontmantelen en verder te ontnemen. Zijn agressieve beleid ten opzichte van China is bedoeld om een ​​economische relatie te verstoren die miljoenen Amerikaanse boeren en fabrikanten ondersteunt. Zijn oorlogszuchtige benadering van Iran is niet alleen bedoeld om het huidige nucleaire akkoord te vernietigen, maar ook om toekomstige onmogelijk te maken.

Als hij een tweede termijn wint, zal Trump zijn doctrine van verschroeide aarde naar alle uithoeken van de wereld brengen. Wat hij Iran, China en de Palestijnen aandoet, zal hij de hele planeet aandoen. De bijna 200.000 doden door pandemieën en de bosbranden die de westkust vernietigen, zijn nog maar het begin. Donald Trump kan niet wachten om zijn merk van Amerikaans bloedbad naar een hoger niveau te tillen.