Indignatie redactie 
Als je het niet weet, en het is belangrijk genoeg om er wel iets over te weten, moet je je ogen en oren goed de kost geven, en vragen stellen. Je mond houden, en gehoorzamen aan mensen die claimen dat ze het wel weten, kan dodelijk zijn. Letterlijk. Het afgelopen jaar was een rampjaar voor de wetenschap, omdat we allemaal ‘live‘ hebben kunnen zien dat de ‘experts‘ het ook niet weten. Zelfs waar ze krampachtig hun best deden om de onderlinge meningsverschillen af te dekken met een ‘Consensus-deken‘, lukte dat van geen kanten. Elders rolden ze voor het oog van de camera bekvechtend over de vloer van de studio, elkaar uitmakend voor charlatans en bedriegers. En dan werden de échte critici nog weggehouden uit de studio.
Die échte critici trokken vervolgens van leer in blogs, ‘Tweets‘, en op uiteenlopende websites, onder hun eigen naam, ‘fair and square‘, of onder pseudoniem, omdat ze anders zouden worden buitengesloten van cruciaal onderzoek, hun baan als arts, of wetenschapper dreigden te verliezen, en daarmee de toegang tot fondsen en subsidie die de levensader voor hun werk zijn. Hier op dit blog heb ik, met beleid, verwezen naar kritische artikelen, in de hoop dat er een meer inhoudelijke dialoog over de complexe materie van ‘Covid‘ op gang zou komen die de wetenschap recht zou doen. Maar we kunnen allemaal ‘live‘ vaststellen dat dat niet is gelukt. Uiteenlopende partijen, vóór en tégen het beleid, mét of zónder ‘bagage‘, hebben zich ingegraven, en ze verwijten elkaar dat ze het publieke belang ondermijnen.
Hoezeer ik ook mijn best doe om mij in te lezen om grip te houden op de argumenten, het is onbegonnen werk. Ik heb hier steeds met klem benadrukt dat ik géén arts ben, maar al was ik dat wel, dan had ik ook geen schijn van kans om bij te blijven. In DIT extreem kritische, onder pseudoniem gepubliceerde artikel, wemelt het van de technische termen die verwijzen naar fysieke processen in het lichaam waarvan ook een arts zoals u die tegenkomt in de praktijk waar u ingeschreven staat, of in het ziekenhuis, geen verstand van heeft. En dat is geen schande. Maar de vraag die je dan moet stellen is of het allemaal waar is? En wie kan dat beoordelen?
Een ‘expert‘ die het allemaal boven de pet gaat, omdat het té specialistisch is, zal zekere termen nog wel thuis kunnen brengen, maar de geschetste verbanden over hoe bepaalde stoffen en processen inhaken op het lichaam vergt dat je dat gedetailleerd hebt bestudeerd. Al helemaal waar het gaat over uiteenlopende mensen met verschillende ‘co-morbiditeiten‘, in relatie tot actuele of voorgestelde behandelmethoden. Maar dat is wetenschap. Dat je twijfel zaait is niet strijdig met de opdracht die een wetenschapper heeft om de waarheid boven tafel te krijgen, maar wij kunnen er in de praktijk niks mee. Waar het gaat wringen, is waar de auteur een ‘Groot Complot‘ veronderstelt, omdat hij er vanuit gaat dat degenen die het beleid vormgeven in de strijd tegen ‘Covid‘ op de hoogte zijn, en weten wat hij of zij weet. Als datgene wat hij of zij als kennis presenteert correct is. En ik heb zelf geen mogelijkheden om dat te verifiëren.
Wat ‘consensus-wetenschap‘ doet, is dat het keuzes maakt uit een chaotisch aanbod, en dat dan presenteert als ‘waar‘. Daarom is ‘consensus-wetenschap‘ ook geen wetenschap, maar religie. Wetenschap is heel wel in staat om zekerheid te verschaffen over een onderzoeksgebied van zéér bescheiden omvang. Dan nog kan het zijn dat het antwoord te lang op zich laat wachten, of dermate specifiek is, dat het geen soelaas biedt voor een probleem van grote omvang. Onderken dat dan ook. Trek niet een te grote broek aan. En dat geldt zowel voor de verkopers van ‘consensus-beleid‘, als voor de ‘complot-denkers‘. Houd er rekening mee dat mensen op enig moment stellig zijn waar ze zouden moeten twijfelen. Waar ze recht in de camera zouden moeten kijken, en tegen ons zouden moeten zeggen: ‘Geen idee‘. ‘Al sla je me dood‘.
Het is niet de kennis die ons de das om doet, maar de bruggen die we bouwen over de grote kolkende lavastroom tussen de eilanden van kennis die we hebben drooggelegd. Niks mis met een hypothese die ons van het ene eiland naar het andere brengt, maar het doel moet een permanente verbinding over land zijn. Op mij maakt het artikel van die auteur waar ik naar verwijs een betrouwbare indruk, waar het over de medische kanten gaat. Als ik ‘Google‘ om de termen die ik niet ken te voorzien van een passende beschrijving, en dat dan in de context plaats, dan kan ik er geen gaten in schieten. En kritiek op beleid zoals hij of zij het formuleert komt mij bekend voor van andere artsen en onderzoekers. Maar daarmee hoef ik het héle epistel nog niet te absorberen als ‘waar‘. Ik blijf erbij dat héél veel mensen die het ‘consensus-beleid‘ promoten dat te goeder trouw doen, en dat menige ‘expert‘ zelf wel degelijk denkt het te weten, ook al kletst hij of zij uit de nek.
Het ontbreken van een ‘tegengeluid‘ in de gevestigde media voedt het idee van een ‘complot‘. Het bovenstaande, onder pseudoniem gepubliceerde artikel leest voor een niet-ingewijde, die onbekend is met de vele technische termen, niet lekker. Het risico is dan altijd dat die technische termen imponeren, waardoor je de rest voor zoete koek slikt. Anderzijds zijn er ook ‘tegengeluiden‘ die veel minder moeilijk te volgen zijn, en zelfs een keurig overzicht geven van alle argumenten en bijbehorende referenties, zoals HIER, maar dan stuit je vaak weer op algemeenheden, en bewijzen die op hun best ‘indirect‘ zijn, zoals de verhalen over ivermectine als een groot succes in India. Statistieken zijn altijd verraderlijk, dus wil je dáár dan meer weten over ‘hoe‘. Combineer beide artikelen, en je krijgt daar antwoord op. Is dat het juiste antwoord? Ik neig er zelf toe om te zeggen dat het bewijs geleverd is voor veel stellingen die mij al langer bezighouden, maar laat ik mij inhouden, en zeggen dat het in elk geval een harde noot is om te kraken voor ‘experts‘ die niet overtuigd zijn. De kritiek van de auteur van het eerste artikel, dat ‘experts‘ die wilden aantonen dat ivermectine (en andere medicijnen die bedoeld zijn om parasieten te bestrijden) niet effectief zijn, die middelen te laat inzetten, als er al bijna geen virus meer in het lichaam is, en de symptomen die de patiënt slopen ‘vervolgschade‘ zijn, klinkt plausibel, en niet alleen door de weelde aan technische termen waarmee het wordt onderbouwd. Tal van andere auteurs met specialistische kennis op dit gebied zeggen hetzelfde.
Het is echter geen sportwedstrijd, waarbij je kunt volstaan met het kiezen van een favoriete club. Het is zaak om de bestuurders en adviseurs die om het hardst hebben geroepen dat we de wetenschap het woord zouden geven in de strijd tegen ‘Covid‘, aan hun woord te houden. Dat vergt dat je de moed moet hebben om dóór te vragen, als duidelijk is dat de wetenschappers het niet weten, maar er een slag naar slaan. Waarbij ze zwaar leunen op hun ‘witte jas‘ of titel om critici de mond te snoeren. Maar er zijn geen domme vragen, alleen domme antwoorden. En de domste antwoorden zijn de antwoorden die met overtuiging gebracht worden, om vervolgens finaal te worden afgefakkeld in de realiteit.
Met deze bijdrage is het niet mijn bedoeling olie op het vuur te gooien, en controverses aan te wakkeren. Laat staan dat ik er op uit ben de vlam in de pan te laten slaan en geweld te propageren om de ‘ongelovigen‘ een lesje te leren. Maar u zult beseffen dat ik omgekeerd ook geen enkele affiniteit heb met overheden die critici proberen weg te zetten als een existentiële bedreiging voor de ‘prikgrage‘ meerderheid, die in praktische zin helemaal geen overtuigde achterban vormt, omdat velen tot een keuze zijn gekomen zonder overtuiging. Het is zelfs mijn grote vrees dat deze hele kwestie uitmondt in bloedvergieten. Of dat nou is vanuit een ‘complot-gedreven‘ wens om orde op zaken te stellen, vanuit een overheid om de laatste restjes van ‘verzet‘ tegen hun ‘prikbeleid‘ op te ruimen, of van landen onderling die elkaar in de haren vliegen op grond van vermoedens dat de één de ander met een biowapen heeft bestookt, of weigert rekenschap af te leggen voor een ‘lek‘ in een laboratorium.
Tot slot wil ik er nog op wijzen dat in beide artikelen waar ik naar verwijs woorden als ‘may‘, ‘possible‘, ‘suggesting‘ en ‘perhaps‘ duiden op mogelijkheden, en geen zekerheden. Dat is geen zwakte, maar een kracht, waar twijfel de basis is voor wetenschappelijke vooruitgang. Je trekt de verkeerde conclusies als je na het lezen van een artikel waarin staat dat de stoffen die geproduceerd of ingebracht worden wanneer men een bepaald ‘vaccin‘ kiest, gegarandeerd zorgt dat je ‘Alzheimer‘ of een hartkwaal krijgt, terwijl je anders vrolijk fluitende honderdtwintig jaar oud was geworden. In die zin hebben de voorstanders van ‘vaccinatie‘ een punt, als ze wijzen op het gegeven dat elk medicijn ‘bijwerkingen‘ heeft, en risico’s met zich meebrengt. Maar dan moet het medicijn wel doen wat ervan wordt verwacht, en de zaak niet erger maken, plus de ‘bijwerkingen‘.
Voor de auteur van het eerste artikel staat in feite vast dat degenen die het beleid inzake ‘Covid‘ uitstippelen weten wat hij of zij weet, en dan wordt je boos. Dat begrijp ik. Maar om te beginnen zijn zéker niet alle ‘experts‘ ook experts. De meesten volgen hooguit de literatuur nog enigszins, maar zijn al vele jaren ‘adviseur‘ of ‘bestuurder‘, en in die functie geven ze leiding aan onderzoekers, of gaan ze over het geld, maar doen ze zelf geen onderzoek meer. En het is ook nog eens zéér de vraag of ze zich voldoende bewust zijn van alle risico’s die kleven aan ‘voorgesteld onderzoek‘ dat zij subsidiëren, of wat een ‘onderzoeker‘ in de praktijk doet met dat geld. En dat is dan nog los van het gegeven dat de kennis die de auteur van dat artikel etaleert ook ‘omstreden‘ kan zijn. Maar zoveel is zeker: Je kunt alleen maar vaststellen wat waar is, en wat niet, als je met elkaar in gesprek blijft. Gooi de deur in het ‘consensus-slot‘, omdat je haast wilt maken, en je hangt. ‘For better or worse‘. En na een hele reeks spectaculaire missers op elk beleidsterrein dat je kunt bedenken zouden we nou toch wel een keer iets geleerd moeten hebben.
Waar het eerste artikel zich begeeft op het terrein van de vraag wat de herkomst van het virus is, hebben we het niet langer over de zuiver wetenschappelijke kant van de zaak. Voor mij maakt dat het lastig. Niet dat wat er in die sectie van het artikel wordt beschreven aantoonbare onwaarheden bevat, voor zover het de feiten betreft, maar het hangt van de speculatie aan elkaar, en daarmee doet dat gedeelte van het artikel voor mij afbreuk aan het wetenschappelijke gedeelte, en dat is spijtig. Die twee zaken kunnen beter gescheiden blijven. Ik krijg zelfs de indruk dat de eerste sectie niet geschreven is door dezelfde auteur die de ‘complot-kant‘ in de grondverf zet, waar het wetenschappelijke gedeelte nog twijfel laat over de vraag of dat virus ‘man-made‘ is, maar de ‘complot-sectie‘ er met gestrekt been ingaat. Dus wat ‘Spartacus‘ nastreeft als consequentie van de publicatie van dit artikel is niet noodzakelijk ook wat ik zelf graag als vervolg zie, laat dat duidelijk zijn. Ik zie er echter geen reden in om het artikel als geheel buiten beeld te houden, waar het beslist waardevolle informatie bevat voor wie nog vragen heeft. En wie heeft die niet?
