Als je nog niet ongerust was, begin daar nu dan maar mee

‘Als je nog niet ongerust was, begin daar nu dan maar mee‘, schrijft Michael Every van de Rabobank.

De directe aanleiding is een sanctieregime gericht tegen Mexico, waarbij ook dat land alsnog wordt getroffen door escalerende tarieven. De achterban van Trump vindt het prachtig. Het ‘consumentenvertrouwen‘ in de Verenigde Staten is blijvend hoog. Het is de vertaling van een eerdere belofte van Trump aan zijn kiezers dat hij Mexico zou laten betalen voor zijn ‘Muur‘. Dus waarom zou dit ineens een probleem zijn?

Nou, nog niet zo lang geleden sloot Trump een herzien ‘handelsakkoord‘ met Mexico, dat gunstiger uitpakte voor de Verenigde Staten dan ‘NAFTA 1.0‘ dat Obama had uitonderhandeld. En nu Trump alsnog tarieven introduceert ziet de ‘hele wereld‘ dat de Verenigde Staten een onbetrouwbare ‘partner‘ zijn, en onderhandelen over een akkoord geen zin heeft. Als een land bereid is een akkoord te sluiten, geeft het daarmee aan dat het zwak staat, en is, dus geen reden om niet de totale overgave te eisen.

Every signaleert dat nu ook, waar hij eerder nog wel propageerde dat de escalatie van de handelsoorlog met China, en Europa, en de pogingen om de bevolking van Venezuela en Iran dood te hongeren, kans van slagen had. Die kans lijkt door deze stap definitief verkeken. Zelf had ik die ‘Eye-Opener‘ niet nodig, zoals degenen die hier regelmatig lezen zullen beseffen. De enige vraag die mij bezighoudt, is of dit spelletje ‘Russische Roulette‘ leidt tot ‘Alles‘, of ‘Niets‘?

Het lijkt logisch dat ‘Europa‘, dat zes maanden uitstel kreeg alvorens Trump de Duitse autoindustrie vermorzelt, nu wel wakker is. Maar Every noemt ‘Europa‘ niet in deze zin. Bij ons ligt het buitengewoon ingewikkeld omdat we in praktische zin al decennia de slaaf van de ‘Warparty‘ zijn. ‘Europese‘ partijen die traditioneel ‘kritisch‘ staan tegenover de Verenigde Staten zijn in de praktijk de belangrijkste bondgenoot van de ‘Warparty‘.

Neem de ‘Groenen‘.

In ons land opzichtig onderdeel van de ‘Never Trump‘-campagne, die Trump vleugels geeft. In de praktijk steunen de ‘Groenen‘ elke oorlog en staatsgreep die de NAVO de laatste twintig jaar ontketende. Van Libië, Syrië, Venezuela, tot ‘gasland‘ Oekraïne steunen ze anti-democratische tendenzen en groepen. Die symbiotische relatie zie je ook terug waar de Verenigde Staten lucratieve contracten voor ‘NGO’s‘ in de aanbieding heeft om te assisteren bij de ‘Regime Change‘ activiteiten, waar de ‘Groenen‘ traditioneel nauw met die ‘activisten‘ verbonden zijn. Maar de samenwerking gaat verder dan dat.

Het redden van de Duitse autoindustrie is voor de ‘Groenen‘ geen prioriteit. En dan druk ik mij erg gematigd uit. We vinden ze ook terug aan de zijde van Trump waar die wil dat ‘Nordstream II‘ de nek om wordt gedraaid. Sancties tegen Rusland en China vallen in die partij hoe dan ook goed. En ze zijn niet alleen verzot op vluchtelingen, maar staan zelfs te popelen om ze te gaan halen. Dat lijkt in tegenspraak met wat Trump adverteert, maar dat is het niet. Hoe meer mensen die voor een korst droog brood en een tentzeiltje willen werken in ‘Europa‘, hoe groter de winstmarges van ‘Wallstreet‘, die via haar ‘multinationals‘ een manier moet zien te vinden om China en Rusland eronder te krijgen. Een partij die adverteert dat we ‘van het gas af’ moeten, en dat ‘boerenkool‘ een geschikt alternatief is voor vlees, terwijl we al ons geld overmaken aan elektriciteitsproducenten, ‘Tesla‘, en organisaties die slaven naar ‘Europa‘ dirigeren, samen met de nodige terroristen die uiteindelijk de vraag naar ‘law-and-order‘ en ‘surveillance‘ tot onder de lakens explosief zal doen stijgen, zit de ‘Warparty‘ niet in de weg.

De hele ‘Never Trump‘-kliek wil van ‘Europa‘ één groot ‘Zweden‘ maken. In dat land experimenteren ze al geruime tijd met een ‘sociale orde‘ die lak heeft aan het idee dat iemand onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. In een commentaar op het voornemen van Grapperhaus om de Nederlandse wet aangaande ‘zedendelicten‘ zo in te kleden dat je je onschuld moet kunnen bewijzen als een vrouw aangifte doet tegen een man, sluit de krant af met de constatering dat valse aangiften er het logische gevolg van zullen zijn, maar nu zijn ‘de vrouwen aan de beurt‘. In mijn bijdragen over wat Assange is overkomen in Zweden stond ik er al bij stil hoe die wetgeving tot een wapen is gemaakt. De journalist werd door een Zweedse, die eerder Cuba uit was gezet omdat ze ervan werd verdacht voor de CIA te werken, het bed ingelokt, waarna ze hem aangaf wegens verkrachting. Diezelfde dame onderhield ook een ‘blog‘, waarop ze beschreef hoe je die wetgeving kon gebruiken om wraak te nemen tegen mannen die het ‘verdienden‘. Volgens een gewezen medewerker van Justitie in Zweden zit inmiddels rond de zeventig procent van alle gevangenen die veroordeeld zijn wegens zedendelicten en mishandeling onschuldig achter de tralies. NRC is wildenthousiast, en dat verbaast mij niks.

In mijn vorige bijdrage schreef ik over de verbitterde John Cleese, die zeker geen Trump-adept is, maar wel meent dat een cultuur die vrouwenbesnijdenis propageert onverenigbaar is met onze liberale maatschappij. Maar die bestaat al langer niet meer. De meest gepassioneerde voorstanders van de ‘Zweedse Weg‘ zien zichzelf als de vaandeldragers van ‘progressieve idealen‘, maar ze zijn de wegbereiders van ‘Big Brother‘ uit Orwell’s dystopische roman. Niet in staat, of niet bereid om de discussie aan te gaan met wie dan ook. Als je af wil van een ‘dwarsligger‘, breng je een bericht naar buiten dat die Özdil een ‘onveilige‘ situatie schept door zijn ‘ontoelaatbare gedrag‘, en wegwezen. Ondergedompeld in een vat met ‘Goede Bedoelingen‘ die hen dronken maken van een gelukzaligheid die op klassieke liberalen overkomt als suïcidaal.

Dus terug naar die handelsoorlog en de tarieven die de volgers van Trump in Amerika zo’n goed gevoel geven, terwijl de ‘Never-Trumpers‘ buiten de Verenigde Staten er hand-en-spandiensten aan verlenen, zie ik helemaal niet hoe iemand serieus kan claimen dat we op de goede weg zijn. Dat het ‘consumentenvertrouwen‘ hoog is, roept bij mij de vraag op waar dat soort getallen voor staan? Hoe ziet de toekomst waar die ‘consument‘ vertrouwen in heeft eruit dan?