Indignatie redactie 
Hoe meer ik erover nadenk, hoe erger ik het vind dat prinses Amalia bedreigd wordt. Zij zit in een safe house, ergens buiten Amsterdam, en in de buurt van die schuilplaats houden zich allerlei geheim agenten op, die rondspeuren om te zien of er zich geen verdachte personen in de buurt wagen.
Het probleem is: hoe herken je een verdacht persoon? Zo’n individu zal natuurlijk z’n best doen om geen verdachte indruk te maken. Je moet niet veronderstellen dat een dergelijk figuur een valse snor en een baard heeft, doet alsof hij op z’n telefoon staat te staren, maar voor de rest zenuwachtig om zich heen kijkt, wachtend op het moment om een signaal te geven aan enige companen, om dan met z’n allen de geheim agenten uit te schakelen, via een staaf dynamiet de deur van het safe house uit de sponning te laten vliegen, het huis binnendringen, prinses Amalia verdoven met choloform, met haar slappe lichaam naar buiten hollen, en wegvluchten in de ondertussen klaarstaande Renault Espace met getinte ruiten, en met modder onleesbaar gemaakte nummerplaten.
Hier rijst echter de vraag: hoe kunnen de booswichten weten waar het safe house zich bevindt? Nou, ze hebben een mol bij de politie, een of andere malafide agent die voor tienduizend euro z’n ziel verkoopt en de nodige informatie doorgeeft aan de gangsters, uiteraard in codetaal.
Dan belt hij naar z’n contactpersoon bij de misdadigers, en hij zegt: ‘De soep wordt nooit zo heet gegeten als die van de vogel die beter in de lucht vliegt dan tien kleine negertjes’, waarmee bedoeld wordt: ‘De prinses bevindt zich in een rijtjeshuis in de Koekeloerestraat nummer 15 in Spijkenisse, en er zijn tien geheim agenten, van wie er zes te dik zijn, twee niet goed kunnen zien, eentje een klompvoet heeft, en eentje aan een slecht genezen hernia lijdt.’ Want ja, Nederlandse geheim agenten zijn vaak sukkels, invaliden, en halve zolen. De prinses moet dus geen minuut denken dat ze veilig is. Ze kan zich het beste verschuilen in de kelder van het safe house, en zich daar verbergen onder een hoop vodden.
Ach, wat voel ik een mededogen met haar. En ze heeft het al niet getroffen, of zou jij graag een dochter zijn van Willem-Alexander en Maximà? Ik niet hoor. Sowieso zorgt prinses zijn al voor een kutbestaan. Je moet de hele tijd wuiven naar het volk, je kan nooit ‘ns uitfreaken met je vrienden en je vriendinnen, en de kans is groot dat je ouders een echtgenoot voor je uitkiezen, en dat is dan een of andere Deense, Spaanse, of Marokkaanse prins, met een zweetlip, een hoog voorhoofd, en niet al te best werkende testikels.
Zo is er de Marokaanse prins Abdul, wiens testikels maar zo groot zijn als een erwt, dat heb ik niet lang geleden gelezen in een Marokkaanse krant, waarbij de artikels die ik tot me nam, voor me werden vertaald door m’n Marokkaanse gabber Muhaburak, een fikse zeventiger die al zestig jaar in Vlaanderen woont, een Marokkaans restaurant heeft, en continu geilt op blanke vrouwen. Over prinses Amalia zei hij overigens: ‘Die zou ik niet uit m’n bed schoppen’, een ordinaire, afgezaagde opmerking, waaromtrent ik hem uiteraard op de vingers tikte.
Maar goed, de prinses kan door al die omstandigheden geen gewoon, normaal leven leiden zoals jij en ik. En dat allemaal te wijten aan de drugsmaffia, die haar willen ontvoeren, om dan miljoenen euro’s losgeld te vragen, misschien wel zoveel miljoenen dat Willem-Alexander en Maximà na het betalen ervan armlastig zijn geworden, en zich niet eens meer kunnen permitteren om de onderhoudskosten van de gouden koets te betalen. Je mag zeggen wat je wil, maar je kunt beter rood bloed hebben dan blauw bloed.
