‘America is back’: het waanidee van normaliteit dat de Verenigde Staten achtervolgt

De verkiezing van Joe Biden tot de 46e president van de Verenigde Staten werd in een groot deel van de wereld ontvangen met een mengeling van opluchting en uitbundigheid, hoewel vaak doorspekt met vrees. Een veel voorkomend thema in nieuwskoppen en Twitter-feeds was dat de normale dienstverlening werd hervat in de VS en in internationale aangelegenheden.

In Frankrijk had de krant Le Monde de kop : “Amerikaanse verkiezingen 2020: de overwinning van Joe Biden zorgt voor enorme opluchting in Europa.” Op Twitter tweette de burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo : “Welkom terug, Amerika.” In Duitsland beeldde de cover van het nieuwsmagazine Der Spiegel af dat Biden het afgehakte hoofd van het Vrijheidsbeeld terug op de romp plaatste (verwijzend naar een beruchte omslag uit 2017 waarop Trump het hoofd afsneed). Bij de afbeelding staat de ironische tekst “Make America Great Again”.

Het thema van een Amerikaanse restauratie werd herhaald in nieuws en sociale media over de hele wereld. De symboliek is sterk, maar het is minder duidelijk wat er hersteld wordt. Hierin weerspiegelt het het thema “terugkeer naar normaliteit” in Biden’s verkiezingscampagne in de VS, een nostalgisch nostrum dat vaag belooft een reset van Amerikaanse principes en beleid. Wat is er aan de hand bij deze verlangens om terug te gaan naar een Amerika van vóór Trump?

Welcome back America! Congratulations to @JoeBiden and @KamalaHarris for their election! While we are about to celebrate the 5th anniversary of the Paris Agreement, this victory symbolizes our need to act together more than ever, in view of climate emergency. 🇺🇸#Election2020

— Anne Hidalgo (@Anne_Hidalgo) November 7, 2020

In de VS weerspiegelt het verlangen naar normaliteit rond de verkiezing van Biden een existentiële angst – dat Trump een verwoestende aanval op de liberale democratie heeft ontketend die wellicht baanbrekend zal blijken te zijn.

De tegenstrijdigheden en spanningen in de Amerikaanse liberale democratie zijn krachtig onthuld met zijn presidentschap, dat profiteerde van de kloof tussen verklaarde liberale waarden en de politieke realiteit. Trump maakte niet alleen gebruik van die kloof, hij sprak ook over latente verlangens en aangemoedigde uitingen van identiteit in zowel de politiek als mensen die al lang gemarginaliseerd of het zwijgen opgelegd waren.

Met het afzetten van Trump is het liberale verlangen naar een terugkeer naar normaliteit versterkt via de figuur van Joe Biden. Het werd duidelijk verwoord door de nieuwe president bij zijn inauguratie, in zijn pleidooien voor nationale eenheid en zijn belofte om een ​​einde te maken aan de “onbeschaafde oorlog” in de VS. David Sanger merkte in de New York Times op : “De inauguratie van de heer Biden was opmerkelijk vanwege zijn normaliteit, het gevoel van opluchting dat de hoofdstad doordrong in een tijdperk van voortdurende onrust en een einde aan valsheid.”

Maar er was weinig dat normaal was in de scène van een verkleinde inhuldiging die plaatsvond met slechts een handvol sociaal afstandelijke, gemaskerde deelnemers en omringd door het gemilitariseerde landschap van een Capitool na de oproer. Het beeld was niet van nationale genezing maar van een nationale noodsituatie.

Het verlangen naar normaliteit en een gevoel van opluchting vergezeld gaan, is de implicatie dat het “Trump-tijdperk” een aberratie was, een tijdelijke afwijking in de natuurlijke politieke orde der dingen.

Dit is een aantrekkelijk en verleidelijk verzachtend middel voor degenen die zich verzetten tegen de betovering van Trump en de betekenis van zijn politieke opkomst en aantrekkingskracht op miljoenen Amerikanen verloochenen. In deze visie was Trump ‘de kat met de hoed’ – een onwelkome bezoeker en weerbarstige avatar van instincten voor wanorde, uitgezet zodra de ouders terugkeren. Joe Biden en Kamala Harris komen binnen.

Maar Trump (en Trumpism) was en is meer dan een tijdelijke uitbarsting in de orde van de dingen of slechts een symptoom van een malaise in het Amerikaanse openbare leven. Trump ontketende de libidinale krachten van de “onliberale democratie” en ondermijnde Amerika’s toewijding aan constitutionalisme, de rechtsstaat en individuele rechten. Hij steunde deze krachten in de VS en moedigde ze elders aan, waarbij hij de landschappen van de Amerikaanse politieke cultuur en buitenlandse zaken transformeerde op manieren die we nog steeds proberen te begrijpen.

Amerikaanse bijziendheid

Amerikanen besteden weinig aandacht aan externe perspectieven op hun land en reageren over het algemeen niet goed op kritische opvattingen over het land of van hun leiders. Dat kan als koppig patriottisch worden beschouwd, maar het is meer fundamenteel te wijten aan een diepgewortelde onwetendheid die gebaseerd is op een mythe van nationaal exceptionisme, een bijziendheid die typisch Amerikaans is.

Het presidentschap van Trump zou de Amerikanen moeten herinneren aan de kwetsbaarheid van de sociale en politieke orde die zo velen als vanzelfsprekend beschouwen. Is het niet een beetje schokkend dat Amerikanen hieraan herinnerd moeten worden? Misschien niet, misschien is het geheugenverlies een onderdeel van het Amerikaanse wereldbeeld, dat gewoonlijk de ernstigste uitdagingen voor de democratie verplaatst naar anderen elders.

Zoals de Amerikaanse schrijver Tom Wolfe ooit grapte : “de donkere nacht van het fascisme daalt altijd neer in de Verenigde Staten en landt toch alleen in Europa.” Natuurlijk “het kan hier niet gebeuren” .

Zou het kunnen dat het belang van de verkiezing en het presidentschap van Trump beter of in ieder geval gemakkelijker werd begrepen in andere landen waar een levende herinnering bestaat aan de pijnen van populistisch autoritarisme, waar mensen meer bekend zijn met hoe de realiteit kan worden ontmanteld?

De Sloveens-Amerikaanse schrijver Aleksandar Hemon suggereert dit ook toen hij, in de nasleep van de verkiezing van Trump, opmerkte :

In Amerika botst en deactiveert een comfortabel recht de verbeelding – het is moeilijk voor te stellen dat dit Amerikaanse leven niet het enige mogelijke leven is, dat er enige reden zou kunnen zijn om het ongedaan te maken.

Hemon filtert zijn perspectief door zijn ervaringen en inzichten uit het leven in Sarajevo tijdens de Bosnische oorlog “in een tijd waarin wat onmogelijk kan gebeuren, snel en overal begint te gebeuren”. Bij het observeren van de desoriënterende impact van de vroege dagen van het presidentschap van Trump, merkt hij wrang op dat: “‘Reality’ eindelijk zijn aanhalingstekens heeft verdiend.”

De realiteit verdiende inderdaad zijn aanhalingstekens in ” Trump’s America “, een fantasiewereld waarin Trump-aanhangers fantasierijk en emotioneel investeren. Het is een wereld waarin samenzweringstheorie en sociale media worden gecombineerd om een ​​alternatieve realiteit te creëren, een wereld die op zichzelf staat en zichzelf versterkend – en ongevoelig voor feiten.

Gegalvaniseerd door het bijna messiaanse leiderschap van Trump, is de fantasie alomtegenwoordig geworden en diep ingebed in de verbeeldingskracht – de angsten en verlangens – van miljoenen Amerikanen. Het kan niet eenvoudig of snel ongedaan worden gemaakt.

Terug naar de werkelijkheid

“Amerika is terug, klaar om de wereld te leiden, niet terug te trekken”, verklaarde Biden in november toen hij zijn team voor buitenlands beleid introduceerde. Het ‘Amerika is terug’- refrein is de afgelopen maanden ad nauseum herhaald door Biden’s surrogaten.

Wat het betekent in termen van beleid, blijft onduidelijk . Meer symbolisch wordt het verklaard als een weerlegging van het buitenlandse beleid van Trump, berucht met de slogan “America First”, wat duidt op een hernieuwd tijdperk van wereldwijde betrokkenheid en leiderschap van de VS. Maar de betekenis blijft open en ondoorzichtig en, zoals Julian Borger opmerkt in The Guardian: ‘Hoe een slogan die zo alomvattend is als’ America is Back ‘overal ter wereld wordt ontvangen, zal onvermijdelijk een Rorschach-test zijn voor wat wordt gezien als de’ echt Amerika ‘dat de afgelopen vier jaar afwezig is geweest. “

De perceptie van wat het ‘echte Amerika’ vormt, is voor de VS zowel een dilemma van het binnenlands als het buitenlands beleid. Veronderstellingen over liberale democratie in binnenland en over een liberale wereldorde in het buitenland zijn geen geloofsdaden meer.

Terwijl we een ‘post-Amerikaanse wereld’ binnengaan, kan niet worden aangenomen dat er wereldwijd enthousiasme voor democratie heerst, en evenmin kan het vermogen van de VS om een ​​voorbeeld te stellen, worden ongedaan gemaakt door de schouwspel van burgerlijke onrust en de rampzalige behandeling van het coronavirus pandemie. De binnenlandse “onbeschaafde oorlog” zal, zoals politicoloog Francis Fukuyama waarschuwt , “gevolgen hebben voor de mondiale democratie in de komende jaren”.

Biden’s buitenlands beleidsteam spreekt de democratische solidariteit tussen staten aan als basis voor een nieuw internationalisme, maar dit mag geen herstel van de liberale hegemonie zijn. Het moet niet alleen rekening houden met de schade die is aangericht door de sterk nationalistische “America First” -doctrine: het moet ook de tekortkomingen van het liberale internationalisme erkennen voordat Trump president werd. De neoliberale globalisering veroorzaakte tenslotte de politieke en culturele terugslag die in de VS en zijn etnonationalistische neven over de hele wereld het Trumpisme wordt genoemd.

Het maken van een fetisj van normaliteit is een vorm van Amerikaans exceptionisme. “Amerika is terug” kan even kortzichtig en waanvoorstellingen blijken te zijn als “Make America Great Again”.