Amerika dumpt INF-verdrag. Tijd voor Russische raketten in Latijns-Amerika?

De terugtrekking van Washington uit het INF-verdrag is slechts de laatste stap tegen Rusland die zal dienen om een ​​reeds gevoerde wapenwedloop op het Europese continent te intensiveren. Het kan Rusland ook dwingen om dingen naar een hoger niveau te tillen.

Afgezien van de ongekende voorraad van massavernietigingswapens op epische schaal, is er nu een wervelwind van regionale ontwikkelingen gaande die buitengewoon verontrustende gevolgen voorspellen. Eerst en vooral is de officiële aankondiging van deze maand door de Trump-regering dat het zich terugtrekt uit het Intermediate-Range Nuclear Forces-verdrag (INF-verdrag), ondertekend door Mikhail Gorbachev en Ronald Reagan in 1987.

Met de INF naar de vuilnisbak van de geschiedenis, zijn de VS en Rusland vrij om ballistische en kruisraketten te ontwerpen en te produceren binnen een bereik van 500-5.500 kilometer (310-3.420 mijl). Zou een NAVO-land zo dwaas zijn om deze door Amerika gemaakte wapens op hun grondgebied te hosten en zich zo open te stellen voor een verwoestende first-strike aanval in een worstcasescenario? Polen is een mogelijke kandidaat. De Poolse president Andrzej Duda bood de VS vorig jaar immers $ 2 miljard aan financiering voor de bouw van een permanente Amerikaanse basis aan de oostgrens van Polen. Terwijl de twee NAVO-landen het idee nog steeds overwegen, is het duidelijk dat de uitroeiing van het INF-verdrag belooft de spanningen tussen Rusland en zijn buren op te voeren.

De terugtrekking van Washington uit de INF gebeurde natuurlijk niet in een vacuüm. Het volgde in het spoor van het rampzalige besluit van George W. Bush om zich terug te trekken uit het ABM-verdrag, een van de vele opportunistische stappen die de Verenigde Staten in de nasleep van 9/11 hebben begaan. Met de ABM uit de weg, konden de Verenigde Staten een raketafweerschild in Roemenië vestigen , op slechts mijlen van de Russische grens. De ouvertures van Washington naar Moskou dat het Russische deelname aan het project zou verwelkomen, werden uiteindelijk onthuld als een bedrieglijke blokkeringstactiek. De Russische president Vladimir Poetin werd echter niet voor de gek gehouden en verspilde geen tijd aan het onderzoeken en ontwikkelen van een dodelijke reeks nieuwe wapensystemen, waaronder een nucleair aangedreven kruisraket met een onbeperkt bereik.

https://twitter.com/RT_com/status/969243300388581378

Op dit punt in het bijgewerkte ‘Great Game’ is er een verleiding om te zeggen dat de VS en Rusland weer een ‘MAD’-moment zijn ingegaan, dat wil zeggen’ wederzijds verzekerde vernietiging ‘als de ene of de andere partij het lot zou bereiken met een eerste- aanval aanvallen. Controleer maat als het ware. Rusland heeft tenslotte zijn “niet te stoppen” nucleaire raket en andere angstaanjagende hardware, terwijl de VS zijn raketafweerschild en talloze NAVO-stukken in Europa hebben vastgeschroefd. Alles is geweldig in de buurt, toch? Nou, niet precies.

Het vergelijken van de huidige afstand tussen de VS en Rusland met de realiteit van de Koude Oorlog is om een ​​aantal redenen onjuist en gevaarlijk. Ten eerste is de kans op een soort ongeluk dat tot een totale oorlog heeft geleid, nog nooit zo groot geweest. De reden is niet alleen te wijten aan de duizelingwekkende hoeveelheid vuurkracht, maar eerder aan de nabijheid van de vuurkracht bij de Russische grens. Tijdens de impasse van de Koude Oorlog werd Moskou, het zenuwcentrum van het Sovjetrijk, goed bewaakt door de buffer van de republieken van het Warschaupact. Vandaag is die buffer praktisch verdwenen en is de NAVO niet alleen diep in Oost-Europa gekampeerd, maar – in het geval van de Baltische staten van Estland en Letland – smokkelt hettegen de Russische grens. Hoewel het hele concept van tijd, afstand en ruimte enigszins overbodig is gemaakt door de uitzonderlijke snelheid van moderne raketten en vliegtuigen, heeft dit niet de mogelijkheid verkleind dat de NAVO en Rusland per ongeluk in een zeer slechte situatie terecht zijn gekomen.

Nu het INF-verdrag uit de weg is, bestaat de mogelijkheid dat Washington raketten met een middellange afstand in de achtertuin van Rusland plaatst. Een dergelijke stap zou aansluiten bij de herziene nucleaire doctrine van Washington, die niet alleen beoogt het nucleaire arsenaal te vergroten, maar – op pure Dr. Strangelove-manier – de drempel verlaagt waarvoor nucleaire wapens kunnen worden gebruikt. Denken dat Rusland passief aan de zijlijn zal kijken terwijl de VS het regionale strategische evenwicht in zijn voordeel verstoort, zou wishful thinking zijn.

Zelfs toen het lijk van het INF-verdrag nog warm was, zei Mark T. Esper, de nieuwe Amerikaanse minister van Defensie dat hij de inzet van nieuwe Amerikaanse grondraketten naar Azië prefereerde, zonder een precieze locatie te specificeren.

“Het is echter terecht om te zeggen dat we eerder een functie willen inzetten in plaats van later,” zei Esper terwijl hij op weg was naar Australië voor vergaderingen van het buitenlands beleid. “Ik heb liever maanden. Ik heb gewoon niet de nieuwste stand van zaken op tijdlijnen. ”

Ondertussen gaat het Pentagon naar verluidt vooruit met de ontwikkeling van raketsystemen, waaronder een kruisraket met een verwacht bereik van 1000 km en een ballistisch projectiel met een middelgroot bereik met een bereik van 3000 tot 4000 km. Met het ‘schild’ van een Amerikaans raketafweersysteem dat al in Oost-Europa is gevestigd, zal Rusland niet werkeloos blijven zitten wachten tot de andere hand van de NAVO een zwaard oppakt.

Welke opties staan ​​op dit moment open voor Rusland? Afgezien van de reeds in Rusland gevestigde verdedigingswerken, zal Moskou zich zeer gedwongen voelen om zijn stakingsmogelijkheden dichter bij de Verenigde Staten te brengen om de nieuwe capaciteit van de NAVO net over de Russische grens te evenaren.

Poetin heeft benadrukt dat Rusland geen ballistische raketten zal inzetten tenzij de VS dit eerst doet. Als hij zou moeten reageren, zou Rusland dan ergens in Latijns-Amerika een permanente raketbasis overwegen, op slechts mijlen van de Amerikaanse kusten, die dezelfde situatie weerspiegelt als Rusland in Oost-Europa? Stel je een situatie voor waarin ‘Trump’s Mexican Wall’ in werkelijkheid een groot aantal Russische lanceerplatforms werd. Hoewel ti het migratieprobleem van Amerika zou oplossen, zal het waarschijnlijk niet veel doen om Amerikanen ’s nachts beter te laten slapen. Onvoorstelbaar natuurlijk, maar dat is precies het rampzalige scenario waarmee Rusland wordt geconfronteerd aan zijn eigen grens met de Baltische staten.

Een waarschijnlijker scenario is echter dat Poetin, in het geval dat Trump ‘nucleair’ wordt in Oost-Europa, 24 uur per dag stealth-onderzeeërs bewapend met ballistische raketten in de buurt van de Amerikaanse kustlijn als verzekeringspolis zal inzetten. Het is een vreselijke nieuwe realiteit om te overwegen, maar terwijl de Verenigde Staten doorgaan met hun roekeloze verdragsvertragende houding, is het een realiteit waarmee de wereld zal worden gedwongen om mee te leven.