Amerikaanse houding in het Midden-Oosten: VOORBEREIDING OP RAMP

Blijkt dat Trump en het Pentagon logen. Nog een keer. Dit keer over de ware impact van de Iraanse tegenaanval op Amerikaanse troepen in Irak. Eerst beweerden ze dat er geen gewond Amerikaans personeel was, om uiteindelijk te moeten toegeven dat 34 soldaten een traumatisch hersenletsel hadden opgelopen  (dat Trump “opnieuw geclassificeerd” als een “hoofdpijn”). Toen moesten ze toegeven dat het niet echt 34 was, maar  eigenlijk 50 !

Volgens sommige bronnen verstopte niet al het Amerikaanse personeel zich in bunkers en sommige werden ingezet om de basisperimeter te verdedigen. Hoe het ook zij, dit voegt nog een indicatie toe dat de Iraanse tegenaanval veel robuuster was dan oorspronkelijk gemeld door het rijk.

Iraanse bronnen geven zelfs aan dat na de staking een aantal gewonden is overgevlogen naar Israël, Koeweit en Duitsland. Nogmaals, we zullen waarschijnlijk nooit de volledige waarheid vinden over wat er die nacht is gebeurd, maar twee dingen zijn nu zeker:

• De Iraanse aanval was buitengewoon effectief en het valt niet te ontkennen dat alle Amerikaanse / NAVO / Israëlische troepen in de regio nu worden blootgesteld als zittende eenden die wachten op de volgende Iraanse staking.
• Oom Shmuel heeft de werkelijke omvang en aard van de Iraanse tegenaanval drastisch moeten rapporteren.

Laten we nu duidelijk zijn over de kwaliteit van de waarschuwing die het Amerikaanse personeel had. We weten nu op zijn minst dat de volgende waarschuwingen zijn ontvangen:

• Waarschuwing door de Iraakse regering (die de Iraniërs kort hebben ingelicht over hun bedoelingen).
• Waarschuwing door de Zwitserse autoriteiten (die de Amerikaanse belangen in Iran vertegenwoordigen en die de Iraanse hun intenties hebben verteld).
• Waarschuwing via de  Amerikaanse verkennings- / inlichtingenmogelijkheden  op de grond, in de lucht en in de ruimte.

En toch, ondanks deze bijna ideale omstandigheden (vanuit het oogpunt van verdediging), zien we nu dat geen enkele Iraanse raket werd onderschept, dat de raketten allemaal met een zeer hoge nauwkeurigheid zijn geland, dat de Amerikaanse basis zelf grote schade heeft geleden (inclusief vernietigde helikopters en drones) en dat er tientallen gewonden personeel waren (zie dit artikel voor een gedetailleerde bespreking van de beelden na de aanval).

Als we deze staking in de eerste plaats als een ‘proof of concept’-operatie beschouwen, dan wordt het vrij duidelijk dat aan Iraanse zijde werd bewezen een buitengewone mate van nauwkeurigheid en robuust ballistisch raketvermogen te zijn, terwijl aan de VS het enige staking was om te bewijzen dat de Amerikaanse troepen in de regio allemaal extreem kwetsbaar zijn voor Iraanse raketaanvallen.

Stel je voor dat de Iraniërs het aantal slachtoffers in de VS hadden willen maximaliseren en als ze geen enkele waarschuwing hadden gegeven – wat zou het dan zijn ?!

Wat als de Iraniërs zich hadden gericht op bijvoorbeeld brandstof- en munitiedumpers, gebouwen waar Amerikaans personeel woonde, industriële faciliteiten (inclusief de belangrijkste logistieke knooppunten van CENTCOM), havens of zelfs vliegvelden? Kun je je het soort hel voorstellen dat de Iraniërs zouden ontketenen tegen in principe onbeschermde voorzieningen ?!

Nog steeds dubieus?

Vraag jezelf dan af waarom Trump & Co. moest liegen en de werkelijke omvang van de Iraanse aanval moest minimaliseren. Het is vrij duidelijk dat het Witte Huis heeft besloten te liegen en de staking te presenteren als vrijwel zonder impact, want als het de omvang van de staking had toegegeven, dan had het ook moeten toegeven aan de totale machteloosheid om te stoppen of zelfs zinvol te degraderen het.

Niet alleen dat, maar een verontwaardigd Amerikaans publiek (de meeste Amerikanen geloven nog steeds dat de traditionele propagandalijn over “De grootste militaire macht in de geschiedenis van de Melkweg”!) Een vergeldingsaanval tegen Iran zou hebben geëist, wat zou hebben geleid tot een  onmiddellijke Iraanse aanval op Israël,  die op zijn beurt de hele regio in een massale oorlog zou hebben gestort waar de VS geen zin in hadden.

Vergelijk dat met de Iraanse claims die de impact van de staking mogelijk hebben overdreven en beweerden dat 80 militairen gewond waren (ik zou hieraan willen toevoegen dat de Iraanse regering, althans tot nu toe, veel openhartiger en minder geneigd is om toevlucht te nemen grove leugens dan de VS). Het is duidelijk dat de Iraniërs klaar waren voor precies het soort verdere escalatie dat de VS koste wat kost wilden vermijden.

Dus wat vond er echt plaats?

Er zijn twee basismanieren om zich tegen een aanval te verdedigen: ontkenning en straf. Ontkenning is wat de Syriërs hebben gedaan tegen de VS en Israël telkens als ze binnenkomende raketten neerschieten. Ontkenning is ideaal omdat het uw eigen slachtoffers minimaliseert en niet noodzakelijkerwijs de “escalatieschaal” verhoogt.

Straf is daarentegen wanneer je een aanval niet voorkomt, maar wanneer je een tegenaanval uitvoert tegen de aanvallende partij, maar alleen nadat je zelf bent aangevallen.

Dat is wat de VS op vrijwel elk moment kunnen doen tegen Iran (ja, in tegenstelling tot sommige volledig onrealistische beweringen, kunnen Iraanse luchtverdedigingen niet voorkomen dat de Amerikaanse strijdkrachten enorme schade toebrengen aan Iran, zijn bevolking en infrastructuur).

Het probleem met het straffen van Iran is dat je te maken hebt met een vijand die eigenlijk bereid is om enorme verliezen op te vangen, zolang deze verliezen uiteindelijk tot overwinning leiden. Hoe schrik je iemand af die bereid is te sterven voor zijn land, volk of geloof?

Ik twijfel er niet aan dat de Iraniërs, die uitstekende analisten zijn, zich volledig bewust zijn van de schade die de VS kan toebrengen. De belangrijkste factor hier is dat ze zich ook realiseren dat zodra de VS zijn raketten en bommenwerpers loslaat en zodra ze veel (zo niet alle) van hun doelen vernietigen, ze niets anders meer zullen hebben om te proberen Iran te bevatten.

Hier is hoe je kunt denken aan de Iraanse strategie:

• Als de VS niets doet of zich alleen bezighoudt met symbolische stakingen (bijvoorbeeld Israëls stakingen in Syrië), kunnen de Iraniërs deze aanvallen gewoon negeren, want hoewel ze zeer effectief zijn in het geven van een illusie van macht aan de Amerikanen (of de Israëliërs), nalaten om iets militairs te bereiken.
• Als de VS uiteindelijk besluiten Iran hard te slaan, zal het zijn ‘strafkaart’ in die tegenaanval opgebruiken en geen verdere opties hebben om Iran af te schrikken.
• Als de VS (of Israël) besluit nucleaire wapens te gebruiken, dan zal een dergelijke aanval eenvoudigweg een “politieke jokerkaart” geven aan Iran en in wezen zeggen: “nu bent u gerechtvaardigd in welke vergelding u ook maar kunt bedenken”. En u kunt er zeker van zijn dat de Iraniër allerlei pijnlijke vormen van vergelding zal bedenken!

Je kunt de huidige Amerikaanse houding zien als “binair”: het is “allemaal uit” of “alles aan”. Natuurlijk niet uit vrije keuze, maar deze omstandigheden zijn het resultaat van de geostrategische realiteit van het Midden-Oosten en van de vele asymmetrieën tussen de twee partijen:

Het bovenstaande is natuurlijk een vereenvoudiging, maar het is ook fundamenteel waar. En de reden voor deze asymmetrieën ligt in een heel eenvoudig maar cruciaal verschil: Amerikaanse Amerikanen zijn gehersenspoeld door te geloven dat grote oorlogen goedkoop kunnen worden gewonnen  . Iraniërs hebben dergelijke illusies niet (zeker niet na Irak, gesteund door de VS, de USSR en Europa, Iran aangevallen en de Iraanse samenleving enorm vernietigd). Maar het tijdperk van “goedkope oorlogen”  is nu lang voorbij .

Bovendien weten Iraniërs ook dat de Amerikaanse luchtoverwicht alleen niet op magische wijze zal leiden tot een Amerikaanse overwinning. Ten slotte hebben de Iraniërs 40 jaar de tijd gehad om zich voor te bereiden op een Amerikaanse aanval. De VS heeft pas echt gelegd op aankondiging sinds januari 8 ^ste  van dit jaar.

Nogmaals, voor de VS is het “all in” of “all out”. We zagen het “all out” in de dagen na de Iraanse tegenaanval en we kunnen een idee krijgen van hoe het “all in” eruit zou zien door de Israëlische operaties tegen Hezbollah in 2006 terug te roepen.

De Iraniërs hebben echter een veel geleidelijker escalerend vermogen, wat ze net hebben aangetoond met hun aanval op de Amerikaanse troepen in Irak: ze kunnen slechts een paar raketten lanceren, of ze kunnen er honderden lanceren.

Ze kunnen proberen het aantal Amerikaanse slachtoffers te maximaliseren of ze kunnen kiezen voor de infrastructuur van CENTCOM. Ze kunnen ervoor kiezen om oom Shumel direct te slaan, of ze kunnen besluiten om zijn bondgenoten (KSA) en bazen (Israël) te slaan. Ze kunnen ervoor kiezen om krediet te nemen voor elke actie, of ze kunnen zich verschuilen achter wat de CIA plausibele ontkenning noemt  .

Hoewel de VS en het Anglo-Zionistische rijk als geheel veel krachtiger zijn dan Iran, heeft Iran vakkundig methoden en middelen ontwikkeld waarmee het de controle heeft over wat militaire analisten de “escalatiedominantie” noemen.

Heeft Iran zojuist de almachtige VS ‘geleid’?

Ken je Michael Ledeen nog? Hij is de Neocon die met dit historische aforisme op de proppen kwam: ” Om de tien jaar moeten de Verenigde Staten een klein, waardeloos landje oppikken en tegen de muur gooien, gewoon om de wereld te laten zien dat we zaken bedoelen “.

Is het niet ironisch dat Iran precies dat deed, ze namen de VS en “gooiden het tegen een muur, gewoon om te laten zien dat ze zaken bedoelden”, nietwaar?

En wat zegt dit ons allemaal?

Ten eerste zit het Amerikaanse leger in grote problemen. Het is vrij duidelijk dat Amerikaanse luchtverdedigingen hopeloos ineffectief zijn: we zagen hun ‘prestaties’ in Saoedi-Arabië tegen de Houthi-aanvallen.

De waarheid is dat de Patriot-raketten nooit adequaat hebben gepresteerd, niet in de eerste Golfoorlog, noch vandaag. Het grote verschil is dat het Irak van Saddam Hussein geen zeer nauwkeurige raketten had en dat zijn pogingen om de VS (of Israël trouwens) aan te vallen, niet erg effectief waren.

Het was dus gemakkelijk voor het Pentagon om de echte prestaties (of het gebrek daaraan!) Van zijn wapensystemen te verzachten. Nu Iran sommige gebouwen heeft kunnen lokaliseren en andere zorgvuldig heeft genegeerd, blijkt dat het hele Midden-Oosten een radicaal nieuw tijdperk is ingegaan.

Ten tweede is het even duidelijk dat Amerikaanse bases in het Midden-Oosten zeer kwetsbaar zijn voor ballistische en kruisraketten. Luchtverdediging is een zeer gecompliceerde en hightech tak van het leger en het duurt vaak jaren, zo niet tientallen jaren om een ​​echt effectief luchtverdedigingssysteem te ontwikkelen.

Mede vanwege de neiging om alleen zwakke en licht verdedigde landen aan te vallen, en ook vanwege de zeer reële afschrikking die de Amerikaanse strijdkrachten in het verleden konden afleveren, hoefden de VS zich nooit echt zorgen te maken over luchtverdediging. De “kleine jongens” hadden geen raketten, terwijl de “grote jongens” nooit openlijk op de troepen van oom Shmuel zouden durven slaan.

Tot voor kort.

Nu is het de eerder almachtige Wereld Hegemon die door een  veel zwakker  Iran tegen een muur is gegooid en dus werd behandeld als een “klein waardeloos klein landje”.

Zoete ironie!

Maar er is veel meer aan dit verhaal.

Het echte Iraanse doel: de VS uit het Midden-Oosten halen

De Iraniërs (en veel Iraanse bondgenoten in de regio) hebben duidelijk gemaakt dat de echte vergelding voor de moord op generaal Soleimani zou zijn dat de VS-troepen in de eerste plaats volledig zouden worden teruggetrokken, gevolgd door een volledige terugtrekking uit de gehele Midden-Oosten.

Hoe waarschijnlijk is een dergelijke uitkomst?

Op dit moment zou ik zeggen dat de kansen dat dat echt gebeurt microscopisch klein zijn. Immers, wie kan zich nu serieus voorstellen dat de VS Saoedi-Arabië of Israël verlaten? Er zal geen echte ramp gebeuren.

Hoe zit het met landen als Turkije of Pakistan, die formeel bondgenoten van de VS zijn, maar die ook duidelijke tekenen vertonen dat ze het beu zijn van het soort ‘beschermheerschap’ dat de VS graag aan hun ‘bondgenoten’ geven? Hebben we enige reden om te geloven dat deze landen ooit officieel zullen eisen dat de huursoldaten van oom Shmuel (want dat is wat Amerikaanse troepen zijn, betaalde indringers) er helemaal uitkomen?

En dan zijn er landen als Irak of Afghanistan die een zeer succesvolle en actieve anti-Amerikaanse opstand hebben georganiseerd die de Amerikaanse troepen in zwaar versterkte bases heeft geduwd. Ik denk niet dat er iemand geestelijk gezond is die een zelfs semi-geloofwaardig scenario kan bieden van hoe een Amerikaanse ‘overwinning’ eruit zou zien in deze landen.

Het feit dat de VS zelfs langer in Afghanistan verbleven dan de Sovjets, toont niet alleen aan dat de Sovjettroepen veel effectiever (en populairder) waren dan hun Amerikaanse tegenhangers, maar ook dat het Politburo van Gorbatsjov meer in contact stond met de realiteit dan de NSC van Trump.

Hoe het ook zij, het is onbetwistbaar dat de oorlogen in Irak en Afghanistan verloren zijn gegaan en dan zal geen enkele hoeveelheid grandstanding deze uitkomst veranderen. Hetzelfde geldt voor Syrië, waar de VS in feite vasthouden aan pure koppigheid en een totaal onvermogen om een ​​nederlaag toe te geven.

Oom Shmuel’s ‘visie op vrede’ voor het Midden-Oosten

Zionistische apartheid gecombineerd met een typisch illegale landroof in strijd met honderden UNSC-resoluties. En ze noemen dat een “Vision for Peace”.

Ik heb net geluisterd naar de idioot-in-Chief die trots “zijn” Midden-Oosten “vredesplan” presenteert aan Bibi Netanyahu en de wereld. Deze nieuwste stunt laat twee cruciale dingen zien over de mentaliteit in Washington, DC:

Er is niets dat de Amerikaanse heersende klassen niet zullen doen om te proberen de gunst en steun van de Israel Lobby te krijgen.

De VS maakt het niet uit, zelfs niet marginaal, wat de mensen in het Midden-Oosten denken.

Deze dynamiek, die niet iets nieuws is, maar die onder Trump een kwalitatief “shot van steroïden” kreeg, zal alleen maar bijdragen aan de onvermijdelijke ineenstorting van Empire in het Midden-Oosten. Ten eerste zijn alle zogenaamde ‘Amerikaanse bondgenoten’ in de regio a ;; begrijp dat het enige land dat belangrijk is voor de VS, Israël is, en dat alle anderen voor bijna niets tellen.

Bovendien weten alle heersers in het Midden-Oosten nu ook dat verbonden zijn met de VS ook betekent dat ze een goedkope prostituee voor Israël zijn, wat op zijn beurt politieke zelfmoord garandeert voor elke politicus die niet wijs genoeg is om de val te ruiken.

Ten slotte hebben de oorlogen in Afghanistan, Irak, Jemen, Libanon en Syrië aangetoond dat de “Axis of Kindness” lang over hyperbool en overmoed is, maar zeer kort in termen van daadwerkelijke gevechtscapaciteit.

De simpele waarheid is dat het verachtelijke bruinen van de Israel Lobby waarmee Trump vanaf dag 1 van zijn ambtstermijn bezig is, alleen dient om de VS in het Midden-Oosten (en daarbuiten, echt!) Verder te isoleren en te verzwakken.

Hoe realistisch is in deze context het Iraanse doel om oom Shmuel uit de regio te schoppen?

Zoals ik al zei, helemaal niet realistisch, als het alleen op korte termijn wordt gezien. Maar ik haast me eraan toe te voegen dat het op de middellange termijn zeer realistisch is als we kijken naar enkele, maar niet alle, landen in de regio. Ten slotte is het op de lange termijn niet alleen realistisch, het is onvermijdelijk, zelfs als de Iraniërs zelf niet veel of helemaal niets doen om dat te laten gebeuren.

Deze grijnzende onwetende mensen doen meer dan wie ook om het rijk neer te halen, zelfs als ze dit niet begrijpen !

Conclusie: de dagen van Israël zijn genummerd

De Israëli’s hebben ons allemaal een vast dieet gegeven dat dit of dat land of die politicus een ‘nieuwe Hitler’ is die 6M Joden ‘opnieuw’ zal vergassen, of Israël ‘van de kaart wil vegen’ of zelfs een nieuwe Holocaust wil aangaan . Gilad Atzmon noemt deze psychische stoornis briljant ‘ pre- traumatische stressstoornis’, en hij is perfect. De Israëli’s meestal gebruikt deze “preventieve  geschrei *”  als een manier om uit te drukken zo veel concessies (en geld) uit de westelijke  goyim  mogelijk te maken.

Maar in diepe zin is het mogelijk dat de Israëli’s zich er ten minste vaag van bewust zijn dat hun hele project gewoon niet levensvatbaar is, dat je het overleven van een staat niet kunt garanderen door al je buren te terroriseren.

Geweld, met name wreed, hondsdol, geweld kan inderdaad mensen terroriseren, maar alleen zo lang. Vroeg of laat zal de menselijke ziel elke angst ontgroeien, hoe visceraal ook, en die angst vervangen door een nieuw en enorm krachtig gevoel van vastberadenheid.

Dit is  wat Robert Fisk zei  in het verre 2006, 14 jaar geleden:

Je hoorde Sharon, voordat hij aan zijn massale beroerte leed, gebruikte hij deze zin in de Knesset, weet je, “De Palestijnen moeten pijn voelen.” Dit was tijdens een van de intifadas. Het idee dat als je doorgaat met het verslaan en verslaan en slaan van de Arabieren, ze zich zullen onderwerpen, dat ze uiteindelijk op hun knieën gaan en je geven wat je wilt. En dit is volledig, volkomen zelfbedrog, omdat het niet meer van toepassing is. Vroeger was dat 30 jaar geleden, toen ik voor het eerst in het Midden-Oosten aankwam. Als de Israëliërs de Libanese grens overstaken, sprongen de Palestijnen in hun auto’s en reden naar Beiroet en gingen naar de bioscoop. Wanneer de Israëli’s de Libanese grens oversteken, springen de Hezbollah in Beirut in hun auto en racen naar het zuiden om de strijd met hen aan te gaan. Maar het belangrijkste is nu dat Arabieren niet meer bang zijn. Hun leiders zijn bang, de Mubaraks van deze wereld, de president van Egypte, koning Abdullah II van Jordanië. Ze zijn bang. Ze schudden en beven in hun gouden moskeeën, omdat ze door ons werden gesteund. Maar de mensen zijn niet langer bang.

Wat alleen waar was voor sommige Arabieren in 2006, is nu waar geworden voor de meeste (misschien zelfs allemaal?) Arabieren in 2020. Wat betreft de Iraniërs, ze zijn nooit bang geweest voor oom Shmuel, zij zijn degenen die de nieuw gecreëerde Hezbollah met dit kwalitatief nieuwe soort ‘speciale moed’ (wat in werkelijkheid het Shia-ethos is!) toen deze beweging werd opgericht.

Rijken kunnen veel dingen overleven, maar als ze niet meer gevreesd worden, is hun einde nabij. De Iraanse staking bleek een fundamentele nieuwe realiteit voor de rest van de wereld: de VS is veel meer bang voor Iran dan Iran is bang voor de VS.

Amerikaanse heersers en politici zullen natuurlijk anders beweren. Maar die zinloze poging om de realiteit opnieuw vorm te geven, is nu gedoemd te mislukken, al was het maar omdat zelfs de Houthi’s nu openlijk en met succes de gecombineerde macht van de “As van vriendelijkheid” kunnen trotseren.

Je kunt Amerikaanse en Israëlische leiders beschouwen als het orkest op de Titanic: ze spelen goed, maar ze worden nog steeds nat en sterven daarna.

(* geschrei: het Jiddische woord voor schreeuwen, schreeuwen, schreeuwen)

Van The Saker

Dit artikel is gepubliceerd door ” UNZ ”