Dit artikel rapporteert belangrijke nieuwsgebeurtenissen die niet worden gerapporteerd in de reguliere nieuwsmedia van Amerika en die cruciaal zijn om zowel de moord op George Floyd als de huidige Amerikaanse presidentiële wedstrijd te begrijpen:
Een zwarte Amerikaanse districtsrechtbank in Mississippi – een van Amerika’s meest onverdraagzame staten tegen zwarten – vaardigde op 4 augustus een besluit van 72 pagina’s uit , Jamison v.McClendon , met een pleidooi voor het Amerikaanse Hooggerechtshof om te stoppenhet opleggen van wettelijke immuniteit van de politie wanneer de politie ervan wordt beschuldigd – terwijl ze aan het werk zijn – de grondwettelijk gegarandeerde rechten van Amerikaanse burgers te hebben geschonden (zoals door onschuldige personen neer te schieten – zoals George Floyd). Wettelijk immuun politie is wat een politiestaat definieert; en, dus, dit was een verzoek van een zwarte rechter aan het Amerikaanse Hooggerechtshof om een einde te maken aan de bestaande politiestaat die het in Amerika oplegt – om een politiestaat te beëindigen waaraan deze rechter toeschreef (en waarvan hij gedocumenteerd had te zijn voortgekomen uit) keuzes die de Het Amerikaanse Hooggerechtshof had het zelf gemaakt, en dat alleen zij daarom mogelijk kunnen terugdraaien.
Zijn fundamentele punt was dat niets dat een overheidsfunctionaris toestaat de Amerikaanse grondwet te schenden grondwettelijk is, en dat daarom deze besluiten van het Amerikaanse Hooggerechtshof zelf in strijd zijn met de Amerikaanse grondwet, en daarom moeten worden teruggedraaid door het Amerikaanse Hooggerechtshof, dat deze juridische situatie heeft gecreëerd. immuniteit voor wangedrag van de politie.
De beslissing van deze rechter, Carlton W. Reeves, verklaarde: “De grondwet zegt dat iedereen recht heeft op gelijke bescherming door de wet – zelfs door wetshandhavers. In de afgelopen decennia hebben rechters [bij het Amerikaanse Hooggerechtshof] echter een juridische doctrine uitgevonden om wetshandhavers te beschermen tegen eventuele gevolgen van wangedrag. De leer wordt ‘gekwalificeerde immuniteit’ genoemd. In het echte leven werkt het als absolute immuniteit. ” Vanwege de uitspraken van het Amerikaanse Hooggerechtshof moest hij – in het specifieke geval waarover hij oordeelde – een politieagent “gekwalificeerde immuniteit” verlenen tegen vervolging, ongeacht wat grondwettelijk is, of zelfs gerechtigheid in enige zinvolle zin. Impliciet zegt hij in deze uitspraak dat vanwege de bestaande juridische traditie van stare decisisof vasthouden aan bestaande juridische traditie – en vooral wanneer de eerdere uitspraken afkomstig zijn van een hogere rechtbank, vooral van het Amerikaanse Hooggerechtshof – is hij in het onderhavige geval verplicht om een uitspraak te doen die in strijd is met de Amerikaanse grondwet zelf. En dus deed hij dat, geeft hij toe. Dit is een buitengewoon gewaagde uitspraak, die veel verder gaat dan normaal. In wezen zegt hij dat hij , in het specifieke geval waarover hij uitspraak deed , moest beslissen tegen de Amerikaanse grondwet om niet in hoger beroep te worden teruggedraaid . Hij smeekte het Amerikaanse Hooggerechtshof om hier een einde aan te maken, zodat rechters in de lagere rechtbanken de grondwet kunnen handhaven – in plaats van gedwongen te overtreden.
Deze uitspraak van rechter Reeves was buitengewoon tactvol, zoals door te zeggen: “Een herziening van ons precedent inzake gekwalificeerde immuniteit maakt duidelijk dat het Hof [hij zei nadrukkelijk niet ” het Hooggerechtshof “, maar dat is waar hij eigenlijk naar verwees] heeft afgezien van elke pretentie om tegenstrijdige waarden in evenwicht te brengen [wat betekent dat alleen de politie wordt beschermd, hun slachtoffers niet – het publiek wordt in gevaar gebracht – door deze beslissingen van het Amerikaanse Hooggerechtshof]. ” Vervolgens zei Reeves: “Onze rechtbanken [hij verwees hier naar het Amerikaanse Hooggerechtshof van vandaag] hebben een politieagent afgeschermd die een kind neerschoot terwijl de officier probeerde de hond van het gezin neer te schieten.117.” Dat was een gevaldie pas onlangs was beslist door het Amerikaanse Hooggerechtshof, op 15 juni, en welke beslissing van dit Hooggerechtshof werd genegeerd door de nationale pers, aangezien die beslissing laat zien hoe totalitair dit land eigenlijk is geworden. Die beslissing van het Hooggerechtshof, die (vooral vanwege de recente krantenkoppen over de George Floyd-moordzaak) in het hele land voorpaginanieuws had moeten zijn, werd in plaats daarvan voor het publiek verborgen gehouden door de ‘nieuws’-media, hoewel die beslissing – en de anderen die die dag op dezelfde manier werden ontslagen op dezelfde grond van “gekwalificeerde immuniteit” van politieagenten – vormden waarschijnlijk de belangrijkste beslissing van de huidige zittingsperiode van het Hooggerechtshof, en houden rechtstreeks verband met de George Floyd-zaak. Die beslissing van 15 juni (nu praktisch een precedent ter bescherming van de moordenaar van George Floyd) regeerde in een hele reeks zaken die door hun slachtoffers tegen politieagenten waren aangespannen. Deze Hoge Raad heeft ze allemaal afgewezen op basis van dit absurde precedent van de rechtbank, dat in1967 , en die in 1982 verder werd gedefinieerd . Het is “gekwalificeerde immuniteit” en beweert dat de politie iedereen alles mag aandoen, tenzij het Congres een specifieke wet heeft aangenomen tegen wat ze hebben gedaan, en in die wet heeft het precies dezelfde omstandigheden beschreven en geïdentificeerd die de eiser tegen de politie beweert had bestaan - elk detail ervan– in zijn / haar specifieke geval. Het is een precedent van het Hooggerechtshof, voor een politiestaat (onverantwoordelijke overheidsfunctionarissen) om ‘constitutioneel’ te zijn in Amerika, en deze zwarte rechter in Mississippi smeekte hier in wezen het Amerikaanse Hooggerechtshof om het precedent ongedaan te maken dat het Hooggerechtshof van 1967 had gevestigd (en die in 1982 door het Hooggerechtshof was bevestigd en nog verder verslechterd). Het is een door de rechter gemaakte ‘wet’ die geen echte wet is, maar in plaats daarvan niets anders dan een buitengewoon kwaadaardig precedent, dat het huidige Hooggerechtshof blijft opleggen; en rechter Reeves gaf aan dat hij met tegenzin verplicht is het te volgen en daarom pleit hij voor het verzoek aan het Amerikaanse Hooggerechtshof om zich in deze zaak terug te trekken.
Tegen de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof van 15 juni was slechts een enkel lid van het huidige Amerikaanse Hooggerechtshof van mening, en die persoon is toevallig ook het enige zwarte lid: Clarence Thomas. Alle blanke leden bevestigden dit precedent van de politiestaat. Ironisch genoeg was justitie Thomas, die samen met rechter Alito het meest rechtse lid van het Amerikaanse Hooggerechtshof is, bij die gelegenheid van mening tegen de politie. En natuurlijk stemden alle door de Democratische Partij aangestelde personen bij dit Hof (de liberalen van het Hof) in die uitspraak van 15 juni voor de politie, tegen het publiek. De huidige Democratische Partij is de liberale Jim Crow . (De Republikeinen zijn de conservatieve Jim Crow, die dichter bij de 19e-eeuwse variant staat.) De presidentskandidaat van de Democratische Partij, Joe Biden, waseen van de belangrijkste segregationisten van de Amerikaanse Senaat , en hij werd ervoor veroordeeld door senator Ted Kennedy, de NAACP en anderen (hoewel de Amerikaanse ‘nieuws’-media dat feit ook verborgen hielden – en nog steeds verbergen) .
Ik kopte op 20 juni over deze uitspraak van 15 juni: “US Supreme Court bevestigt de Amerikaanse politiestaat” . Het Hof had in die beslissing opnieuw bevestigd dat de Amerikaanse wetshandhavers deze “gekwalificeerde immuniteit” van vervolging hebben, en dat de grondwettelijke rechten van Amerikanen dus feitelijk zinloos zijn als de politie ze misbruikt. (Zoals oorspronkelijk vastgesteld in 1967, heeft de politie “gekwalificeerde immuniteit” als ze “te goeder trouw” hebben gehandeld, maar sinds 1982 bezitten ze deze immuniteit, zelfs als ze dat duidelijk niet deden.)
Zoals de libertaire advocaat Jay Schweikert deze kwestie op 15 juni verwoordde : “het Hooggerechtshof liet een besluit van het Elfde Circuit staan waarbij immuniteit werd verleend aan een politieagent die een tienjarig kind in de rug van de knie schoot, terwijl hij herhaaldelijk probeerde te schieten een hond die niemand bedreigde. ” De officier die in dat specifieke geval was beschuldigd, Corbitt v. Vickers , was plaatsvervangend sheriff Michael Vickers van Coffee County, Georgia. Hij had een verdachte achterna gezeten, die toevallig de tuin van Amy Corbitt binnenkwam, die op dat moment aan het kletsen was met een andere volwassene, Damion Stewart. Een van haar kinderen werd in de zaak ‘SDC’ genoemd. Hier is hoe de uitspraak van de lagere rechtbank het incident verklaarde:
Op een gegeven moment nadat Vickers en de andere officieren de tuin van Corbitt waren binnengegaan, eisten de officieren ‘dat alle personen in het gebied, inclusief de kinderen, op de grond moesten komen’. Een officier sloeg Stewart handboeien om en plaatste een pistool op zijn rug. … Toen, “terwijl de kinderen op de grond lagen [Vickers] bevelen te gehoorzamen … zonder noodzaak of enige onmiddellijke dreiging of oorzaak, gooide [Vickers] tweemaal zijn vuurwapen af op het huisdier van de familie genaamd ‘Bruce’.” Het eerste schot miste, en Bruce (een hond) trok zich tijdelijk terug onder het huis van Corbitt. Er werden geen andere pogingen gedaan om de hond in bedwang te houden of te onderwerpen, en niemand leek door hem bedreigd. Acht of tien seconden nadat Vickers het eerste schot had gelost, verscheen de hond weer en ‘naderde zijn baasjes’, toen Vickers een tweede schot op de hond afvuurde. Dit schot miste ook de hond, maar de kogel raakte SDC in de achterkant van zijn rechterknie.
Het Amerikaanse Hooggerechtshof oordeelde voor plaatsvervangend sheriff Michael Vickers. De zaak tegen Vickers was een in een reeks van acht in het hele land die het bestaande precedent van de rechtbank van ‘gekwalificeerde immuniteit’ betwistte, en de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof verwierp ze allemaal (‘certeriori ontkend’) om dezelfde reden : ‘gekwalificeerde immuniteit ”Staat zoals het is – is geldig zoals het is. (“Certeriori ontkend” betekent dat ten minste vijf van de negen ‘Justices’waren tevreden met de bestaande juridische precedenten over de kwestie en met de toepassing van die precedenten door het hof van beroep op de gegeven zaak – dus: er verandert niets. In deze reeks van 8 zaken stemden 8 ‘Justices’ tegen het aanvaarden van een van deze 8 zaken.) In elk van deze zaken had het hof van beroep de politieagent in het gelijk gesteld, op basis van zijn “gekwalificeerde immuniteit”. En dus hebben 8 leden van dit Hooggerechtshof dat goedgekeurd. Met andere woorden: hoe slecht een politieagent ook is, hij heeft deze wettelijke immuniteit, en het enige verhaal dat zelfs maar mogelijk is, is hem opnieuw aan te wijzen of misschien zelfs te ontslaan, als de politie daartoe besluit. Politieagenten staan boven de wet, maar in sommige omstandigheden kunnen ze worden ontslagen.
Hier is hoe het Rutherford Institute, dat al deze zaken tegen de officieren ondersteunde, het argument van de officieren in een van deze zaken formuleerde :
Gekwalificeerde immuniteit beschermde de acties van de beklaagden tegen aansprakelijkheid, omdat verzoekster niet kon wijzen op een feitelijk identiek geval waarin duidelijk werd vastgesteld dat wetshandhavers de reikwijdte van de toestemming van indienster om haar huis binnen te komen te buiten gingen, terwijl ze haar huis in wezen verwoestten. Die redenering stelt een onmogelijke norm. Omdat het de rechtbanken vrij staat om door te gaan naar het ‘duidelijk vastgestelde’ punt van het gekwalificeerde immuniteitsonderzoek zonder eerst een beslissing te nemen over grondwettelijke drempelvragen, is het onwaarschijnlijk dat er ooit een corpus van jurisprudentie met sterk analoge feitelijke omstandigheden zal ontstaan.
Met andere woorden: het Amerikaanse Hooggerechtshof oordeelde 8 tegen 1 dat, tenzij het Congres een nieuwe wet zal aannemen die specifiek de 4e en de 14e Amendementen zal toepassen om vervolging mogelijk te maken van wetshandhavers die de specifiek genoemde dingen doen die ondubbelzinnig worden in dergelijke nieuwe statuten geïdentificeerd als verboden onder die Amendementen, zijn de Amerikaanse wetshandhavers vrij om dit soort dingen te blijven doen en elke vorm van wettelijke aansprakelijkheid te vermijden voor het feit dat ze ze hebben gedaan.
Advocaat Schweikert kopte op 15 juni “De plichtsverzuim van het Hooggerechtshof op gekwalificeerde immuniteit” , en hij schreef over de uitspraak van het Hof:
Het is onmogelijk met zekerheid te zeggen wat het Hof motiveerde om al deze verzoekschriften te weigeren. Maar een mogelijkheid is dat de rechters de ontwikkelingen in het Congres – waar leden van zowel het Huis als de Senaat, nauwlettend in de gaten hieldenhebben wetsvoorstellen ingediend die gekwalificeerde immuniteit zouden afschaffen – en besloten de kwestie te omzeilen, in de hoop het Congres onder druk te zetten om de rotzooi van het Hof op te lossen. Het is zeker bemoedigend dat zoveel wetgevers eindelijk hun aandacht hebben gericht op gekwalificeerde immuniteit. Maar het enkele feit dat het Congres deze puinhoop kan oplossen, ontslaat het Hooggerechtshof niet van zijn verplichting om te herstellen wat het brak – het Hof riep in de eerste plaats gekwalificeerde immuniteit op uit het niets, en de rechters hadden zowel de autoriteit als de verantwoordelijkheid om te corrigeren hun eigen blunders, wat er ook gebeurt in de wetgevende macht.
Een kwaad dat werd geïntroduceerd door het Amerikaanse Hooggerechtshof kan niet worden geëlimineerd door het Amerikaanse Congres en een goede president. Evenmin kan het worden geëlimineerd door met succes het langdurige en moeizame proces te doorlopen om een nieuw amendement op de Amerikaanse grondwet aan te nemen. Het maakt niet uit wat voor soort acties van wetshandhavers specifiek in een dergelijke nieuwe wet of nieuwe grondwetswijziging zouden worden vermeld, het zou mislukken. Een willekeurig, in wezen kwaadaardig, hooggerechtshof van de VS zal altijd in staat zijn om zijn goedkeuring te hechten aan en nieuwe rationalisaties te valideren voor de politiestaat die ze in dit land hebben opgebouwd, vooral na 9/11. (Dit specifieke kwaad werd echter in 1967 door het Amerikaanse Hooggerechtshof geïntroduceerd, en is en is sindsdien vrijwel genegeerd door de pers, hoewel het politieagenten beschermt in de George Floyd-zaak en alle andere gevallen waarin de politie onschuldige mensen verwondt of vermoordt. ‘Black Lives Matter’-demonstranten krijgen het nieuws, maar’ gekwalificeerde immuniteit ‘niet, omdat hier het rubber echt de weg raakt en de machtsstructuur echt wordt bedreigd – en zij zijn eigenaar van de media en de President en het Congres, die nieuwe leden voor het Amerikaanse Hooggerechtshof benoemen en bevestigen.)
Het Congres en de president kunnen dit niet oplossen, zelfs als ze dat zouden willen; ze kunnen een probleem dat ze niet zelf hebben veroorzaakt niet oplossen; maar het Congres en de president kunnen het Hof veroordelen en beschamen – wat ze nooit doen . Beter nog, ze kunnen alle zittende ‘rechters’ beschuldigen en verwijderen en ze vervangen door fatsoenlijke mensen – zoals Carleton Reeves. Maar elk van de leden van dit Hof werd daar geplaatst door de congressen en door de presidenten. Het is een buitengewoon vicieuze cirkel en geen enkel deel ervan kan andere delen ervan repareren. (Een goed voorbeeld hiervan is Joe Biden zelf, de belangrijkste noordelijke segregationist van de Amerikaanse Senaat, die ook het hoofd was van de Judiciary Committee van de Senaat, wiens goedkeuring nodig was voor elk nieuw lid van het Amerikaanse Hooggerechtshof. De Amerikaanse pers verbergt de realiteit, zodat deze kan doorgaan – ze hebben zelfs voor het publiek verborgen gehouden dat Biden de meest invloedrijke segregationist in de Democratische Partij was.)
Dit is niet ALLEEN een mislukking van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Het is in plaats daarvan een uitdrukking van het Amerikaanse systeem zoals het nu bestaat, en welke mislukking maakt de Amerikaanse grondwet zelf bijna zinloos, vooral wat betreft de rechten van het volk en de plichten van federale ambtenaren op alle niveaus in de regering. Er is geen verantwoording; er is alleen schuld. En, zoals in elk autoritair systeem, gaat alle schuld naar beneden, en alle lof gaat naar boven. Dat is de realiteit. Het is totalitarisme. De Amerikaanse grondwet is nu slechts een reeks woorden. De oprichters van Amerika zijn dood, verdwenen en hebben niet eens meer echt invloed. Dat is de realiteit. Anders doen alsof (zoals Schweikert doet, die er bij het Congres op aandringt nieuwswetten aan te nemen om dit probleem op te lossen) lost niets op. Drastische veranderingen zijn nodig. En het Amerikaanse publiek heeft bewezen de uitdaging niet aan te kunnen, weigert nog steeds de realiteit onder ogen te zien. Dit is een systeemfout. En het publiek weigert gewoon het onder ogen te zien. Het is een natie van mythen. Er zijn mythes van de Republikeinse Partij en er zijn Mythen van de Democratische Partij, maar de ergste van allemaal zijn de tweeledige mythen, die de machthebbers van alle partijen beschermen. ( Uiteindelijk zijn de mensen aan de macht in Amerika zijn miljardairs. In feite zijn zij eigenaar van de regering.)
Reeves is toevallig een zwarte democraat in Mississippi (in 2010 benoemd door de zwarte democraat, president Obama). Hij opende zijn beslissing door te citeren, zoals de verslaggever Madison Pauly het verwoordde, “19 moorden op zwarte mensen door toedoen van de politie voordat ze zich wendden tot de zaak die voor hem lag, waarbij een zwarte man betrokken was, Clarence Jamison, die werd onderworpen aan een langdurige en vernederende verkeersstop en doorzoeking door een blanke politieagent.” Reeves ‘lange beslissing bagatelliseerde echter het raciale aspect van de zaak die voor hem lag, en vermeed zelfs het raciale aspect in elk van die 19 eerdere zaken, die hij aanhaalde tegen’ gekwalificeerde immuniteit ‘- de doctrine van het Hooggerechtshof waarop Reeves verplicht was toe te passen de koffer bij de hand. Omdat hij tactvol was, wilde Reeves niet genoeg benadrukken dat ‘gekwalificeerde immuniteit’ functioneert als een nieuw type Jim Crow-wet – helemaal geen wet, maar alleen ‘wet’ uitgevonden, van het Hooggerechtshof, die gepubliceerde statuten schendt en zelfs de Amerikaanse grondwet. En toch, de enige rechters die krachtig afwijken van “gekwalificeerde immuniteit” zijn zwarte, zoals de democraat Reeves en de republikein Thomas. Ze doen het niet vanwege hun politieke partij, of zelfs vanwege hun ideologie; ze doen het omdat ze zwart zijn, en omdat ze hebben geleden of persoonlijk mensen kennen die lijden onder het geïnstitutionaliseerde racisme van de Amerikaanse regering (zoals bij het Hooggerechtshof) – waarvan geïnstitutionaliseerd racisme, ‘gekwalificeerde immuniteit’ een belangrijk onderdeel is.
In feite is de lange uitspraak van Justice Reeves praktisch een boek over hoe geleidelijk blanke racisten – eerst democraten in de staten van de Confederatie, en vervolgens in toenemende mate in beide partijen en door het hele land – het hebben overgenomen en ‘wetten’ hebben gemaakt van en door het Hooggerechtshof, telkens wanneer het electoraat zelf niet zo ver in de blanke suprematie wil gaan en op openlijk racistische kandidaten wil stemmen. Het is een kort, maar volledig gedocumenteerd boek over hoe de Confederatie in toenemende mate het regeringssysteem is geworden over de hele Verenigde Staten (zoals het is met betrekking tot “gekwalificeerde immuniteit” – een nominaal niet-raciaal precedent).
De uitspraak van 4 augustus door Reeves werd uitvoerig besproken in een artikel van Matt Agorist, op 16 augustus: “Federale rechter maakt radicale stap om een einde te maken aan gekwalificeerde immuniteit voor slechte politie, nationaal” . Een goede beschrijving van het concept “gekwalificeerde immuniteit” zelf is hier .
Momenteel is de uitdrukking “Amerikaanse gerechtigheid” gewoon oxymoronisch. Zoiets bestaat niet, hoewel sommige mensen geluk hebben en daarom denken van wel.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.