De verkiezingsoverwinning van de democratische presidentskandidaat Joe Biden in de Verenigde Staten moet nog officieel worden bevestigd. Dat vereist dat het meer dan 500 kiescollege bestaande uit de 50 federale staten de eindstemming uitbrengt wanneer het constitutionele lichaam op 14 december bijeenkomt. Biden heeft een leidinggevende leiding van meer dan 300 afgevaardigden in het kiescollege, meer dan 70 boven het quotum van Donald Trump en meer dan de drempel van 270 vereist voor verkiezing in het Witte Huis.
Eén ding is echter al onbetwistbaar duidelijk. Biden’s nominale overwinning van de populaire stemmingen is een overduidelijk bewijs dat Rusland zich niet bemoeide met de Amerikaanse presidentiële stemming. Niet in 2020. En niet, zoals we kunnen zien, in 2016, noch bij andere verkiezingen. Toch is de stilte in de Amerikaanse media over deze voor de hand liggende conclusie oorverdovend.
Vier jaar van hectische en ongefundeerde beschuldigingen van “Russische inmenging” zijn van de ene op de andere dag verdwenen, zo lijkt het. Poef! Weg! Alsof door een magische goocheltruc. Nu zie je het, nu zie je het niet, om zo te zeggen.
De New York Times heeft de recente presidentsverkiezingen uitgeroepen tot “grote verkiezing … een doorslaand succes zonder fraude”. Het Department of Homeland Security riep de verkiezing uit tot “de veiligste in de Amerikaanse geschiedenis”. Andere Amerikaanse media hebben de vermeende politieke neutraliteit overboord gegooid en kunnen hun opgetogenheid over Biden’s verkiezingsoverwinning nauwelijks bedwingen.
Maar wacht even. In de maanden en weken voorafgaand aan de verkiezingen in november was er een koortsachtige toonhoogte in de Amerikaanse media onder politici, hoofden van de nationale veiligheid, experts en anonieme inlichtingenbronnen dat Rusland naar verluidt de “inmengingsinspanningen” zou opvoeren om Trump herkozen te krijgen. Die bewijskrachtige beweringen waren gebaseerd op de even absurde bewering dat Trump een Mantsjoerijnse kandidaat voor het Kremlin was. Die “Russiagate” -fabel werd voor het eerst gesponnen in 2016 en de afgelopen vier jaar uitgewerkt tot een ingewikkeld web om te “verklaren” hoe een excentrieke voormalige reality-tv-ster was gekozen in het Witte Huis.
Maar plotseling beweren de Democraten en de ondersteunende Amerikaanse media nu dat het stemproces onberispelijk en onberispelijk was door enig misdrijf. Natuurlijk zouden ze dat zeggen om de legitimiteit van Biden’s overwinning tegen het Republikeinse Witte Huis, de zittende Donald Trump, te versterken. Maar de donderende afhaalmaaltijd die de Amerikaanse politieke klasse en media bizar negeren, is dat Rusland zich niet bemoeide met de race van 2020, noch met andere verkiezingen. Rusland heeft altijd categorisch gezegd dat het zich niet bemoeit met de Amerikaanse politiek en het verkiezingsproces. Blijkt dat Rusland de facto gerechtvaardigd is in zijn protest tegen Amerikaanse laster.
De ‘Russiagate’-onzin werd uitgebroed door de Democraten, hun ondersteunende media en inlichtingendiensten, omdat ze niet in het reine konden komen met de realiteit waarom Trump de toenmalige door de gevestigde orde gewijde kandidaat Hillary Clinton versloeg in 2016. Zou het kunnen zijn omdat Clinton en de Democraat partij werd afgewezen door het populaire sentiment vanwege vermeende corruptie en overzeese oorlogen? Nee, er moest een andere “verklaring” worden gevonden. En het Amerikaanse politieke establishment kwam met het verhaal van ‘Russische inmenging’.
Het maakt niet uit dat het Mueller-onderzoek na 22 maanden onderzoeken en honderden miljoenen belastingbetaler-dollars ontdekte dat er geen bewijs was van “Russische collusie” met de Trump-campagne. Desalniettemin hielden Mueller en de Democraten, hun media en ondersteuners van de inlichtingendienst, vast aan het valse idee dat Rusland zich bemoeide met de verkiezingen van 2016 en zich naar verluidt zou blijven bemoeien, zogenaamd met nog meer geavanceerde, snode technieken.
Hoe kunnen Amerikaanse politici, inlichtingenfunctionarissen en media op geloofwaardige wijze beweren dat Rusland zich in 2016 en tussentijdse congresverkiezingen in 2018 heeft bemoeid, maar nu in 2020 kennelijk niet? De meest logische verklaring is simpelweg dat Rusland dat nooit heeft gedaan.
Vier jaar van hysterische Amerikaanse beschuldigingen tegen Rusland zijn uitgekomen: nephysterie. Amerikaanse politici, media en zogenaamde inlichtingengoeroes moeten ter verantwoording worden geroepen voor het verzinnen van misschien wel de grootste hoax die ooit op het Amerikaanse publiek is gespeeld.
Men kan er echter zeker van zijn dat ze niet op een formele manier ter verantwoording worden geroepen. Venale kracht werkt niet zo. En het Amerikaanse politieke systeem heeft ingebouwde lagen van zelfbescherming, zodat de politieke klasse nooit vervolgd kan worden. Maar op een informele, niet minder reële manier wordt het systeem ter verantwoording geroepen door het grote publiek, dat het in toenemende mate minacht en wantrouwt. De politieke klasse en hun speelbalmedia verliezen de morele autoriteit om te regeren. Dit gaat verder dan alleen het Trump Derangement Syndrome. De systematische leugens en misleiding over vermeende Russische inmenging op zo’n grote schaal hebben de geloofwaardigheid van de Amerikaanse instellingen fataal geschaad. Niet alleen in de VS, maar ook over de hele wereld.
Even betreurenswaardig is het corrosieve, schadelijke effect dat de schijnhysterie heeft gehad op de bilaterale betrekkingen tussen de VS en Rusland en op internationale spanningen. De betrekkingen bevinden zich op een gevaarlijk dieptepunt, vergelijkbaar met de diepte van de Koude Oorlog. Dit heeft op zijn beurt de diplomatieke inspanningen gesaboteerd om wapenbeheersing en wereldwijde veiligheid te versterken. De anti-Russische hysterie heeft ertoe geleid dat de VS de belangrijkste kernwapenverdragen, het Intermediate-range Nuclear Forces (INF) -verdrag en binnenkort de nieuwe START hebben verlaten.
De russofobie die de afgelopen vier jaar als politiek wapen tegen Trump is opgeworpen, is niet iets dat gemakkelijk terzijde kan worden geschoven. Het heeft tot een diepgewortelde vijandigheid tegen Rusland geleid. Tijdens de presidentiële debatten beloofde Joe Biden dat het een hard standpunt zou innemen tegen Rusland vanwege zijn “inmenging” in de Amerikaanse politiek. De aankomende regering wordt mentaal gegijzeld door haar eigen Russofobie die op volstrekt valse gronden werd gecultiveerd.
Het is verontrustend hoe de Amerikaanse natie in een obsessie is meegesleurd over vermeende Russische kwaadaardige activiteiten, een obsessie die een luchtspiegeling blijkt te zijn. Ook niet voor de eerste keer. Denk aan de Koude Oorlog Red Scares en McCarthyite heksenjachten die de Amerikaanse samenleving vergiftigden.
De implicaties zijn ontmoedigend. Hoe kunnen de bilaterale betrekkingen met Rusland worden hersteld? Hoe kan een intelligente dialoog worden gevoerd met een natie waarvan de leiders zo zelfmisleidend en irrationeel zijn?
Bovendien is dit een natie waarvan de leiders veronderstellen het voorrecht te hebben om overweldigend militair geweld te gebruiken wanneer zij dat oordelen. Het is niet anders dan de bestuurder van een motorvoertuig op een afgrond die voortschiet terwijl hij uit zijn hoofd raast door misvattingen.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.