Indignatie redactie 
Tijdens protesten in Amsterdam zwaaiden politieagenten met hun wapenstok en gebruikten ze honden tegen mensen. Is het een kwestie van tijd voordat de eerste grondrechtendemonstrant in zijn bloed zit, neergeschoten door de Corona-politie?
Voorwerpen “verdwijnen”, zoals een broche of een foto aan de muur. De echtgenoot Gregory haalt zijn vrouw Paula over dat ze deze dingen heeft verwijderd, maar ze kan ze zich niet herinneren. In werkelijkheid is wat hij zegt een slechte grap die de vrouw ervan moet overtuigen dat ze gek wordt.
Ik heb het over de film “Gaslight” uit 1944 (met oa Ingrid Bergman, zie trailer op YouTube ). Een vrouw genaamd Paula wordt tot waanzin gedreven door haar man Gregory met behulp van verschillende trucs en leugens. Hij blijft haar vertellen dat wat ze met haar eigen ogen heeft gezien, echt is gebeurd.
De titel verwijst naar gaslampen die door de wisselende gasvoorraad steeds feller en donkerder schijnen – maar dat werd de gekwelde Paula uitgepraat.
Meer recentelijk wordt “gaslighting” gebruikt als een werkwoord wanneer een persoon een andere persoon wil uitpraten wat hij ziet en ervaart met zijn eigen ogen.
In het essay van 19 april 2019 heb ik de psychologische mechanismen van »gaslighting« nader toegelicht. Maar als het er op aan komt dat je je ogen bijna niet kunt geloven – of zou moeten … – dan zouden we bij het nieuws van de dag zijn.
“Vriend en helper”?
Er zijn tegenwoordig demonstraties over de hele wereld, voor vrijheid en grondrechten – en tegen het misbruik van bepaalde kringen in naam van de oorlog tegen een virus.
Helaas zien we over de hele wereld ook foto’s van politieagenten die steeds brutaler optreden tegen de demonstranten.
Het is een somber voorteken dat het jaar 2022 zal beginnen met een protestweekend – en ook dit weekend lijken de maatregelen van de coronaregimes in sommige delen van de wereld nog wreder dan voorheen. Het lijkt bijna alsof bepaalde krachten vrezen dat de empowermenten die door de Corona-paniek zijn gegroeid, weer aan hen kunnen worden onttrokken.
Vanuit Amsterdam zien we foto’s van gepantserde, gehelmde politieagenten die eruitzien als een huursoldaat in de moderne burgeroorlog en minder gemeen lijken te hebben met de “vriend en helper”.
We zien agressieve politieagenten mensen slaan met wapenstokken. En we zien hoe een grommende hond een persoon naar de grond trekt terwijl de Corona-politie mensen lijkt te slaan met wapenstokken die de demonstranten die op de grond liggen te hulp willen komen.
De video’s verspreidden zich eerst via internet ( bijv. @ GuerrillaRepor1, 2.1.2021 ). Bedrijfs- en staatsmedia melden de brutaliteit van de Corona-politieagenten in een kort verslag onder “Panorama” of “Diversen” ( bijv. welt.de, 2.1.2021 ).
Relativisering is relatief
Brutale, geselen politie. Honden tegen demonstranten. Dit zijn beelden die kunnen doen denken aan de beelden van de burgerrechtenprotesten van 1963 zoals vastgelegd door de fotograaf Charles Moore (zie bijvoorbeeld theguardian.com, 24 maart 2010 ).
Een zogenaamde »journalist« zou op dit punt bezwaar maken: »Het is niet te vergelijken!« – Hiermee bedoelt hij: Het vergelijken van gebeurtenissen van vandaag met gebeurtenissen uit het verleden is alleen voorbehouden aan degenen die door de regering als “goed” zijn verklaard en corporaties. Als een “ongehoorzame” huidige gebeurtenissen vergelijkt met eerdere gebeurtenissen, bijvoorbeeld omdat ze opvallend veel op elkaar lijken, dan is dit een onfatsoenlijke “relativering” van eerdere gebeurtenissen.
(Ik hoorde onlangs een sarcastische cynicus gekscherend parafraseren: “Als het fascisme terugkeert, zal het zeggen dat het geen fascisme is, en het vergelijken met fascisme is een relativering van het fascisme.”)
schouderophalend
In het eerste weekend van 2022 begonnen de krachten van een stollend corona-totalitarisme, om het poëtisch te zeggen, wapenstokken en boze honden in te zetten tegen andersdenkenden.
Rubberen kogels zullen een vorm van verbetering zijn. En dan natuurlijk scherpe munitie.
We vermoeden het, we voelen het tot op het bot, dus spreken we het uit, misschien kan het op deze manier nog voorkomen worden: Een groot deel van de burgers zal het accepteren, of zelfs tevreden applaudisseren, als de Corona-politie straks op demonstranten schiet .
De journalisten en hun publiek halen al hun schouders op als burgers door de straten worden achtervolgd of honden worden achtervolgd tegen demonstranten. Zou het net zo onverschillig zijn als de lijken van andersdenkenden spoedig op straat zouden worden gevonden?
‘Je eigen schuld’, zou je zeggen als een demonstrant in zijn bloed werd doodgeschoten, ‘zou zijn mond hebben gehouden en zijn ingeënt, dat had de politieman niet hoeven doen. De politie zijn de echte slachtoffers!”
Een oude oplossing
Vandaag ervaren we gasverlichting op nationale schaal, misschien zelfs op wereldwijde schaal .
Mensen zijn ervan overtuigd dat ze de facto ziek en daarom gevaarlijk zijn, zelfs als ze geen symptomen hebben – zelfs als ze niet eens besmet zijn – simpelweg omdat ze niet zijn “ingeënt” of “geprikkeld”.
Men is ervan overtuigd – en de goede burger aanvaardt het – dat de maatregelen van de Coronapolitie geenszins doen denken aan de maatregelen van eerdere en verre regimes.
Propagandalogica: deze acties vergelijken met andere acties is immoreel en onfatsoenlijk, omdat deze acties moreel gerechtvaardigd zijn, maar de andere acties waren dat niet.
Mensen willen ons ervan overtuigen dat we niet echt zien wat we zien, het is gelukt! Ik ontmoet een alarmerend aantal mensen die bereid zijn te ontkennen wat ze zien.
Ik schrijf deze tekst op 3 januari, en ik denk nu al bij mezelf: “Oef, wat een jaar!”
We weten niet wat 2022 nog meer zal brengen – en welke lessen we zullen leren.
Voor nu wil ik een oude slogan in ons geweten herschrijven: Heb de moed om echt te zien wat je ziet!
