Angela Merkel : Echte bedoelingen achter de akkoorden van Minsk tasten de geloofwaardigheid van het Westen verder aan

Critici zouden kunnen beweren dat de nieuwe visie van president Poetin acht jaar te laat kwam, maar laat is altijd beter dan nooit. Merkel manipuleerde hem jarenlang voordat ze eindelijk eerlijk was over haar verraad, wat de Russische leider de pijnlijke les leerde dat hij nooit meer een van zijn westerse collega’s kan vertrouwen. In plaats daarvan omarmt hij nu enthousiast zijn tegenhangers van de grote mogendheden, vooral de Indiase premier Modi, die zijn grootse strategische visie van een multipolaire toekomst deelt.

De voormalige Duitse bondskanselier komt eindelijk in het reine.

Angela Merkel zei in een interview dat de akkoorden van Minsk bedoeld waren om Oekraïne de broodnodige tijd te geven om sterker te worden tegenover de agressie van Rusland. Merkel vertelde de Duitse krant Die Zeit dat Kiev de tijd gebruikte om sterker te worden, “zoals u vandaag kunt zien”. Zie het artikel van RT.com aan het eind van deze bijdrage (afdruk van hun website die door de Europese Unie vanwege censuur niet moeilijk toegankelijk is).

Angela Merkel heeft verklaard dat ze in 2014, toen ze hielp bij de ondertekening van de overeenkomst van Minsk, in werkelijkheid 5D-schaak speelde tegen Poetin. ”Zoals we konden zien in de gevechten bij Debaltsevo in 2015, had Rusland toen gemakkelijk kunnen winnen. En ik betwijfel ten zeerste of de NAVO-landen toen net zoveel hadden kunnen doen als nu om Oekraïne te helpen. Het was voor ons allemaal duidelijk dat dit een bevroren conflict was, dat het probleem niet was opgelost, maar dat gaf Oekraïne kostbare tijd.”

Nu blijken de Minsk-akkoorden allemaal gewoon een hoax te zijn. Merkel wilde geen vrede en ontwapening, ze wilde Kiev de tijd geven om een ​​slagvaardig leger op te bouwen. En dat Kiev de ‘volksrepublieken’ militair wilde heroveren, was ook het plan onder Zelenski – een jaar nadat hij was gekozen (met de belofte te streven naar een duurzame vrede met Rusland).

In dit kader is het belangrijk te weten (en RT merkt dat ook op) dat Pjotr Porosjenko, die president van Oekraïne werd na de door de VS gesteunde en gefinancierde staatsgreep in Kiev in 2014, het binnenlandse publiek in augustus 2015 al vertelde dat Minsk een list was om tijd te kopen voor een militaire opbouw. Dat gaf hij in juli 2022 toe aan het Westen, in een interview met Duitse media.

Na de door de VS geleide staatsgreep die de Oekraïense president Victor Janoekovitsj begin 2014 ten val bracht, werd er op de Krim een referendum onder de bevolking gehouden waarin zij zich uitspraken om zich af te scheiden van Oekraïne en zich aan te sluiten bij de Russische Federatie.  In 2014 gingen Oekraïne en deze separatisten akkoord met de 12-puntenovereenkomst van Minsk waarin werd opgeroepen tot een staakt-het-vuren in de regio, maar beide partijen schonden de deal. In februari 2015 riep de Minsk II-overeenkomst, opgesteld door Frankrijk en Duitsland, ook op tot een staakt-het-vuren, wat Oekraïne vervolgens schond.

Vanaf de zomer van 2014 wist Moskou de heethoofden uit de “Volksrepublieken” onder controle te krijgen. Nadat in februari 2015 de Minsk-2-akkoorden waren ondertekend, kregen de “Volksrepublieken” het advies niet terug te schieten wanneer Oekraïense troepen zouden vuren. Moskou zette zich voor 100 procent in voor de uitvoering van het akkoord van Minsk. De onwil van Rusland wordt genegeerd door de westerse mainstream media. In plaats daarvan wordt er gesproken over “Russisch expansionisme”.

Niemand kan vol vertrouwen beweren te weten hoe de laatste fase van het Oekraïense conflict, die werd veroorzaakt door de speciale operatie die Rusland begon om de integriteit van zijn nationale veiligheidsrode lijnen daar te verdedigen nadat de NAVO ze had overschreden, uiteindelijk zal eindigen. Immers, de wendingen tot nu toe hebben iedereen overrompeld, van Novorossiya’s hereniging met Rusland tot Kiev’s twee drone-aanvallen eerder diep in het achterland van zijn buren.

Dat gezegd hebbende, kan met vertrouwen worden voorspeld dat het conflict de komende jaren vrijwel zeker zal aanslepen, waarbij deze voorspelling is gebaseerd op de openhartige erkenning van de voormalige Duitse bondskanselier Merkel dat het vredesproces van Minsk slechts een list was om de offensieve militaire capaciteiten van Kiev te versterken. Haar woorden weerspiegelden die van de voormalige Oekraïense president Porosjenko die eerder dit jaar precies hetzelfde zei, maar het verschil is dat hij nooit werd beschouwd als de vriend van president Poetin, in tegenstelling tot Merkel.

Merkel en Poetin

Merkel en Poetin spreken elkaars taal vloeiend, brachten hun vormende professionele jaren door in het voormalige Oost-Duitsland, verteenwoordigen historische grootmachten, en hun respectieve economieën vullen elkaar duidelijk aan, vandaar dat tot voor kort nauw samenwerkten aan een breed scala van kwesties. Na verloop van tijd begon Poetin zichzelf en zijn grootse strategische visie van een “Europa van Lissabon tot Vladivostok ” op haar te projecteren, waar ze mee speelde door retorisch na te denken om zijn voorkeur voor bevestiging te voeden.

De hele tijd bleek dat ze hem gewoon voor de gek hield door de Russische leider te vertellen wat hij maar wilde horen, waarbij haar oppervlakkige steun aan het vredesproces van Minsk de belichaming was van haar manipulatieve benadering van Poetin. Ze beoordeelde nauwkeurig hoe hartstochtelijk hij vrede wilde laten heersen in Oekraïne om de veelbelovende geostrategische rol van dat land als brug tussen zijn Euraziatische Economische Unie (EAEU) en haar EU te ontsluiten volgens zijn eerder genoemde langetermijnvisie.

Desalniettemin had ze geen zin om dit te verwezenlijken, ondanks het feit dat ze meespeelde met zijn wederzijds voordelige voorstel, aangezien Merkels eigen grootse strategische visie was om (het eeuwenlange complot van Duitsland om) de controle over Europa over te nemen zonder een schot te lossen. Daartoe moest ze Rusland gunstig stemmen door de percepties van zijn leider te manipuleren, zodat hij haar ten onrechte beschouwde als de leider van een bevriende staat en het blok dus niet onder druk zou zetten op een manier die haar doel om de Duitse invloed erop uit te breiden, zou kunnen belemmeren.

Omdat Merkel zo meesterlijk inspeelde op de wishful thinking-verwachtingen van Poetin door zichzelf ten onrechte voor te doen als dezelfde pragmatische, economisch gedreven visionair als hij was – in plaats van de “ideoloog” die ze de hele tijd echt was – werd hij met succes misleid door haar te vertrouwen. Het eindresultaat was dat de Russische leider zijn grootmacht bijna acht jaar lang geduldig in bedwang hield, ondanks talloze provocaties tegen zijn co-ethiek in het voormalige Oost-Oekraïne.

Zijn mentaliteit was dat “het doel de middelen heiligt”, wat in dit verband verwees naar zijn kosten-batenberekening dat de kosten die door het Russische volk van Donbass zouden worden betaald uiteindelijk de moeite waard zouden zijn als zijn geduld genoeg tijd zou kopen voor Duitsland om succesvol te overtuigen dat Kiev de akkoorden van Minsk zou uitvoeren en zo uiteindelijk een “Europa van Lissabon tot Vladivostok” op te bouwen waar iedereen baat bij zou hebben. Achteraf gezien was het probleem dat Poetin de enige leider was die dit echt wilde.

Hij werd bijna acht jaar lang misleid door Merkel, met wie hij tijdens haar vele jaren in functie een hechte band had vanwege hun persoonlijke overeenkomsten en haar succesvolle manipulatie van zijn percepties, om hem ten onrechte te laten denken dat ze zijn grootse strategische visie deelde, zoals eerder werd uitgelegd.  Als een bonafide staatsman ging hij ervan uit dat zijn collega’s – vooral degenen die grote mogendheden vertegenwoordigden zoals Merkel deed – van hetzelfde professionele kaliber waren, vandaar dat hij ervan uitging dat ze allemaal rationele actoren waren.

De realiteit was echter totaal anders, aangezien Poetin de laatste echte westerse staatsman bleek te zijn, wat betekent dat hij de enige was die op rationele basis opereerde terwijl alle anderen ideologisch gedreven doelen nastreefden. Hij besefte dit pas jaren later, nadat hij in plaats daarvan onder de valse perceptie was gevallen dat ze allemaal min of meer pragmatische, economisch gedreven visionairs waren, zoals hij.

Haar uitgebreide schertsvertoning waarin ze deed alsof ze zijn grootse strategische visie deelde, was overtuigend genoeg voor Poetin om zijn waakzaamheid te laten verslappen, haar woorden als vanzelfsprekend te beschouwen en aan te nemen dat ze ervoor zou zorgen dat Duitsland Kiev er uiteindelijk toe zou brengen de akkoorden van Minsk volledig uit te voeren. Als hij haar van oneerlijkheid had verdacht, dan zou hij deze aanpak zeker veel eerder hebben opgegeven, maar hij viel volledig voor haar handelen omdat het in overeenstemming was met zijn bevestigende vooroordeel van haar als de rationele leider van een grote mogendheid.

Dit verklaart waarom hij zo lang heeft gewacht met het opstarten van de speciale operatie, omdat hij er oprecht op vertrouwde dat zij zijn grootse strategische visie deelde van een “Europa van Lissabon tot Vladivostok”, waarvoor een duurzame vrede in Oekraïne nodig was om te worden verwezenlijkt. In plaats daarvan probeerde Merkel meedogenloos haar eigen Duitsland de controle over Europa over te nemen zonder een schot te lossen, wat haar opvolger Scholz zo goed als toegaf (dat hij ernaar streeft) in het manifest dat hij publiceerde in het tijdschrift Foreign Affairs.

Merkel’s bedrog

Het is geen toeval dat Merkel kort daarna haar ware bedoelingen om mee te spelen met het vredesproces van Minsk duidelijk maakte, aangezien er geen reden meer was om daar terughoudend over te blijven. Scholz stak de lont in het kruitvat aan door op te scheppen over de hegemonische agenda van Duitsland, die hij openlijk beschreef als gedreven door de wens om te reageren op bedreigingen waarvan hij beweerde dat ze “onmiddellijk” uit Rusland kwamen. Met niets te verliezen liet Merkel haar masker vallen en liet zij Poetin eindelijk haar ware gezicht zien.

Het lijdt geen twijfel dat hij ergens voordat hij aan de speciale operatie van zijn land begon, besefte dat ze hem jarenlang had bedrogen, vandaar dat hij eind februari die noodlottige stap ondernam, maar nu is het ook volledig te zien voor de hele wereld- althans voor hen die zich niet voor de gek laten houden door westerse propaganda. Merkel was de enige westerse politicus die Poetin oprecht vertrouwde, wat één van de redenen was waarom hij bijna acht jaar wachtte met het instellen van de bovengenoemde operatie vanwege zijn uiteindelijk valse hoop dat ze zou helpen de vrede in Oekraïne te verzekeren.

Nu ze zo brutaal toegaf dat ze zijn vertrouwen had beschaamd door op te scheppen dat “Poetin destijds gemakkelijk [Oekraïne] onder de voet had kunnen lopen” als ze niet had meegewerkt aan het vredesproces van Minsk en hem er zo toe had gebracht dit bijna een volledig decennium uit te stellen, is het onwaarschijnlijk dat de Russische leider ooit nog iemand in het Westen zal vertrouwen. Dit psychologische inzicht voegt een cruciale context toe aan het feit dat hij toevallig op dezelfde dag verklaarde dat het Oekraïense conflict “een langdurig proces zou kunnen zijn”.

Het is duidelijk dat hij nu beseft dat dit echt een langdurige strijd is over de toekomst van de wereldwijde systeemtransitie, hoewel Rusland nog steeds strategisch kan winnen, zelfs in het scenario van een militaire patstelling in Oekraïne. Dat komt omdat deze uitkomst zou leiden tot door India aangestuurde multipolaire processen die zich blijven vermenigvuldigen en zo de loop van de internationale betrekkingen onomkeerbaar veranderen. Op dit punt van de Nieuwe Koude Oorlog voert Rusland een defensief conflict, maar de tijd pakt voor een keer in zijn voordeel uit.

President Poetin weet nu dat elke pauze in de strijd slechts een kans is voor beide partijen om zich te hergroeperen, te herbewapenen en onvermijdelijk de offensieve operaties te hervatten, wat betekent dat het strategische speelveld nu gelijk is, aangezien hij eindelijk opereert volgens dezelfde mentaliteit als zijn tegenstanders. Dit zal zijn vastberadenheid versterken om al het mogelijke te blijven doen om multipolaire processen te versnellen, wat in de eerste plaats het vasthouden van de Line of Control (LOC) vereist.

Bij het nastreven van dat meest directe doel zou Rusland inderdaad de deelname aan het voorheen gesaboteerde vredesproces hervatten, zolang bepaalde voorwaarden tenminste oppervlakkig vervuld zijn, maar niemand mag die potentiële ontwikkeling interpreteren als een signaal van strategische zwakte van zijn kant, in tegenstelling tot vroeger. Het verschil tussen toen en nu is dat Poetin veel pijnlijke lessen heeft geleerd, dus zal hij er wel voor waken dat er geen misbruik meer wordt gemaakt van zijn gebaren van goede wil.

Terwijl het vredesproces van Minsk achteraf gezien niets anders was dan een middel om de percepties van Poetin te manipuleren om hem te bewegen terughoudendheid te betrachten en zo Kiev tijd te geven om zich voor te bereiden op een eindoffensief in Donbass, zal welk proces dan ook een middel voor de Russische leider zijn om tijd te kopen voor multipolaire processen, om zich te blijven verspreiden ten koste van de door de VS geleide “Golden Billion” van het Westen en hun unipolaire hegemonische belangen.

Het grote strategische doel van Poetin is niet langer een “Europa van Lissabon tot Vladivostok”, maar om de internationale betrekkingen te hervormen in volledige samenwerking met de landen van het gezamenlijk door de BRICS & SCO, waarvan Rusland deel uitmaakt, zodat de wereldorde democratischer, gelijker en rechtvaardiger wordt. Dit komt overeen met de visie die hij naar voren bracht in zijn Global Revolutionary Manifesto waarop hij de afgelopen twee seizoenen voortbouwde, wat tegenwoordig kan worden omschreven als de onofficiële ideologie van zijn Grote Macht.

Critici zouden kunnen beweren dat de nieuwe visie van Poetin acht jaar te laat kwam, maar laat is altijd beter dan nooit. Merkel manipuleerde hem jarenlang voordat ze eindelijk eerlijk was over haar verraad, wat de Russische leider de pijnlijke les leerde dat hij nooit meer een van zijn westerse collega’s kan vertrouwen. In plaats daarvan omarmt hij nu enthousiast zijn tegenhangers van de grote mogendheden, zoals eerder gezegd vooral de Indiase premier Modi , die zijn grootse strategische visie van een multipolaire toekomst deelt.

De wereldwijde systeemtransitie verloopt momenteel langs die weg, maar het heeft nog tijd nodig om onomkeerbaar te worden, wat op zijn beurt Rusland nodig heeft om de LOC vast te houden. Of het nu door militaire, politieke of een combinatie van die twee bovengenoemde middelen is, van Poetin wordt verwacht dat hij er alles aan doet om tijd te kopen zodat deze door India aangestuurde multipolaire processen zich daartoe kunnen blijven verspreiden, wat garandeert dat het Oekraïense conflict zal blijven bestaan – ongeacht wat de zogenaamde “deskundigen” beweren.

Tot slot

Van het aandringen op de akkoorden van Minsk tot het aanhoudende conflict tussen Moskou en Kiev, het Westen probeert een land dat zij als een rivaal beschouwen uit te putten en in bedwang te houden door langdurige inspanningen, of deze nu expliciet of onuitgesproken zijn.

Het Westen heeft Rusland nooit echt als dialoogpartner beschouwd. Hierboven hebben we aangegeven wat de ware bedoeling van het Westen was achter de onderhandelingen met Rusland en Oekraïne om een ​​staakt-het-vuren in 2014 te bevorderen. Merkel gaf toe dat de akkoorden van Minsk een “poging waren om Oekraïne tijd te geven”. en dat Kiev het had gebruikt “om sterker te worden”.

Als reactie hierop zei de Russische president Vladimir Poetin dat de opmerkingen van Merkel “totaal onverwacht en teleurstellend” waren. Zoals de Amerikaanse media New York Post opmerkte voelde Poetin zich verraden door het Westen na de akkoorden van Minsk. “Het is gebleken dat niemand de afspraken gaat uitvoeren”, merkte de Russische leider op.

De akkoorden van Minsk waren bedoeld om de crisis in Oekraïne te beheersen en escalatie van het conflict te voorkómen. Merkel bekende eigenlijk iets wat westerse politici niet willen toegeven over de akkoorden van Minsk: ze waren slechts een noodoplossing om tijd te winnen voor Oekraïne en het Westen, en westerse landen hebben nooit echt moeite gedaan om de meningsverschillen met Rusland over de Oekraïne-crisis op te lossen (zie onze artikelen hierover eind vorig jaar).

Wat de voormalige Duitse leider zei vernietigt het laatste stukje van het “vriendelijke” masker dat sommige westerse landen tegenover Rusland opzetten. In hun ogen is Rusland slechts een diplomatieke en politieke “vreemdeling”. Bovendien zien de westerse landen, onder invloed van Washington, Moskou als een zogenaamde bedreiging vanwege zijn enorme militaire macht en hun politiek systeem dat niet voldoet aan de “westerse standaard”. Als gevolg hiervan zijn deze landen sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie nooit gestopt met het onderdrukken van Rusland.

Aan de andere kant heeft Rusland zichzelf altijd als een Europees land beschouwd, in de verwachting vertrouwen op te bouwen met het Westen. Het is dus begrijpelijk dat Poetin zijn teleurstelling en een gevoel van verraad uit de woorden van Merkel kenbaar maakte.

Het vertrouwen van Rusland in het Westen is al tot een nieuw dieptepunt gedaald. En de hypocrisie van het Westen heeft de wil van Moskou om een ​​effectieve dialoog met het Westen aan te gaan, uitgeput, merkten sommige experts op. “Nu staat er een kwestie van vertrouwen op de agenda, en die is al bijna nul”, zei Poetin.

Merkels bekentenis over de akkoorden van Minsk toonde ook aan dat sommige westerse landen, en dan vooral de VS, contractuele verplichtingen helemaal niet nakomen (voor de Amerikanen is het bijna traditie). Ze kunnen zo gemakkelijk op hun woorden terugkomen.

De overeenkomst die de VS willen, gaat nooit over geloofwaardigheid; het gaat allemaal om belangen. Een overeenkomst wordt door de VS als nuttig beschouwd wanneer het de belangen van het land kan bevorderen; anders is Washington altijd bereid het te ontkennen. Dit wordt geïllustreerd door de terugtrekking van de VS uit het Antiballistische Raketverdrag en het Intermediate-Range Nuclear Forces-verdrag. Washington hanteert ook een dubbele standaard om de belangen van zijn bondgenoten te behartigen bij de uitvoering van de overeenkomst.

De VS en haar westerse vazalstaten zijn “wanbetalers” geworden in de internationale gemeenschap. Ze durven hun beloften te breken omdat ze worden beschermd door de westerse hegemonie met de VS als kern. Washington heeft al veel andere westerse landen gekaapt om zich aan te sluiten bij zo’n hegemonie, waardoor een verstoorde internationale orde is ontstaan ​​en in stand wordt gehouden.

Verwacht wordt dat sommige door de VS geleide westerse landen zogenaamde waarden zullen blijven gebruiken als excuus om hun collectieve hegemonie te verdedigen en anderen (vooral in Afrika) onder internationale heerschappij en orde in hun voordeel zullen blijven pesten en uitpersen. Zolang een dergelijke overheersing bestaat, zal de wereld nog steeds het slachtoffer zijn van machtspolitiek in plaats van een plek vol rechtvaardigheid en eerlijkheid. Maar vooral dat laatste is een eigenschap waarover westerse politici niet beschikken.