Angela Merkel en het Coudenhove-Kalergi-Plan de vernietiging van Europa is een feit

Toen Angela Merkel in 2015 de grenzen opende en Duitsland overspoelde met miljoenen migranten, applaudisseerden politici en de media als een humanitaire actie, maar de agenda achter de acties van Merkel is echter een andere. Het gaat om niets minder dan de volledige vernietiging van de Europese natiestaten en hun volkeren, evenals de oprichting van een pan-Europese superstaat. Om dit verband te begrijpen, moet men zich bezighouden met het begin van de zogenaamde Europese integratiebeweging en haar intellectuele denkers: de Oostenrijker Richard graaf Coudenhove-Kalergi en de Fransman Jean Monnet.

I. Richard graaf Coudenhove-Kalergi

Coudenhove-Kalergi ontstond in 1922 met zijn pan-Europese idee, dat hij in 1924 in een boek publiceerde. Daarin propageerde hij de ‘Verenigde Staten van Europa’, een centrale federale staat, die geleid zou moeten worden door een nieuwe spirituele adel. In hetzelfde jaar richtte hij de Paneuropa Union op om dit doel organisatorisch na te streven. Dat kwam blijkbaar overeen in Amerika. Bijvoorbeeld, in 1924, op voorstel van Louis Rothschild, werd hij ondersteund door de financiële magnaat Max Warburg “met 60.000 gouden markeringen om de beweging gedurende de eerste drie jaar te stimuleren”. Door zijn bemiddeling ontmoette hij in Amerika de financiers Paul Warburg en Bernhard Baruch. (“A Life for Europe”, pagina’s 124-125)

In zijn boek uit 1925, “Praktisch Idealisme”, beschreef Kalergi democratie als “een ellendig intermezzo” tussen twee aristocratische tijdperken, de bloedlust en de nieuwe, spirituele geest gevormd door de Joodse geest. Hij zag moderne democratie door als een praktisch instrument van plutocratie:

“Tegenwoordig is democratie de façade van plutocratie: omdat de volkeren geen naakte plutocratie zouden tolereren, wordt hun de nominale macht overgelaten, terwijl de feitelijke macht in handen van de plutocraten ligt. In republikeinse en monarchale democratieën zijn staatslieden marionetten, kapitalisten denken: ze dicteren het beleid van de politiek, ze domineren kiezers door de publieke opinie te kopen, en ministers door middel van zakelijke en sociale relaties. … De plutocratie van vandaag is krachtiger dan de aristocratie van gisteren: want niemand staat erboven als de staat die zijn hulpmiddel en medeplichtige is. “

Hij overwoog het “plutocratisch democratisme” te vervangen door de aristocratie van een nieuwe spirituele adel, waarin de verschillende volkeren zouden verschijnen in een “Euraziatisch-Negroid-ras van de toekomst” (pp. 22, 23).

In april 1948 nodigde Kalergi in New York uit voor een congres waarop het American Committee for a United Europe (ACUE) werd opgericht. CEO’s waren de beruchte Amerikaanse inlichtingenbazen: William “Wild Bill” Donovan en Allan Dulles. Financiering werd verstrekt door de Ford Foundation , de Rockefeller Foundation en andere overheidsgerelateerde bedrijfsgroepen.

Het comité steunde de Europese beweging , die werd geïnitieerd door Winston Churchill en Duncan Sandys in juli 1947 en hield van 7 tot 11 mei 1948 in Den Haag het Haags Europa-congres , voorgezeten door Churchill en bijgewoond door meer dan 700 afgevaardigden uit heel Europa en waarnemers uit de VS en Canada namen deel. Dit was de beslissende stap in de oprichting van de Europese beweging. Het werkte aan een ontwerp-grondwet voor de Verenigde Staten van Europa en richtte in 1948 bij het Verdrag van Londen de Raad van Europa op , een internationale Europese organisatie van 47 landen waarin Kalergi een grote invloed uitoefende.

Tot de jaren zestig was het Amerikaanse Comité voor een Verenigd Europa (ACUE) een belangrijke financier van de Europese beweging (50%), de Union of European Federalists (UEF) en vooral de Europese jongerencampagne (100%). Het was in staat om de leiders van de “Europese beweging” Robert Schuman , Paul-Henri Spaak en Józef Retinger te beïnvloeden .

Dat is de humus van de belangrijkste internationale organisaties die de tot op heden ontwikkelde Europese integratieorganisatie zijn blijven begeleiden, promoten, ondersteunen en promoten. Een klein voorbeeld: verrassend genoeg werd in 2012 de Nobelprijs voor de vrede uitgereikt aan de EU, blijkbaar vanwege de “vredeshandhavende” euro, die mensen in steeds meer EU-landen naar wanhopige wegen en volkeren drijft. Een Engelse criticus suggereerde waarom ze vanwege het geweldige “Euro-reddingsbeleid” de Nobelprijs voor de economie niet ontving. Hoe is deze prijsuitreiking tot stand gekomen? De voorzitter van het Nobelprijscomité, de Noorse Th. Jagland, is tegelijkertijd secretaris-generaal van de “Raad van Europa”, dat is de grote Europese mede gefinancierd door Amerikaanse inlichtingendiensten, die er zo nauw mee verbonden zijn dat het dezelfde vlag en hetzelfde volkslied gebruikt. Dankzij de CIA heeft de EU zich dus vrijwel de Nobelprijs voor de vrede toegekend.

Al in 1946 had Winston Churchill in een toespraak aan de Universiteit van Zürich geëist voor studenten “een soort Verenigde Staten van Europa”, dwz hij las een manuscript dat Kalergi voor hem had geschreven (zie Wikipedia). Op 14 mei 1947 onthulde Churchill in een toespraak in Londen nog diepere Anglo-Amerikaanse doelen met Europa:

“Natuurlijk hebben we niet de illusie dat de Verenigde Staten van Europa de ultieme en complete oplossing zijn voor alle problemen van internationale betrekkingen. Het creëren van een gezaghebbende, almachtige wereldorde is het ultieme doel dat we moeten nastreven. Tenzij een effectieve wereld-superregering kan worden gevestigd en snel kan optreden, blijven de vooruitzichten voor vrede en menselijke vooruitgang somber en twijfelachtig. Maar laten we onszelf niet voor de gek houden met betrekking tot het hoofddoel: zonder een verenigd Europa is er geen zeker vooruitzicht op een wereldregering. De eenwording van Europa is de onmisbare eerste stap om dit doel te bereiken. “

Hier klinkt het, wat meestal meer wordt geclassificeerd onder de naam “Nieuwe Wereldorde” als “Eén Wereld” wordt gezocht en overal is het merkbaar waar de mensen “samengebonden zijn door een steeds hechter netwerk van multilaterale contractuele systemen en organisaties en zich aan de specifieke regels houden “te zijn. (Manfred Kleine-Hartlage: “New World Order” – Future Plan or Conspiracy Theory?, P. 13) Dergelijke organisaties zijn de VN, het IMF en de Wereldbank, de NAVO, het Internationaal Strafhof, enz., En de EU, om de belangrijkste tot nu toe te noemen.

II. Jean Monnet

De tweede van de meest invloedrijke figuren, Jean Monnet, was tijdens zijn leven als Kalergi onder invloed van toonaangevende Britse en Amerikaanse kringen. Hij was “een uitvinder en leider van instellingen voor transnationale samenwerking” en “een centrum (in het bijzonder) Angelsaksische invloed op het continent”. (Andreas Bracher: Europe in the American World System, Basel 2001, p. 81).

Tijdens de Eerste Wereldoorlog coördineerde hij na Wikipedia aanzienlijk “de goederen en logistiek van de oorlogseconomie van de westerse geallieerden”. In 1919 werd Monnet gevonden in de Franse delegatie in Versailles. Van 1919 tot 1923 was hij plaatsvervangend secretaris-generaal van de Volkenbond in Genève, de voorloper van de huidige UNO, opgericht in Versailles. In de jaren 1920 en 30 werkte hij in leidende posities bij Amerikaanse banken en richtte hij een investeringsbank op in New York, die net als andere Amerikaanse banken zakelijke relaties had met Hitler Duitsland.

In 1938 keert hij terug naar dezelfde rol als in de Eerste Wereldoorlog: hij behandelt de geallieerde voorbereidingen voor de naderende oorlog. Na de Duitse verovering van Frankrijk in 1940, ‘wordt hij door Churchill naar Washington gestuurd om pantseraankopen te doen. Daar wordt hij vrijwel overgenomen door de overheid en een van de sleutelfiguren in het bedrijf, “om de machine aan de gang te krijgen, die de oorlog zou moeten winnen”, zoals Monnet zelf schrijft in zijn memoires (Bracher p. 83).

Na de oorlog nam Monnet ook beslissende initiatieven voor Europese integratie. Van hem komt het plan om een ​​supranationale autoriteit op te richten, die de staalindustrie van West-Europa, inclusief Duitsland, moet beheren en controleren. Het plan stond in 1950 bekend als Schumann Plan, maar kwam uit Monnet. De nieuwe entiteit, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, was de cruciale kiem van de huidige Europese Unie. Het was vanaf het begin ontworpen als een volledige staat: met een uitvoerende autoriteit, een parlement en een rechtbank. Van 1953 tot 1955 was Monnet de eerste president.

In 1955 richtte hij, mede gefinancierd door de CIA, het “Actiecomité voor de Verenigde Staten van Europa” op. Het “bleef grotendeels verborgen voor het publiek, maar was tot de ontbinding in 1975 waarschijnlijk het belangrijkste centrum van waaruit het bedrijf werd gedreven waaraan Monnet was verbonden: de Europese Eenheidsstaat.” (Bracher, p. 84) Dit is hoe Monnet van 1950 tot ver in de jaren 1960 was hij het ‘intellectuele en politieke centrum van Europese inspanningen om te verenigen’, waarvoor hij de titel ‘Vader van een verenigd Europa’ kreeg (p. 80). Twee bewonderaars van Monnet, Merry en Serge Bromberger, zetten hun plan uiteen in hun boek: “Jean Monnet en de Verenigde Staten van Europa” :

“Geleidelijk moeten de supranationale autoriteiten, onder toezicht van de Europese Raad van Ministers in Brussel en het Europees Parlement in Straatsburg, het gehele beleid van het continent bepalen. De dag zou komen dat regeringen gedwongen zouden moeten worden toe te geven dat een geïntegreerd Europa een volmaakt feit is, zonder het minste te zeggen om zijn grondslagen te vestigen. Het enige dat ze zouden hebben achtergelaten was om al hun autonome instellingen samen te voegen tot één federale regering en vervolgens de Verenigde Staten van Europa af te kondigen. “

Volgens Focus 34/2010 zei Monnet :

“De Europese landen moeten in een superstaat worden veranderd zonder dat de mensen begrijpen wat er gebeurt. Dit moet geleidelijk gebeuren, elk onder een economische pretentie. “

Dit doel is zijn kameraden en opvolgers nooit uit het oog verloren – tot vandaag. Uit de herinneringen van Hans-Dietrich Genscher blijkt dat de voortzetting van de Europese integratie in een federale staat deel uitmaakte van de Amerikaanse voorwaarden voor toestemming voor de Duitse hereniging in 1989. In precies de Monnets-lijn is ook hoe Jean-Claude Juncker, volgens Spiegel 52/1999, zijn EU-collega’s de juiste democratische aanpak heeft uitgelegd:

“We beslissen iets, leggen het dan in de kamer en wachten even om te zien of er iets gebeurt. Als er geen luid geschreeuw en geen opstanden zijn omdat de meesten niet begrijpen wat er is besloten, dan zullen we doorgaan – stap voor stap, totdat er geen weg meer terug is. “

Het doel van de Europese federale staat was daarom vanaf het begin inherent aan de Europese integratiebeweging. Het Federale Constitutionele Hof wijst dit duidelijk in een historische schets van zijn “Lissabon-arrest” van 30 juni 2009:

“De inspanningen waren gericht op de oprichting van de Verenigde Staten van Europa en de vorming van een Europese natie. De bedoeling was om de Europese staat met een grondwet te vestigen. … Het idee van de Grondwet voor de Verenigde Staten van Europa was vanaf het begin een sterke oriëntatie van de nationale staten … Met de afwijzing van de Europese Defensiegemeenschap en het falen van de Europese Politieke Gemeenschap werd duidelijk dat de Europese staat niet rechtstreeks kon worden geïmplementeerd. … de praktische behoefte aan politieke communicatie moet worden bereikt door een zo breed mogelijke economische verwevenheid van een gemeenschappelijke markt, en dat handels- en economische voorwaarden worden vastgesteld die

Deze economische omstandigheden omvatten de invoering van de euro en de eurocrisis, die, zoals vermeld in dit artikel , kennelijk volgens plan tot stand is gebracht.

Verder bewijs wordt geleverd door een video van de “Solidariteit van de burgerrechtenbeweging” van 4 juni 2012 getiteld “De EU is geen Europa maar haar vernietiging”. Het citeert Jacques Attali, voorheen adviseur van de Franse president Mitterrand, die ‘aanwezig was bij de onderhandelingen in 1990 toen kanselier Kohl werd gedwongen de D-markering te verlaten als een prijs voor hereniging. Volgens Attali zou Mitterand hebben gedreigd de ‘Tripple Entente’ (militaire alliantie van 1907 tussen Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland tegen Duitsland) nieuw leven in te blazen. In januari vorig jaar (ie 2011) liet Attali de kat uit de zak. Over de eurocrisis gesproken, zei hij dat de crisis niet alleen voorspelbaar was, maar ook bewust was gepland om een ​​sterke Europese begrotingsfederatie op te richten.

“Al degenen die, net als ik, het voorrecht hadden om de opstelling van de eerste versie van het Maastrich-verdrag te leiden, hebben alles gedaan om ervoor te zorgen dat vertrek onmogelijk zou zijn. We hebben een artikel dat opzettelijk de intrekking ‘vergeet’ (een lidstaat). Dat was niet erg democratisch. Maar het was een grote garantie dat het voor ons moeilijker zou zijn om vooruit te komen. “

De video citeert ook Guiliano Amato, voormalig vice-president van de Europese Conventie voor een Europese grondwet, die in een interview met La Stampa op 12 juli 2000 verklaarde:

“Daarom geef ik er de voorkeur aan om de soevereiniteit beetje bij beetje te vertragen en te doorbreken, om plotselinge overgangen van nationale naar federale machten te vermijden. (…) Zonder soevereiniteit (van de afzonderlijke staten) zullen we geen totalitarisme hebben. Democratie heeft geen soeverein nodig. “

Hij negeert het feit dat we worden gedwongen, zonder een democratische soeverein, door het veel grotere bureaucratische totalitarisme van de EU, dat met imperialistische wereldmachtambities alleen het nationale nationalisme van de afzonderlijke staten op grotere schaal voortzet dan het Europese nationalisme.

In deze richting uitgesproken zijn de woorden van de Britse Robert Cooper, voormalig adviseur Tony Blair en huidig ​​topadviseur van Lady Catherine Ashton, de “hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheid”, die hij beschreef in zijn boek “The Breaking of Nations”. (2003): “In de omgang met het ouderwetse soort staten buiten de postmodernistische grenzen, moeten Europeanen terugvallen op de ruwere methoden van vroeger: geweld, preventieve aanvallen, bedrog, wat nodig is voor degenen die nog aan de macht zijn Wereld van de 19e eeuw, waar elke staat voor zichzelf bestond. In de jungle moet je je aan de wetten van de jungle houden. “