Angela Merkel: leugens, zo transparant als vershoudfolie

Bijna precies drie decennia geleden viel de Berlijnse Muur, vandaag, precies 14 jaar geleden, koos de Bondsdag Angela Merkel voor het eerst als kanselier.

De helft van de tijd dat Duitsland nu verenigd is, wordt geregeerd door kanselier Merkel. De ‘machtigste vrouw ter wereld’ (‘Tijd’) wordt graag gevierd als de patroonheilige van vrede, voorzichtigheid en dialoog. Keer op keer stelt ze zich op als compromiskunstenaar, als de hoogste diplomaat van een gecompliceerde wereld vol mannelijke super-ego’s.

Maar in feite is hun buitenlands beleid behoorlijk verwoestend. Hun enige constante was: Beter thuis rusten als een risico in verre landen – totdat het risico eindelijk naar Duitsland kwam!

Duitsland was in haar tijd voorspelbaar om haar handen niet vuil te maken, ook al was het tegen dictators en terroristen. Ondanks haar ervaring in de DDR-staat, ziet bondskanselier Angela Merkel, ondanks haar legendarische beklimming, die de onsterfelijke garanties van vrijheid mogelijk hebben gemaakt, elke obscene misdaad van de meest kwaadaardige vijanden van vrijheid over het hoofd, meestal in het nationale unilateralisme tot afgrijzen van de naaste bondgenoten.

In het energiebeleid heeft bondskanselier Merkel Duitsland afhankelijk gemaakt van Rusland, in het migratiebeleid van Turkije, met digitale infrastructuur wil ze Duitsland in afhankelijkheid van China leiden en het belangrijkste mobiele netwerk van de toekomst overlaten aan de totalitaire surveillance gigant Huawei.

Beste China als CDU

“Merkel kiest China boven haar eigen partij op Huawei,” kopte “Bloomberg” enkele dagen geleden. Als het op Huawei aankomt, geeft de kanselier de voorkeur aan China boven haar eigen partij …

Angela Merkel heeft Duitsland garant gesteld voor goed advies, het verlagen van waarden en het voeden van crises. Het feit dat zelfs CDU-premiers zoals Michael Kretschmer (Saksen) campagne voeren met moorddadige despoten zoals Vladimir Poetin, toont aan hoe fataal ze niet-onderhandelbare principes van haar partij heeft overgeleverd.

Bijna het gehele Russische beleid werd overgelaten aan de SPD, die soms romantisch, soms naïef, soms gecorrumpeerd door de invloed van Gerhard Schröder, van “Poetin’s begrip” een beleidsprincipe maakte, vooral de huidige federale president Frank-Walter Steinmeier, die geen Russische vernietigingscampagne is in Syrië twijfelde het appeasement-beleid inclusief de “overeenkomst van München” (tegen Syrië).

Het resultaat: moreel moet Merkel vastgehouden worden aan de moorden in Syrië, de vatbommen tegen scholen, het vergassen van mensen met de Duitse uitvinding Sarin, ondanks alle Duitse “nooit meer” restjes.

Politiek bevoordeelde het zowel de vluchtelingencrisis als de ISIS-terreur door een combinatie van toelating en verzuim. De vluchtelingencrisis die Europa politiek heeft verdeeld. En de ISIS-terreur, waartegen Merkel niet wilde vechten, zelfs niet toen mensen werden vermoord op een kerstmarkt, slechts een paar kilometer verwijderd van hun hoofdkwartier.

Duitsland maakt foto’s

Duitse bondgenoten voerden oorlog tegen ISIS. Duitsland maakte grotendeels nutteloze verlichtingsfoto’s, maar wilde niet deelnemen aan gevechtsmissies. Een fotosafari met straaljagers. Om de VS even later uit te leggen waarom een ​​van de rijkste landen ter wereld niet financieel kon deelnemen aan het afgesproken kader voor de NAVO voor vrede en vrijheid.

“Meer verantwoordelijkheid nemen in de wereld” bleef een holle slogan onder kanselier Merkel. Merkels passiviteit en haar criminele verzuim in de Syrische oorlog gaven haar alleen de vluchtelingencrisis, die haar kanselarij overweldigde. “We kunnen het” was nooit de echt schandalige straf van haar kanselier.

We hebben het niet gedaan  .

De grotendeels vergeten maar historische datum in het kanselierschap van Merkel is 21 augustus 2013.

Na twee jaar obsceen en volledig ongehinderd afslachten van zijn volk, nam de Syrische dictator Bashar al-Assad zijn toevlucht tot een door de nazi’s ontwikkeld wapen. Elke Duitse kanselier heeft gezworen het nooit meer toe te geven: gifgas, Sarin (vernoemd naar de Duitse nazi-uitvinders Schrader, Ambros, Ritter en von der Linde).

Op slechts vier vlieguren van Berlijn vergaarde Assad ongeveer 1300 mensen in zijn eigen hoofdstad Damascus. Kinderen stierven, piepend, met schuim over hun mond. Als verslaggever in Syrië ervoer ik een diep beschamende opluchting onder de mensen daar.

Omdat ze na alle gruwelen die ze hadden meegemaakt, zeker waren: de foto’s van vergaste kinderen konden nooit door het Westen, de VS en vooral Duitsland worden aanvaard. Eindelijk zou iemand hun helpen.

Het werd erger

De voormalige Amerikaanse president Barack Obama had het gebruik van chemische wapens tot een ‘rode streep’ verklaard, en hoewel cynisme het moeilijk maakt onderscheid te maken tussen aanvaardbare en onaanvaardbare methoden voor systematische massamoord, was het nog erger voor de Syriërs:

Het Westen, inclusief Duitsland, verbrak zijn belofte die voortkwam uit de Holocaust en deed niets.

Tijdens een diner na het einde van zijn presidentschap vertelde Barack Obama ooit over die dagen. Hij wilde handelen, maar niet alleen. Hij wilde Assad stoppen, zij het te laat. ‘Maar niemand nam de telefoon op in Berlijn,’ zei hij met tranende ogen.

Angela Merkel wilde niets weten over de tussenkomst van Assad, de Duitse betrokkenheid was net zo snel uitgesloten alsof Duits gas in het verleden een berucht misdrijf was geweest, maar niet in het heden.

Als verslaggever in Syrië ervoer ik de reactie op dit onvoorstelbare falen om te helpen: degenen die konden ontsnappen, begonnen zich voor te bereiden op de vlucht. Als het Westen niet naar hen toe zou komen, zouden deze mensen naar het westen gaan. En ik heb ervaren: radicalisering in snelle beweging.

“Waarom doe je niets?” “Over welke waarden vertel je ons altijd?” “Zijn onze kinderen jouw waarden niet waard?” “Waar is Obama? Waar is Merkel? “

Mensen die me tijdens mijn reizen naar Syrië hadden beschermd en beschermd, keken me plotseling vijandig aan.

Er was niets dan minachting voor het Westen waarop ze hadden gehoopt.

Ik zag hoe de haat ontstond, die ISIS binnenkort als broedplaats en schuilplaats zou moeten dienen. Ik heb ervaren wat er gebeurt als het Westen zijn belofte breekt om overal voor vrijheid te staan. Tot nu toe hadden Escape’s ontsnapping en de opkomst van ISIS kunnen worden gestopt – niet meer.

Duitsland kreeg even later de vluchtelingencrisis, die ons beleid had verdiend.

Het was vergelijkbaar geweest tijdens de Balkanoorlogen toen Europa inactieve gevechten was.

Van alle mensen gaf de groene minister van Buitenlandse Zaken Joschka Fischer vervolgens het juiste antwoord op de Duitse noodlottige kwestie van het buitenlands beleid: willen we nooit meer oorlog voeren of nooit meer Auschwitz? Tegen grote delen van zijn pacifistische partij besloot Fischer dat het voor Duitsland een historische verplichting zou kunnen zijn om oorlog te voeren, vooral voor Duitsland.

Angela Merkel vermeed niet alleen, schuwde weg en beantwoordde deze vraag niet.

Niet storen!

Het verhinderde een maatschappelijk debat hierover en liet het antwoord over aan zijn minister van Buitenlandse Zaken Steinmeier, die de vrede opriep zelfs waar hele steden werden weggevaagd. Hij waardeerde ook de dialoog met diegenen die ondergrondse ziekenhuizen met bunkerdoorborende wapens hadden gedoofd. Degene in Rusland lyrisch over het feit dat Duitsers en Russen “de culturele uitwisseling” samen konden opbouwen in de Syrische steden, die juist op dat moment Russische bommenwerpers cremeerden.

In kanselier Merkel vond Steinmeier de afwezige, vaak onverschillige baas ‘Niet storen’, die hem toestond ‘de draad niet te doorbreken’, zelfs met degenen die, koud glimlachend, niets anders dan leugens dienden.

Leugens, zo transparant als huishoudfolie.

Steinmeier was Ruslands favoriete extra voor de farce van “vredesonderhandelingen” en “wapenstilstandsovereenkomsten”, die altijd dienden als voorbereiding op het volgende, nog moordender offensief.

De overeenkomst, die Rusland expliciet toestaat terroristen in Syrië te bombarderen, waarbij Rusland zelf mocht beslissen welk kind een terrorist is, onderhandelde persoonlijk over Steinmeier in München. Maar dit alles werd mogelijk gemaakt door Angela Merkel omdat ze niet wilde dat oorlogen haar sublieme macht ooit zouden verstoren.

Maar juist het tegenovergestelde werd bereikt met deze uithoudingsstrategie. Ze verliet Syrië aan de Russen, maar honderdduizenden Syriërs kwamen naar haar toe …