Indignatie redactie 
Bijna elke dag krijg ik wel een persoonlijk haatberichtje via mijn sociale mediakanalen. Soms zelfs op mijn mobiele telefoon. Doorgaans zijn het mensen die zich verschuilen achter een anoniem account om hun bittere gal ongeremd te kunnen spuwen in mijn richting. Dit is een verhaal over online haat en wat dat met een mens doet.
‘Het laatste wat ik in mijn leven zal doen is jou opzoeken, voor jou wil ik moorden’
‘Ik sla al je tanden uit je bek’
‘Je bent een walgelijk persoon en ik hoop dat je een pijnlijke dood zal sterven’
‘Jij komt voor een tribunaal en je zal ter dood worden gebracht. Tik-tak’
‘Het wordt tijd dat iemand het licht in jou doet gaan doven, duivel’
‘Ik wilde graag even uitspreken dat ik elke dag hoop dat mensen zoals jij gewoon direct sterven’
Doorgaans raak ik niet zo snel onder de indruk van online haat. Het is iets waar je door de jaren heen langzaam maar zeker aan weet te wennen, al is het nooit leuk. Als het echt te ver gaat en de bedreigingen worden concreet, dan schiet ik in de aanvalsmodus en kom ik in actie. Ik heb inmiddels goede contacten met de politie en er wordt indien nodig ook ingegrepen. In 99% van alle gevallen laat ik het gaan en ben ik het ook weer snel vergeten. Het is wat het is. Lekker laten gaan. Het zijn maar digitale scherpschutters die vanuit de krochten van het internet mij even in hun vizier nemen.
Wankel
Deze week kreeg ik echter zeer slecht nieuws te horen, waardoor mijn leven de komende tijd helemaal op zijn kop staat. Hoewel dat nieuws niets te maken heeft met de haatberichten en ik dat verhaal voor mijzelf zal houden omdat het meerdere mensen raakt, merk ik dat ik er ineens veel gevoeliger voor ben geworden. Mijn toch al zeer wankele gemoed krijgt er nu bij ieder haatberichtje een extra opdoffertje bij. Hoewel het niet verstandig is om dit nu zo te uiten, moet ik eerlijk bekennen dat het mij nu ineens wel harder raakt.
De mensen die mij zo ongeremd haatberichten sturen, kennen mij niet. Ze hebben mij nooit gezien of gesproken en gaan af op een hele slechte karikatuur die ze zelf in hun hoofd hebben gemaakt van mijn persoon en karakter. Ze reageren slechts vanuit de losse pols op iets wat ze van mij lezen en niet begrijpen of simpel niet willen begrijpen.
Dat kindermisbruik veel groter en breder is dan pedofilie bijvoorbeeld. Ondanks mijn uitleg en brede wetenschappelijke consensus wil het er bij een grote groep mensen maar niet in. Ondanks mijn goede bedoelingen om kindermisbruik veel breder onder de aandacht te brengen, levert het mij nog steeds regelmatig zeer ongeremde haat op.
Ik snap heel goed dat ik weerstand oproep, daar doe ik zelf op sociale media soms ook volop aan mee. Maar iemand intens haten die je niet kent en nooit gezien of gesproken hebt, blijft een lastig te omvatten concept voor mij.
Afweerreactie
Ze zeggen dat mensen die zich gekwetst of aangevallen voelen de natuurlijk neiging hebben om een ander meteen zwart te maken. Een soort afweerreactie om de eigen emoties te kunnen kanaliseren. Een menselijke reactie om zichzelf een houding te kunnen geven. Je zou het natuurlijk ook net zo goed emotionele incontinentie kunnen noemen. Wanneer je je gekwetst voelt, is het kennelijk menselijk om een heel negatief beeld van de ander te schetsen. En dat is nog tot daar aan toe, maar de wil om een ander te bedreigen komt daar dus soms ook vandaan.
Maar aan de ontvangende kant van ronduit gemeen bedoelde haatberichten zit wel een gewoon mens. Iemand die ook maar probeert om iets van het leven te maken, die zeer betrokken is bij wat hij ziet, leest en hoort en daar soms een stevige mening over heeft. Een vader van jonge kinderen, een schrijver die zijn best doet om de wereld zo eerlijk mogelijk te observeren en beschrijven, ook als hij weet dat de boodschap die hij brengt soms heel gevoelig is. Een mens van vlees en bloed met diepe emoties, twijfels, pijn en naar aard een zeer gevoelig karakter.
Iemand ook die zichzelf regelmatig weet te overschreeuwen en stevig weet uit te delen om zelf ook niet alles zo enorm intens te voelen. Een persoon met een door de jaren heen opgezette en ervaren noodzakelijke strategie om de soms veel te harde wereld aan te kunnen door een pantser om zich heen te bouwen.
Intens
Ik ben nu al 21 jaar (onder meer) rechtbankverslaggever en heb intens leed en verdriet meegemaakt in rechtszalen in Nederland. In relatief kleine ruimtes waar de emoties uur na uur als een zware en zwarte deken over de aanwezigen hangen. Als correspondent Noord voor het Algemeen Dagblad ging ik jarenlang dag en nacht naar plekken waar je eigenlijk niet wil zijn. Waar mensen van de ene op de andere seconde te maken kregen met diep lijden.
Hoewel dat feitelijk helemaal niet mijn leed is, ik ben slechts een zeer tijdelijke toeschouwer in andermans leven, en je dat jezelf ook zeker niet moet toe-eigenen, doet dat wel iets met je. Je gaat anders naar de maatschappij kijken, raakt je vertrouwen in de mensheid soms even helemaal kwijt door het misselijkmakende besef dat hele gewone mensen iedere dag weer tot vreselijke daden in staat zijn. De term ´alle mensen deugen´ doet bij mij wel even sterk de wenkbrauwen fronzen, zullen we maar zeggen.
In dat licht bekeken hoop je altijd dat mensen iets beter hun best doen om te begrijpen waarom een ander iets doet en zegt. Waarom ik doe wat ik doe en wat mij drijft. Dat er achter die zo makkelijk geschetste karikatuur een normaal persoon schuilt met angsten, onzekerheden en emoties.
Vluchtig
Helaas weet ik ook wel dat het zo allemaal niet werkt. Het internet is een zeer vluchtig medium en veilig achter een toetsenbord zijn de meeste mensen impulsieve wezens die eruit gooien wat in hen opkomt. Het is aan mij om dat ook te relativeren, aan mij om mijzelf steeds maar weer voor te houden dat de vele haatberichten gericht zijn aan een slechte karikatuur van mijn persoon.
Soms is dat alleen een heel stuk lastiger en helaas is het nu door mijn persoonlijke omstandigheden de tijd van soms.
