Indignatie redactie 
Mijn eigen ‘Anti-Communisme’ valt samen te vatten als: ‘Het kan niet’. De samenleving inrichten conform de wanen van Karl Marx, als een proletarische eenheidsworst, onverholen dictatoriaal gestructureerd, en alomvattend, met als gedroomde uitkomst ‘gelijkheid’ niet als beginsel, maar als eindresultaat, kan niet werken. Daarmee schaar ik mij niet in het leger van virulente ‘Anti-Communisten’ die iedere dialoog op voorhand uit de weg gaan, en in elke schaduw die hen angstig maakt een ‘Communist’ ziet.
In DIT essay wordt uitvoerig stilgestaan bij ‘Operatie Barbarossa’. Was het een onverhoedse aanval van de Nazi’s op de vredelievende Sovjet-Unie? Of was het een ‘Preemptive Strike’, en was Hitler Stalin net een slag voor? Zoals het essay laat zien zijn er zelfs nu nog verschillende visies die elkaar aanvullen, of uitsluiten. De auteurs waar naar wordt verwezen hebben er intense studies aan gewijd, en daar ga ik in een enkele bijdrage voor dit blog niets aan toevoegen. Waarom ik er hier bij stil sta, is omdat het artikel de zaken op zijn kop zet, en de Tweede Wereldoorlog laat beginnen bij ‘Operatie Barbarossa’. Danwel er naartoe werkt als een plan van Stalin. De auteur verwijst naar een te elfder ure, in 1978, naar de Britten overgelopen Sovjet spion van Oekraïense afkomst, die onder het pseudoniem Viktor Suvorov zijn eigen draai aan de geschiedenis gaf, waarin hij Stalin de schuld gaf van de Tweede Wereldoorlog. Die ‘revisionistische‘ lezing was lange tijd zelfs voor westerse haviken een brug te ver, maar blijkbaar is er nu weer interesse voor.
In die lezing was Hitler het antwoord op Lenin. Het staat voor mij buiten kijf dat de Britten en de Fransen, met name, in de jaren voor de oorlog, het ook zo zagen. Geen gebrek aan bewijzen dat de Britten, met name, Hitler zagen als hun bondgenoot in de strijd tegen het ‘Communisme’, en specifiek tegen de ‘Sovjet-Unie’. En dat is dan met inbegrip van het idee dat ‘Communisme’ een ‘Joods Complot’ was om de wereld te veroveren. De invasie van de jonge Sovjet staat door westerse mogendheden kort na de revolutie maakt volslagen helder dat er geen liefde verloren was tussen de geïndustrialiseerde Europese staten en die hoofdzakelijk agrarische, nog nauwelijks geïndustrialiseerde nieuwkomer. Ook de Verenigde Staten droegen hun steentje bij. Men vreesde het ‘Communisme’, en zocht naar militaire wegen om een dialoog op voorhand om zeep te helpen. Rusland was in die tijd nog niet in beeld als ‘Powerhouse’ op het gebied van de grondstoffen, die nu het verlangen naar oorlog voeden. Waar Hitler er in ‘Mein Kampf’ absoluut geen geheim van maakte de ambitie te hebben om het territorium van ‘Berlijn’ uit te breiden in oostelijke richting, op zoek naar ‘Lebensraum’, was dat eerder ideologisch geïnspireerd. Hij werd verteerd door een virulent ‘Anti-Communisme’ en daarmee samenhangend ‘Anti-Semitisme’.
In kringen van westerse geschiedschrijvers wordt de hele opmaat naar die Tweede Wereldoorlog steevast onder het tapijt geschoven, waar Stalin er bij de Britten en Fransen op had aangedrongen de Duitsers te stoppen voor het te laat was. Maar de Britten, met name, hadden daar geen oren naar. Culminerend in het ‘Peace in our Time’-contract waarmee Chamberlain terugkwam uit München. Stalin realiseerde zich dat hij er alleen voorstond, en dat de Sovjet-Unie geen partij was voor het oorlogszuchtige Duitsland. Hij had tijd nodig, en dat leidde tot het Molotov-von Ribbentrop-Pact, wat in het westen wordt uitgelegd als verraad aan de ‘Goede Zaak’. Maar het was andersom. Vervolgens kregen de Britten en de Fransen een pak slaag van de Duitsers toen die het lot van het dictatoriaal geleide, pro-Duitse, ‘Anti-Communistische’ en ernstig anti-semitische Polen aangrepen om Hitler de oorlog te verklaren.
Waar Stalin (terecht) bang voor was, dat was het verraad van de Britten en Fransen als hij zich op dat moment alsnog had aangesloten bij hen, en de Duitsers eveneens de oorlog had verklaard. Door dat niet te doen kocht hij tijd, terwijl de Britten en de Fransen, en de rest van continentaal west Europa onder de voet werden gelopen, met alleen een benauwd op het eigen eiland teruggetrokken Britse strijdmacht die wachtte op de Duitse invasie, na in allerijl uit Duinkerken met alles wat kon varen te zijn gevlucht. Die invasie kwam niet, omdat de Sovjets aanstalten maakten om vanuit het oosten de Duitsers aan te vallen. Hitler moest derhalve kiezen, en besloot de Britten met rust te laten, en de Sovjets aan te vallen om hen het initiatief te ontnemen. Om dan te stellen dat Hitler als doel had Europa te behoeden voor een ‘Communistische’ overheersing, waarbij Hitler dan de betere optie was, daar moet u bij mij niet mee aankomen.
Hoe het afliep, dat weten we. Daar lopen de verschillende lezingen niet over uiteen. Althans, tot het einde, toen Churchill en andere ‘Atlantici’ het plan ontvouwden om alsnog de Sovjet-Unie van de kaart te vegen. Een plan dat het niet haalde omdat Roosevelt er niet voor was te porren. En tegen de tijd dat hij dood en begraven was, was de ‘Window of Opportunity’ er niet meer. Met als gevolg de NAVO en de ‘Koude Oorlog’ als een alternatief voor de bloedhete ‘thriller’ waarmee Churchill had willen afsluiten.
Waarom dit nu iets is om naartoe terug te keren, is omdat je de schaduw van die historische ontwikkeling terugziet in de ontwikkelingen op dit moment. De Sovjet-Unie bestaat niet meer, en het virulente anti-semitisme is omgekat naar ‘Russofobie’ en ‘Sinofobie’. Maar de corrupte argumentatie voor oorlog speelt leentjebuur, waarbij het ‘Communistische’ China de spreekwoordelijke rode lap is die de stier niet kan weerstaan. Maar tegelijk zijn er virulente ‘Anti-Communisten’, die zich niet verdiepen in de theorie, de ideologie en de praktijk, maar genoeg hebben aan een ‘Label’ om naar de wapens te grijpen. Lieden die in het westen overal ‘Communisten’ zien. In de ‘Democratische’ partij in de Verenigde Staten, en bij de ‘Groenen’ in Europese landen. Terwijl beide groepen weinig of niets hebben met wat Karl Marx, of Lenin, of Stalin, of Mao, voor ogen stond. Sterker nog, de ‘Democraten’ en de ‘Groenen’ zijn ideologische versmolten met het feodalisme van de ‘Big Reset’, en ze eten uit de hand van hun puissant rijke donoren, die geen moeite hebben met neo-fascistische en Jihadistische groeperingen die ze als breekijzer gebruiken in Oekraïne, Rusland, China en elders.
Militair kun je verwijzen naar de recente ophef over het samentrekken van een grote Russische troepenmacht aan de grens met Oekraïne. Formeel is Oekraïne geen NAVO-land, en volgens de statuten is het uitgesloten dat het land ooit lid zou worden, omdat het verwikkeld is in een gewapend conflict. Maar in praktische zin is het land NAVO-grondgebied, sinds Biden/Nuland in dat land een coup pleegden, met als gevolg dat de bewoners van de Krim afscheid namen van ‘Kiev’, en het regime dat door Biden/Nuland aan de macht werd geholpen een oorlog begon tegen het geïndustrialiseerde, Russischtalige oostelijke deel van het land dat de nieuwe machthebbers ook niet erkende. Bij ons in de media werd het verkocht als een voorbereiding voor een invasie van Oekraïne, en daarmee kwam bij mij het schrikbeeld op van een nieuwe ‘Operatie Barbarossa’, tachtig jaar na de vorige editie. Een ‘Preemptive Strike’ van de NAVO-landen om te voorkomen dat ‘Moskou’ het initiatief zou nemen.
Maar Poetin is geen Stalin, en het huidige Rusland is niet ‘Communistisch’. Niets wijst erop dat Poetin de ambitie heeft Europa te bevrijden van de ijzeren greep van de ‘Warparty’, als je het in die termen wilt zien. De terugtrekking van de Russische troepen waar zoveel over te doen was was echter evenmin een overwinning voor de NAVO-landen. Het was niet het gevolg van de druk die de NAVO-landen op Rusland uitoefenden. De hele exercitie van die Russische mobilisatie was een demonstratie, en een waarschuwing. Poetin focuste in zijn met grote spanning afgewachte toespraak tot de verzamelde volksvertegenwoordigers en hoogwaardigheidsbekleders afgelopen maand op de binnenlandse aangelegenheden. Waarbij de plannen die hij ontvouwde eigenlijk nauw aansluiten bij de ambities van ‘progressieven’ in het westen, niet anders dan wat China op de agenda heeft gezet. Die westerse ‘progressieven’ zijn echter ingevangen door virulente ‘Russofobie’ en ‘Sinofobie’, en ze lezen en denken niet meer. Zouden ze dat wel doen, dan dreigde groot gevaar voor de agenda van de ‘Warparty’ en de ‘Big Reset’-adepten, omdat ze met alles wat hen dierbaar is afstand zouden nemen van een rechts-extremist als Navalny, en zijn entourage, of de neonazi’s in Oekraïne, de corrupte en verslaafde Hunter Biden en de kliek die hem een ‘pluche’ baan gaf, alsmede de Jihadistische extremisten in China, en de Kaukasus. Al helemaal na het debacle in al die landen die we ‘bevrijd’ hebben, of nog druk zijn met schieten en bommen gooien. Dat alles verkocht als ‘Ontwikkelingshulp’ en ‘Strijd voor de Mensenrechten’.
‘Operatie Barbarossa’ was een militaire operatie met een lange voorgeschiedenis, en geen verrassende ontwikkeling. Om een nieuwe versie te voorkomen is het zaak de geschiedenis niet te laten ‘rijmen’ op wat we al eens langs hebben zien komen. Laten we deze ronde eens iets nieuws proberen. Zoals ons verstand gebruiken. Al helemaal nu het niet meer gaat over ideologie, maar over wie er de baas mag spelen in de wereld, en aan welke ‘Maatregelen’ de burgers zich moeten onderwerpen, voor hun eigen bestwil.
