Indignatie redactie 
Wie zijn die ‘Anti-Trumpers’?
Het enige wat hen bindt, is hun afkeer van de vastgoedmagnaat. Waar ik u gisteren voorhield dat Kennedy best eens ‘verrassend’ als winnaar uit de bus zou kunnen komen in november, is dat niet exclusief ‘wensdenken’ van mijn kant.
Trump is, en was altijd al, een controversiële figuur. Een ‘direct’ communicerende, flamboyante schuinsmarcheerder, wat velen tegen de haren in strijkt. Met inbegrip van ondergetekende. Tegelijk zijn er velen die daar juist erg van gecharmeerd zijn, in het bijzonder bij een politicus, omdat ze klaar zijn met de ‘meel-in-de-mond’ klasse die is opgekweekt door de ‘PR-bureaus’ en ‘Image Managers’, op jacht naar stemmen door hun ‘Verbindende’ kwaliteiten, zoals ik het recent nog beschreef.
Omdat Trump zo’n ‘Botte Boer’ is dacht Hillary dat ze met twee vingers in haar neus van hem kon winnen, met haar gepolijste ‘PR-leugens’, maar dat bleek een kardinale misrekening. Als president omringde Trump zich vervolgens met ‘Botte Boeren’, bloeddorstige ‘Houwdegens’ die echter allerminst gecharmeerd waren van het beleid van Trump, en in meerderheid de kant van de ‘Warparty’ kozen waar ze uit afkomstig waren, of anders werden ze gedwongen voortijdig het veld te ruimen door een weelde aan aantijgingen tegen hen.
Achter zijn rug om ondermijnden die exponenten van de ‘Deep State’ hem waar ze konden, met succes. Door hun voorbereidende werk kon Biden in een ‘warm bed’ schuiven. Na 2020 traden die ministers en medewerkers van Trump formeel, of de facto, toe tot de ‘Never Trumpers’ die binnen de ‘Republikeinse’ partij fanatiek tekeer gaan tegen Trump, en de munitie aandragen voor processen tegen hem, samen met de ‘Democraten’, en die grove ‘ad hominem’ campagne heeft dus nu geleid tot een moordaanslag.
Tot op de dag van vandaag vind ik het raadselachtig dat Trump zich zo in liet pakken. Ik ga ervan uit dat hij wel besefte dat de ‘Houwdegens’ die hij om zich heen verzamelde hem niet goed gezind waren, maar dat het een kwestie was van ‘Keep your Friends Close, but your Enemies even Closer’.
Anderzijds: Heeft iemand die zo ‘Bot’ is wel vrienden? Weet hij wel wat dat is? Zijn publieke imago zoals dat in de ‘Reality Soap’ die draaide om zijn vastgoedimperium, ‘The Apprentice’, werd benadrukt, suggereert dat hij iedereen ziet als een stuk gereedschap, en als president cultiveerde hij die indruk tot in de perfectie. Dan wordt je een magneet voor destructieve individuen die dat soort extreem ver doorgevoerd individualisme zien als een pathologische conditie.
Anderzijds vind ik zelf, en velen met mij, dat de ‘Warparty’ eerder het probleem is dan een los kanon als Trump. Gisteren probeerde ik helder te maken dat Trump geen ‘Duif’ is, maar dat hij inhoudelijk verschilde van mening over welke geopolitieke brandhaard het belangrijkst was.
De ‘Democraten’ en het gros van de ‘anti-Trumpers’ in de ‘Republikeinse’ partij, waren druk met ‘overextending and unbalancing Russia’, waar Trump niet onder de indruk was van dat ‘Gasstation with Nukes’, en de pijlen wilde richten op China. Maar mag ik in herinnering roepen dat Trump degene was die stelde dat ‘Northstream’ er niet mocht komen, omdat het tegen het belang van de Verenigde Staten in druiste?
Voor Trump was het verlies van ‘banen’ en industriële capaciteit aan China echter belangrijker dan wat ook, en zijn ‘Make America Great Again’ beoogde het terughalen van die ‘banen’ en industriële productie.
Terwijl zijn ‘Warparty’ opponenten niet wakker lagen van dat verlies aan ‘Blue Collar’ arbeid en industriële capaciteit, zolang ze via het ‘WEF’ en andere internationale ‘Instituten’, met behulp van de ‘NAVO’ als dreigmacht, ‘King Dollar’ maar overeind wisten te houden, waardoor het geld dat werd verdiend in landen als Rusland (grondstoffen) en China (industriële productie) richting ‘Wall Street’ bleef vloeien.
De ‘Climate Scare’ is onderdeel van die ‘Warparty’-agenda, waar het leidt tot ‘handel’ in ‘uitstootrechten’ en een weelde aan regeldruk die in laatste instantie ten laste komt van grondstoffenleveranciers en producenten die moeten betalen om te ‘mogen’ leveren, en dat geldt voor tal van andere ‘voorwaarden’ waar de producent aan moet voldoen.
Het is een bijzonder complex geheel in zijn uitvoering, maar het komt er kort gezegd op neer dat landen die grondstoffen leveren, en produceren, het zich niet moeten kunnen veroorloven om te zeggen ‘Barst Maar!’, omdat ze Dollars nodig hebben om handel te kunnen drijven. IMF, Wereldbank, FED, ECB, BIS, WEF en faciliterende instituten die de geldstromen regelen en bewaken, alsmede de handel in aandelen en schuldpapier, zouden binnen de strategie van de ‘Warparty’ voldoende moeten zijn om de ‘Westerse’ dominantie te continueren. Trump zit daar volkomen anders in. En Kennedy eveneens.
Maar waar Trump en Kennedy verschillen op het gebied van beleid, is dat ‘vastgoed- en showman’ Trump een ‘Hands Off’ beleid voorstaat, binnen een ‘ommuurde vesting’, met een overheid die er nagenoeg uitsluitend is voor ‘Law and Order’, en wereldwijde machtsspelletjes, terwijl Kennedy meer affiniteit heeft met een ‘dienstbare overheid’ in de geest van wat we in Europa het ‘Rheinland-Model’ zijn gaan noemen, elders ook wel ‘polderen’ of ‘sociaal democratie’ genoemd, waarbij ‘stakeholders’ samenwerken om de welvaart en het welzijn van het land naar een hoger niveau te brengen
‘Sociaal Democratie’ daar te begrijpen zoals de ‘sociaal democratie’ voorheen functioneerde, en niet wat het nu is in de partijen die zichzelf hebben getransformeerd tot een hoeksteen van het ‘Warparty’ programma. De ‘PvdA-dissidenten’ die aan de basis stonden van dit kabinet zijn, of ze het nu beseffen of niet, eerder ‘Kennedy’ dan ‘Biden’. Verbindend (‘polderen’) via compromissen, en niet op basis van consensus.
Trump en Kennedy hebben gemeen dat ze industriële productie terug willen halen naar de Verenigde Staten, maar waar Trump dat wil bereiken door van de Verenigde Staten een fort te maken, omringd met tariefmuren, zoekt Kennedy het in diplomatie, handel, en de reconstructie van een multipolaire wereld waarbij de Verenigde Staten zich terugtrekt als mondiale hegemon met imperialistische ambities. Trump ziet het herstel van de Verenigde Staten als ‘Power House’ als een voorwaarde om die imperialistische ambities te kunnen schragen. Zijn centrale stelling is dat landen wel ‘protectie’ kunnen krijgen, maar alleen als ze ervoor betalen.
De ‘Warparty’ ziet de hele wereld als haar eigendom, en wat ze nodig hebben aan geld dat drukken ze gewoon bij. Kennedy belooft een ‘balanced budget’ en het afbouwen van de torenhoge schuldenlast die een zware hypotheek legt op toekomstige generaties, wat onherroepelijk inhoudt dat de VS zich niet langer zullen manifesteren als globale politie-agent.
In de ogen van Kennedy is de VS inmiddels bijna een ontwikkelingsland door de dramatische tekortkomingen van de infrastructuur, de verpaupering van de steden, de groeiende problemen rond verslaving en daklozen, de achterstand op educatief gebied, en de onbetaalbare medische zorg, failliete oudedagsvoorzieningen, en serieuze problemen op het gebied van het leefmilieu.
Dat alles heeft bij hem een oneindig veel hogere prioriteit dan wapensteun voor de proxy-oorlog met Rusland, de oorlog in Gaza, de wensoorlogen met China en Iran, en alle daarmee samenhangende sancties tegen alles en iedereen in de hele wereld als men niet naar de pijpen van het ‘Grote Geld’ danst.
De media in de VS zelf, en in Europa, schuwen de inhoudelijke discussie, en proberen aversie tegen de persoon te kweken, wat zo goed gelukt is dat er nu een aanslag op Trump is gepleegd, wat averechts uit zal pakken, omdat de agenda van de ‘Warparty’ onverkoopbaar is.
De mensen in de VS moeten niet vóór iets stemmen, maar tégen Trump. Als nu de aversie tegen Trump al zo hoog is dat niks die nog verder kan doen groeien, terwijl de sympathie voor de demente ‘zielenpoot’ Biden afbrokkelt, na de aanslag op Trump, en de catastrofe die zich voltrekt in Oekraïne, wat Biden’s ‘baby’ was, terwijl Amerikanen door de inflatie doorkrijgen dat de ogenschijnlijke economische groei ‘fake’ was, gekocht met geld geleend van toekomstige generatie.
Aan de vooravond van een implosie van ‘King Dollar’, dan moet iemand als Kennedy toch wel een keer in beeld komen zou je zeggen? Of zijn de media zo verrot, corrupt en verblind dat ze liever met het schip ten onder gaan? Dat is nu de vraag.
