ANTIFA IN DE MIX: VAN EERLIJKE STRIJDERS TOT STORMRAM VAN DE GLOBALISTEN (1)

In verschillende landen van Europa gaan de laatste tijd stemmen op om de Antifa te verbieden. Dit in navolging van Amerika waar de groep tot een terroristische vereniging is verklaard. De roep om een verbod volgt op een aantal aanslagen en andere gewelddadige incidenten waar Antifa groepen zelf de verantwoordelijkheid voor hebben opgeëist. De meeste van deze incidenten waren in Duitsland en Engeland, maar ook in Scandinavië zijn er dingen gebeurd die met echt eerlijk antifascisme niets meer te maken hebben. Omdat het om autonome groepen gaat, die lang niet altijd contact hebben, is het goed om eens te kijken hoe het nu eigenlijk zit met de Antifa. Want hoewel er veel eerlijke strijders in rond lopen, lijkt de Antifa ook over vreemde geldschieters te beschikken. Laten we dus maar eens kijken of het beeld helder te krijgen is. Misschien dat de discussie dan wat makkelijker wordt.

Deel I

Wat is de Antifa precies?

Er bestaat geen twijfel aan dat binnen links de hele Antifa kwestie een lastig onderwerp is waar men maar liever niet over praat. Zeker niet als het gaat om de raakvlakken tussen de Antifa en geweld. Toch is het belangrijk om over deze zaak wel degelijk vragen te stellen. Voordat we hier in duiken, en om misverstanden te voorkomen, kijken we eerst even kort naar de structuren van de Antifa, en waar ze zich mee bezighouden. Het begrip Antifa (Antifascisten) is een verzamelnaam waar heel veel verschillende groepen mee worden aangeduid. Op dit moment is de Antifa in Amerika opgenomen in de lijst van terroristische organisaties, en ook in Europa zijn er dus stemmen die een zelfde benadering eisen. Of dit terecht is of niet hangt eigenlijk af van naar welke deel van de Antifa je kijkt. Ten eerste moeten we vaststellen dat het in het algemeen om allemaal van elkaar onafhankelijke groepen gaat, die soms contact hebben en soms ook niet. Ze zitten wel vaak in dezelfde netwerken, maar ook dat betekend niet dat er direct contact is. Je kunt dus niet iedereen over een kam scheren.

Categorieën

Laten we eerst even kijken naar de verschillende categorieën die we binnen de Antifa tegen komen. Het gaat om een indeling die we zelf hebben gemaakt, maar die gelijktijdig wel overeenkomt met de werkelijkheid, hoewel je ook andere benamingen zou kunnen bedenken:(1) We beginnen met de traditionele of oprechte Antifa. Dit zijn meestal serieuze antifascisten met een duidelijke ideologische achtergrond. In veel gevallen gaat het om leden van socialistische of communistische partijen aangevuld met vakbondsleden. Zij maken zich zorgen over extreem rechtse tendensen, nemen deel aan demonstraties, proberen het probleem ideologisch te verklaren, en houden zich meestal afzijdig van geweld. Ook proberen zij de tradities van het voormalig verzet uit de Tweede Wereld Oorlog hoog te houden, en nemen initiatieven op het gebied van herdenkingen en geschiedkundige projecten. Deze Antifa activisten zouden we kunnen beschrijven als de legitieme vleugel van de Antifa. (2) Vervolgens komen we bij de zogenaamde bureaucratische Antifa. Deze groepen proberen extreem rechts in kaart te brengen, maken foto’s op demonstraties, lezen alles wat extreem rechts schrijft en proberen subsidies te vergaren. We zullen nog zien dat ze hierbij niet kieskeurig zijn. Meestal is ook deze vleugel niet betrokken bij geweld, maar ze gebruiken wel de vergaarde fondsen om de zogenaamde autonome Antifa indirect te financieren. Verder produceren ze drukwerk en posteren waarbij opvalt dat er aan geld blijkbaar geen gebrek is. (3) Tot slot zien we de zogenaamde autonome Antifa. Het gaat hierbij vooral om jongeren die voortkomen uit de kraakbeweging, anarchistische groepen, het zogenaamde zwarte blok en een mix van loslopende activisten die door sommige als reltoeristen worden beschreven. Deze vleugel is vaak gewelddadig en maakt hiervoor regelmatig gebruik van de demonstraties die door anderen worden aangemeld. Ze zijn meestal vermomd en bewapend met knuppels, boksbeugels en andere slagwapens. Het zijn meestal ook de leden van deze vleugel die panden besmeuren, auto’s in brand steken, en ook personen aanvallen waarvan ze denken of menen te weten dat ze extreem rechts zijn. Overigens zien ze ook populisten en leden van burgerbewegingen als doelwit. Zelf zien ze zich als een soort Antifa elite, waarbij de rest maar povertjes afsteekt. Daar kijkt men dan ook in het algemeen op neer.

Tactieken

De tactieken die de autonome groepen gebruiken komen dicht bij het terrorisme, en in Duitsland worden ze vaak als de rode fascisten of de rode SA beschreven. Op zich zijn dit verkeerde beschrijvingen, omdat deze meest anarchistisch ingestelde groepen van “rode” ideologieën en eigenlijk de hele arbeidersklasse niets moeten hebben. Zij beschrijven de arbeidersklasse meestal als “domme arbeiders” of “klootjesvolk”. De autonome Antifa heeft vaak wel banden met de bureaucratische vleugel, maar veel minder met de traditionele Antifa. Die vinden ze te tam, en dus oninteressant. Overigens komen al deze groepen soms wel op dezelfde demonstraties, en wordt er niet openlijk afstand van elkaar genomen. Dit ondanks het feit dat de benadering en de handelswijze heel verschillend kunnen zijn. Op zich schuilt hierin wel een gevaar, omdat het mogelijk is dat alle vleugels zullen worden meegesleept als de autonome Antifa als terroristisch zou worden verklaard. Het blijft immers een wat schimmig beeld, waardoor niet echt duidelijk word wie bij wat betrokken is. Om een voorbeeld te noemen; de autonome Antifa was erg actief rond de G20 bijeenkomst in Hamburg in 2017. Er werd heel veel schade aangericht, en wat was bedoeld als een protest tegen het wereldkapitalisme, keerde zich ook tegen de eigendommen van gewone mensen. In deze protesten liepen Antifa leden, krakers, leden van het zwarte blok en internationale activisten door elkaar. Door het vele geweld was de woede van de bevolking groot. Zelfs nu nog wordt er naar figuren gezocht die bij dit geweld aanwezig waren, en er zijn nog steeds rechtszaken. Met antifascisme had dit natuurlijk niets meer te maken. Maar de gebeurtenissen werden wel in direct verband gebracht met die groepen die normaal gesproken als Antifa door het leven gaan. Dit heeft de roep om een verbod alleen maar sterker gemaakt. Het vergrootte gelijktijdig ook de kloof tussen extreem links en de bevolking. Een proces dat al lange tijd gaande is, en onmiskenbaar een schadelijke ontwikkeling voor de hele linkse beweging.

De tactieken die de radicale Antifa groepen gebruiken kennen vele varianten. We noemen er een paar: aanvallen op gebouwen met verfbommen en soms brandbommen, het inslaan van ramen, het in brandsteken van auto’s van politieke tegenstanders, en aanvallen op personen waarbij soms extreem geweld wordt gebruikt. Verder probeert men demonstraties en bijeenkomsten van andersdenkenden te verstoren door lawaai, het gooien met eieren en fruit, en steeds vaker fysiek geweld tegen tegenstanders en de politie. Kenmerkend is ook dat Antifa leden meestal vermomd optreden. Sjaals, bivakmutsen, donkere brillen en zwarte kleding behoren tot de standaard uitrusting. Ook slagwapens en zware katapultconstructies worden ingezet. Messen en vuurwapens worden tot nu toe meestal niet gebruikt. Dat lijkt nog net een brug te ver te zijn. Maar vooral in de laatste maanden wordt wel zwaar vuurwerk ingezet, en af en toe zelfs explosieven. Het komt niet zelden voor dat de autonome Antifa groepen demonstraties die door andere antifascisten worden aangemeld als dekmantel gebruiken, om hun gewelddadige tactieken in te zetten tegen politieke tegenstanders. In de meeste gevallen probeert de politie de verschillende groepen dan uit elkaar te houden. Als dit niet het geval zou zijn waren er al lang doden gevallen. Tot slotte valt op dat Antifa leden alleen maar aanvallen als ze in de meerderheid zijn. Is dit niet het geval verdwijnt men meestal met grote haast. De hierboven beschreven tactieken van de autonome Antifa zijn eigenlijk de handelsmerken van de fascisten uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Precies die stroming die de Antifa beweerd te bestrijden. Een Italiaanse schrijver zei ooit: “Als de fascisten terug komen, zullen ze niet zeggen dat ze fascisten zijn, ze zullen zeggen dat ze antifascisten zijn”.

Volgende keer: steunpilaren van de Antifa, fondsenwerving, en vreemde sponsors