Ontbrekende solidariteit van kunstenaars

Met het oog op de wreedheden begaan door de islamitische verzetsbeweging Hamas tegen de Israëlische burgerbevolking op 7 oktober 2023, uitte de voorzitter van de Centrale Raad van Joden in Duitsland, Josef Schuster, zijn ongenoegen over de stilte van de Duitse culturele sector in het weekblad Jüdische Allgemeine (1).

Hij interpreteerde het gebrek aan demonstratieve steun voor Israël van de kant van culturele instellingen als een gebrek aan solidariteit. Schuster leek nog meer geschokt in de Tagesschau (2) toen hij zijn verontwaardiging uitte over de solidariteit met het Palestijnse volk in Gaza die Greta Thunberg en haar internationale organisatie Fridays for Future op 20 oktober op sociale media uitten.

Greta Thunberg deleted door Israël

Hij beschouwde deze actie als een soort verspreiding van ‘puur antisemitisme’ en eiste dat de Duitse tak van Fridays for Future publiekelijk afstand zou nemen, waarvoor hij concrete suggesties gereed had.

Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen, daar bestaat geen twijfel over. De andere vraag die echter in mij opkomt is: op welk punt zal de Israëlische defensiereactie uitmonden in ongebreidelde, ongebreidelde menselijke misdaad? In de moslimwereld, zoals in Turkije, zijn er al berichten over een genocide tegen de Palestijnse bevolking, aldus Midden-Oostendeskundige Daniel Gerlach (3).

Slechte terroristen, goede terroristen

Het is algemeen bekend dat wat politici “terreur” of “terrorist” noemen, niet uitsluitend wordt gedefinieerd op basis van de onmenselijke wreedheden en de gevolgen ervan. Wat politici en de media een terrorist of een terroristische organisatie noemen, is in werkelijkheid een ‘kwaadaardige’ terrorist of een ‘kwaadaardige’ terroristische organisatie. Want soortgelijke of nog ergere wreedheden worden ook gepleegd door mensen en organisaties die blijkbaar het recht menen om onmenselijk te handelen. Maar dit zijn de ‘goede’ terroristen.

De nadruk ligt niet op de daden zelf, maar op de rechtvaardiging ervan. De terroristische daden van ‘goede’ terroristen worden geaccepteerd voor zover ze een solide rechtvaardiging hebben. In de internationale politiek wordt dit minder bereikt door het objectief beoordelen van feiten dan door het opinievormende apparaat. Omdat zij, de ‘goede’ terroristen, om zo te zeggen de legitimiteit van de heersende internationale gemeenschap hebben. Als gevolg van deze dynamiek werd de islamitische verzetsbeweging Hamas in september 1989, ongeveer 21 maanden na de oprichting, door Israël illegaal verklaard.

Daar gaat de oproep van bijvoorbeeld de voorzitter van de Centrale Raad voor Joden in Duitsland vooral over.

Het lijkt mij dat het niet zozeer om de solidariteit zelf gaat – want dat heeft de Israëlische bevolking toch al, in koor! – maar over de legitimiteit van Israël als “de goeden” in het huidige dualistische verhaal van het nieuwe Israëlisch-Palestijnse militaire conflict.

Want, zoals David Richard Precht terecht zei in zijn podcast (4), het kan vooral gaan om het verkrijgen van een vergunning om veel verder te gaan dan de feitelijke verdediging en om het primitieve talionprincipe dat dateert uit de 18e eeuw voor Christus wild af te dwingen: Oog in oog .

Precht werd ervan beschuldigd geen expertise te hebben in het geven van commentaar op dit scala aan onderwerpen en daardoor slechts “oude antisemitische complottheorieën” te herhalen (5). Zijn uitspraken vereisen echter geen enkele certificering, maar eerder alleen het verantwoordelijke en moedige gebruik van de eigen geest. Er lijkt een mythe van de laatmoderne contra-verlichting te bestaan ​​dat alleen experts en specialisten hun mening mogen uiten. Ook hier is de externe controle op meningen gelukkig wederom mislukt.

Echt antisemitisme

Verwarring lijkt in de gepubliceerde pers veel te vaak voor te komen. Op dit moment wordt het verschil tussen Joden en Israëliërs, tussen de regering van Israël en de burgers van Israël, grotendeels genegeerd, hetzij uit onvoorzichtigheid of met opzet. In plaats daarvan overheersen brede generalisaties die tot onnodige vijandigheid leiden. Het lijkt mij dat er een grote behoefte is aan opheldering, vooral onder de belanghebbenden van de Joden en de Joodse bevolking buiten Israël.

Kritiek op Israël betekent niet, althans niet noodzakelijkerwijs, dat men een vijandige houding tegenover Joodse mensen heeft, laat staan ​​dat men hen haat.

Toen ik me in het verleden tegen de regering van Trump uitsprak, was ik net zomin anti-Amerikaans als nu anti-Duits als ik de regering van Scholz bekritiseer. Om dezelfde reden is niemand automatisch een antisemiet als hij het Israëlische beleid bekritiseert, zolang hij niet gemotiveerd wordt door identiteitsracisme.

Wat betekent antisemitisme eigenlijk? Antisemitisme, zoals ik het begrijp, is niets meer dan de discriminatie en benadeling van Joodse mensen op basis van hun etnische afkomst of hun religieus beïnvloede collectieve identiteit. Met andere woorden: antisemitisme is een duidelijke vorm van identiteitsracisme die specifiek tegen joden is gericht. Zolang kritiek op de Israëlische regering en politiek niet wordt ingegeven door identiteitsracisme, is het niet alleen toegestaan ​​in een democratie met vrijheid van meningsuiting, maar uiterst wenselijk.

Vals antisemitisme

Maar er is een ‘nieuw’ begrip van ‘antisemitisme’ dat Israëlische aanhangers sinds de jaren zeventig hebben vormgegeven en gepropageerd. De functie van dit valse antisemitisme is om elke kritiek op Israël in de kiem te smoren door kritiek op het Israëlische beleid en handelen op een niet-objectieve en ongefundeerde manier direct gelijk te stellen aan haat tegen de Joden. In de praktijk werkt het als een denkverbod.

Dit is precies de reden waarom het boek ‘Anti-Semitism as a Political Weapon’ (6) van de Joods-Amerikaanse politicoloog Norman G. Finkelstein vandaag de dag relevanter is dan ooit. Daar laat Finkelstein op argumentatieve en op feiten gebaseerde wijze zien hoe Israëlaanhangers en Joodse belangengroepen misbruik maken van de beschuldiging van antisemitisme en van de Joodse geschiedenis zelf. Een déjà vu en een aha-leeservaring tegelijkertijd!

Het vermoeden van onverdiende menselijkheid

Omdat de beschuldiging van antisemitisme al zo lang wordt misbruikt, wordt deze geleidelijk aan herschikt, afhankelijk van de context. En paradoxaal genoeg positief! Als de context duidelijk niet identiteitsracistisch blijkt te zijn, wijst de beschuldiging van antisemitisme, vooral in de context van het Midden-Oosten, hoogstwaarschijnlijk op een kritische, moedige en vaak eerlijke geest die streeft naar waarheid en gerechtigheid en die de menselijke waardigheid en menselijkheid hooghoudt. rechten.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel mensen worden omschreven als ‘antisemitisch’ – zoals onlangs het geval was met Precht in de media – die niet alleen de wreedheden begaan die Hamas in het heden en in het verleden tegen de Israëlische bevolking heeft begaan.

Moeten we nota nemen en dienovereenkomstig kritiek leveren, maar ook op de bloedbaden, onteigeningen, plunderingen van dorpen en huizen en het ontnemen van rechten aan Palestijnen, gepleegd door de Israëlische kolonisten, het Israëlische leger en de Israëlische politie, en de regering van Israël in het algemeen tegen het Palestijnse volk gedurende meer dan zeven decennia.

Dit fenomeen is echter niet noodzakelijk slecht. Omdat het betekent dat degenen die in deze context worden berispt, zowel de Palestijnen als de Israëliërs onbevooroordeeld zien voor wat ze zijn: volwaardige mensen. Mensen wier waardigheid als onschendbaar moet worden beschouwd en wier fundamentele rechten moeten worden gerespecteerd, ongeacht hun etnische of culturele overtuiging, religieuze of politieke overtuigingen.

Als het antisemitisch is om het lijden en de pijn van niet alleen Israëliërs maar ook Palestijnen niet te negeren en er met oprecht mededogen naar te kijken, dan zou ik een antisemiet moeten worden genoemd.

Als het antisemitisch is om niet alleen te protesteren tegen de terroristische misdaad van 7 oktober tegen de Israëlische bevolking, maar ook tegen de willekeurige massamoord op de burgerbevolking in Gaza door het Israëlische leger, dan zou ik een antisemiet moeten worden genoemd. Want als deze manipulatieve stigmatisering zo willekeurig wordt toegepast, kan ‘antisemiet’ of ‘antisemitisch’ in deze zin maar één ding betekenen: namelijk mens zijn en eerbied hebben voor elk menselijk leven. Dit valse antisemitisme is daarom synoniem met moedige en ware menselijkheid.

(1) Schuster, Jozef. 2023. “De stilte van de kunstenaars.” Joodse generaal, 19 oktober.
(2) “Dagelijkse onderwerpen 21.45 uur.” Tagesschau. ARD. Hamburg: ARD, 27 oktober 2023, 06:47. https://www.youtube.com/watch?v=7BMoOuaD3xQ .
(3) “Escalatie in het Midden-Oosten.” ZDF Special. Tweede Duitse televisie. Mainz: ZDF, 30 oktober 2023, 07.21 uur https://www.youtube.com/watch?v=2ad_PSmMr38 .
(4) De letterlijke uitspraak van Precht luidt: “Israël krijgt nu uiteraard een soort carte blanche vanwege het enorme onrecht en de misdaden die daar zijn gepleegd. En je weet niet waar het op de lange termijn voor gebruikt zal worden.” Precht, Richard David. “Issue 110 (over Israël en de Gazastrook),” op Lanz & Precht (podcast), 13 oktober 2023, 00:45:00. https://lanz-precht.podigee.io/112-issue-110-uber-israel-und-den-gaza-stripe .
(5) Thaidigsmann, Michael. 2023. “De rest van de wereld: niets is te dom voor de filosoof [sic] of The Prechthaber.” Joodse Generaal, 19 oktober.
(6) Finkelstein, Norman G. 2006. Antisemitisme als politiek wapen: Israël, Amerika en het misbruik van de geschiedenis. München/Zürich: Piper Verlag. De originele Amerikaanse editie: 2005. Beyond Chutzpah: On the Misuse of Anti-Semitism and the Abuse of History. Berkeley/Los Angeles: University of California Press.