Antwoorden

Er zijn mensen met vragen, en mensen met antwoorden.

Het is gezond als antwoorden leiden tot nieuwe vragen. En als mensen die bevraagd worden op enig moment zonder schroom toegeven dat ze het niet weten. Een stellig antwoord mag niet begrepen worden als zekerheid. Veelal is het omgekeerde eerder waar, en dient stelligheid slechts om vragen te ontmoedigen. Zoals bij Joe Biden die benadrukt dat de NAVO-landen ‘eensgezind’ zijn. Terwijl een kind kan zien dat het een leugen is. Sterker nog, hoewel de steun voor de NAVO in westerse landen groter lijkt dan ooit, zien anderen dat het de laatste stuiptrekkingen zijn. Ik behoor tot die laatste groep.

Ten tijde van Trump leek de NAVO op sterven na dood. Vooral omdat Trump openlijk stelde dat ‘Europa’ meer moest ‘bijdragen’, en hij niet van plan was om een stelletje ‘klaplopers’ te hulp te schieten als de nood aan de man was. Dat was een ongemakkelijke boodschap voor de Europese ‘klaplopers’, maar het leidde tot blinde paniek bij de Amerikaanse wapenfabrikanten en alles wat daar aan vast zit. Ze hadden dringend een oorlog nodig zoals nu in Oekraïne. Ook Macron verkondigde dat de NAVO zijn langste tijd had gehad, maar hij mikte eerder op een ‘Europese Defensie’ waar Frankrijk leuk zaken kon doen als belangrijkste producent op het Europese continent, want zo’n defensie kon toch moeilijk leunen op Amerikaanse of Britse wapens, als je niet wist of die landen je op het beslissende moment zouden steunen, of dat ze je ‘Onder de Bus’ zouden flikkeren.

Door die bril bekeken is het alsof Poetin onder één hoedje speelt met die Amerikaanse wapenlobby, door hen die oorlog in Oekraïne cadeau te doen. Maar ik hoop dat ik u ervan heb overtuigd dat Poetin weliswaar deze oorlog voorzag, er sinds 2007 voor waarschuwde, en op alle denkbare manieren getracht heeft die te vermijden, maar er ondertussen wel klaar voor was. En daarbij niet als een wilde tekeer gaat, maar net als in Syrië weloverwogen, en beslist, stappen zet met een verdedigbaar eindresultaat op het netvlies. Waarbij de raketten praktisch op de tenen van Joe Biden landden, op bezoek in Polen, wanhopig roepend dat ‘Regime Change’ in Rusland de enige oplossing is. Wat andermaal onderstreept hoe hij denkt over ‘democratie’ als een slogan om klanten te werven voor zijn ‘business’. De NAVO had uitbreiding in oostelijke richting, en de inflatie tot wereldwijde hoeder van het globalisme van ‘Davos’ nodig om niet te eindigen als een voetnoot in de geschiedenisboeken. Terwijl heel het geostrategische ‘establishment’, in het westen, én elders in de wereld, waarschuwde voor de catastrofale consequenties. Die ‘Unipolaire’ wereld waar de NAVO de militaire arm van wilde zijn, was een monstrum. Althans, in die vorm die door ‘Davos’ werd nagestreefd.

Op enig moment stelde Poetin aan Clinton voor om Rusland toe te laten treden tot de NAVO. Het was de ultieme ‘lakmoesproef’. Als de gedachte was dat de NAVO zichzelf zou kunnen hervormen tot de militaire arm van de ‘Verenigde Naties’, dan dienden Rusland en China, vaste leden van de VN-Veiligheidsraad, er onderdeel van uit te maken. Dat bleek echter niet de bedoeling, en daarom concludeerden de Russen en de Chinezen twintig jaar geleden al dat een militair conflict op termijn onvermijdelijk was, tenzij de NAVO zichzelf alsnog op zou heffen voor de ‘KNAL!’ Waar je nu politici hoort zeggen dat er een gevaar is dat Rusland en China een ‘Verbond’ sluiten, hadden die slaapkoppen beter op moeten letten, en vragen moeten stellen, inplaats van met hun eigen antwoorden te lopen leuren, die nooit meer waren dan varianten van de NAVO-propaganda, met een eigen ‘strik’ eromheen. Maar zie dan ook dat Rusland de Verenigde Staten waarschuwde voor ‘911’, en waarschuwde voor de ‘Boston Bombers’, wat onderstreept dat Rusland wel degelijk geïnteresseerd was (en is) in internationale samenwerking ten bate van vrede en veiligheid. Maar zo zit de NAVO er niet in. Die organisatie heeft geen begin van moeite om samen te werken met terroristen, of politieke extremisten, en obscure landen, als dat goed is voor de ‘business’.

Aanvankelijk waren de wapenfabrikanten, met alles wat daar via ‘Wallstreet’ aanhangt, tot en met ‘Big Tech’ en ‘Big Pharma’ aan toe, tevreden met de ‘War on Terror’ en de ‘R2P’-scam, en wat dat aan inkomsten genereerde, maar het was in de basis nooit meer dan een ‘business-proposition’. Een manier om geld te verdienen. Er zat geen gedachte achter. Wat mede geprononceerd in beeld kwam via het gemak waarmee men wisselde van ‘loyaliteit’. Geen extremistische groep of dictatoriaal geleid land was te extreem om ‘bondgenoot’ te zijn. Hier op mijn blog heb ik jaar in, jaar uit, getracht te waarschuwen voor die pathologie. Dat visieloze, gevoelloze opportunisme waardoor we het ene na het andere land ‘bezochten’ om het te ‘bevrijden’, met onveranderlijk als uitkomst dat het land werd ‘omgeploegd’, en de bevolking werd toegevoegd aan de groeiende groep vluchtelingen. Ik werd niet moe van benadrukken dat ik wist dat u, mijn lezers, en het overgrote gedeelte van de Nederlandse bevolking, de ‘Beste Bedoelingen’ had, maar dat één blik over je schouder moest volstaan om te zien dat we meer kwaad dan goed deden. Die boodschap kwam niet over, of hij beklijfde niet. Met dat laatste bedoel ik dan dat mensen die omkeken wel toegaven dat er fouten gemaakt waren, en dat ze zelf wellicht ook ergens te ‘Goedgelovig’ achter de ‘Consensus’ aan waren gehobbeld, maar bij de eerstvolgende kans om zich te herpakken maakte men met open ogen, en gretig, dezelfde fouten. Aangevoerd door een steeds hysterischer ‘elite‘, waar ze voorvoelen dat ze binnenkort niet langer nodig zijn als het besef indaalt er geen geld meer is voor ‘fratsen‘. Daarom overschreeuwen ze elkaar, om straks als laatste ‘expert‘ te worden bedankt.

Wat je nu ziet gebeuren in de wereld, dat is dat bijna iedereen buiten de ‘Angelsaksische’-invloedssfeer de NAVO ziet als een zielloze ‘geldmachine’. Als een gewetenloze ‘pinautomaat’, zonder moraal, ethiek of principes, dienstbaar aan een selecte groep psychopaten voor wie ‘geld’ en ‘macht’ het enige is in de wereld waar ze interesse in hebben. Die feodale ‘elite’ is geen elite in intellectuele, culturele, of sociale zin, en ze ontberen ook een mensbeeld met perspectief. Maar ze zijn bedreven in ‘Doen Alsof’, en worden daarbij geholpen door een weelde aan ‘PR-bureaus’, en andere beroepsleugenaars, die het als een triomf van hun vakmanschap zien als ze iemand die nog vol levenslust is een euthanasiepil weten te verkopen. Of een oorlog. Er zit geen begin van enig toekomstbeeld achter.

Hier op mijn blog heb ik met zoveel woorden geschreven, en enkele malen herhaald, dat de NAVO-landen Oekraïne ‘Onder de Bus’ hebben geflikkerd. Niet anders dan ze met Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Yemen, Venezuela en nog talloze andere landen hebben gedaan. In Europa groeit het besef dat het ‘sanctiebeleid’, dat een cruciaal onderdeel is van het ‘denken’ binnen de NAVO als een opstapje naar de rechtvaardiging om te gaan schieten, niet slechts leidt tot wereldwijde afkeer van alles waar de NAVO voor staat, en een vlucht uit de ‘Dollar’ en de ‘Euro’, maar dat het voor het (nog) geïndustrialiseerde gedeelte van Europa neerkomt op zelfmoord. Dat de utopische praatjes over een betere wereld, als we maar eerst afrekenen met onze ‘verslaving’ aan spullen uit China, en grondstoffen uit Rusland, één-op-één vergelijkbaar zijn met de flauwekul die we de Afghanen, de Irakezen, de Libiërs en de Syriërs verkochten, waarna ze alles kwijtraakten. Wij in Europa zijn de volgende op de lijst.

Het probleem is echter dat de politici en ambtenaren, alsmede alles wat eerder blind achter ‘Davos’ aanhobbelde, die nu wel zien dat we aan de vooravond staan van iets verschrikkelijks, overmand zijn door het gevoel dat ze geen andere keus hebben. Waar ze in het verleden vragen hadden moeten stellen, gaven ze antwoorden. En waar anderen hen vroegen die antwoorden te onderbouwen, verwezen ze naar de ‘Consensus’. Ze hadden er zelf niet over nagedacht, en dat mocht ook niet van hen verwacht worden. Dat was boven hun ‘Pay Grade’. Hun aanzien en inkomen hingen samen met hun vaardigheid om zich te voegen naar de ‘Partijdiscipline’, en hun behendigheid om al die onsamenhangende, niet zelden met elkaar in strijd zijnde ‘Programmapunten’ en ‘Beloften’ te verkopen. Ze moesten werken aan hun ‘Charisma’, en ‘Debating Techniek’, naast hun ’Netwerk’. Maar ze hebben, zelfs nu nog, wel een keus. Terugkeren op aarde. Voor het te laat is.

Stoppen met antwoorden geven als je niet weet waar het over gaat. Beseffen hoe kwetsbaar je bent als je de ‘Consensus’ volgt in alle gevallen waarin kennis ‘omstreden’ is, omdat iets niet ‘exact’ is. Dat laatste vergt een toelichting. Onderwijs ‘vroeger’ concentreerde zich op ‘exacte’ kennis, waarvan een groot deel berustte op ‘afspraken’. Hoe je een woord moest spellen was niet het product van ‘exacte wetenschap’, maar van ‘wetten’. Daar waren ‘afspraken’ over gemaakt. Dat voorkwam misverstanden. En het faciliteerde het geven van antwoorden op vragen van anderen, waardoor die ander begreep wat hij of zij over wilde brengen. Tegelijk leerde je op school dat ’Nieuws’ betrekking had op een feitelijke gebeurtenis. ‘Er is een bom op een opslagplaats voor munitie gegooid, waardoor die opslagplaats verwoest is’. Dat is ’Nieuws’, als het ook daadwerkelijk gebeurd is. ‘In Luttelgeest is een auto met vier inzittenden van de weg geraakt, en alle inzittenden zijn daarbij om het leven gekomen’. ‘Door de storm is het dak van de kerk gewaaid’.

Daar omheen treffen we geen antwoorden aan, maar ‘duiding’. Zoals ik hier stel dat ik voorzie dat de NAVO op haar laatste benen loopt, waarvoor ik argumenten heb, geschraagd door feiten. Of die ‘duiding’ correct is, of niet, zal de toekomst uitwijzen. Daarnaast is zo’n predictie nooit ‘exact’. De NAVO kan verkruimelen, als dissidenten zich onttrekken aan de collectieve besluitvorming. De NAVO kan als een ‘nachtkaars’ uitgaan, waar de vraag naar haar ‘diensten’ opdroogt. Of de NAVO kan als een ‘Kat in het Nauw’ beestachtige wilde sprongen maken, en alsnog een verschrikkelijke slachting aanrichten, om niets. Maar als organisatie heeft de NAVO geen toekomst, en ontbreekt het geld voor die ‘frivoliteit’. Het is de ’Stoker-op-de-Elektrische-Trein’. Een kostenpost. Uitgedrukt in geld, en mensenlevens. We hebben urgent een alternatief nodig, ook omdat we in het westen anders ‘passagier’ zijn. Veiligheid en vrede, om nog maar te zwijgen over welvaart, komen niet uit de loop van een geweer. Westerse landen en hun bondgenoten zijn nu verantwoordelijk voor tachtig procent van alle militaire uitgaven, maar nergens leidt dat tot veiligheid en vrede, en daarbij staat de welvaart opzichtig onder druk, omdat we die ‘weelde’ niet kunnen dragen. Dan wordt het tijd voor vragen. Wat hebben andere landen nodig om zich veilig te voelen, waardoor ze in vrede kunnen bouwen aan meer welvaart voor de héle wereldbevolking, en niet slechts voor een kleine elite die enkele decennia geleden is neergestreken in de Zwitserse Alpen, met visoenen van een ’Nieuw Feodalisme’, en ‘Digitaal Geld’ dat zij mogen beheren.