Indignatie redactie 
De Verenigde Staten zijn trots op hun rechtsstaat, een erfenis uit de Britse koloniale tijd, maar er zijn steeds meer aanwijzingen dat gelijke rechtvaardigheid door de wet is vervangen door iets dat soms ‘lawfare’ wordt genoemd, een Israëlische uitvinding die bestaat uit het gebruik van de juridische systeem om afwijkende meningen te bestraffen en critici het zwijgen op te leggen. Drie voorbeelden, allemaal heel verschillend, illustreren precies hoe een quasi-legaal proces is gebruikt tegen personen die worden beschouwd als, terecht of ten onrechte, critici van Amerika’s zogenaamde “wereldwijde oorlog tegen terreur”, die nog steeds wereldwijd wordt gevoerd, zelfs hoewel niemand de uitdrukking meer gebruikt.
De wereldwijde oorlog tegen terreur wordt gevochten op basis van wetgeving die uniek is voor de Verenigde Staten, die volgens de verschillende edities van de Authorization for the Use of Military Force (AUMF) de Verenigde Staten machtigt achter elke groep aan te gaan waar dan ook door het ministerie van Buitenlandse Zaken geïdentificeerd als ’terrorist’. Deze autoriteit heeft in de praktijk betekend dat zelfs Amerikaanse burgers kunnen worden gedood of gevangen genomen door speciale Amerikaanse troepen in elk land, waaronder natuurlijk ook landen waarmee de Verenigde Staten niet in oorlog zijn – niet verrassend, want Washington is technisch gezien niet in oorlog met iemand. De AUMF is ook geïnterpreteerd om het volgen van hele landen of politieke groepen aangewezen als staatssponsors van terrorisme mogelijk te maken.
Zodra vermoedelijke terroristen worden gevangen, kunnen ze voor onbepaalde tijd in speciale gevangenissen worden vastgehouden, waarbij Guantanamo degene is die het meest bekend is. Dat is precies het geval van de Pakistaanse burger Khalid Sheikh Mohammed (KSM), het vermeende meesterbrein van 9/11, dat in maart 2002 werd gevangen genomen in Rawalpindi, Pakistan. Maar zijn de beweringen over zijn betrokkenheid echt waar? KSM is gemarteld en uiteindelijk bekend voor vele misdaden, maar hij is nooit berecht, hoewel er vaak geruchten in Washington opduiken dat zijn dag voor de rechtbank binnenkort komt. Onlangs beweerden militaire rechters dat hij eindelijk berecht zou worden in januari 2021, maar waarschuwden dat eerst aan een aantal voorwaarden moest worden voldaan.
Dat KSM nooit voor de rechtbank is verschenen, wordt algemeen aangenomen omdat het feitelijke bewijs tegen hem zo dun is en onder foltering is verkregen. Dus hij is vastgehouden op bevel van president Bush, Obama en Trump zonder einde in zicht, en zonder zijn getuigenis te geven over gebeurtenissen op de dag van september, zal nog een stuk van de 9/11 puzzel nooit worden onthuld aan de openbaar.
Aangezien de federale overheid is vastgehouden aan haar standaardrekening van 9/11, is het waarschijnlijk dat KSM tot de dag dat hij sterft in de gevangenis zal blijven, een voorbeeld voor iedereen die ervoor kiest om de heiligheid van het 9/11 Commission Report in twijfel te trekken .
Julian Assange is een ander opmerkelijk voorbeeld van hoe wraak op degenen die standaardverhalen in twijfel trekken, wordt afgemeten via het juridische systeem. Assange heeft zich natuurlijk wel schuldig gemaakt aan het publiceren van materiaal dat de regering van de Verenigde Staten liever niet openbaar zou maken. Zijn website, WikiLeaks, werd opgevat als een klokkenluiderssite, met informatie die werd verstrekt door personen die illegale activiteiten van verschillende overheden hadden ontdekt. WikiLeaks onthulde bijvoorbeeld het materiaal over oorlogsmisdaden van Chelsea Manning en de e-mails van Hillary Clinton en Democratic National Committee (DNC).
Ter verdediging van Assange heeft hij herhaaldelijk verklaard dat hij een journalist is die overheidsmisdrijven aan de kaak stelt, wat vroeger een ‘muckraker’ werd genoemd. Hij heeft nooit persoonlijk overheidsgeheimen gestolen en heeft alleen materiaal gepubliceerd dat hem door anderen is gegeven. In sommige gevallen weigerde hij materiaal te publiceren dat individuen zou verwonden of in gevaar zou kunnen brengen.
Assange werd een doelwit van Amerikaanse en Britse wetshandhaving in 2010. Toen hij in Londen woonde, werd hij door verschillende Zweedse vrouwen beschuldigd van seksueel geweld, wat leidde tot een verzoek van Stockholm om uitlevering. In die tijd geloofden velen dat de beschuldigingen ongegrond waren, en inderdaad werden ze uiteindelijk ingetrokken, maar Assange stond op het punt door de Britse autoriteiten te worden gearresteerd nadat hij geen borgtocht had ingesteld om het Zweedse uitleveringsverzoek te betwisten. Om arrestatie te voorkomen, vluchtte hij in 2012 naar de Ecuadoriaanse ambassade en kreeg hem asiel, waar hij uiteindelijk zeven jaar doorbracht, uiteindelijk beperkt tot een kleine kamer. Zijn gezondheid leed.
Gedwongen om te vertrekken door de Ecuadoraanse intrekking van zijn asiel onder Amerikaanse druk, werd hij in 2019 gearresteerd door de Britten en zit hij momenteel in de gevangenis, waar zijn gezondheid blijft verslechteren. Na zijn vrijlating begin 2020 zal hij uiteindelijk naar de Verenigde Staten worden gestuurd, waar hij ongetwijfeld zal worden veroordeeld onder de Spionage Act van 1918, een zelden ingeroepen wet die kan worden uitgevaardigd wanneer de federale overheid wanhopig iemand wil veroordelen. Het werd onlangs in mei 2015 gebruikt om ex-CIA-officier Jeffrey Sterling gevangen te zetten, hoewel er geen bewijs was dat hij daadwerkelijk geheime informatie had onthuld. Het Openbaar Ministerie beweerde dat hij “het moet hebben gedaan”, wat blijkbaar genoeg was voor de rechter en jury.
Er is ook een verhaal achter Assange. Hij heeft er altijd op aangedrongen dat de informatie die hij op de DNC-e-mails ontving niet van een Russische bron afkomstig was, een van de basisclaims die het jarenlange onderzoek naar wat bekend werd als Russiagate op gang bracht. Velen vermoeden dat een DNC-medewerker met de naam Seth Rich misschien de werkelijke bron was, maar de regering en de Democratische Partij hebben zich verzet tegen elk serieus onderzoek naar die mogelijkheid. Als Assange ooit daadwerkelijk wordt geprobeerd, zou hij de waarheid kunnen onthullen, maar men moet bedenken dat mensen die geheimen hebben die de regering schaden, op de een of andere manier tot zwijgen worden gebracht of zelfs dood eindigen. Dus Assange, die alleen deed wat een goede journalist zou moeten doen, zal, net als KSM, waarschijnlijk in de gevangenis sterven nadat de VS hem in handen hebben gekregen.
En ten slotte is er het geval van Edward Snowden, een overheidscontractant die ontdekte dat de NSA letterlijk miljoenen Amerikanen illegaal bespioneerde. Hij ging via kanalen om te klagen over wat er werd gedaan, werd genegeerd en stuurde zijn informatie uiteindelijk door naar verschillende journalisten, die zijn claims publiceerden.
Snowden wist dat, hoewel hij een klokkenluider was en naar verluidt werd beschermd door speciale klokkenluiderswetgeving, er geen kans was dat hij ooit een eerlijk proces in de VS zou krijgen, dus vluchtte hij eerst naar China en kwam vervolgens terecht in Rusland, waar hij nu is . Hij heeft verklaard dat hij naar de Verenigde Staten zou terugkeren om zijn verhaal te vertellen als hij een eerlijk proces krijgt dat hem in staat zal stellen een klokkenluidersverdediging met ‘publiek belang’ te gebruiken, maar niemand neemt het aas. Velen in het Congres en zelfs sommige in de media hebben opgeroepen tot zijn executie als verrader. Sommigen van ons beschouwen hem echter als een held.
Het land van de vrijen en het huis van de dapperen is echt zoiets geworden als een gevangenkamp voor degenen die buiten de grenzen van acceptabel gedrag vallen zoals gedefinieerd door de overheid. Wet is het wapen en het wordt in gelijke mate gehanteerd door Democraten en Republikeinen. Hebben KSM, Assange en Snowden allemaal interessante verhalen te vertellen? Inderdaad, dat doen ze, maar wij het publiek zullen ze waarschijnlijk nooit horen.
