Astroturfing

‘Astroturfing’ is het door overheden, organisaties of bedrijven in scène zetten van burgerinitiatieven die aldus de indruk moeten wekken spontane ‘grassroot-acties’ te zijn.

Onze hele westerse wereld hangt ervan aan elkaar. De leugen regeert daardoor oppermachtig. Het is geen ‘Groot Complot’, maar totale verdwazing. In NRC stond dinsdag een ‘voorbeschouwing’ van de ‘Top’ tussen Joe Biden, en Vladimir Poetin, die zoveel onwaarheden bevatte, dat kritiek zinloos is. Ik ben er zeker van dat die redacteuren écht geloven dat wat ze u voorzetten waar is, ook al is het aantoonbaar onwaar. Ze spelen hun eigen wedstrijd op kunstgras (‘Astro Turf’).

https://youtu.be/JvivCgpIjRg

Biden zelf keek terug op zijn ontmoeting met Poetin, en ten overstaan van de verzamelde pers debiteerde hij de ene na de andere onwaarheid. Alleen een Servisch-Amerikaanse journalist ziet het, en schrijft erover, maar geen westerse publicatie zal dat ooit overnemen. En als het op de website van ‘Russia-Today’ staat, kun je het negeren. Nee, sterker nog, je moet het negeren. Maar, en dat is het bizarre, ook bij ons weet nagenoeg iedereen dat hij volkomen gelijk heeft. Tegelijk stelt Poetin dat het beeld van ‘Sleepy Joe‘, zoals Trump, maar ook de media die Joe steunen hem wel wegzetten, bang als ze zijn dat hij in zeven sloten tegelijk loopt, bijstelling behoeft. Nou vang je vliegen eerder met stroop dan met azijn, dus in hoeverre dit een ‘politieke‘ uitlating is van Poetin, dat zal de toekomst uit moeten wijzen. Maar ze hebben Genève in elk geval niet op voet van oorlog verlaten, en dat is winst. Tegelijk snoert Poetin zo de critici in het ‘Atlantische‘ kamp de mond die vinden dat Biden te lief is voor Poetin, door ze nog wat meer touw aan te reiken waarmee ze zichzelf op kunnen knopen.

Waar Biden het heeft over ‘Russische Inmenging’ in de Amerikaanse verkiezingen, heeft een team rond ‘Speciale Aanklager’ Mueller er jaren onderzoek naar gedaan, en het kostte vele miljoenen, maar het leverde helemaal níets op. Toch blíjven ‘we’ zeggen dat het ‘bewezen’ is. Een vage beschuldiging van Mueller aan het adres van een Russische ‘Click-bait’-firma viel direct om toen de advocaten van die firma verschenen in de rechtbank om de naam van die firma te zuiveren. Daar staat dan tegenover dat er voor ‘Inmenging’ door westerse landen in de politieke processen elders zó krankzinnig veel keiharde bewijzen zijn, ook al omdat ‘onze’ leiders zich daar openlijk op laten voorstaan, dat je echt totaal mesjogge moet zijn als je die ‘spin’ in de media voor waar accepteert.

Elke politicus, en elke journalist, en elke blogger ‘spint’ een verhaal waardoor de geselecteerde feiten met elkaar worden verbonden op een wijze die geschikt is om iets duidelijk te maken. Zolang de feiten ook verifieerbaar correct zijn, voedt dat verhaal de ‘grassroots’. Maar als je verhaal is losgeweekt van de feiten, en je staat ‘Astro Turf’ te besproeien, kun je lang wachten als je hoopt op een gezonde grasmat. De afgelopen jaren liep het over de volle breedte al zo ernstig uit de klauw, dat er ineens ‘fact-checkers’ aan te pas moesten komen om de leugens te beschermen. Overheden, organisaties en bedrijven mobiliseerden hun eigen ‘fact-checkers’ om hun ‘Astro Turf’ te beschermen, en hun censuur te ‘legitimeren‘. Het is ‘Big Business’, maar de productie, of bijdrage daaraan, is ernstig negatief. Het kost dat het barst, en dan heb je nog niks.

Niets mis met het checken van de feiten, maar dat is niet wat die ‘fact-checkers’ doen. Ze beschermen de ‘narrative’ door de ‘consensus’ te presenteren als een ‘feit’. En kijk even om naar het achterliggende jaar, en de ‘Covid-Narrative’, en je ziet direct waar dat toe leidt. Het alles overstijgende probleem is dat liegen ‘om bestwil’ eigenlijk al iets is waar zelden iets goeds uit tevoorschijn komt, al kan het helpen om een impasse te doorbreken in een situatie waarin passiviteit te kostbaar is. Genoeg vergaderd! Maar het gaat mis als degene die liegt zelf gaat geloven dat het waar is. Joe Biden die voor de draaiende camera’s en de verzamelde ‘verslaggevers’ de ene na de andere leugen uitkraamt, gevolgd door zijn entourage die wat uit de toon valt meteen recht moet breien, en de ‘verslaggevers’ die het braaf ‘verslaan’, en helpen bouwen aan die ‘Astro Turf’ wereld, is geen ‘Groot Complot’. Het is de ‘Bubbel’ waarin zij leven, werken, en die hen het geld oplevert dat ze nodig hebben om het hoofd boven water te houden, en die hen aanzien verschaft.

Mijn grote vrees is dat het op enig moment gevaarlijk wordt om mensen de werkelijkheid te tonen. Wat doet die bedrogen geliefde? Barst die in huilen uit, en slaat die de hand aan zichzelf? Pakt die een groot mes of een vuurwapen, en wordt het een bloedbad? Of kijkt die in de spiegel, en denkt bij zichzelf: ‘Hoe heb ik al die aanwijzingen die er waren kunnen missen?’ En wat dan? Terug naar de natuur? Voeten in het échte gras? Opnieuw beginnen? Frisse start?

De oplettende lezer zal zich realiseren dat ‘Astro Turf’ samenhangt met geld. Overheden, organisaties en bedrijven die ‘investeren’. Waar ‘investeren’ ze in? In een campagne om de ‘grassroots’ uit beeld te drukken. In een vorm van ‘democratie’ die volkomen nep is. Dat hele bouwwerk drijft op subsidies, ‘liefdadigheid’ van oligarchen en multinationals, en ‘budgetten’ van ministeries en lagere overheden. Van een afstand ziet het speelveld eruit als écht gras, maar het zijn gemalen autobanden, met kunststof sprietjes die geen verzorging nodig hebben. De ‘Actiegroepen’, de ‘ThinkTanks’, de ‘Adviesorganen’, de ‘Wetenschappers’ en ‘Onderzoekers’, de ‘Fact Checkers’, de ‘Journalisten’ en ‘Redacties’, de ‘Auteurs’, de (commerciële) ‘Bloggers’, de ‘Politici’, de ‘Organisaties’. Als het geld op is, en dat duurt niet zo lang meer, zal de geliefde weten dat het bedrog was. Wat zou het mij een lief ding waard zijn als we die ‘Bubbel’ leeg konden laten lopen, om terug te keren naar de realiteit, voor die ‘Bubbel’ klapt. Maar hoe?