Indignatie redactie 
Deze week wordt de 75e verjaardag van de bevrijding van het nazi-vernietigingskamp Auschwitz door het Sovjet-Rode Leger georganiseerd. Maar de gedenkwaardige gebeurtenis wordt overschaduwd door hernieuwde pogingen van de Poolse autoriteiten – geholpen door Amerikaanse en Duitse functionarissen – om de schuld voor de Tweede Wereldoorlog over te dragen aan de Sovjetunie.
De grimmig misleidende Duitse stelregel “Arbeit Macht Frei” (“Works Sets You Free”) die de ijzeren toegangspoort tot Auschwitz sieren waardoor miljoenen gevangenen op weg naar de dood zijn gegaan, kan vandaag worden ondertiteld met de meer eerlijke uitdrukking “Wahrheit Macht” Frei ‘(‘ Waarheid maakt je vrij ‘).
Want wat er gaande is in de Poolse herdenking van Auschwitz en claims over de oorsprong van de Tweede Wereldoorlog meer in het algemeen, is een verschrikkelijke vertekening van de geschiedenis om de huidige geopolitieke belangen in het westen van Rusland te ondermijnen. Het verbergen of ontkennen van de oorzaken van oorlog houdt alleen de wereld vast in het herhalen van oorlog.
In plaats van door het Sovjetleger op 27 januari 1945 door het Sovjetleger een volledige ereplaats te krijgen voor de bevrijding van het vernietigingskamp in Zuid-Polen, wordt Moskou vandaag buitenspel gezet ondanks zijn cruciale rol in de vernietiging van het nazi-regime en al zijn verschrikkingen.
De Russische president Vladimir Poetin heeft naar verluidt geweigerd het 75-jarig jubileum in Polen bij te wonen. Rusland zal worden vertegenwoordigd door zijn ambassadeur in het land. Poetin woont een gelijkwaardig evenement bij in Israël en bij die alternatieve herdenking zal de nodige aandacht worden besteed aan de bevrijdende prestatie van de Russische voorganger, de Sovjet-Unie. Het is begrijpelijk waarom de Russische president besloot het evenement in Polen te missen vanwege de giftige claims die onlangs door Warschau en andere westerse staten zijn gedaan met betrekking tot aantijgingen dat de Sovjet-Unie samenspeelde met nazi-Duitsland bij het aanzetten tot de oorlog.
Deze vervorming van de geschiedenis heeft zelfs een officiële status gekregen toen het Europees Parlement – na lobbyen van de Poolse en Baltische staat – in september vorig jaar een resolutie aannam waarin de Sovjetunie als even schuldig wordt beschuldigd samen met het Nazi Derde Rijk voor het starten van de Tweede Wereldoorlog.
Toen president Poetin die resolutie als ‘onzin’ dichtsloeg en vervolgens op de eigen gedocumenteerde samenwerking van Polen met nazi-Duitsland wees, verdubbelde de huidige Poolse regering, samen met Duitse en Amerikaanse diplomaten, de beschuldigingen die Moskou aanklagen wegens gedeeltelijke verantwoordelijkheid voor het ergste vuurzee in de geschiedenis.
Die Poolse en westerse beschuldigingen vloeien voort uit het historische nazi-Sovjet niet-aanvalsverdrag dat op 23 augustus 1939 werd ondertekend, een week voordat de nazi’s Polen binnenvielen. Er wordt dus beweerd dat Stalins detente met Hitler hem aangemoedigd heeft om de oorlog te beginnen.
Zoals Radio Free Europe meldde : “De Duitse gezant Rolf Nikel en de Amerikaanse ambassadeur in Polen, Georgette Mosbacher, zeiden beiden op 30 december dat Duitsland en de Sovjet-Unie samenspanden om de oorlog in 1939 te beginnen, wat leidde tot de dood van tientallen miljoenen mensen op continentaal Europa .”
De Poolse premier Mateusz Moraweicka hekelde Poetin’s versie van de geschiedenis als ‘liegen … de herinnering aan die gebeurtenissen vertrappelen. Polen moet opkomen voor de waarheid, niet voor zijn eigen belangen, maar omwille van wat Europa definieert. “
Dat is nogal een vermetele prestatie van historische vervorming.
De motieven voor zo’n herschrijven van geschiedenis zijn duidelijk. Duitsland kan een deel van zijn oorlogsschuld voor het terroriseren van Europa met zijn fascistische genocide ontzorgen.
Door de Sovjets te betrekken bij nazi-horror, kunnen de Amerikanen en hun rechtse surrogaten in Polen en de Baltische staten wat lucht inademen in de muffe, ademloze beweringen van ‘Russische agressie’ tegen het hedendaagse Europa. Die wending is vooral walgelijk, gezien het feit dat de Sovjetunie het meeste uit een natie leed door nazi-barbaarsheid, met tot 25 miljoen doden en tientallen miljoenen gewonden.
Polen heeft misschien het meeste te winnen bij het vervalsen van de geschiedenis. Zijn eigen schandelijke verleden van samenspanning met het nazi-regime voor en tijdens de oorlog is, het wordt verwacht, witgekalkt en door het geheugengat geduwd.
De mensen die in de rij staan om Rusland te dispareren over vermeende Sovjet-medeplichtigheid met nazi-Duitsland beweren ironisch genoeg dat Poetin de geschiedenis “herschrijft” door te verwijzen naar Sovjetregisters en propaganda.
Een van de beste wetenschappelijke verslagen van de periode van de Eerste Wereldoorlog tot het einde van de jaren 1930 en het uitbreken van de oorlog is het werk van de Britse historicus AJP Taylor, getiteld ‘The Origins of the Second World War’ (gepubliceerd 1961). Taylor is geen ‘medereiziger’ van de Sovjetunie. Zijn studie is een volmaakte oefening in objectieve wetenschap.
Het Russische perspectief wordt grotendeels bevestigd door Taylor (en andere westerse historici, zie bijvoorbeeld dit recente essay van Michael Jabara Carley). Het nazi-Sovjet niet-aanvalsverdrag aan de vooravond van het uitbreken van de oorlog was een wanhopige poging van Moskou om het Derde Rijk op afstand te houden. Omdat, zoals Taylor opmerkt, de westerse mogendheden, met name Groot-Brittannië en Frankrijk en Polen, consequent Sovjet-oproepen hadden afgewezen om een collectief Europees veiligheidspact tegen nazi-Duitsland te vormen.
Groot-Brittannië, Frankrijk en Polen keken de andere kant op toen Hitler Oostenrijk in 1936 annexeerde en Tsjechoslowakije binnenviel in 1938. Het manifest van de Führer in ‘Mein Kampf’ en zijn verschillende razende toespraken in de jaren dertig waren expliciet gericht op de Sovjet-Unie en het Europese jodendom voor vernietiging in een finale Oplossing.
Poolse ministers deelden in deze periode de nazi-minachting voor Sovjet- en Joodse mensen. Het geval van de Poolse ambassadeur in Berlijn, Josef Lipski, die Hitler in 1938 een voorstel voorstelde om Europese joden naar Afrika te deporteren, staat buiten kijf.
Wat de Poolse autoriteiten tegenwoordig moeten ontkennen, is het objectieve historische record dat hun voorgangers medeplichtigheid verleent bij het ontketenen van het nazi-monster. Het feit dat Auschwitz en andere nazi-vernietigingskampen zich op Pools grondgebied bevinden, lijkt deze virulente Russphobes geen reden tot nadenken te geven. Het feit dat het Sovjet Rode Leger miljoenen Polen heeft gered van nazi-barbaarsheid – een barbaarsheid die hun ijdele, misleide politieke leiders hebben aangemoedigd – is misschien het duidelijkste voorbeeld van hoe “Leugens u niet bevrijden”.
