Indignatie redactie 
Het is nog maar een paar maanden geleden (afgelopen juni) dat de Amerikaanse Federal Reserve de massale terugkoop van eigen aandelen door de megabanken op Wall Street goedkeurde als onderdeel van haar jaarlijkse stresstests. Nu plukt de Federal Reserve de wrange vruchten van haar eigen overmoed. Vorige week kondigde de Fed aan dat het zijn geldpers voor Wall Street in een hogere versnelling zou laten draaien, voor een bedrag van $ 690 miljard per week. Vanmiddag (onze tijd) gooide het ruim $ 76,58 miljard naar de liquiditeitscrisis in Wall Street.
Volgens de documenten die JPMorgan Chase jaarlijks bij de Securities and Exchange Commission (SEC) indient, heeft JPMorgan Chase sinds 2013 $ 77 miljard uitgegeven om zijn eigen aandelen terug te kopen. Dat omvat maar liefst 17,01 miljard dollar die het in slechts de eerste negen maanden van dit jaar heeft uitgegeven om zijn aandelen terug te kopen.
Maar het schokkende nieuws is dit: volgens de SEC-bekendmakingen maakt JPMorgan Chase gedeeltelijk gebruik van federaal verzekerde deposito’s van de doorsnee Amerikaan in het hele land in zijn meer dan 5.000 filialen om zijn aandelenkoers te ondersteunen door middel van de terugkoop van eigen aandelen. De formulering in de aanvraag is als volgt:
In 2019, cash provided resulted from higher deposits and securities loaned or sold under repurchase agreements, partially offset by net payments on long-term borrowing…cash was used for repurchases of common stock and cash dividends on common and preferred stock.
In 2019 was het verstrekte contante geld het gevolg van hogere deposito’s en uitgeleende of verkochte effecten onder terugkoopovereenkomsten, gedeeltelijk gecompenseerd door netto betalingen op langlopende leningen … contant geld werd gebruikt voor terugkoop van gewone aandelen en contante dividenden op gewone en preferente aandelen.
Als JPMorgan Chase niet $ 77 miljard had uitgegeven om zijn aandelenprijkoers te ondersteunen met terugkoop van eigen aandelen, dan zou het $ 77 miljard meer in contanten hebben gehad om aan bedrijven en consumenten uit te lenen – de eigenlijke taak van zijn commerciële bankfilialen. Voeg de tientallen miljarden dollars toe die andere megabanken op Wall Street hebben gebruikt om hun eigen aandelen terug te kopen en het is duidelijk waarom er een liquiditeitscrisis op Wall Street is die de Federal Reserve dwingt honderden miljarden dollars per week tegen het probleem aan te gooien.
Op 17 september liep de overnight lending rate (dat is over het algemeen de rente die grote banken gebruiken om elkaar op de overnight-markt te lenen en uit te lenen) op repo-overeenkomsten (repo’s) op van het typische bereik van 2% tot 10%, wat betekent dat enkele zeer grote geldschieters zoals JPMorgan Chase zich terugtrokken uit de kredietverlening. Dat dwong de Federal Reserve om bij te springen als “lender of last resort”, de eerste keer dat het dat op een aanzienlijke manier deed sinds de financiële crisis.
Op 1 oktober meldde David Henry van persbureau Reuters het volgende:
Analysts and bank rivals said big changes JPMorgan made in its balance sheet played a role in the spike in the repo market, which is an important adjunct to the Fed Funds market and used by the Fed to influence interest rates…
…
Publicly-filed data shows JPMorgan reduced the cash it has on deposit at the Federal Reserve, from which it might have lent, by $158 billion in the year through June, a 57% decline.
Analisten en bancaire concurrenten zeggen dat grote veranderingen die JPMorgan in haar balans heeft aangebracht een rol hebben gespeeld in de piek in de repomarkt, wat een belangrijke aanvulling is op de Fed Funds-markt en door de Fed wordt gebruikt om de rentetarieven te beïnvloeden…
…
Uit openbaar ingediende gegevens blijkt dat JPMorgan de contanten die het heeft gestort bij de Federal Reserve, waarvan het kan hebben geleend, heeft verlaagd met $ 158 miljard in het jaar tot en met juni, een daling van 57%.
Reuters meldde verder dat de opname van JPMorgan van zijn geld “goed was voor ongeveer een derde van de daling van alle bankreserves bij de Fed tijdens de periode.”
Miljoenen gewone Amerikanen die in heel de VS naar hun lokale filiaal van Chase gaan om elke week een deel van hun salaris te storten voor onverwachte tegenvallers, doen dit omdat ze weten dat het geld federaal verzekerd is. De meesten hebben geen idee dat Chase deel uitmaakt van de uitgestrekte wereldwijde investeringsbank JPMorgan of dat hun deposito’s hebben geholpen om van Jamie Dimon, de CEO van de bank, een miljardair te maken door middel van aandelenopties die aan hem persoonlijk zijn toegekend, dankzij de inkoop van eigen aandelen door zijn bank om de aandelenkoers positief te beïnvloeden, èn het feit dat de bank in eigen interne dark pools handelt in aandelen van de bank – terwijl de Securities and Exchange Commission de andere kant op kijkt en het Congres zit te pitten.
Wat vooral interessant is aan de aandeleninkoop van JPMorgan Chase, is dat het dollarbedrag elk jaar constant toeneemt, waardoor bijna altijd een mooie stijging van de aandelenkoers wordt gegarandeerd. Dat helpt te verklaren waarom Jamie Dimon de enige CEO is van een grote Wall Street-bank die nog steeds aan het roer van zijn bank staat sinds de financiële crisis en ondanks het feit dat de bank zichzelf schuldig verklaarde tegen drie criminele aanklachten die de bank tijdens Dimon’s ambtstermijn door het Amerikaanse ministerie aan zijn broek kreeg. Vorige maand werd de handelsdesk voor edele metalen van JPMorgan Chase door het Amerikaanse ministerie van Justitie bestempeld als een criminele onderneming en drie van haar handelaren werden aangeklaagd volgens het RICO-statuut, dat doorgaans is gereserveerd voor figuen uit de georganiseerde misdaad. (Verwacht wordt dat ten minste nog één aanklacht over dezelfde zaak binnen de komende 30 dagen zal worden uitgesproken door officieren van justitie, blijkt uit opmerkingen van een officier van justitie in een recente rechtszitting.)
Thomas Hoenig, destijds vice-voorzitter van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), stuurde in juli 2017 een brief aan het Senate Banking Committee met de volgende opmerkingen:
[If] the 10 largest U.S. Bank Holding Companies [BHCs] were to retain a greater share of their earnings earmarked for dividends and share buybacks in 2017 they would be able to increase loans by more than $1 trillion, which is greater than 5 percent of annual U.S. GDP.
…
Four of the 10 BHCs will distribute more than 100 percent of their current year’s earnings, which alone could support approximately $537 billion in new loans to Main Street.
…
If share buybacks of $83 billion, representing 72 percent of total payouts for these 10 BHCs in 2017, were instead retained, they could, under current capital rules, increase small business loans by three quarters of a trillion dollars or mortgage loans by almost one and a half trillion dollars.
[Als] de 10 grootste Amerikaanse bankholdings [BHC’s] een groter deel van hun inkomsten voor dividend en aandeleninkoop in 2017 zouden behouden, zouden ze hun leningen met meer dan $ 1 biljoen kunnen verhogen, dat is meer dan 5 procent van jaarlijks BBP van de VS.
…
Vier van de 10 BHC’s zullen meer dan 100 procent van de inkomsten van hun huidige jaar verdelen, die alleen al ongeveer $ 537 miljard aan nieuwe leningen aan Main Street zouden kunnen ondersteunen.
…
Als aandeleninkoop van $ 83 miljard, wat neerkomt op 72 procent van de totale uitbetalingen voor deze 10 BHC’s in 2017, zou worden behouden, zouden ze, volgens de huidige kapitaalregels, leningen voor kleine ondernemingen met drie kwart biljoen dollar of hypothecaire leningen met bijna 1,5 biljoen dollar kunnen verhogen.
In een indringend rapport (PDF hier) in maart vorig jaar door Lenore Palladino, Senior Economist en Policy Counsel aan het Roosevelt Institute, werken inkopen van eigen bedrijfsaandelen als volgt:
Open-market share repurchases, often known informally as ‘stock buybacks,’ occur when companies purchase back their own stock from shareholders on the open market. When a share of stock is bought back, the company reabsorbs that portion of its ownership that was previously distributed among other investors. This reduces the amount of outstanding shares in the market, resulting in an increase in the price per share. The logic is that of supply and demand: when there are fewer supplies available to purchase, then an upward demand will increase share prices. In essence, then, stock buybacks raise share prices artificially. The value of the stock goes up as a result of a stock buyback, but without making the kinds of changes that would improve the actual value of the company—through more efficient production, new products, or better customer experience….
Terugkoop van eigen aandelen op de open markt, vaak informeel bekend als “stock buybacks”, vindt plaats wanneer bedrijven hun eigen aandelen terugkopen van aandeelhouders op de open markt. Wanneer een aantal aandelen wordt teruggekocht, neemt het bedrijf dat deel van zijn eigendom opnieuw op dat eerder onder andere investeerders was verdeeld. Dit vermindert het aantal uitstaande aandelen in de markt, wat resulteert in een stijging van de koers per aandeel. De logica is die van vraag en aanbod: wanneer er minder aandelen beschikbaar zijn om te kopen, zal een opwaartse vraag de aandelenkoersen doen stijgen. In wezen verhoogt inkoop van eigen aandelen kunstmatig dus die aandelenkoersen. De waarde van het aandeel stijgt als gevolg van een inkoop van aandelen, maar zonder het soort wijzigingen aan te brengen dat de werkelijke waarde van het bedrijf zou verbeteren – door efficiëntere productie, nieuwe producten of een betere klantervaring ….
Palladino heeft een vrij goed idee van wie er echt baat heeft bij deze marktmanipulatie van aandelenkoersen. Zij schrijft:
One of the major problems with stock buybacks is that corporate executives often hold large amounts of stock themselves, and their compensation is often tied to an increase in the company’s earnings per share (EPS) metric. That gives executives a personal incentive to time buybacks so that they can profit off of a rising share price. Usually a majority of corporate executives’ pay is from ‘performance-based pay,’ which is either directly paid in stock or compensation based on rising EPS metrics (Larckar and Tayan).
That means that the decision of whether and when to execute a stock buyback can affect his or her compensation by tens of millions of dollars.
Despite these facts—that stocks constitute a substantial proportion of executives’ pay, and that stock buybacks provide a way for executives to raise their pay by millions of dollars—the rules that govern how the company authorizes stock buyback programs fail to account for this significant conflict of interest.
The decision to authorize a new stock buyback program is made by the board of directors, including interested directors (those who hold significant shares of stock).
The actual execution of buybacks is left to the executives and financial professionals inside the companies, with no board oversight as to the timing or amount of such buybacks, as long as the buybacks stay within the limit previously authorized. As long as directors are using their best ‘business judgment’ to authorize programs, there is no recourse to hold directors accountable for extremely high repurchase programs….
Een van de grootste problemen met het terugkopen van aandelen is dat bedrijfsleiders vaak zelf grote hoeveelheden aandelen aanhouden, en hun vergoeding is vaak gekoppeld aan een toename van de winst per aandeel (eps) van het bedrijf. Dat geeft leidinggevenden een persoonlijke prikkel om het tijdstip van terugkopen zodanig uit te kiezen, dat ze kunnen profiteren van een stijgende aandelenkoers. Meestal is het grootste deel van de beloning van managers van bedrijven afkomstig van “prestatiegerelateerde beloning”, die ofwel direct in aandelen wordt uitgekeerdd of compensatie op basis van stijgende eps-gegevens (Larckar en Tayan).
Dat betekent dat de beslissing of en wanneer een aandeleninkoop moet worden uitgevoerd zijn of haar beloning met tientallen miljoenen dollars kan beïnvloeden.
Ondanks deze feiten – dat aandelen een substantieel deel uitmaken van het loon van leidinggevenden en dat aandeleninkoop een manier biedt voor leidinggevenden om hun loon met miljoenen dollars te verhogen – houden de regels die bepalen hoe het bedrijf aandeleninkoopprogramma’s autoriseert, geen rekening met deze significante belangenverstrengeling.
De beslissing om een nieuw aandeleninkoopprogramma goed te keuren, wordt genomen door de raad van bestuur, inclusief belanghebbende bestuurders (degenen die aanzienlijke aandelen bezitten).
De daadwerkelijke uitvoering van terugkopen wordt overgelaten aan de leidinggevenden en financiële professionals binnen de bedrijven, zonder toezicht van de raad op het tijdstip of het bedrag van dergelijke terugkopen, zolang de terugkopen binnen de eerder toegestane limiet blijven. Zolang bestuurders hun beste “zakelijke oordeelsvermogen” gebruiken om programma’s te autoriseren, is er geen mogelijkheid om bestuurders verantwoordelijk te houden voor extreem hoge terugkoopprogramma’s …
Het was pas afgelopen juni dat de Federal Reserve de massale terugkoop van aandelen bij de megabanken op Wall Street goedkeurde als onderdeel van haar jaarlijkse stresstests. Maar drie afzonderlijke federale agentschappen hebben de stresstests van de Federal Reserve bekritiseerd als zijnde ernstig gebrekkig.
Nu plukt de Federal Reserve de wrange vruchten van haar eigen overmoed. Vorige week kondigde de Fed aan dat het zijn geldpers voor Wall Street in een hogere versnelling zou laten draaien, voor een bedrag van $ 690 miljard per week. Vanmiddag (onze tijd) gooide het ruim $ 76,58 miljard naar de liquiditeitscrisis in Wall Street.
Ondanks dit alles heeft het Amerikaanse Congres nog geen hoorzitting gepland over de acties van de Federal Reserve en moet het nog steeds de diepere oorzaken van de crisis onderzoeken. Senator Elizabeth Warren heeft echter een brief gestuurd naar de Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin en hem tot vrijdag de tijd gegeven om gedetailleerd te reageren over wat de liquiditeitsproblemen veroorzaakt..
