Indignatie redactie 
Nee, het is niet verboden met een gele Jodenster op te lopen. En nee, het is niet verboden jezelf, maagje gevuld, met comfortabele designersneakers aan, te vergelijken met Anne Frank. Ook is het niet strafbaar te brullen over concentratiekampen als gevaccineerden liever hebben dat jij, de hardnekkige prikweigeraar, niet bij hen in de buurt komt. Smakeloos en goedkoop is het wel.
Ik moest lachen, eigenlijk al vanaf het begin. Het oratorisch talent van Thierry Baudet is benijdenswaardig. Heus, ik sta zo op een podium om een verhaal te houden en het is waar: hoe vaker je het doet hoe beter je wordt. Wie het filmpje gezien heeft waarin hij in de Kamer vertelt over hoe zijn hart breekt bij het zien van de teloorgang van onze beschaving, kan niet anders dan concluderen dat een groot theatraal talent verloren is gegaan aan dit Kamerlid.
Love it.
Love him.
Hij werd berispt om zijn gereutel van sukkels. Baudet bedoelde het gebrabbel in de Tweede Kamer dat door moet gaan voor debat in het kader van volksvertegenwoordiging. Gereutel dat niets meer dient dan de promotie van de spreker zelf. En ja, dat geldt ook voor Baudet. Hij perfectioneert wat clowntje Klaver drie verkiezingen geleden al probeerde en na hem de rest van de mensen op de blauwe stoeltjes: beeldvorming bepalen. De ene dag lukt het beter dan de andere.
De ene spreker lukt het beter dan de volgende. Maar woordgrapjes door mensen die ons vertegenwoordigen, zijn allesbehalve grappig. Janken om een uitspraak als tassendrager (kijk naar de beelden, die zeggen genoeg), verontwaardigd zijn om de kwalificatie boodschappenmeisje – het is zo makkelijk, zo gratuit en het leidt af van waar het om gaat: ons vertegenwoordigen.
Bij dat ‘ons’ horen ook boeren – waar verdomme gericht op geschoten is! Bij dat ‘ons’ horen ook mensen die lijden onder inflatie en hoge gasrekeningen. Bij dat ‘ons’ horen ook ouders die nog steeds lijden onder de misdadige handelingen van de belastingdienst. Bij dat ‘ons’ horen mensen die 320.000 levensjaren in rook zien opgaan vanwege het Qronabeleid. Bij dat ‘ons’ horen al die kinderen die uit huis zijn geplaatst omdat de Belastingdienst ze als crimineel bestempelde.
Bij dat ‘ons’ horen in ieder geval niet de migranten die dagelijks Nederland enteren. Bij dat ‘ons’ horen ook niet de migranten voor wie gebouwd zou moeten worden op boerengrond. En ook niet de burgers uit landen die allemaal lid van de Europese Unie moeten worden en hierheen trekken omdat het zo lekker toeven is.
Ik weet dat ik praat tegen dovemansoren, het is een wonder dat ik dat blijf doen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom maar misschien is het wel dezelfde reden waarom Thierry nog staat te oreren in de Tweede Kamer. Wegkijken en stoppen is geen optie. Maar waar een columnist bij haar werk de mobiele telefoon nodig heeft, is dat apparaat het laatste waar een politicus tijdens zijn of haar aanwezigheid in de Tweede Kamer op zou moeten houden.
Het is gênant hoe ongeïnteresseerd minister en Kamerleden zijn naar hun collega’s toe. Collega’s die óns vertegenwoordigen. Hoe dan?! Het theater in de Tweede Kamer moet stoppen. De oplossing is makkelijk: verbied die mobiele telefoon. Kinderen mogen tijdens het eten ook niet op dat ding kijken. En misschien dat Kamerleden dan net als kinderen eindelijk gaan doen wat ze moeten doen: niet oreren maar met elkaar praten. Naar elkaar luisteren. En beseffen dat ze onderdeel zijn van een groter geheel: ons.
