Bellingcat leugens

Bellingcat staat met de broek op de enkels na een mislukte poging om Russische gevechtsvliegtuigen te bemachtigen door piloten om te kopen.

Bellingcat – Het hele verhaal wordt door Bernhard op de ‘Moonofalabama’ website HIER en HIER in geuren en kleuren uit de doeken gedaan. En Zelensky schijnt op grond van die mislukking weer mensen te hebben ontslagen. Dat Bellingcat actief betrokken was bij een clandestiene operatie ten bate van een strijdende partij onderstreept nog eens dat we niet te maken hebben met een onschuldig collectief van ‘onderzoekers’.

Maar de frequente lezers van dit blog zagen al eerder de voorbeelden voorbij komen die wezen op ‘embedded’ scenarioschrijvers bij die organisatie, naar analogie van de correspondent van CNN die zelf explosies ensceneerde om ons zo gek te krijgen Al Qaida en ISIS te steunen in Syrië, en mijn kijk op de ‘Witte Helmen’ die werden opgezet door de Britse geheime dienst vanuit dat identieke perspectief.

Het idee voor dit plan lijkt ingegeven door identieke verhalen over westerse wapens die ongeschonden in Russische handen vielen, aan hen verkocht door Oekraïense militairen. Maar dan de ‘Guus Flater’-versie. Als het gelukt was, zou het een prachtige ‘scoop’ geweest zijn, maar nu betekent het feitelijk het einde van Bellingcat. Het volstaat daar niet om de redacteur die betrokken was bij die stunt een ‘functie elders’ aan te bieden, als zelfs Zelensky, midden in een oorlog, hard ingrijpt om die Augiasstal in Kiev te reinigen, en daarbij praktisch de hele boel radicaal overhoop haalt.

Zelensky, en mensen die voor hem werken, zijn hoe dan ook ineens erg druk met het kweken van vijanden in eigen gelederen. Zo is er een ‘Blacklist’ met namen van politici en journalisten in bevriende landen die beschouwd worden als vijanden van Oekraïne, en eist ‘Kiev’ dat westerse banken vervolgd worden voor het steunen van de vijand. Blijkbaar heeft Zelensky de memo niet gekregen dat banken, politici en journalisten heilig zijn in ons deel van de wereld? Banken, politici en journalisten die niet genoemd worden zien zich nu in het zonnetje gezet als ‘Vrienden van Oekraïne’, en dat zullen de meesten toch nog wel ongemakkelijk vinden.

Niet dat ze dat niet zijn, maar publiekelijk lopen ze graag te koop met het gegeven dat hun standpunt slechts een ‘verstandige keuze’ is, en dat ze in hun functie neutraal en objectief zijn. Het doet erg denken aan Bush, die bij de aanvang van de ‘War on Terror’ uitkraamde dat wie de Verenigde Staten niet onvoorwaardelijke steunden, vijanden waren van dat land, en types waren die aan de kant van de terroristen stonden. Wat natuurlijk ook resulteerde in wegkijken toen de Verenigde Staten vervolgens op valse gronden Irak binnenvielen.

Katten in het nauw maken rare sprongen. En het beeld dat verschijnt op mijn netvlies, als ik dit zo overzie, dat is dat de regie weg is. Bellingcat is een onderdeel van de Britse geheime dienst, die middels ‘Cut-Outs’ wereldwijd de publieke opinie tracht te controleren. Doldrieste acties zoals hierboven beschreven vormen een groot risico dat het hele netwerk dat ze hebben opgebouwd uit de gratie raakt.

Dat ook bevriende naties en particulieren er niet meer mee vereenzelvigd willen worden, zoals ze ook genoeg kregen van de ‘beroepskakker’ Boris Johnson. In mijn optiek waren die diensten al langer roekeloos, maar als nu ook de Times en de BBC kritiek uiten op de bar weinig transparant wijze waarop de overheid is omgegaan met de ‘Skripal’ zaak, en Amerikaanse kranten gaan schrijven over muitende Oekraïense militairen, dan is er toch echt wel iets aan de hand. Een splitsing in de tot nu toe redelijk gesloten gelederen dreigt.

Degenen die bij de winnaar willen horen, en zien dat Rusland zich niet slechts staande houdt, maar stevig aan de weg timmert, verlaten het zinkende schip. Dat zijn niet de meest constructieve medemensen. Al is de druk om niet op te vallen door de verkeerde vragen te stellen de afgelopen jaren ook wel onmenselijk groot geweest. Als het je broodwinning is, en je beschouwt jezelf als volkomen kansloos om iets te veranderen, wat doe je dan? Inmiddels bloedt de ‘Liberale Wereldorde’ uit duizenden kleine sneetjes.

Overal groeit het besef dat bovenin de piramide van die ‘Orde’ men meer en meer naar elkaar toegroeit, waardoor de afstand tot de ’99%’ met de dag verder toeneemt. Het is nog geen gelopen race. In NRC zag ik bijvoorbeeld in een column van Mark Lievisse Adriaanse dat nu de afgedwongen recessie daar is, het volkomen logisch is dat de mensen met de ‘breedste schouders’ ook de zwaarste lasten krijgen. Wie had ooit gedacht dat een krant die toch gezien werd als liberaal-kapitalistisch zou kiezen voor nivellering?

Maar dat doen ze ook niet. Ze zijn meegegaan met de ontwikkeling van het kapitalisme, van ‘Industrieel Kapitalisme’, naar ‘Financieel Kapitalisme’, en vandaar dat ze de inspanningen van de ‘1%’ om van de ’99%’ een straatarme eenheidsworst te maken steunen. Zelfs al hebben ze het individueel niet eens door, en denken ze dat ze lekker ‘links’ bezig zijn.

Dezelfde krant riep ‘Den Haag’ ook op om de regie terug te nemen inzake het ‘Covid-Beleid’, na de totale ontsporing in de afgelopen twee jaar, toen we de ‘wetenschap’ volgden, waar ze eerder zo’n warm pleitbezorger van waren. De krant schreef in een redactioneel commentaar dat de overheid op moet houden met proberen om het iedereen naar de zin te maken. Niet geheel toevallig is dat een geluid dat ook elders klinkt in niet geheel brandschone kringen.

Het ‘TikTok’-filmpje waar ik gisteren al naar verwees, mij toegezonden door een van mijn kinderen, illustreert op hilarische wijze de totale verwarring en bestuurlijke chaos nu de ‘Afdeling Verkoop’ het voor het zeggen heeft in ons land. Maar in de schappen en in de etalage ligt nog slechts gebakken lucht. De regie ‘terugnemen’ zoals NRC voorstelt, is niet uitvoerbaar op die manier, omdat iedereen nu gewapend is met ‘wetenschappelijke’ argumenten.

En in een wereld waar overheden ook nog eens voortdurende de betekenis van woorden veranderen om hun falende beleid te maskeren, terwijl ze rommelen met statistieken op manieren die het voorstellingsvermogen tarten, kan een kind zien dat er echt iets radicaal moet veranderen. En laat dat alsjeblieft een terugkeer zijn naar het ‘marktdenken’, en niet een escalatie richting alomvattende dictatuur.