
Beste Generatie Z, Ik weet dat jullie een leven te leiden hebben. Vrienden en feestjes om van te genieten. Toetsen om af te leggen en cijfers om te halen. Banen om aangenomen te worden en te behouden. Ik weet dat jullie waarden schitteren. Je empathie zingt. Ik weet dat jullie Donald beklagen, Donald vervloeken, belachelijk maken en uitlachen. Ik snap dat allemaal. Geweldig. Maar Generatie Z, jullie zijn met 70 miljoen man sterk. 70 miljoen. Waar zijn jullie? Eerst de een, dan de ander.
Beste Generatie Z, Ik zeg tegen mezelf dat jullie je voorbereiden. Jullie komen bijeen om jullie argumenten op orde te krijgen. Jullie zullen binnenkort amoureus het activistische toneel betreden. Trump om het onderwijs te vernietigen. Trump verbannen studenten. Hebben Trumps troepen jullie te pakken gekregen? Een klasgenoot? Iemand aan de andere kant van de stad? Trump beveelt hele universiteiten om duizend knieën te buigen en sommigen haasten zich om dat te doen. Ben jij bij zo’n gelegenheid? Solliciteer je om erbij te zijn? Ben je op je werk en vraag je je af wie er de volgende keer ontslagen wordt? Je moet wel minuten verwijderd zijn van overkoken, toch?
Als student op de middelbare school of universiteit, of als jonge werknemer, zeg ik tegen mezelf dat je elkaar ontmoet in gangen, eetzalen en zelfs busstations. Ik zeg tegen mezelf dat je praat, praat, plannen maakt, plannen maakt. Het deksel zal er zo wel afvliegen. Maar gebeurt dat? Waar ben je?
NYC, San Francisco, Washington D.C. en talloze steden van zee tot modderzee tonen demonstranten in overvloed met wit haar. Ouderen marcheren voort op wankelende knieën. Ze dragen borden. Ze kennen hun lied goed. Hun huizen beginnen te galmen van toegewijde gesprekken, zoals dat op universiteiten hoort. Geweldig. Maar lieve Generatie Z, jullie zijn met 70 miljoen man sterk. 70 miljoen. Jullie knieën trillen niet. Wat gaat er door jullie hoofd? Wat is jullie lied? Waar zijn jullie?
Ik hoor dat de muziek van tegenwoordig om alles draait, behalve de echte wereld. Ik vraag me af waar de artiesten die Trump eerder afwezen en dat in hun privéleven nog steeds doen, in hun zang gebleven zijn. Ik vraag me af waarom atleten in wezen ook stil zijn. Miljoenen demonstreren wat geweldig is, maar zij niet en te weinig van jullie. Ik snap dat Trump voor jullie misschien een wandelende, pratende grap lijkt. Dat is hij tenslotte ook. Maar dit is geen lachertje.
Ik begrijp dat het idee om de realiteit collectief aan te pakken ernstig is beschadigd, misschien zelfs geamputeerd. Ik begrijp dat de huidige cybercultuur als manier om gevaar aan te pakken, bestaat uit het vermijden ervan of het anoniem vervloeken, maar zeker niet uit het openlijk collectief confronteren ervan. Ik begrijp dat je je volwassen en cool voelt om Donald persoonlijk te beschimpen of er grappen over te maken, maar dat je je misschien ordinair of gewoon een beetje misplaatst voelt om je collectief te organiseren en te demonstreren om hem te stoppen.
Werk aan een cv. Houd een baan. Vind een nieuwe. En ja, ik begrijp ook dat de verantwoordelijkheid voor je diverse gevoelens niet uitsluitend op jouw schouders rust, maar ook op die van mij en de mijnen. Mijn generatie heeft tenslotte je ouders voortgebracht en samen hebben wij en zij je een nare wereld gegeven. Maar toch. De hemel valt naar beneden. Waar ben je?
Beste Generatie Z, Ik vraag me af wat ik moet schrijven of zeggen om je gedachten en gevoelens te beïnvloeden. Ik vraag me af hoe ik angsten die je hebt kan wegnemen. Als het moeilijk is om uit bed te komen in deze wereld die we je gegeven hebben, vraag ik me af hoe ik je slaap kan verbreken? Ik vraag me af of eenzaamheid ook een probleem is? Voor mannen, ik hoor dat dat zo is. En ik vraag me sterk af of je humeur te danken is aan dingen die wij, die vóór je kwamen, wel of niet deden. Ben je bang om te slapen of om isolatie te verdragen – of is het iets heel anders?
Ben ik onnodig hard? Eerlijk gezegd hoop ik dat wel. Ik hoop dat je mijn zorgen met je vastberadenheid wegneemt. Ik verwacht dat elke dag. Zo ja, dan bied ik mijn excuses met alle plezier aan voor mijn zorgen. En ja, ik weet dat sommigen van jullie al vechten tegen het Trumpisme, of zich daarop voorbereiden. Maar ik denk ook dat jullie inmiddels allemaal wel weten wat Trump en co. doen. 70 miljoen mensen sterk. Voor een van jullie lijkt het onmogelijk om het nieuws op dit moment niet te begrijpen, tenzij het opzettelijk is.
Niet weten dat het fascisme nu aan de deur staat, vereist dat je het niet wilt weten, het gevaar niet wilt zien en erkennen – en dat snap ik zelfs. Ik zou ook liever hebben dat het anders was. Maar de realiteit vraagt om aandacht. Om nog steeds niet te weten dat het fascisme voor onze deur staat, in ons huis, zou je actief moeten proberen de waarheid te vermijden. Ik snap dat niet. En als je de waarheid wel kent, zoals ik denk dat iedereen op een bepaald niveau moet, nou, wat dan?
Vermijd je actief de overduidelijke waarheden van vandaag en heb je vervolgens het gevoel dat er niets bijzonders aan de hand is? Het vraagt geen speciale aandacht. Zeg je: “Leid me niet af met oproepen om me te verzetten. Er is niets om me te verzetten. Het is geen probleem.” Of zeg je misschien: “Ik snap wat er gebeurt en ik zie wat er gaat komen. Ik snap dat het ongelooflijk verschrikkelijk is, maar ik zie ook dat het mijn tijd zou verspillen om me ertegen te verzetten. We zullen verliezen. Dus ik heb belangrijkere dingen te doen. Ik moet het doen om te overleven.” Of weet je wat er gebeurt, weet je hoe de wind waait, maar onderdruk je angst, twijfel, cynisme of gewoon je gewoonte je woede? Wat het ook mag zijn, waar ben je?
Beste Generatie Z, Ik snap dat jaren van school, cultuur en soms ook opvoeding – en natuurlijk wat doorgaat voor sociale media – je hebben geleerd hoe je ongemakkelijke waarheden kunt vermijden. Hoe je de boel niet op stelten zet. Hoe je Thanksgiving doorkomt zonder ruzie. Ik snap dat families een last kunnen zijn en dat je levensvooruitzichten er terecht slecht uitzien. Ik snap dat je is verteld dat je moet proberen succesvol te zijn, dat je moet grijpen wat je pakken kunt, maar je bent ook eindeloos bereid om bevelen op te volgen en verveling te verdragen. Negeer daklozen of ga onder de brug zitten. Ja, ik snap dat allemaal, maar wacht even, kijk daar eens. Je oma demonstreert het.
Je hebt meer energie, een betere gezondheid en makkelijker toegang tot informatie. Je bent Generatie Z. Je kunt zoveel meer weten. Je waarden zijn nog steeds prima. Zou je echt liever alleen huilen, of liever de naderende hel negeren en een fijne dag wensen, of liever de ommekeer zien en strijden om de kruimels dan samen Trump te stoppen en verder te gaan met het bakken van een compleet nieuwe taart, een compleet nieuwe wereld?
Waarom is dat zo? Jezelf terugtrekken, vooral tegenover fascisme, is een verloren zaak. Dus, waar zijn jullie? 70 miljoen man sterk. Ik wil het echt weten. Zie ik jullie gewoon niet? Gaan miljoenen van jullie demonstreren? Kamperen? Bezetten? Is er iets wat jullie willen, iets wat jullie nodig hebben, om te kunnen verschijnen? Je oma heeft nog maar een beperkt aantal jaren te gaan voordat Trump haar kan mishandelen. Maar jij hebt een heel leven. Dus voor haar, voor je vrienden, voor iedereen hier nu en voor de generaties die komen, en ook voor jezelf – waar zijn jullie?
PS Ik hoop dat het bovenstaande grotendeels of geheel onterecht is. Hoe meer mijn bezorgdheid ongegrond is, omdat je op het punt staat links het podium te betreden, hoe beter. Maar of mijn bezorgdheid nu onterecht is of niet, hier is een oprechte tip van een oude man: als je betrokken wilt raken bij aanhoudend verzet, maar geen duidelijke weg hebt om dat te doen, raad ik je aan om allofusdirectory.org te bezoeken . Neem er eens een kijkje. Daar kun je je regio, je actuele interesses en je voorkeuren invoeren om direct uit honderden mogelijke progressieve organisaties te filteren op degenen die hulp zoeken die jij zou willen bieden. Eén jongere tegelijk, de een na de ander. 70 miljoen sterk. Je ouderen overstijgen. Om de mensheid te redden.