Er is een heleboel theatraal gekrijs en veren in de surrealistische wereld van westerse politici.

De Amerikaanse president Joe Biden zette zijn meest minachtende gezicht op om de Amerikaanse natie te vertellen hoe onaanvaardbaar het was voor Rusland om de afgescheiden republieken van Oekraïne te erkennen.

Biden reageerde nadat de Russische president Vladimir Poetin had verklaard dat Rusland de onafhankelijkheid van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk zou erkennen.

“Wie in de naam van de Heer denkt Poetin dat hem het recht geeft om nieuwe zogenaamde landen te verklaren op grondgebied dat toebehoorde aan zijn buren?” De Amerikaanse president eiste geërgerd zijn natie op. “Dit is een flagrante schending van het internationaal recht en vereist een krachtig antwoord van de internationale gemeenschap.”

Het gekrijs van hypocrisie is lachwekkend. In zijn halve eeuw als toppoliticus heeft Biden een belangrijke rol gespeeld in het opbreken van tientallen landen door de VS en het hertekenen van grenzen, soms met nieuwe namen. Hij was betrokken bij het uiteenvallen en bombarderen van Joegoslavië in de jaren negentig, de destabilisatie van de Balkan die tot op de dag van vandaag voortduurt, en bij het opzetten van de staatsgreep van 2014 in Oekraïne die tot de huidige crisis heeft geleid.

Ondertussen lijken de Europese bondgenoten van Washington op de opwinding van kippen zonder kop terwijl ze proberen een antwoord te vinden op de Russische stap om de Donbass-republieken te erkennen.

Josep Borrell, hoofd van het buitenlands beleid van de Europese Unie, waarschuwde voor nieuwe sancties die “Rusland zeer ernstig zullen schaden”. Maar de kippen zonder kop lijken geen sluitende benadering te vinden van de meer economische sancties die ze Rusland kunnen opleggen zonder ook hun eigen economieën ernstig te schaden. Alleen al het praten over het opschorten van de Nord Stream 2-gaspijpleiding van Rusland naar Duitsland stuwt de consumentenprijzen voor gas naar nieuwe hoogten. Het is denkbaar dat de toch al ondraaglijke brandstofprijzen de komende maanden kunnen verdubbelen. Dat zal verwoestend zijn voor Europese huishoudens en bedrijven. Zijn de politieke elites van de EU echt zo dom om hun bevolking zoveel pijn te doen en geen gewelddadige sociale onrust op straat te verwachten?

De kloof tussen de Amerikaanse en Europese politieke klassen en de rest van hun samenlevingen ontstaat als een kloof.

Joe Biden waarschuwt gewone Amerikanen om nog hogere prijzen voor brandstof aan de pomp te verwachten vanwege het Amerikaanse beleid om Rusland te confronteren. Rusland confronteren met wat? Een ver land genaamd Oekraïne dat in een puinhoop is veranderd vanwege Amerikaanse inmenging waarvoor Biden een enorme persoonlijke verantwoordelijkheid draagt ​​vanaf de tijd dat hij vice-president was in de regering-Obama? Het klinkt gewoon niet geloofwaardig. Sterker nog, het klinkt absurd.

De interventie van Rusland deze week om de Donbass-republieken te erkennen was nodig omdat Washington en zijn NAVO-partners een Russisch-foob regime in Kiev hebben bewapend. Dat regime voerde vorige week zijn militaire offensief tegen de etnisch Russische bevolking in de Donbass op. De westerse mogendheden hebben het neo-nazi-regime van Kiev toegegeven in zijn onophoudelijke verwerping van het vredesproces van Minsk dat in 2015 door Rusland, Frankrijk en Duitsland tot stand was gebracht. De erkenning door Moskou van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk is misschien net genoeg om de genocidale agressie van het door de NAVO gesteunde regime in Kiev een halt toe te roepen.

Om niet te kleineren wat er in Oekraïne gebeurt, maar verdient de reactie van de VS en haar Europese bondgenoten echt de schijnbare prioriteit die hun politici opleggen? (Als we tenminste de stank van hypocrisie en dubbelhartigheid over het hoofd kunnen zien.)

Dus, Biden verplaatst troepen en gevechtsvliegtuigen door heel Oost-Europa om “NAVO-bondgenoten te verdedigen” tegen vermeende Russische agressie. Hij zet de VS op oorlogsvoet. En Amerikaanse burgers wordt verteld dat ze zich moeten schrap zetten voor de gevolgen van de wereldwijde verstoring van de energievoorziening en inflatie.

De Britse minister van Buitenlandse Zaken Liz Truss – die het verschil tussen Oekraïne en Rusland op een kaart niet kent – heeft beloofd $ 500 miljoen aan bankleningen te garanderen om het regime van Kiev te ondersteunen.

Ze zei: “We zetten ons geld waar onze mond is en gebruiken de economische expertise en kracht van Groot-Brittannië om de bevolking van Oekraïne te ondersteunen. Deze garanties kunnen helpen om essentieel kapitaal in Oekraïne te injecteren en zijn economie te helpen de storm van Russische agressie te doorstaan.”

Grappig hoe Truss praat over het helpen van Oekraïne om “een storm te doorstaan”. De recente Atlantische orkanen van de afgelopen week die Groot-Brittannië hebben geteisterd, hebben naar schatting meer dan $ 500 miljoen aan schade aan de openbare infrastructuur gekost.

Is het niet bizar hoe de Britse regering zich meer lijkt te bekommeren om het verstrekken van geld aan een corrupt regime in Kiev dan om de problemen thuis op te lossen?

De belachelijke ontkoppeling van krijsende Joe en zijn koploze kippenbondgenoten gaan niet verloren op hun eigen steeds meer verarmde en achtergestelde mensen. Het is nog een reden te meer voor de burgerij om naast een hoop rancune absolute minachting te hebben voor hun vermeende gouverneurs.

Rusland heeft een bij uitstek redelijke reeks voorstellen gedaan om de veiligheid in Europa te garanderen met het door de VS geleide NAVO-blok. Oekraïne is slechts een klein deel van het grotere geheel dat een wettelijk bindend verdrag vereist om de wederzijdse veiligheid tussen Rusland en het Westen te waarborgen. De VS en hun NAVO-bondgenoten hebben de zorgen van Rusland te lang op arrogante wijze genegeerd en Moskou behandeld alsof het een bijzaak was in hun uitbreiding van de existentiële dreiging.

Washington en zijn Europese volgelingen kunnen er eenvoudigweg niet toe komen de strategische zorgen van Rusland te erkennen. Daarvoor zou het nodig zijn Rusland als een gelijke te beschouwen en de rechtmatige plaats van Rusland als essentiële strategische economische en veiligheidspartner in Europa te aanvaarden. Een dergelijke regeling is een gruwel voor Amerikaanse ambities van hegemonie en dus hebben we een Koude Oorlog-crisis die buiten alle proporties staat tot de objectieve realiteit. Die disproportie is gecorreleerd met de ontkoppeling die maar al te duidelijk wordt voor het westerse publiek, dat door hun Catch 22-politieke elites wordt verteld om zich te buigen voor pijn.

Er is een heleboel theatraal gekrijs en veren in de surrealistische wereld van westerse politici.