Indignatie redactie 
Vanaf afgelopen woensdag is Boris Johnson, algemeen bekend als BOJO als eerbetoon aan zijn opzettelijk clowneske uiterlijke persoonlijkheid, eindelijk premier van het Verenigd Koninkrijk (VK) geworden.
Hij kwam daar door zowel zijn voorgangers David Cameron – een oude veronderstelde vriend van Eton en Oxford – en Theresa May, die genereus (en idioot) zijn carrière nieuw leven inblazen door hem te benoemen naar de op een na hoogste positie in de staat.
BOJO’s politieke vaardigheid, die oppervlakkige charme overstijgt, ligt daarom in achterbakse leugens, leugens en verraad – eigenschappen die de gekke Romeinse keizer Caligula waardig zijn. In vergelijking met BOJO ziet Caligula er inderdaad goed uit.
BOJO ervaart drie jaar impasse in de meedogenloze langzame kruip van het VK naar een no-deal Brexit – een exit uit de Europese Unie zonder een onderhandelde deal met Brussel die zijn ergste leed en onrust dreigt toe te brengen aan zijn eigen land sinds de burgeroorlogen van de 17 e eeuw.
Maar BOJO, zoals de wereld nu weet, aanbidt Winston Churchill en heeft de Churchill Myth aan de macht gebracht in Downing Street 10.
Maar in werkelijkheid is de waarheid het vreselijke tegenovergestelde, BOJO, omdat hij algemeen bekend is, is geen Churchill die zelf door zijn eigen vice-premier Clement Atlee werd samengevat als “50 procent geniaal, 50 procent bloederige dwaas.” BOJO is een bloedige helemaal gek.
In feite bewijst Johnson’s hele carrière-track record van nulprestaties en eindeloze mislukkingen en bungles consequent dat hij geen Churchill is, maar een “Anti-Churchill” – gedoemd om alles waar Churchill voor stond te vernietigen en te bespotten. (Net zoals Theresa May een aanfluiting maakte en alle prestaties van Margaret Thatcher vernietigde).
Churchill in 1940, toen hij eindelijk premier werd op 65-jarige leeftijd, had al een van de meest indrukwekkende – en controversiële – verslagen van een leider in de lange geschiedenis van Groot-Brittannië verzameld. Hij had alle drie de oorlogsafdelingen geleid: de marine, het leger en de luchtmacht. Hij had vijf jaar gediend als kanselier van de minister van Financiën of minister van Financiën en was een verlichte hervormende jonge minister van Binnenlandse Zaken (minister van Binnenlandse Zaken). Als koloniale secretaris had hij direct het grootste rijk in de menselijke geschiedenis bestuurd. Hij leidde de gehele wapenindustrie van Groot-Brittannië met opvallend succes tijdens het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog. Vóór de Eerste Wereldoorlog stal hij zelfs de oliereserves van Iran voor Groot-Brittannië gedurende 40 jaar.
Johnson daarentegen had geen impact als een leeg boegburgemeester van Londen en is algemeen overeengekomen een luie, uiterst incompetente buitenlandse secretaris te zijn die de cruciale exitonderhandelingen van Groot-Brittannië met de Europese Unie volledig heeft verstoord. Geen Churchilliaanse staat van dienst daar.
Churchill was ook een ervaren vechtsoldaat die dapper had gevochten, zij het roekeloos in de strijd in koloniale oorlogen in Afrika, Amerika en Azië en had in de frontlinies van de loopgraven gediend tijdens de Eerste Wereldoorlog. het Britse leger, hielp bij het ontwerpen van de tank en was een architect van de Royal Air Force.
Johnson heeft nog nooit een schot in woede gezien. Hij is onervaren en niet getest met alle holle, fauteuil bravoure van de Phony Tough.
Churchill was diep vatbaar voor depressie en ik geloof dat hij sterk bipolair was (dit wordt nooit over hem erkend, maar het gedragspatroon is heel duidelijk). Hij was echter enorm zelfverzekerd tot in de kern van zijn wezen en oprecht dapper.
Johnson is niet dapper. Hij is op zijn best nog helemaal niet getest op 55-jarige leeftijd. Hij heeft nog nooit een pistool op hem gericht door een man die erop zou schieten. In tegenstelling tot Churchill, die 57 jaar gelukkig getrouwd was, duurden de twee huwelijken van Johnson slechts een decennium tussen hen. Hij heeft geen enkele emotionele stabiliteit of solide basis.
Churchill had tenminste staal in zijn karakter en maakte zich nooit tot het einde van zijn leven zorgen over de honderdduizenden mannen die hij naar hun dood stuurde in Gallipoli, Anzio, Rhodos, Noorwegen, de hele Italiaanse campagne, Malaya en zo vele andere beruchte campagnes. Johnson daarentegen is een niet-geteste big bag met zachte blancmange.
Inderdaad, Johnson, die zijn deel van Rusland-lokaas en goedkope demagogie heeft gedaan, lijkt het lot om de beruchte Romeinse keizer Caligula er goed uit te laten zien en de kleine gek bijna 2000 jaar na zijn moord te rehabiliteren.
Caligula verklaarde immers alleen de oorlog aan Neptunus, god van de zeeën en beval zijn machtige legioenen aan de oevers van het moderne Frankrijk en België om zeeschelpen te verzamelen als oorlogstrofeeën. De Romeinse legioenen leden daarom nul slachtoffers. Dit was veel beter dan dat van Johnson waarschijnlijk het risico liep een volledige oorlog met Iran en zelfs Rusland uit te lokken.
Caligula doodde een handvol Romeinse senatoren, maar het Romeinse rijk bloeide na zijn dood nog twee eeuwen in al zijn pracht. Met Schotland op de rand van het eisen van volledige onafhankelijkheid en waarschijnlijk Noord-Ierland en Wales volgen, lijkt Johnson gedoemd de desintegratie van het Verenigd Koninkrijk voor te zitten – een politieke entiteit die meer dan drie eeuwen floreerde tot hij op het toneel verscheen.
Na een paar maanden van BOJO’s chaotische, slingerende wendingen, kan het Britse volk misschien roepen om Caligula terug te brengen: in vergelijking met BOJO was hij toch niet zo slecht.
