Bolton verliest in Venezuela en Iran – Maar is ver van down en out

De golf van wishful thinking-artikelen, waaronder enkele van vrienden van mij, wier oordeel ik meestal respecteer, was helemaal verkeerd. President Donald Trump heeft John Bolton niet ontslagen wegens het mislukte fiasco van zijn laatste onbekwame poging om de legitieme democratisch gekozen regering van Venezuela omver te werpen: tenminste nog niet.

Bolton blijft National Security Advisor van de Verenigde Staten met zijn vingerafdrukken over het laatste “voorval” van limpet mine-aanvallen op de twee olietankers in de Perzische Golf.

Dat is niet te zien dat het daglicht zichtbaar is geworden tussen Trump en Bolton, eerst in Venezuela en nu in Iran. Het is het duidelijkst.

Als Trump nog steeds volledig in de zak van Bolton was geweest, zou hij inmiddels de woeste luchtaanvallen tegen Iran hebben gedaan waar Bolton wanhopig naar hunkerde. Het is een grote verdienste van de president dat hij dat niet heeft gedaan.

Het falen van Bolton – gretig gesteund door staatssecretaris Mike Pompeo, speciaal gezant Elliott Abrams en vice-president Mike Pence – om de val van president Nicolas Maduro van Venezuela een maand geleden veilig te stellen, heeft hem duidelijk zwaar gekost. Trump is een levenslange zakenman. Hij zou zijn gegaan voor wat hij als een goede deal beschouwde – het omverwerpen van Maduro in een door de VS georkestreerde coup, maar Bolton en zijn bende maakten er een complete hash van.

Bolton wilde daarom de aandacht van de president – en die van politiek Washington – zo snel mogelijk naar Iran sturen. De meegaande, slappe kwal van de Amerikaanse mainstream media (MSM) onderbracht hem zoals altijd. Geen enkele twijfel over de evidente incompetentie van Bolton in de Venezuela Escapade is toegestaan ​​in de New York Times en de Washington Post.

In plaats daarvan heeft de MSM genoegen genomen met verhalen over fluff-roddels over hoeveel Trump nog steeds liefheeft of niet houdt van zijn nationale veiligheidsadviseur.

Bolton behoudt de strategische steun van zijn rijke, enorm invloedrijke politieke sponsors: de neocon-clans die het Amerikaanse buitenlandse en nationale veiligheidsbeleid zo rampzalig onder president George W. Bush hebben geleid en die president Barack Obama schaamteloos en zelfvoldaan toestond aan de macht te blijven en de destabilisaties te plegen van Oekraïne en Syrië en het omverwerpen van de regering van Libië.

Bolton blijft ook genieten van de volledige steun van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. Als Netanyahu er niet in slaagt om een ​​regeringscoalitie te krijgen bij de verkiezingen in september in Israël, is het heel goed mogelijk dat Bolton de cruciale Israëlische bondgenoten die hij als vanzelfsprekend heeft aanvaard zo lang zal verliezen.

Sinds de dagen van Yitzhak Rabin heeft het Israëlische leger de oorlogszuchtige, wilde waanstellingsschema’s van de neocon-kikkervogers in Washington net zo erg gewantrouwd als hun tegengestelde cijfers in het Pentagon. Netanyahu’s meest waarschijnlijke opvolger, Bluer en White coalitieleider General Benny Gantz, een voormalig stafchef van de Israel Defense Forces kan een geteld aantal tellen.

Inderdaad, de belangrijkste afhaalmaaltijden van de gebeurtenissen die deden – en wat nog belangrijker is – tussen de Verenigde Staten, Iran en Venezuela in de afgelopen drie maanden zijn dat de hoge generaals in het Pentagon, vooral in het Amerikaanse leger, zich verzetten tegen de neocon super -hawks geleid door Bolton en zijn bondgenoten.

Senior Amerikaanse generaals in mijn observaties zijn geen karikatuur, onverantwoordelijke militaristen in alles behalve nuchtere professionals die duidelijk de echte stijgende uitdagingen herkennen waarmee ze worden geconfronteerd en de noodzaak om te proberen te voorkomen dat ze verschillende grootschalige oorlogen op meerdere fronten tegelijkertijd moeten bestrijden.

Dat is de reden waarom het vertrek van generaal James Mattis als minister van Defensie en van generaal John Kelly zo’n zorgelijke kloof heeft achtergelaten bij de top van de Amerikaanse strategische beleidsvorming.

Maar de afgelopen drie maanden hebben aangetoond dat het vertrek van Kelly en Mattis Bolton en zijn mede-oorlogszuigers geen vrije hand gaf: de oorlogszuigers dachten dat het gebeurde, maar ze bliezen het. Bolton is nog lang niet weg. Maar de mythe van zijn vermeende ‘genie’ (die ik elders in deze kolommen heb genoemd) is zwaar beschadigd. Trump begint het erdoorheen te zien.

Een man die zo fanatiek en meedogenloos energiek is als Bolton – het kenmerk van de gevaarlijke dwaas bij de inschatting van Feldmarschall Bernard Montgomery – mag nooit worden afgewezen voordat hij eindelijk is verdwenen. Zolang hij nog steeds de kans heeft om in de ooren van de president van de Verenigde Staten te fluisteren – en de president laat hem – blijft hij een gevaar voor de wereldvrede en het voortbestaan ​​van de mensheid.

Het goede nieuws is dat Venezuela een korte uitvoeringstermijn heeft gekregen. Iran, dat Bolton 40 jaar lang heeft geobsedeerd met vernietigen, blijft zijn voornaamste doelwit. Toch weigerde Trump, Bolton’s eigen president, te spelen door het door Bolton benoemde script van Gulf of Tonkin over de jongste Golfoorlog.

Bolton en zijn bondgenoten zijn duidelijk, brutaal, voorspelbaar en eenvoudig: maar ze zijn ook energiek, nooit rustgevend en meedogenloos. Ze hebben duidelijk niet opgegeven in hun pogingen om Trump te manipuleren in het lanceren van een volledige oorlog met Iran en van meer provocaties kan worden verwacht dat ze meedogenloos elke gestapeld op een ander volgen.

Bolton is neer. Maar niet uit. Na een sterke start heeft hij verschillende stekende omkeringen ondergaan. Maar zijn wilskracht is niet gedeukt. Noch is zijn vastberadenheid om zijn land halsoverkop in meerdere onnodige en vermijdbare conflicten te slepen waarvan het enige einde totale vernietiging kan zijn.