Indignatie redactie 
De exitpoll die een grote overwinning voor de Conservatieven van premier Boris Johnson (Con.) voorspelde blijkt bijzonder accuraat te zijn. Met bijna alle 650 kiesdistricten geteld, stevenen de Tories met meer dan 360 zetels af op een ruime meerderheid. De linkse oppositiepartij Labour haalt het slechtste resultaat sinds 1935.
Volgens de laatste stand van zaken hebben de Tories 364 zetels, Labour 203 zetels, de Schots-nationalistische SNP 48 zetels, de Liberal Democrats 12 zetels, het Welsh-nationalistische Plaid Cymru vier zetels en de Groenen één zetel. De Brexit Party van Nigel Farage heeft geen enkele verkozene.
RESULT: National result for #BBCElection #GE2019.
Full results: https://t.co/tFoMAGcFsq pic.twitter.com/Myo0fLzqV3— BBC Election (@bbcelection) December 13, 2019
Boris slaat bres in ‘rode muur’
De Britse premier Boris Johnson (Con.) heeft gegokt en gewonnen door nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Het is de grootste overwinning voor de Conservatieven sinds de verkiezing van Margaret Thatcher in 1987. Johnson heeft het over “een enorm groot verpletterend mandaat” om de Brexit voor elkaar te krijgen.
Het is de Tories gelukt om een bres te slaan in de zogenaamde ‘rode muur’ in de Midlands en het noorden van Engeland. Veel van die kiesdistricten stemmen traditioneel voor Labour, maar stemden tegelijkertijd voor het verlaten van de Europese Unie. Labour haalt het slechtste resultaat sinds 1935. Labour-leider Jeremy Corbyn kondigde al aan dat hij op termijn zou opstappen als gevolg van het barslechte resultaat.
De voornaamste verklaring voor het verlies van Labour ligt waarschijnlijk in het feit dat deze verkiezingen als het ware een tweede Brexit-referendum waren. De partij was zelf hopeloos verdeeld over de Brexit-kwestie en nam geen uitgesproken stelling in. Daardoor verloor de partij waarschijnlijk veel kiezers aan de meer uitgesproken EU-gezinde Liberal Democrats enerzijds en de Conservatieven of Brexit Party anderzijds.
Britain's election redraws the country's political map and puts him on track to deliver Brexit https://t.co/njv68D8dV2 pic.twitter.com/FAVFNBJvIo
— Bloomberg (@business) December 13, 2019
De ‘Lib Dems’ weten hun verwachtingen niet in te lossen. Ze gaan er weliswaar fors op vooruit in aantal stemmen, maar weten dat niet in extra zetels te vertalen. De partij verliest zeker tien zetels. Partijleidster Jo Swinson geraakte zelfs niet verkozen. Voor haar wenkt de uitgang.
Tot slot scoort de Schots-nationalistische SNP van Nicola Sturgeon erg goed. De partij wint 13 extra zetels en bevestigt haar hegemonie over Schotland. Sturgeon kondigde aan dat de partij hoe dan ook op een nieuw onafhankelijkheidsreferendum zal hameren.
Amazing map from @thetimes interactives team showing the scale of the swing to the Tories across the country
More at https://t.co/GF2MDBj0L3 pic.twitter.com/IH2f4k2dxq— Matt Chorley (@MattChorley) December 13, 2019
Als de Tories een soort regering vormen, en met Boris Johnson aan het roer, verwacht dan niet dat het “Brexit gedaan krijgt”.
Premier Boris Johnson en de Tories worden beschuldigd van islamofobie. Jeremy Corbyn is blijkbaar het gezicht van acuut en wijdverbreid antisemitisme in de Labour-partij. Voor sommigen is Corbyn een anti-kapitalistische, anti-imperialistische en anti-soberheidsextremist. Voor anderen zijn Johnson en zijn conservatieve partij tot diep in de problemen van racistische islamofobie – iets wat ze routinematig ontkennen, laat staan dat ze het erover eens moeten zijn, maar niet zeker wanneer.
Dit is maar al te veel voor de in Londen gekampeerde, door Oxbridge opgeleide, pseudo-liberale intelligentsia, van wie sommigen zich vrij voelen om Corbyn een bedreiging voor de nationale veiligheid te geven. Wie de Britten zullen geloven en volgen, zal steevast nadenken over hun voorkeuren. Laten we eerst enkele voor de hand liggende waarheden onderzoeken.
Antisemitisme en de Labour-partij
De recente furore met betrekking tot beschuldigingen van antisemitisme binnen de PvdA verdient bijzondere aandacht. Dit is niet alleen omdat antisemitisme in een van zijn vormen volledig weerzinwekkend is, maar omdat de kwestie van antisemitisme in Labour een specifieke lijn van aanval is voor de pro-Tory pers en voor degenen die de kritiek op de dominante willen zwijgen , neoconservatieve economische en politieke vooruitzichten.
Feit is dat vraagstukken van antisemitisme in de Labour-partij zijn onderzocht en worden behandeld. Over het algemeen zijn kwesties van antisemitisme in het Verenigd Koninkrijk relatief beperkt, hoewel elke vorm van geweld of onverdraagzaamheid jegens minderheidsgroepen volledig moet worden aangepakt. Corbyn en de PvdA hebben geïnvesteerd in een strijd tegen racisme, onverdraagzaamheid en onverdraagzaamheid, maar de details worden nooit volledig uitgewerkt in de media. Dientengevolge is de algemene perceptie dat antisemitisme wijdverbreid is, dat het ongecontroleerd is of dat het blijft bestaan ondanks alle uitingen ertegen.
Dit is op een bepaald niveau snode leugenachtigheid. Bij een ander is het diep oneerlijk – een poging om één ding te doen: ervoor zorgen dat Corbyn nooit premier wordt. De realiteit is dat er onder de Tories veel meer antisemitisme is dan arbeid. Links-leunende critici van het Israëlische beleid ten opzichte van de Palestijnen zijn veel beter in staat om dit te scheiden van het trunken van mensen van het Joodse geloof op zich, wat veel rechts vaak niet doen.
Waarom is er zoveel vijandschap tegen de mogelijkheid van Corbyn als premier? Is het vanwege zijn levenslange toewijding aan het wrede onrecht dat de Palestijnen zijn aangedaan op aandringen van verschillende Israëlische regeringen die verder naar rechts hebben gekanteld? Is het omdat Corbyn een fervent anti-oorlogscampagne is geweest, specifiek in verband met de illegale invasie van Irak in 2003?
We weten nu dat de oorlog in Irak een neoconservatief project was, gebaseerd op leugens en bedrog op het hoogste niveau van het openbaar ambt, en allemaal in een poging om controle te houden over de belangrijkste energievoorraden in het Midden-Oosten toen Saddam Hoessein van petrodollars wilde veranderen en richting de euro. De onnodige invasie van Libië in 2011 had veel te maken met de ambities van Muammar Gaddafi om te willen overschakelen op het verhandelen van de enorme oliereserves van het land in een nieuwe Afrikaanse dinar.
Verleidende politici
Helaas zijn er grote internationale conglomeraten met belangen in energie, technologie en de financiële sector, wiens ambities zijn om te zorgen voor verdere deregulering van het economisch beleid in eigen land en een neoconservatief buitenlands beleid in het buitenland. Deze belangen verleiden politici.
Te veel van de huidige parlementsleden van Westminster zijn leeg. Hun verlangens om hun vermogen te vergroten nadat hun leven in de politiek voorbij is, is grondig voelbaar. Het heeft een aanzienlijke impact op het democratische proces, waarbij politici vooruit kijken naar een toekomstige carrière die wordt gestut door dezelfde internationale spelers. Het is een generational corruptie van de politieke klassen. Conservatieven, Blairieten, Liberaal-Democraten en andere sycofanten van de nieuwe wereldorde zijn in strijd geraakt met de ambities van rijke en zeer georganiseerde anderen.
Dit is niet om de discussie hier samenzweerderig te maken. De corruptie van de politiek is niet nieuw in het ‘mondiale noorden’. Oligarchische machten en het militair-industriële complex dicteren de Amerikaanse politiek.
In het VK worden bevindingen over de Russische oligarchische invloeden die Johnson motiveren, onderdrukt voor het geval dat ze ongelukkige waarheden zouden onthullen. De ambities van de conservatieve partij om een verdere deregulering van het belastingbeleid te introduceren en tegelijkertijd nieuwe markten en handelswetten te openen onder het mom van Brexit – met alle leugens rond “controle terugnemen” of “onze eigen wetten beheren” – zijn middelen om te onderdrukken de waarheid om diegenen te ondersteunen die voor slechts enkelen verdere kansen willen benutten. Corbyn staat volledig tegenover al deze zorgen en heeft dit in de loop der jaren consequent gedaan. Verschillende duistere en oneerlijke belangen willen voorkomen dat hun onrechtmatig verkregen winsten worden blootgesteld.
Als de Tories een soort regering vormen, en met Johnson aan het roer, verwacht dan niet dat het “Brexit gedaan krijgt”. Deze loutere focus-groep afgeleide slogan is bedoeld om de gefrustreerde en de flummox aan te spreken om zaken snel vooruit te helpen . In werkelijkheid zou het 40 jaar van handelswetten en -regelingen met de Europese Unie ongedaan kunnen maken tot een decennium van harde en pijnlijke onderhandelingen waar alleen de gewone Britten onder lijden.
Wat is het nut van deze algemene verkiezingen – de derde in vijf jaar? Het antwoord is dat het helemaal geen zin heeft. Het gebeurt omdat Brexit voor niemand duidelijkheid of doel zal verdwijnen, in het minst alleen voor de mensen die de droevige, droevige, smerige en onnodige affaire in 2016 hebben veroorzaakt. Maar de verkiezingen zijn gekomen en het is tijd voor Groot-Brittannië om te beslissen.
De Tories zijn van plan om Brexit te laten rijden, ongeacht de kosten of de bredere implicaties voor de samenleving als geheel. Maar er is een kans om een verandering aan te brengen in de status-quo in deze verkiezing. Het electoraat wordt wijzer door de machinaties van elitaire politieke belangen. En misschien wacht ons allemaal een verrassing. Maar op de een of andere manier houd ik mijn adem niet in.
