Indignatie redactie 
De crisis in Oekraïne heeft de wereld op zijn as gedraaid. De atypische militaire campagne van de Russische president Vladimir Poetin, of denazificatie zoals sommigen het noemen, heeft de meeste westerse landen verwoed naar oplossingen. Helaas nemen de NAVO- en EU-landen niet de moeite om de juiste vragen te stellen, laat staan om de juiste antwoorden voor te stellen. Nu Rusland zich inspant om aan volledige omsingeling te ontsnappen, worden grensgebieden zoals het rijke Azerbeidzjan nu in deze baan van conflict getrokken. De almachtige genieën uit het westen van Oz hebben deze keer echt een puinhoop gemaakt.
Een rapport van Fuad Shahbazov van World Political Review (WPR) vertelt dat de Azerbeidzjaanse president Ilham Aliyev Moskou bezocht op uitnodiging van de Russische president Vladimir Poetin op 22 februari, dagen voordat Rusland de demilitariseringscampagne tegen Oekraïne lanceerde. Het bezoek van Aliyev was om de relatie van de twee landen te herformuleren tot een van ‘geallieerde samenwerking’. Shahbazov rapporteerde op deze manier:
“In de verklaring wordt het voornemen van beide partijen tot uitdrukking gebracht om de samenwerking op een breed scala van terreinen te versterken, waaronder regionale veiligheidskwesties, militaire banden, energie en handel, terwijl wordt opgeroepen tot wederzijds overleg over gezamenlijke inspanningen in internationale organisaties, met als doel de belangen van Azerbeidzjan en Rusland.”
Natuurlijk weet iedereen in de geopolitiek dat Azerbeidzjan wankelt op het west-oost hek sinds de Azerbeidzjaanse SSR-dagen eindigden. Washington smeedde met groot enthousiasme de rijke Kaspische staat binnen, zodra de Sovjet-Unie uiteenviel. De wreedheden en pogroms, tienduizenden doden, 800.000 Azerbeidzjanen en 300.000 Armeniërs ontheemd, en de betrokkenheid van de VS is goed gedocumenteerd via WikiLeaks en geschiedenisboeken.
Wat de meeste mensen niet zien, is de rol van de huidige Amerikaanse regering bij het heropenen van oude wonden. De CIA-directeur van Joe Biden, William Burns, was bijvoorbeeld betrokken bij het bloedbad in de Zuid-Kaukasus en de regeling van het conflict in Karabach. De ontmoeting van president Poetin met Aliyev wordt het best begrepen door de herrijzende rol van Amerika aan de Russische grenzen te begrijpen. Dit rapport van Fariz Ismailzade, analist van het Central Asia-Caucasus Institute & Silk Road Studies Program (CIAC), plaatst alles in een context :
“In de afgelopen 30 jaar hebben Azerbeidzjan en de Verenigde Staten een strategisch partnerschap ontwikkeld op basis van gemeenschappelijke belangen en waarden. Dit partnerschap omvat samenwerkingsgebieden zoals energiezekerheid, terrorismebestrijding, gezamenlijke economische kansen en handels-, politieke en humanitaire inspanningen. De regeringen van Clinton en Bush hebben een tweeledig beleid gevoerd om de betrokkenheid met Azerbeidzjaans te verdiepen om de nationale belangen van de VS in de Kaspische regio te vergroten.”
De complexiteit van dit spel van ontspanning is omslachtig, maar wat we zien is een vernieuwing van de zogenaamde Obama-doctrine, waarbij crises aan de Russische grenzen opnieuw worden aangewakkerd. Dit is de reden waarom de heer Poetin symbolisch een ontmoeting had met de leider van Azerbeidzjan. Ik vermoed dat de directe gesprekken die ermee gemoeid zijn, “als dit, dan dat” zullen gebeuren. Mensen begrijpen gewoon niet hoe de situatie tussen Amerika en Rusland is verslechterd en hoe de Russen zijn voorbereid op een totale oorlog.
Een nieuwe reeks besprekingen tussen Azerbeidzjan en Roemenië over samenwerking op energiegebied wordt kritisch bekeken. Van de besproken onderwerpen lijkt een project om een onderwaterkabel onder de Zwarte Zee door Azerbeidzjan en Georgië naar Roemenië te leggen het meest relevant. Het komt erop neer dat als het westen het Russische gas afsluit, de Roemenen volgende winter het koudste volk van Europa zullen zijn, als het leiderschap van het land geen oplossingen vindt. Noord-Amerikaanse voorraden kunnen niet heel Europa opwarmen en van stroom voorzien, dus we zullen zien dat de oostelijke flanken van de NAVO veranderen in een soort nieuw IJzeren Gordijn, maar ook als aaseters van fossiele brandstoffen. Het is behoorlijk triest als je net zoveel geweldige Roemenen kent als ik. Ze hadden zulke hoge verwachtingen.
Ondertussen lijkt het Bulgaarse volk, dat er nogal aan gewend is om in de winter dood te vriezen, het prima te vinden om aan het einde van het Europese comfort te blijven. De ministers daar worstelen om verbinding te krijgen via Griekenland en steun voor de snelle integratie van het Oekraïense elektriciteitssysteem in het Europese. Er lijkt slechts een klein probleem te zijn, waardoor Oekraïne niet langer deel uitmaakt van de NAVO-pactvergelijking. Misschien wachten de Bulgaren gewoon tot Oekraïne de gasleidingen heropent zodra de Russen hun strategische doelen hebben bereikt? Het lijkt onwaarschijnlijk dat de Verenigde Staten en bondgenoten een straaltje Gazprom-gas ten westen van de kusten van de Zwarte Zee zullen toestaan. De gasinterconnector tussen Griekenland en Bulgarije zal naar verwachting in juli in gebruik worden genomen. Helaas voor de Bulgaren, 65% van de elektrische stroom van Griekenland komt van aardgas. En aangezien de Griekse elektriciteitsrekening deze maand al verdubbelde, lijkt het onwaarschijnlijk dat de meeste mensen in Bulgarije zich volgend jaar warmte kunnen veroorloven. Mijn Griekse buren hier op Kreta vragen zich al af hoe ze hun huidige rekeningen gaan betalen. Dus weet je, het aardgas van Griekenland komt uit Algerije, Azerbeidzjan, Rusland en Turkije.
Ik zou kunnen doorgaan, maar de lezer heeft de essentie al begrepen. Koude Oorlog 2, wie uiteindelijk verantwoordelijk is, zal worden gedefinieerd als ongekende ontberingen, angst, onzekerheid en uiteindelijk het verlies van leven en vrijheid wereldwijd. In de komende maanden, tenzij een totale nucleaire oorlog onze planeet omhult, zullen veel experts vraagtekens zetten bij de redenering achter het negeren van Ruslands veiligheidszorgen over de NAVO. Hoewel de demilitarisering van Oekraïne niet de ideale oplossing voor het probleem was, zal de geschiedenis leren dat Poetin weinig keuzes had gezien de uitbreidingsplannen van de NAVO. Recente rapporten suggereren dat de Russen eenvoudigweg vooruitliepen op een door de NAVO gesteund plan voor Kiev om de Donbass-regio met geweld te heroveren. Uiteindelijk zal dit er allemaal niet toe doen wanneer de helft van Europa volgende winter leert om meer “Russisch” te zijn.
