Indignatie redactie 
Europese vaccinatiedwang en oorlog tegen Rusland. Dat lijken momenteel de twee speerpunten van het ‘vredesproject Europa’ te zijn. Waar een bondgenootschap ertoe dient om de belangen van haar leden te dienen, presteert Brussel het om Europa in een energiecrisis te storten om de Russen op de knieën te dwingen. Opperhoofd Von der Leyen is weer minister van defensie, maar nu niet van Duitsland maar van de EU. Met haar oorlogstaal brengt ze heel Europa in gevaar. “Vredesproject Europa’ nadert nu snel haar uiterste houdbaarheidsdatum.
EU als politieke arm van de NAVO
Hij ligt ergens op zolder. Ik weet niet eens meer waar precies. De Europese vlag. Strak blauw met gele sterren. Maar die schitteren al lang niet meer aan de vlaggenstok. Wie loopt nog warm voor wat er uit Brussel komt? Het zogenaamde parlement is een duur betaalde vergaderclub, een tandeloze tijger. Verkiezingen hebben dan ook weinig invloed. Ook niet toen het ging om een nieuw voorzitterschap, als opvolger van de vaak onberekenbare Juncker. EU-commissaris Timmermans deed ook mee. April 2019, na het eerste verkiezingsdebat, zei de altijd bescheiden Timmermans nog tegen de media ‘ik word voorzitter van de Europese Commissie‘. En ‘onze’ Frans Timmermans won zowaar, maar de stoel ging niet naar hem.
We zaten in het voorbereidende jaar voor de ‘onverwachte’ pandemie. En dan zou farmacie belangrijker zijn dan de Limburgse vergezichten van Frans. Bovendien moest Europa toch begrijpen dat Duitsland zo langzamerhand toch wel wat meer ambitie zou mogen tonen als het gaat om de verdeling van macht. Toen nog Duits kanselier Merkel schoof haar frequent falende minister van defensie Von der Leyen naar voren. Een vrouw zonder hinderlijk eigen profiel en met een echtgenoot hoog in de Duitse farmacie. Een sector die ook in de donkerste dagen van de Duitse geschiedenis garen kon spinnen bij slechte tijden. Ten koste van vele duizenden mensenlevens, dat wel. Bovendien was Merkel Frau Von der Leyen liever kwijt dan rijk.
Nu moet Ursula het nukkige en financieel vastgelopen Europa, door een virus en een uitgelokte oorlog heen loodsen. De Europese samenwerking en de directe koppeling van EU aan de NAVO is niet alleen de VS, via Oekraïne, in conflict gekomen met Rusland, maar nu zijn alle landen van de EU ‘automatisch’ met Rusland in oorlog. Zover het ‘vredesproject’ Europa. De oud-minister van defensie van Duitsland lijkt helemaal op haar plek. Voor het eerst gaat de EU wapens leveren, stelde ze onlangs met onverhulde trots. Ja wapens en wel tegen ‘de Russen’.
Van een moloch van 500 miljoen inwoners zou je een zelfstandig positie mogen verwachten in de woelige wereld tussen de andere grootmachten. Niets is minder waar. We zitten met handen en voeten gebonden aan de Verenigde Staten, die via Europa haar eigen handels- en geopolitieke belangen veilig stelt. Europa is een gezamenlijke markt geworden voor de Amerikaanse Big Tech, Big Finance, Big Energy, Big Shop (Amazon) en sinds Covid ook Big Farma.
Met de kritiekloze volgzaamheid van de weke EU, brengt Von der Leyen de hele EU-gemeenschap in gevaar. In plaats van de oorlog aan de NAVO over te laten en als EU te zoeken naar een vreedzame diplomatieke uitweg, gooit Von der Leyen dag-in-dag-uit olie op het vuur.
Met een door angst en haat gedomineerde Covidcampagne van twee jaar zoekt een deel van de bevolking een uitweg voor haar frustratie. Na 75 jaar vrede zijn sommigen toe aan oorlog. Met de Europese politieke en mediale hetze, eerst tegen de ongevaccineerden, nu tegen ‘de Russen’ is de stemming onder de Europese bevolking explosief. Brussel speelt met vuur en de brand die dat veroorzaakt zal ook de Brusselse machtsmachine niet sparen. De EU is levenloos dor hout en daarmee makkelijk vatbaar voor de geringste veenbrand.
De haat-liefde verhouding tussen grootmachten
De relatie tussen de VS en Rusland dateert al van 1780 toen de VS haar eerste afgezant naar Rusland stuurde. In 1807 gingen de beide landen zelfs diplomatieke betrekkingen aan (meer over de relatie VS-Rusland). De relatie bekoelde na de Russische Revolutie van 1917. De vrijheid van bedrijven, dus ook van Amerikaanse, werd door Lenin aan banden gelegd. De VS reageerden met een bevriezing van de contacten. Tot 1933, toen de ‘verkiezing’ van Adolf Hitler beiden weer naar elkaar dreef.
De Tweede Wereldoorlog veranderde voor de zoveelste keer op het Europese continent de grenzen en machtsverhoudingen. De Russen hadden de NAZI’s in de slag om Berlijn met ruim 1 miljoen soldaten verpletterend verslagen en zouden na 28 miljoen Russische doden het oostelijke deel van Duitsland en grote delen van Oost-Europa niet meer loslaten. De VS die Europa vanuit het westen bevrijdden, gingen ook niet meer weg. Vooral in Duitsland vestigden zij zich tot op de dag van vandaag.
De grote financiële steun onder de naam Marshall Help moesten communistische neigingen van de Europeanen onderdrukken, wat redelijke lukte.
De al langer opgebouwde spanningen liggen zowel in de animositeit tussen beide landen, maar zeker ook in het gedrag van de Europese landen. De aanleg van de gaspijpleiding Nord Stream II moest de route van het Russisch aardgas verplaatsen van de aardgasrotonde in Oekraïne naar neutrale grond, de Baltische Zee. Oekraïne dat zich in 1991 eenzijdig van Rusland (toen nog even USSR) had afgescheiden, kwam in 2006 met Rusland in conflict over de prijs van geleverd aardgas. Rusland vond dat de vriendenprijs vanuit de Sovjettijd niet meer kon gelden en dat een onafhankelijk land als Oekraïne gewoon de marktprijs moest gaan bepalen. Toen Oekraïne de marktconforme prijs weigerde te betalen, verminderde Gazprom de leveranties aan Oekraïne. Om zelf niet in de kou te zitten verminderde Oekraïne vervolgens de druk in de leiding naar Europa en verplaatste daarmee het probleem. Het idee voor een nieuwe aardgasroute was geboren: Nord Stream.
Met het streven van de Amerikanen om Oekraïne binnen de EU en NAVO te krijgen, ook weer onder Amerikaanse invloed. Nord Stream lijkt daarmee voor afzienbare tijd een stille dood te sterven.
Proxy-oorlogen
De regelmatige oplaaiende spanningen tussen Rusland en de VS vertalen zich meestal in proxy-oorlogen, dus oorlogen uitgevochten buiten de beide landen. Het meest recente voorbeeld is Syrië, waar Rusland en de VS vrijwel direct tegenover elkaar stonden. Wat langer geleden en dichterbij, Servië en Kosovo. Servië is een bondgenoot van Rusland en werd in 1995 wekenlang zwaar door de VS/NAVO gebombardeerd, nadat het haar buurlanden, voormalige deelrepublieken van Joegoslavië, bruut was binnengevallen en etnische zuiveringen doorvoerde.
Nu echter is Oekraïne aan de beurt als boksbal tussen de VS en Rusland. Met de ongebreidelde expansie van de NAVO tot aan de Russische grenzen, moest volgens Moskou, 30 jaar na gemaakte afspraken hierover, een keer een grens gesteld worden.
De EU offert graag haar dringende behoefte aan aardgas op om de VS in het geprovoceerde conflict te steunen. De EU zet daarvoor haar elementaire belangen met het grootste gemak opzij voor de militaire avonturen van haar NAVO-partner.
Zo’n EU doet haar leden meer kwaad dan goed. In plaats van aan te sturen op een dialoog en een snel staakt-het-vuren, sturen de EU-landen wapens naar het strijdtoneel, daarmee de Oekraïense bevolking blootstellen aan nog meer wapengeweld. Uitgerekend Europa, dat veelvuldig door uitzinnige oorlogen getekende continent, weet nu geen betere handelswijze dan voor miljarden aan (in de VS ingekochte) wapens naar Oekraïne te sturen, waarmee de oorlog nog oneindig lang kan worden gerekt. De door de EU als vrienden bestempelde bevolking van Oekraïne moet maar even doorbijten nu hun Europese vrienden voorlopig nog het vuurtje blijven opstoken, de confrontatie blijven zoeken, de escalatie verder blijven opvoeren.
Europa blijft het continent van bloedige oorlogen, ook al zouden de lessen van de Tweede Wereldoorlog toch geleerd moeten zijn: handel uit kracht, maar zoek de weg naar dialoog.
Het Europese continent zit vol staatkundige grenzen die etnische volkeren opdelen die ooit bij elkaar hoorden. Niet in de laatste plaats in Oekraïne. Maar Brussel is in navolging van de VS het oorlogspad op gegaan. Daarmee de laatste aantrekkingskracht van Vredesproject Europa wegblazend. Haar einde tegemoet.
