Indignatie redactie 
Het is niet te ontkennen dat de “milieubeschermings-express” steeds sneller reist. Het is ook een feit dat het voor sommigen nog te langzaam gaat, dat er naar hun mening tot nu toe te weinig ingrijpende maatregelen zijn genomen, en dat het voor anderen veel te snel gaat omdat ze vinden dat de economie te veel lijdt onder de maatregelen die genomen zijn en zullen worden genomen. 2022 belooft een jaar van uitersten te worden.
Het is niet te ontkennen dat de “milieubeschermings-express” steeds sneller reist. Het is ook een feit dat het voor sommigen nog te langzaam gaat, dat er naar hun mening tot nu toe te weinig ingrijpende maatregelen zijn genomen, en dat het voor sommigen veel te snel gaat omdat ze vinden dat de economie te veel lijdt onder de maatregelen die genomen zijn en zullen worden genomen.
In toespraken en discussies werd (en wordt) er min of meer dwingend op gewezen dat de verbranding van fossiele brandstoffen onmiddellijk moet worden gestopt om het milieu en het klimaat te beschermen. Geen kolen- en gascentrales meer voor elektriciteitsproductie, geen diesel en benzine meer voor voertuigen, geen kerosine meer in vliegtuigen of zware stookolie in schepen. Niet meer stoken met kolen, hout of gas van ketels voor warm water of stadsverwarming.
Centrale verwarmingsinstallaties en kachels voor individuele woningen, gestookt met houtsnippers, pellets, olie of gas, behoren als het aan de milieufanatici ligt, binnenkort tot het verleden. Daarbij kunnen we opmerken dat hetis nog niet zo lang geleden is dat er reclame werd gemaakt voor houtsnipper- of pelletverwarming omdat ze klimaatneutraal werden beschouwd.
Maar dat geldt niet meer. Het gaat immers altijd om CO2, roet, stof, etc. Over dingen die schadelijk worden geacht voor ons Klimaat en milieu. En over het feit dat toekomstige generaties ook kunnen leven op een planeet die het waard is om op te leven. Maar burgers moeten dan wel volgens de “klimaatdrammers” stoppen met het eten van vlees omdat bij de vleesproductie veel methaan en andere vervuilende stoffen vrijkomen, wat op zijn beurt zeer schadelijk is voor het klimaat.
Dat betekent een onveranderlijke overstap naar hernieuwbare energiebronnen. Zoals gezegd: voor sommigen liever gisteren dan vandaag en voor anderen andersom. Dat vergt een beleid van een overheid die een ordelijke overgang mogelijk maakt op basis van feiten, en vooral niet in paniek raakt omdat zij teveel beïnvloed worden door lobbygroepen. Er moet voor worden gezorgd dat een zo hoog mogelijke arbeidsparticipatie wordt gehandhaafd en dat er geen massale werkloosheid ontstaat door maatregelen ter bescherming van klimaat en milieu. Dat vergt een andere aanpak dan waar het kabinet Rutte IV voor staat, dat Nederland “schoon” wil maken maar waar de burgers uiteindelijk geen leven hebben.
Niet alleen in steden, maar ook op het platteland wil het nieuwe kabinet een angstaanjagende en ongecontroleerde bouwwoede aanwakkeren. Er moet tegen de klippen op gebouwd worden: 100.000 woningen per jaar. Eengezinswoningen, kleine en grote flatgebouwen, zonneparken, datacentra voor de Google’s en Facebook’s, etc.
Meer gebouwen, dus meer parkeerplaatsen, straten, fietspaden en trottoirs, voor woningen en bijvoorbeeld sportaccommodaties. De economische motor moet draaien, men gelooft immers in constante economische groei. Maar daar zijn meer mensen voor nodig. Dus méér immigratie, méér woningen, méér (deeltijd)banen, méér nieuwe wegen, méér productie van consumptiegoederen, méér wegverkeer, méér import en export. Dit alles brengt meer winning van grondstoffen met zich mee, meer gebruik van machines, meer vernietiging van het milieu, meer afval en meer vervuilende stoffen die vrijkomen. Het is de onbenoemde schaduwkant van het “groene beleid”.
Met andere woorden, “meer” van wat de nieuwe regering eigenlijk wil verminderen. Deze “meer, meer, meer”-filosofie vereist ook veel meer elektrische energie, bijvoorbeeld voor internet. Inmiddels realiseren min of meer slimme mensen zich dat water, wind en zon waarschijnlijk niet genoeg zullen zijn om aan de nog steeds snel stijgende energievraag te voldoen. Als een uitweg uit deze ellende staat de Europese Unie nu op het punt kernenergie te verkopen als “groene” energie en de gevaren en risico’s ervan te bagatelliseren of strikt te ontkennen. Het kan haast niet hypocrieter.
Wreed toeval: nu Europa wordt geconfronteerd met een van de ergste energiecrises in zijn geschiedenis, is met het beoogd stilleggen van drie kerncentrales de helft van de resterende nucleaire capaciteit van Duitsland stilgelegd, een decennium na de historische beslissing van Angela Merkel om haat atoomland vaarwel te zeggen. Vanwege deze politieke beslissing zal Nederland de bodem van Groningen weer laten schudden door opnieuw – in tegenstelling tot (loze) beloften – flink wat gas naar boven te halen, wat Duitsland door het komende jaar moet helpen. Concreet betekent het dat de centrales in de Duitse dorpen Brokdorf (noord), Grohnde (midden) en Gundremmingen (zuiden) zullen stoppen met werken. Het geheel vertegenwoordigt ongeveer 4 gigawattuur geïnstalleerd vermogen, of het equivalent van duizend windturbines. Eind dit jaar is het de beurt aan de laatste drie centrales van het land, Neckarwestheim (zuid), Isar 2 (zuid) en Emsland (noord), waarbij ook hier een capaciteit van circa 4 GW aan het net wordt onttrokken. Zoals bekend was het de kernramp in Fukushima in 2011 die de voormalig bondskanselier Angela Merkel er in een paar dagen van overtuigde om de stopzetting van kernenergie in Duitsland in gang te zetten. Kennelijk was zij bevreesd dat ook in haar land een tsunami de centrales op hun grondvesten zou doen schudden….
Nog een tegenvaller: de sluiting van de Duitse kerncentrales verwijdert een belangrijke bron van koolstofarme energie in een land waar de uitstoot toeneemt. Het gebruik van fossiele brandstoffen ter compensatie zal naar verwachting de CO2-uitstoot met “tot ongeveer 40 miljoen ton” per jaar verhogen , aldus het Berlijnse instituut DIW.
Het Duitse optreden wordt echter volkomen onbegrijpelijk als je dan ook de operationele Duits-Russische gaspijpleiding Nord Stream 2 in twijfel trekt, zoals de Groenen doen – terwijl bondskanselier Scholz strijdt voor “groen” aardgas in Brussel. Het niet in gebruik nemen van deze pijplijn jaagt de hele EU op extra kosten.
De Europese Commissie wil niet alleen kernenergie maar dus ook aardgas als duurzaam erkennen. Heel Europa schakelt over op aardgas, maar in ons land – met het meest uitgebreide, veilige en effeciënte gasnetwerk, moet er juist van af. Zoals we vaker hebben gezegd is logica niet één van de sterkste eigenschappen van politici.
Het met Parijs en Berlijn (die binnen de EU de lakens uitdelen) bereikte compromis van de Europese Commissie stuit op weerstand. Het opvallende besluit was een speciaal soort oudejaarsvuurwerk: op 31 december 2021, enkele minuten voor de jaarwisseling, stelde de club van Timmermans in Brussel voor om investeringen in gas- en kerncentrales onder bepaalde voorwaarden als klimaatvriendelijk aan te merken. Von der Leyen’s “Green Deal” wordt besmet.
De stiekeme “duurzame” campagne had het effect van zwaar illegaal knalvuurwerk. Met name in Duitsland en Oostenrijk zijn er al de nodige protesten en 2022 zal beginnen onder het teken van een ernstig europees- en klimaatbeleidsconflict. Wenen reageerde het luidst en het hardst. De Europese Commissie heeft “een stap gezet in de richting van het groenwassen van kernenergie en fossiel gas”, werd uit regeringskringen al gezegd. “Als deze plannen op deze manier worden uitgevoerd, zullen we er tegenin gaan”, schreef een Groene politicus op Twitter.
Maar scherpe kritiek komt ook uit Berlijn. De plannen zijn “absoluut verkeerd”, zei de federale minister van Milieu Steffi Lemke (Groenen). “We zien geen goedkeuring van de nieuwe voorstellen van de EU-commissie”, zei klimaatminister Robert Habeck (ook Groenen). Aan de andere kant hield kanselier Olaf Scholz (SPD) zich rustig. Het voorstel van de Europese Commissie moet “niet worden overschat”, had hij al verklaard op de EU-top in december. Het zou “een kwestie van de activiteiten van bedrijven beoordelen” zijn, geen aanbeveling aan de staten.
In feite is de zogenaamde taxonomie primair gericht op beleggers. Het gaat om “duurzame investeringen door de privésector”, vindt men in Brussel. Het voorstel schrijft geen investeringen voor en belet niet dat geld naar andere energiebronnen vloeit. Het feit dat Duitsland zich terugtrekt uit kernenergie en vertrouwt op hernieuwbare energiebronnen, staat net zo buiten kijf als de geplande “renaissance” van kernenergie in Frankrijk. Ook het gebruik van aardgas als “overbruggingstechnologie” blijft volgens het ontwerp van de Europese Commissie toegestaan.
Kernenergie voor Frankrijk (en Nederland), gas voor Duitsland (en Nederland) – dat is het compromis dat Commissieführerin Ursula von der Leyen vond na lang en moeizaam overleg met Parijs en Berlijn. Ook moest ze rekening houden met kolencentrales in Polen en stijgende energieprijzen. De CDU-politica kon de pure “groene doctrine” dan ook niet verkondigen, de “dirty deal” was nauwelijks te vermijden. Von der Leyen wilde echter ook geen blanco cheque uitschrijven. Ze heeft (nu) dan ook bedenkingen bij haar voorstel.
Kernenergie en gas worden alleen onder bepaalde voorwaarden als “duurzaam” erkend. Frankrijk moet bijvoorbeeld zorgen voor de opslag van radioactief afval. De Commissie wil ook zorgen voor transparantie. “Beleggers zullen op het eerste gezicht duidelijk kunnen zien of en in welke mate aardgas- of nucleaire activiteiten inbegrepen zijn”, wordt er in Brussel gezegd.
Er zal geen sprake zijn van “greenwashing”, stelt de EU-autoriteit, de taxonomie is “een solide, wetenschappelijk verantwoord instrument”. Maar veel experts zien het heel anders. Nu zouden milieubelastende investeringen mogelijk worden gemaakt onder een groene dekmantel, waarschuwt de Duitse Umwelthilfe. “De EU-commissie doet aan greenwashing met deze voorstellen”, meent de burgerbeweging Finanzwende. Met haar “buigen voor nationale belangen” bewijst ze duurzame financiële markten een slechte dienst. De Commissie kan haar beleid niet rechtvaardigen en daarom heeft ze het plan voor het publiek zoveel mogelijk verborgen gehouden.
Dit was echter alleen mogelijk omdat de EU-lidstaten de Brusselse autoriteit daartoe machtigden. Von der Leyen kan regeren met wat bekend staat als een “gedelegeerde rechtshandeling”, en haar voorstel kan nauwelijks worden teruggedraaid. Dat is de keerzijde van “meer Europa”, of de milieu-activisten dat nu leuk vinden of niet. “Meer Europa” betekent natuurlijk alleen “meer Duitsland” en “meer Frankrijk”. Het wordt ook wel het “groene licht” voor min of meer vuile deals genoemd – en inzicht in de noodzaak dat het voorlopig niet zonder kernenergie en gas kan.
Goed beschouwd is de wortel van al het kwaad de valse religie van de door politici en industrie bejubelde “eeuwige economische groei” – die op zijn beurt steeds meer mensen nodig heeft als consumenten en ook als producenten – iets dat opzettelijk door de mainstream media wordt onderdrukt en niet genoemd. Het lijkt trouwens wel alsof veel niet serieus bedoeld is – of dat liegen en bedriegen door de overheid de normaalste zaak van de wereld is.
