Brussel moet eens gaan nadenken hoe het komt dat de opkomst van extreem-rechts stijgt
Indignatie redactie
4 min. lezen
Als reactie op aanvallen en een verschuiving naar rechts zou sociaal beleid en wetshandhaving enorm moeten worden versterkt. Maar deze investeringen zijn duur. In plaats daarvan bieden de politici die verantwoordelijk zijn voor divisies nu zinnen van “solidariteit”. Maar de dagen van warme woorden zijn voorbij – beroepen zullen de samenleving niet bij elkaar houden.
Na de verschrikkelijke daden van Hanau moeten onze gedachten bij de slachtoffers en hun familieleden zijn. Tegelijkertijd moet echter een instrumentalisatie van de aanval worden tegengegaan. Deze instrumentalisering kan momenteel worden waargenomen bij degenen die, als degenen die verantwoordelijk zijn voor een antisociaal en anti-staatsreductiebeleid, ook een groot deel van de verantwoordelijkheid dragen voor een onrustige en onrustige sociale stemming. Het is ook en vooral deze sfeer van isolatie en angst voor degradatie waar aanvallen van rechtse terroristen en psychopaten de voorkeur aan kunnen geven. De agitatie van AfD-personeel moet worden bestreden. Het is echter (nog) te beschrijven als een symptoom in plaats van een oorzaak. Vergeleken met deze verbale AfD-mislukkingen zijn de diepe en massale sociale schokken
Vechten goed: preek over moraliteit in plaats van investeringen
Tegelijkertijd is hetzelfde bepalende politieke personeel verantwoordelijk voor vele jaren van het bagatelliseren en uitstellen van de rechtse terroristische dreiging. Bovendien hebben de bezuinigingen op het personeel in kwestie de politie en de rechterlijke macht verzwakt. Deze ernstige omissies op sociaal-politiek en crimineel niveau worden nu verondersteld te worden gemaskeerd door een extra dosis moraliteit, zoals de citaten van vooraanstaande politici hieronder laten zien. De strijd tegen racisme moet op verschillende niveaus worden gevoerd: crimineel, sociaal-politiek – en alleen dan moreel. De sociaal-politieke kant werd ontmanteld, de criminele kant ook door bezuinigingen. Veel politici blijven achter met moraal. Dit is begrijpelijk: investeringen in de verzorgingsstaat en de rechterlijke macht zijn duur – je krijgt voor niets de moraal.
Politici kunnen niet alle psychoses en niet alle eenzame wolven voorkomen – maar de sociaal geagiteerde en onrustige stemming die dergelijke handelingen begunstigt, kan nu niet worden toegeschreven aan “relevante websites” door de politici die de afgelopen decennia hebben gevormd. Voor een groot deel moeten ze dit alleen doen – samen met de redacteuren van de belangrijkste media, die publiekelijk een neoliberale verzwakking van de gemeenschap en haar basis (de staat) hebben gewaarborgd.
Een staat die in staat is tot actie, werkt tegen het recht
De AfD en zijn ideeën moeten tegen weerstand zijn. Er zijn hier echter geen voortdurend herhaalde morele oproepen. Een economisch beleid dat de staat in staat stelt te handelen en een sociaal beleid dat deze naam verdient, zou hier helpen. Bovendien moet het neoliberale karakter van het AfD-programma worden onthuld (steeds opnieuw). En de politie en de rechterlijke macht moeten voldoende middelen en personeel krijgen om aan hun sociale verplichtingen op het gebied van wetshandhaving te kunnen voldoen. Andere belangrijke aspecten zijn investeringen in infrastructuur en onderwijs, evenals hervormingen op het gebied van lonen en pensioenen.
Tegen deze achtergrond moeten de huidige warme woorden van federale president Frank-Walter Steinmeier, van kanselier Angela Merkel of van de president van de Europese Unie, Ursula von der Leyen, over de daden van Hanau worden geclassificeerd als hypocrisie.
“De federale overheid (…) staat voor rechten en waardigheid”
Na de aanval riep Steinmeier op tot sociale cohesie en burgerlijke moed : “We staan samen als een samenleving, we laten ons niet intimideren, we lopen niet uiteen. (…) De samenleving moet verenigd zijn tegen haat, racisme en geweld ”. Steinmeier riep burgers op om “aandacht en solidariteit te tonen”. Dit is de “sterkste remedie voor haat”, zei hij. “Laten we ons ertegen verzetten, als individuen of minderheden in ons land hun waardigheid worden onthouden.” En toen legde hij ten onrechte de nadruk op verbale (kritiek maar symptomatische) activiteiten:
“Laten we aandacht besteden aan onze taal in de politiek, in de media, overal in de samenleving.”
De voorzitter van de Europese Unie, Ursula von der Leyen, maakte van de gelegenheid om de (vermeende) fundamentele waarden van de EU-beleid om te adverteren . Bijgevolg is het niet het (causale) radicale economische EU-beleid, maar de symptomen van “agitatie en geweld”:
“De gruwelijke daad van Hanau staat fundamenteel tegenover alle fundamentele waarden die deel uitmaken van de EU en waar we terecht trots op zijn. We zijn resoluut tegen degenen die onze samenlevingen willen splitsen met agitatie en geweld. “
En bondskanselier Angela Merkel zag geen reden voor zelfkritiek op een verdeeldheidsbeleid – integendeel:
“De federale overheid en alle staatsinstellingen staan voor de rechten en waardigheid van iedereen in ons land. (…) We onderscheiden burgers niet op basis van afkomst of religie. We worden geconfronteerd met diegenen die proberen te splitsen in Duitsland met al onze kracht en vastberadenheid. “
Het recht moet afleiden van persoonlijke verantwoordelijkheid
Dit zijn slechts drie voorbeelden van een meer wijdverbreide praktijk: wijzen op ‘het goede’, wat in het begin een symptoom is, is bedoeld om af te leiden van de eigen verantwoordelijkheid voor sociale verdeeldheid. Er wordt ook gesuggereerd dat de ernstigste splitsing zou zijn tussen “rechts” en “links” – en niet tussen “boven” en “onder”. In de komende dagen zul je een overvloed aan zulke goedkope morele oproepen horen aan “de burgers”, maar uiteindelijk “opstaan”. Hoeveel van deze oproepen zullen sociale verdeeldheid aan de kaak stellen? En de hypocrisie van de splitters? Zullen vakbonden en het “maatschappelijk middenveld” zich ook terugtrekken in Hanau na de melodieuze maar volstrekt onvoldoende uitdrukkingen van “ondeelbaar” ?
