“Buitenlands beleid door moord” in de Verenigde Staten, wie is de volgende?

De Verenigde Staten hebben door middel van de moord op de vooraanstaande Iraanse generaal Qasim Soleimani opnieuw de doos van Pandora geopend in haar buitenlands beleid. Hoelang denkt Washington dat het kan genieten van een uniek monopolie op het uitoefenen van deze vormen van internationaal geweld voordat ze zich tegen ons keren?

Gedurende een korte periode hadden we een monopolie op het gebruik van militair gebruik van drones – nu doet iedereen het en de VS kunnen nu net zo gemakkelijk het slachtoffer worden als zij het tegen anderen gebruiken. Idem voor cyberaanvallen, ontwikkeld door de VS, maar nu een wapen dat ter beschikking staat van een aantal middelgrote landen.

Moord is natuurlijk geen nieuwe tactiek in de annalen van oorlogstijd. In wat we technisch ‘vredestijd’ moeten noemen – ondanks de vele oorlogen die de VS momenteel voeren – is moord een gevaarlijk hulpmiddel, vooral wanneer het wordt gebruikt bij het voeren van buitenlands beleid tegen vooraanstaande buitenlandse ambtenaren.

Generaal Soleimani was niet alleen de commandant van de strijdkrachten van al-Quds.

Veel nauwkeuriger moet hij worden beschouwd als de nummer twee van belang in de gehele Iraanse heersende structuur, en misschien wel de meest populaire politieke / militaire figuur in Iran. Of hij kan worden vergeleken met een nationale veiligheidsadviseur in de VS, of met een voorzitter van de Joint Chiefs, of een willekeurig aantal regionale commandanten in de VS samen.

Merk op, dit was een flagrante politieke moord, en in de berekeningen van de meeste beoefenaars van internationaal recht was het een oorlogsdaad. Men kan zich alleen de reactie van de VS op een vergelijkbare Iraanse moord op een regionale regionale commandant van de VS voorstellen.

Dat generaal Soleimani een formidabele tegenstander van de VS was, staat buiten kijf. Zijn strategie, tactiek en beleid liepen rond het loden en slecht doordachte beleid en de leiders van de Amerikaanse oorlog in Irak – die 17 jaar later nog steeds aan de gang is en dat heeft de VS al veel gekost in zijn vlotte doel om Irak te domineren en te beheersen.

De VS hebben al lang de geopolitieke voorsprong in het Midden-Oosten als geheel verloren – decennia terug.

De trillende puffery en verontwaardiging van de meeste politici en commentatoren in de VS dat “Soleimani verantwoordelijk was voor de dood van een willekeurig aantal Amerikaanse soldaten in Irak” weerspiegelt kinderlijke naïviteit of massale zelfbedrog over wat de aard van oorlog allemaal is over.

Iran wist dat het in de Amerikaanse neocon-dradenkruisen zat toen de VS Irak binnenvielen in 2003; de staande grap in de VS was toen dat oorlog met Irak prima is, maar “echte mannen gaan oorlog met Iran.”

De VS hadden de wrede oorlog van Saddam Hussein tegen Iran in de jaren tachtig volledig ondersteund. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Iran de massale opstand van de Iraakse soennitische en sjiitische strijdkrachten hielp om de Amerikaanse militaire invasie en bezetting van Irak te weerstaan ​​- een aanwezigheid die geen juridische status had.

Natuurlijk gaf Iran advies en wapens aan Iraakse guerrilla’s om het doden van de soldaten van de Amerikaanse bezetting te vergemakkelijken, dat is oorlog.

De VS heeft een willekeurig aantal guerrillatroepen over de hele wereld ondersteund om te vechten tegen vijanden en regimes die we niet leuk vinden, te beginnen met militaire hulp, training, inlichtingen, gezamenlijke missies, enz., Zoals we het meest recent hebben gezien in Irak, Syrië en Jemen.

Er is in dit alles kostbaar weinig grond voor morele verontwaardiging van de VS – tenzij men er eenvoudigweg van uitgaat, zoals de VS gewoonlijk doet – dat Amerika per definitie de “morele oorzaak”, de “goede jongens” vertegenwoordigt en een door God gegeven recht heeft om overal en overal tussenbeide komen uit naam van vrijheid, democratie of mensenrechten of om te beschermen wat het ook is.

Als het gaat om verloren levens, is de VS natuurlijk zelf verantwoordelijk voor honderdduizenden doden in Irak en het genereren van massale interne en externe vluchtelingenstromen.

Toch overtuigen we onszelf dat het vermoorden van anderen in naam van de VS goed is, maar iedereen die zich verzet of Amerikanen daadwerkelijk vermoordt, is verontwaardigd.

Laten we hier in ieder geval wat verfijning over de aard van oorlog en conflict hebben en de dubbele normen laten vallen.

Het is kastijdend om eraan te herinneren dat zelfs tijdens de Koude Oorlog de VS en de Sovjetunie, althans stilzwijgend, de moord op belangrijke vijandelijke leiders hebben vermeden – hoewel de VS herhaaldelijk hebben geprobeerd Fidel Castro, onder andere leiders van kleinere vijandige staten, te vermoorden.

Dus wil Washington echt de sluizen openen voor een nieuw beleid – voor de moord op topambtenaren in landen waar we niet van houden?

Het volgende dat we weten, is dat iedereen kan spelen.

Israël leidt trouwens al de wereld in het uitvoeren van politieke moorden volgens een Israëlische geleerde. https://www.middleeastmonitor.com/20180730-israels-mossad-leads-assassinations-in-the-world/

De moord op generaal Soleimani onthulde ook de voortdurende veronderstelling van Washington van het recht om de soevereiniteit van elk land ter wereld te schenden als het dit in zijn belang acht. En deze keer zal Irak zeker alle Amerikaanse troepen uit Irak verdrijven als reactie op deze schending.

Niet dat de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit deze oorlog, die vanaf het begin slecht werd opgevat, noodzakelijkerwijs een slechte zaak is vanuit het perspectief van velen, maar het vertegenwoordigt zeker een schandelijk einde aan een falende, zinloze en brutale invasie waarvan Washington eigenlijk had gedacht dat die zou zwaai Irak over naar de ‘pro-Amerikaanse kolom’ als bondgenoot van de VS in het Midden-Oosten.

Een dergelijke naïviteit weerspiegelt verder een andere Amerikaanse diep gekoesterde veronderstelling dat landen met semi-democratische politieke systemen automatisch pro-Amerikaans zullen zijn.

Heeft niemand ooit gehoord van nationale belangen? Of geloven we dat de Amerikaanse belangen wereldwijd nu in wezen gelijk zijn aan de wereldwijde belangen van alle volkeren (diep van binnen)?

Een nog groter probleem staat hier op het spel. De VS wordt door steeds meer vrienden en ‘bondgenoten’ steeds vaker beschouwd als met ontzetting om haar eis van steun voor haar gevaarlijke en slecht doordachte internationale beleid, bedreigingen en oorlogen.

Aanmelden bij de wereldwijde veiligheidsvisie van de VS is het hebben van een beleid waarmee veel landen zich erg ongemakkelijk voelen. Ze zijn niet klaar om het routinematig vijandige beleid van de VS ten opzichte van Rusland, China, Iran, Cuba en vele anderen te ondersteunen.

Ze zijn ook niet klaar om de automatische steun te verlenen die Israël eist. Deze groeiende terughoudendheid van eenmalige vrienden en bondgenoten is gegroeid onder Trump, maar gaat op zijn minst terug naar George W. Bush en de Global War on Terror – “je bent met ons of tegen ons.”

Niemand in Europa en weinigen in de wereld steunden het uiteenvallen van Washington van het nucleaire verdrag met Iran, noch ondersteunen zij de verpletterende sancties die de VS sindsdien aan Iran hebben opgelegd en waarvoor naleving wordt geëist.

In toenemende mate vinden Europa en andere ‘bondgenoten’ het niet langer prettig om een ​​bondgenoot te zijn van een VS wiens buitenlands beleid obsessief gericht is op het identificeren van vijanden en waar we verwachten dat onze bondgenoten zich aan de regels houden – te beginnen vóór de Amerikaanse invasie in Irak.

Deze nieuwste daad van ‘buitenlands beleid door moord’ zal door de meesten ter wereld grotendeels worden verworpen. Slechts enkele hunkeren Golfkoningen en prinsen – en Israël – zullen het toejuichen.

En het ergste van alles, de VS hebben nu nog een gigantische stap gezet om de wereld ervan te overtuigen dat de VS inderdaad een “schurkenstaat” is geworden die niet langer bereid is om de regels van internationaal recht en procedure – en wijsheid – te volgen die zij beweren te leiden .

Steeds minder landen zullen zich aanmelden voor oorlog of zoeken naar “allianties” die zich tegen Rusland of China kunnen keren.

Terwijl het tijdperk van de wereldwijde dominantie van de VS ten einde loopt, lijkt het inderdaad dat de VS het proces heel, heel hard nemen. Het kan zichzelf de meeste invloed en respect ontnemen als beleid zoals de moorden op topleiders van landen waar we niet van houden de nieuwe Amerikaanse norm wordt.

Graham E. Fuller is een voormalige senior CIA-ambtenaar, auteur van talloze boeken over de moslimwereld; zijn eerste roman is “Breaking Faith: A roman of spionage and an American’s conscience of Pakistan”; zijn tweede is BEAR – een roman over ecologisch geweld. (Amazon, Kindle). grahamefuller.com