Buitenlandse (VS) interferentie volgen in HK? “Integreren of vergaan”

Lawrence YK Ma is bestuursvoorzitter van de Hong Kong Legal Exchange Foundation en directeur van de China Law Society, de Chinese Judicial Studies Association en de Hong Kong Legal Exchange Foundation. Hij vindt ook tijd om rechten te doceren aan de Nankai University in Tianjin.

Ma is de go-to expert in wat misschien wel het meest gevoelige onderwerp in Hong Kong is: hij volgt nauwgezet waargenomen  buitenlandse inmenging  in de Special Administrative Region (SAR).

In het Westen zou hij in vergelijkbare omstandigheden een mediaster zijn. Met een grijns vertelde hij me dat lokale journalisten, of ze nu in het Engels of in het Chinees werken, hem zelden bezoeken – om nog maar te zwijgen van buitenlanders.

Ma ontving me afgelopen zaterdagochtend op zijn kantoor in Wanchai na een ‘donkere dag’ van rampspoed, zoals beschreven door de SAR-regering. Hij verspilde geen tijd voordat hij mijn aandacht vestigde op een verzoekschrift om een ​​”onderzoek van de Verenigde Naties naar de betrokkenheid van de Verenigde Staten bij rellen in Hong Kong”.

Hij liet me een kopie van het document zien, waarin de Volksrepubliek China wordt vermeld als indiener, de Verenigde Staten als respondent en de Hong Kong Legal Exchange Foundation als ex parte indiener. Dit werd op 16 augustus ingediend bij de VN-Veiligheidsraad in Genève, gericht aan VN-secretaris-generaal Antonio Guterres.

In het document gaat nummer II over “gefinancierde, gesponsorde en geleverde voorzieningen voor alle organisaties, groepen, bedrijven, politieke partijen of individuen” en “getrainde en eerstelijns demonstranten, studenten en dissidenten.”

Voorspelbaar is dat de Amerikaanse National Endowment for Democracy in de documentatie wordt vermeld: de grootste subsidies van 2018 waren gericht op China, iets voor Rusland.

De NED werd opgericht in 1983 nadat seriële geheime CIA-operaties in het Zuiden waren blootgesteld.

In 1986 zei NED-president Carl Gershman  tegen  de New York Times: ‘Het zou verschrikkelijk zijn als democratische groepen over de hele wereld worden beschouwd als gesubsidieerd door de CIA. We zagen dat in de jaren ’60 en daarom is het stopgezet. ‘Zoals het Times-artikel over de NED verklaarde:

In sommige opzichten lijkt het programma op de hulp die het Central Intelligence Agency in de jaren vijftig, zestig en zeventig heeft gegeven om pro-Amerikaanse politieke groepen te ondersteunen. Maar die hulp was clandestien en, later gevonden Congresonderzoeken, gebruikten vaak geplant krantenartikelen en andere vormen van opzettelijk misleidende informatie.

De huidige financiering is grotendeels openbaar – ondanks de wens van sommige ontvangers om sommige activiteiten geheim te houden – en lijkt te worden gegeven met als doel politiek pluralisme te ondersteunen, breder dan de doelstellingen van de CIA om pro-Amerikanisme te bevorderen.

Zachte kracht op het werk

Het is dus geen geheim, overal in het Zuiden, dat onder de bescherming van een goedaardige paraplu die democratie en mensenrechten bevordert, de NED werkt als een  soft-power mechanisme dat  actief interfereert in politiek en samenleving. Recente voorbeelden zijn Oekraïne, Venezuela en Nicaragua. In veel gevallen is dat bevorderlijk voor regime-verandering.

De raad van bestuur van de NED omvat Elliott Abrams, die behulpzaam was bij het financieren en bewapenen van de Contra’s in Nicaragua, en Victoria Nuland, die toezicht hield op de financiering en bewapening van milities in Oekraïne die door sommige maar niet alle deskundigen  als neofascistisch is  beschreven .

De NED biedt subsidies aan via verschillende vestigingen. Een daarvan is het National Democratic Institute, dat sinds de overdracht van 1997 actief is in Hong Kong. Dit  zijn enkele van de subsidies die de NED in 2018 in Hong Kong biedt.

Ten minste  één in Hongkong gevestigde publicatie  heeft de moeite genomen om de lokale connecties van de NED te bestuderen en zelfs een grafiek van de organisatiestructuur tegen uitlevering te publiceren. Maar geen van de bewijzen is overtuigend. Het meest dat de publicatie zou kunnen zeggen was: “Als we de historische betrokkenheid van NED in Occupy Central analyseren en de volgorde van gebeurtenissen die plaatsvonden vanaf maart in 2019, is het heel goed mogelijk dat de Amerikanen mogelijk betrokken zijn bij de huidige burgerlijke onrust via NED – hoewel niet sluitend. “

Kwestie III van het verzoekschrift aan de VN gaat over “gecoördineerde, gerichte en heimelijk opgedragen operaties ter plaatse; bekend gemaakt met gunstige en compatibele lokale en Amerikaanse media om bevooroordeelde nieuwe berichtgeving te presenteren. “

Wat betreft “coördinatie”, wordt de belangrijkste politicus geïdentificeerd als Julie Eadeh, gevestigd bij het Amerikaanse consulaat na een eerdere stint in het Midden-Oosten. Eadeh werd een virale sensatie in China toen ze op dezelfde dag op de camera werd betrapt, ontmoeting met Anson Chan en Martin Lee, nauwe bondgenoten van Jimmy Lai, oprichter van pro-protest Apple Daily, en protestleiders Joshua Wong en Nathan Law in de lobby van het Marriott.

Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken reageerde door de Chinese regering “thuggish” te noemen voor het vrijgeven van foto’s en persoonlijke informatie over Eadeh.

De NED en Eadeh zijn ook het onderwerp van verdere beschuldigingen in nummer IV van het verzoekschrift (“Onderzoek van verschillende instellingen”).

A lle in de basiswet

Ma is de auteur van een uitgebreid, uitgebreid geannoteerd boek,  Hong Kong Basic Law: Principles and Controversies,  gepubliceerd door de Hong Kong Legal Exchange Foundation.

Maria Tam, zowel lid van de SAR Basiswetcommissie van Hong Kong als van het Nationale Volkscongres van China, prijst de analyse van het boek van de ultragevoelige interpretatie van de basiswet, zeggend: “het common law-systeem is onaangetast gebleven, de gerechtelijke onafhankelijkheid is gebleven de beste in Azië ‘, met Hong Kong stevig geplaatst – althans tot nu toe – als’ de derde meest geprefereerde weg voor internationale arbitrage ‘.

In het boek analyseert Ma uitgebreid de fijnere punten van het inperkingsbeleid van China. Maar hij voegt ook cultuur toe aan de mix, bijvoorbeeld door het werk van Liang Shuming (1893-1988) over de filosofische compatibiliteit van traditioneel Chinees confucianisme met de technologie van het Westen te onderzoeken.

Liang betoogde dat de keuze van China, in grimmige termen, was tussen grootschalige verwestering of volledige afwijzing van het Westen.

Maar Ma raakt echt een zenuw wanneer hij de unieke rol van Hong Kong – en positionering – onderzoekt als een vector van het inperkingsbeleid van China, gefaciliteerd door een heersend anti-communistisch sentiment en de afwezigheid van een nationale veiligheidswet.

Dit is niet te begrijpen zonder de opeenvolgende emigratiegolven naar Hong Kong te onderzoeken. De eerste vond plaats tijdens de communistisch-nationalistische burgeroorlog (1927-1950) en de Chinees-Japanse oorlog (1937-1945); de tweede, tijdens de culturele revolutie (1966-1977).

Ma citeert een opiniepeiling uit 1982 die beweert dat 95% van de respondenten voorstander was van het handhaven van de Britse heerschappij. Iedereen die de overdracht van Hong Kong in 1997 volgde, herinnert zich de wijdverbreide angst dat Chinese tanks om middernacht Kowloon binnenrollen.

Samenvattend stelt Ma dat het voor Washington van belang is om ‘het Chinese eiland Hong Kong zo moeilijk mogelijk te maken om voor Beijing te regeren’.

Integreren of vergaan

Iedereen die de tijd neemt om de complexiteit van de basiswet zorgvuldig te bestuderen, kan zien hoe Hong Kong een ondeelbaar onderdeel van China is. Honderden miljoenen Chinese Chinezen hebben nu gezien wat het zwarte blokmerk ‘democratie’ – het vernielen van publiek en privaat eigendom – heeft gedaan om Hong Kong te ruïneren.

Ongetwijfeld, op de lange termijn, en na een onvermijdelijke schoonmaakoperatie, kan het hele drama de integratie van Hong Kong met China alleen maar versterken. Voeg daaraan toe dat China, Macau, Singapore, Maleisië en Japan de autoriteiten van Hong Kong afzonderlijk hebben gevraagd om een ​​gedetailleerde lijst van zwartblokroeren.

In mijn gesprekken van de afgelopen dagen met geïnformeerde Hong Kongers – volwassen zakenmensen en zakenvrouwen die de basiswet en de relaties met China begrijpen – kwamen twee thema’s terug.

Een daarvan is de zwakte van de regering van Carrie Lam, met suggesties dat de niet-goede wensen van buitenaf wisten dat haar onderbezet en overbelast politiepersoneel niet in staat zou zijn de veiligheid in de stad te handhaven.

Tegelijkertijd merkten velen op hoe de reactie van Washington en Londen op de goedkeuring van de noodregeling van de antimaskeringswet – verrassend – ingehouden was.

Het andere thema is dekolonisatie. Mijn gesprekspartners voerden aan dat China Hong Kong niet ‘beheerste’; als dat zo was, zouden er nooit rellen zijn gebeurd. Voeg daaraan toe dat Lam misschien is geïnstrueerd om niets te doen, anders zou ze een gloeiende situatie nog meer verpesten.

Nu is het een volledig nieuw balspel. Beijing, zelfs discreet, zal aandringen op een zuivering van iedereen in het ambtenarenapparaat die zou worden geïdentificeerd als anti-China. Als Lam gewoon blijft aandringen op haar geliefde ‘dialoog’, kan ze worden vervangen door een hands-on CEO zoals CY Leung of Regina Ip.

Te midden van zoveel somberheid kan er een zilveren voering zijn. En dat betreft het Greater Bay Area-project. Mijn gesprekspartners zijn geneigd te geloven dat na het einde van de storm en na enkele maanden de situatie zorgvuldig te hebben bestudeerd, Beijing binnenkort een nieuw plan zal bedenken om de integratie van Hong Kong in de economie van het vasteland nog verder te versterken.

De eerste stap was om de tycoons van Hong Kong te vertellen dat ze hun optreden bij elkaar moesten brengen en maatschappelijk verantwoord moesten zijn. De tweede zal zijn om de bedrijven van Hong Kong ervan te overtuigen zichzelf ten goede en voor winst opnieuw uit te vinden als onderdeel van de Greater Bay Area en de New Silk Roads, of Belt and Road Initiative.

Hong Kong zal alleen gedijen als aangesloten, niet losgekoppeld. Dat is misschien het ultieme – winstgevende – argument tegen elke vorm van buitenlandse sabotage.