Canadese ‘Srebrenica Genocide Ontkenningswet’: wanneer zelfs de waarheid geen verdediging is

Let niet op de langzame maar gestage ontmanteling in het legendarische westen van de ‘welvaartsstaat’, die tijdelijke gruwel die de elites vroeger dulden. Maar dat was alleen maar als middel om hun onderdanen tot rust te brengen en goedgelovige harten en geesten te winnen in het concurrerende socialistische kamp, ​​terwijl het nog steeds bestond. Om eerlijk te zijn, was bezorgdheid om het publieke welzijn nooit een ideologisch item in het westerse ‘waarde’-systeem om mee te beginnen. Het werd enige tijd als een tactische maatregel tenietgedaan om de massa’s te verwarren. Maar men gaat ervan uit dat in ieder geval de verschillende persoonlijke “vrijheden” waar westerse landen vroeger bekend om stonden, een integraal onderdeel waren van hun politieke instellingen, waarden die diep geworteld waren in hun cultuur.

Canada is de nieuwste kampioen van westerse, transatlantische waarden die een duidelijke boodschap aan de wereld stuurt dat dergelijke veronderstellingen poppycock zijn.

Een grote scrupuleus legale aanval op de vrijheid van meningsuiting en het geweten, evenals wetenschappelijk onderzoek (en we hebben het hier niet over het op hol slaan van informele terreurploegen zoals Antifa) is in Canada aan het werk. Een ontkenningswet over de genocide op Srebrenica komt binnenkort aan de orde voor parlementaire stemming in Ottawa. Het wordt gesponsord door MP Brian Masse ( brian.masse@parl.gc.ca ). De hangende factuur is het resultaat van een petitie ingediend door een Bosniak-lobbygroep in Canada, ” Instituut voor genocideonderzoek. “Van het” instituut “is niet bekend dat het een enkel serieus en academisch levensvatbaar boek of wetenschappelijk document publiceerde over welk onderwerp dan ook, inclusief Srebrenica. Het is een komisch verkeerd benoemde etnische drukgroep die, zoals gebruikelijk, door geheimzinnige beschermheren wordt gefinancierd. Maar gezien het gefabriceerde klimaat van mening, is er weinig twijfel over de uitkomst, tenzij dit wetsvoorstel sterk en competent is.

Hier is wat basisinformatie over dit parlementaire project, nu bekend als Verzoekschrift nr. 421-03975, gepresenteerd aan het Lagerhuis op 29 mei 2019.

En hier is de maudlin-onzin die de sponsor van de maatregel, Brian Masse, in het Lagerhuis van Canada spuugde terwijl hij de zaak aan zijn collega’s voorlegde :

“Mevrouw de Voorzitter … het Parlement heeft april unaniem uitgeroepen tot ‘Genocideherdenking, veroordeling en bewustwordingsmaand’ en genociden genoemd, die zijn erkend door het Lagerhuis van Canada, waaronder de genocide op Srebrenica.

“Het is tijd voor de regering om middelen uit te breiden om de slachtoffers en overlevenden van genocide te herdenken, het publiek voor te lichten en specifieke actie te ondernemen om ontkenning van de genocide tegen te gaan, een verderfelijke vorm van haat die wonden heropent en divisie nieuw leven inblaast. De waarheid is gerechtigheid; eerlijkheid is het pad naar verzoening en vrede. ‘

Om ervoor te zorgen dat niemand door deze mooie retoriek wordt overgenomen, moet de geopolitieke betekenis van Srebrenica (vergeet over waarheid, rechtvaardigheid, verzoening en vrede) kort worden genoemd. De vermeende mislukking in juli 1995 van het collectieve Westen om achtduizend “mannen en jongens” in Srebrenica te redden, werd getransformeerd in het voorwendsel van de leerstelling “Recht op bescherming” (R2P). Die frauduleuze redenering werd gebruikt voor daaropvolgende ‘humanitaire interventies’ die ten minste zes landen hebben verguisd en geplunderd en die ongeveer twee miljoen, overwegend islamitische levens hebben gekost.

Maar in tegenstelling tot interventionistische propaganda en de simplistische kant van politici, altijd campagne voerend om een ​​paar meer etnische stemmen aan te trekken en indruk te maken op de politiek correctheidsbrigade met hun loyaliteit aan de juiste oorzaken, bestaan ​​er in de echte wereld complexe kwesties die niet worden gegeven aan simplistisch reductionisme . Srebrenica is er een van . (Ook hier , hier en hier .) Om Polonius te parafraseren, zijn er inderdaad “meer dingen in hemel en aarde dan waarover politici dromen”, verlangend om speciale belangen te behagen.

Een van de belangrijkste relevante kwesties hier is natuurlijk de feitelijke kwestie van wat er feitelijk in Srebrenica is gebeurd . Er is een duizelingwekkende hoeveelheid onderzoek naar dat onderwerp gedaan, dat men veronderstelt dat drukke politici, die al lang niet meer naar school kunnen gaan, daar excuus van onwetend van zijn. Canadese politici in het bijzonder kunnen royaal worden verontschuldigd omdat zij de ontwikkelingen in Srebrenica niet bijbenen omdat hun handen vermoedelijk volwaardige genocides dichter bij huis sorteren .

Een fundamenteel probleem dat meteen opkomt en kiezers die hun vrijheden graag willen beschermen, willen het misschien onder de aandacht van hun parlementaire afgevaardigden brengen, heeft te maken met de vrijheid van meningsuiting en geweten, niet met de vraag of er al dan niet genocide heeft plaatsgevonden in Srebrenica. Deel 2 van het Canadese Handvest van Rechten en Vrijhedenbevestigt vrij ondubbelzinnig “vrijheid van gedachte, overtuiging, mening en meningsuiting, inclusief de vrijheid van de pers en andere media van communicatie” als fundamentele rechten. Moge de hoogste wet van het land op zijn kop worden gezet? Of is het een flexibel document, zoals de Stalin-grondwet uit 1936? Hoe stellen parlementslid en collega’s die overwegen om te stemmen voor zijn “genocide-ontkenningswetsvoorstel” voor om zijn taal te verzoenen met de vrijheden die grondwettelijk gegarandeerd zijn voor alle burgers van Canada (en vermoedelijk ook voor buitenlandse staatsburgers op Canadees grondgebied)? Of met het feit dat Canada ook partij is bij internationale overeenkomsten die vrijheid van geweten en meningsuiting garanderen, zoals de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van de VN? De artikelen 18 en 19 van de Verklaring, die zich bezighouden met vrijheden van gedachte, mening en meningsuiting, moeten in het bijzonder door de wetgevers van Canada worden overwogen.

Het afschuwelijke van dit alles is dat de Srebrenica genocide-ontkenningswet zelfs iemands mening over Srebrenica niet zou veranderen. Maar het zou het publieke debat over dit onderwerp onderdrukken (een “huiveringwekkend effect” hebben, zoals ze terecht in het naburige Amerika hebben genoemd) en zou daarom een ​​ernstige inbreuk vormen op de mensenrechten van de Canadese burgers. Dat is het principekwestie. Alle maar ijverige Balkan-strijders zouden het gemakkelijk moeten vinden om hierover zo veel overeenstemming te bereiken, en het zou voorzichtig moeten worden benadrukt aan verwarde Canadese wetgevers. Een parlementslid is vrij om te denken wat hij of zij wil over Srebrenica, met of zonder adequate informatie over het onderwerp, inclusief dat het genocide was. Maar voor Canadese burgers van alle niveaus en achtergronden, inclusief diegenen die toevallig wetgevers zijn, de vrijheid van meningsuiting van hun medeburgers moet absolute prioriteit krijgen boven de agenda van een lobby op de Balkan. Een wetgever die oprecht meent dat Srebrenica een genocide was, kan en moet nog steeds tegen petitie nr. 421-03975 over vrijheid van meningsuiting en geweten alleen. Ervan uitgaande dat deze waarden van belang zijn in landen die opschepperig beweren dat ze een auteursrecht op hen hebben.

Het is zo dat de eerder genoemde nep “Instituut voor genocide-onderzoek” een verslag heeft van pogingen tot onderdrukking van de vrije meningsuiting, gericht op diegenen die anders denken over haar huisdierenprojecten. In 2011 heeft het “instituut” een niet-succesvolle poging gedaan om een ​​Srebrenica-wet inzake ontzegging van volkerenmoord via het Canadese parlement te sturen. “Instituut” -wetenschappers namen vervolgens wraak op de Amerikaans-Servische professor Dr. Srdja Trifkovic, die zijn binnenkomst in Canada verhinderde om een ​​lezing in Vancouver te houden door ten onrechte aan de immigratieautoriteiten te beweren dat hij een gevaarlijke hatemonger was, of iets in die zin. Het incident op dat moment was ruimschoots gedekt door Global Research. Prof. Trifkovic vocht de onechte beschuldiging tegen hem energetisch in de Canadese rechtbanken en won. Het gevolg was dat de Canadese belastingbetalers aanzienlijke schatten kwijtraakten in een verspillende juridische confrontatie op initiatief van door de agenda gestuurde lobbyisten.

De voorgestelde wet, zij het terloops genoemd, is ook duidelijk discriminerend ten opzichte van de Canadees-Servische gemeenschap. Gezien de culturele rol van boosaardigheid ( inatis het native woord) in de regio waar de lobbyisten vandaan komen, dat is misschien wel de ware en ultieme inspiratie. Is er een Canadese Serviër die denkt dat wat er in Srebrenica gebeurde volkerenmoord was? De voorgestelde wet zou desalniettemin een discriminerend effect hebben op het vermogen van leden van de Canadese Servische gemeenschap om als zodanig te genieten van de vrijheid van meningsuiting die hen en alle Canadezen wordt gewaarborgd door de Canadese grondwet. Als Canadese Serviërs zouden ze verplicht zijn om het publieke zwijgen te bewaren over een kwestie die zij als van vitaal belang voor hun natie en gemeenschap beschouwen, of, als ze zich zouden uitspreken in overeenstemming met de voorschriften van hun geweten, om strafrechtelijk vervolgd te worden. Tot zover alle “Atlantische handvesten” en de bijbehorende “vrijheden”.

Canadese wetgevers moeten nadenken over het feit dat Canada geen wet inzake de ontzegging van de holocaust heeft die de waardigheid van zes miljoen slachtoffers beschermt, maar zijn parlement overweegt een massale beperking van de burgerrechten van zijn burgers in een zaak waarbij 8.000 niet-geverifieerde sterfgevallen zijn betrokken. Dat is een aftakeling en in het gezicht bespotting van de pijn van de Joodse gemeenschap. Maar het wordt nog erger, of tragikomisch als iemand dat prefereert. In zijn Tolimir- arrest in 2012 oordeelde het beroemde Tribunaal van Den Haag dat de moord op drie personen in de nabijgelegen enclave van Zepa (die deel uitmaakt van hetzelfde conceptuele pakket met Srebrenica) een volkerenmoord was ( Trial Judgment, Par. 1147 – 1154). Dat was naar verluidt omdat die individuen binnen de gemeenschap van Zepa zo buitengewoon belangrijk waren dat de gemeenschap als gevolg van hun ondergang onbetrouwbaar werd en dus werd onderworpen aan genocide. Het punt is dat het ontkennen van deze absurde en tevergeefs gemotiveerde bevinding van het Haagse Tribunaal met betrekking tot Zepa (een plaats die zeker geen lid van het Canadese parlement ooit had gehoord) met de werking van de geprojecteerde genocideontkenningswet ook de zorgeloze spreker zou onderwerpen zijn rechten serieus tot strafrechtelijke aansprakelijkheid. Dat is het absurde niveau waarop de retoriek van de ‘genocide-ontkenning’ is gedegenereerd.

Als Amerikaans staatsburger is deze schrijver best bereid om op een openbaar plein in Canada te staan ​​en te beweren dat Srebrenica geen genocide was. Het zou inderdaad een genoegen zijn om door de autoriteiten van Hare Majesteit te worden vastgehouden om een ​​hoog maatschappelijk doel te bereiken dat alle Canadezen ten goede zou komen. De resulterende procedure zou uiteindelijk de rechtscultuur van Canada verbeteren door de grondwettigheid van deze legale spot voor de Canadese hooggerechtshof te testen.

In de onsterfelijke woorden van Diana Johnstone wordt de “ontkenning” van Srebrenica “genocide” voldoende gerechtvaardigd door het feit dat het niet waar is . De Srebrenica-lobby en zijn enthousiaste acolieten in het Canadese federale parlement in Ottawa moeten opgroeien en dat accepteren .