Censuur is de manier waarop een dictatuur – en GEEN democratie – functioneert

Geen enkele democratie kan censuur overleven. Als er censuur is, kan elk individu zijn / haar eigen beslissingen (al dan niet stembeslissingen) niet nemen op basis van waarheid, maar alleen op basis van wat er door het filter van de censor gaat, wat altijd het censuurregime ondersteunt en het implanteert dieper in de geest van het publiek doordringen – ongeacht de werkelijke waarheid ervan.

Het publiek heeft wel een mening, als collectief dat de meerderheid van de inwoners van het gegeven land vormt, dat de meerderheid regeert over elke democratische regering. Als de regering niet echt de meerderheid vertegenwoordigt, is het helemaal geen democratie, maar vertegenwoordigt ze in plaats daarvan andere individuen, de echte heersers, die misschien verborgen zijn. Als er dus een democratie bestaat, maar een censor op de een of andere manier wordt toegestaan ​​en in een bepaald land ontstaat, dan zal democratie daar onvermijdelijk worden afgeblazen en zal dictatuur onvermijdelijk het gevolg zijn – louter omdat censuur daar is toegepast, wat blokkeert enkele essentiële waarheden (waarheden die de heersers niet willen dat het publiek weet) om het publiek te bereiken.

Niets is zo giftig voor de democratie als censuur. Censuur voorkomt democratie.

Als er al een dictatuur bestaat in een bepaald land, dan gebeurt dat door middel van censuur , want alleen op die manier zal het publiek bereid zijn belasting te betalen aan het regime en ervoor in oorlog te gaan en ervoor te doden en ervoor te sterven. Zonder censuur zou dat allemaal niet kunnen gebeuren, behalve in een authentieke democratie. Een authentieke democratie kent geen censuur.

Daarom is democratie zo zeldzaam. Bijna elke dictatuur noemt zichzelf een ‘democratie’. Maar een regering die zichzelf ‘democratisch’ noemt, is niet per se democratisch, maar heeft haar publiek waarschijnlijk voor de gek gehouden door te denken dat ze er een is (zoals de Verenigde Staten inmiddels wetenschappelijk hebben bewezen – een daadwerkelijke dictatuur ).

Iedereen die censuur onderschrijft, is een totalitair, een voorstander van het totalitarisme, zelfs zonder het feit te erkennen. Als de persoon niet erkent dat censuur alleen wordt toegepast in een totalitair regime, dan heeft die persoon de meest fundamentele overtuiging van het totalitarisme overgenomen: het idee dat censuur onder bepaalde omstandigheden kan worden gerechtvaardigd . Dictaturen pomp altijd dat liggen, zodat zij kunnen blijven bestaan als een dictatuur. Er is geen omstandigheid die ooit censuur kan rechtvaardigen, tenzij men gelooft dat dictatuur goed is of kan zijn in plaats van slecht.

Als je denkt dat enige censuur goed is, dan heb je de fundamentele overtuiging overgenomen die in elke dictatuur wordt afgekondigd . Het is een leugen, maar het houdt de meerderheid van de mensen voor de gek in een dictatuur.

Geen enkele vorm van schrijven of enige andere verklaring mag ooit worden gecensureerd, hoe verachtelijk het ook is. Als het inderdaad verachtelijk is, dan moet het worden blootgelegd, niet verborgen; omdat, als het verborgen is, het zal broeden totdat het in het donker groeit en uiteindelijk opkomt bij een publiek dat er nooit door de waarheid tegen is ingeënt, en daarom wordt het valse geloof eigenlijk serieus gevaarlijk en zal het zich waarschijnlijk als een lopend vuurtje verspreiden, omdat het gecensureerd was voordat het openbaar werd . De meest dodelijke infecties zijn die welke in het donker groeien en vervolgens worden vrijgelaten voor een populatie die er geen reeds bestaande bescherming tegen heeft.

Elke religie, en elk kwaadaardig regime, probeert alles wat haar propaganda tegenspreekt te censureren en staat daarom intrinsiek vijandig tegenover democratie, maar het gevaar wordt altijd niet door de schrijvers en sprekers van de propaganda, maar door haar uitgevers (ongeacht media: print, uitzending of online) – ze zijn de bron van alle censuur. Ze zijn de censoren. De mensen die kiezen wat te publiceren, en wat niet te publiceren, zijnde censoren. De media van het regime zijn wat routinematig censuur plegen, omdat die media eigenlijk essentiële wapens van de dictatuur zijn, ook al zijn ze niet rechtstreeks eigendom van de regering, maar in plaats daarvan van de kliek die feitelijk de controle over de regering heeft omdat ze controle hebben over de mainstream (en veel van de niet-reguliere) media en dus de geest van het publiek in een ‘democratie’ om er de dictatuur van te maken die het eigenlijk is.

Er is veel geschreven over hoe deze censuur is gepleegd in de VS na WO II (na 26 juli 1945 ), zoals hier , hier en hier en hier en hier . (Dat is allemaal gecensureerd door de grote media – ze melden niet dat ze het regime vertegenwoordigen in plaats van het publiek.) Als gevolg van die censuur tegen de waarheid wordt de geschiedenis herzien om ‘geschiedenis’ te worden, zodat om mensen vandaag de dag een valse ‘realiteit’ voor te stellen. En er zijn tal van andere voorbeelden hiervan, door het Amerikaanse regime, waarvan elk geval liegt, door de agenten van het regime als waarheid wordt bevestigd, maar het is eigenlijkniets meer dan vicieuze leugens die door het regime en zijn agenten worden verspreid . Wat achter de schermen gebeurt, is voor het Amerikaanse publiek verborgen, niet echt om ze te beschermen, maar puur om ze te misleiden. Het bedrog van het Amerikaanse volk en van de inwoners van alle buitenlandse vazalstaten van de Amerikaanse regering (of ‘bondgenoten’) in Europa en elders is extreem, op alle gebieden van internationale betrekkingen. Terwijl Julian Assange ’s werelds sterkste vijand was tegen censuur, zit hij nu al bijna tien jaar onder een of andere vorm van gevangenschap, inclusief eenzame opsluiting en marteling, allemaal zonder ooit voor iets te zijn veroordeeld, en dat allemaal omdat hij een vijand is tegen censuur in plaats van luchtafweergeschut voor censuur. En Twitter en andere ‘sociale media’ verbergen zich voor het publiek – censureren – de pure schandaligheid van dit alles.

De oplossing voor het probleem van leugens is niet censuur, het is censuur verbieden. Op 7 juni 2019 leek de behoefte hieraan nog duidelijker nadat de Russische RT op die datum kopte “Glenn Greenwald scheurt liberalen die ‘smeken om censuur'” , en die briljante advocaat en onderzoeksjournalist presenteerde krachtig de zaak tegen elke censuur . Zoals je kunt zien aan het begeleidende video-interview daar van hem, was Greenwald als een natuurkracht, in die video, of (om een ​​andere metafoor te gebruiken) een enorme dosis mentale draino voor verstopte geesten.

Dit betekent ook dat kwesties van smaad en laster alleen in de civiele rechtbanken en in het geheel niet in de vervolgingen van de regering, de strafrechtbanken worden behandeld .

Alle censuur moet worden verboden. De vraag wordt dan: hoe kan dit worden gedaan? Dat is een vraag die ik nooit heb gezien, misschien omdat het wordt gecensureerd. Het is een heel serieuze vraag. Elke ‘politicologie’ die bestaat zonder uitgebreide literatuur over deze vraag is nep. Misschien is draino voor verstopte geesten vooral nodig voor geleerden.

Het is erger dan we weten, omdat er censuur bestaat. Misschien is censuur alomtegenwoordig.

Dus: ik zal een oplossing voor dit probleem wagen: volgens de wet zullen alle media die nationale en / of internationale aangelegenheden bespreken alle redacteuren en producenten van “nieuws” ontslaan, maar niet de werknemers die alleen leidinggevend, presentatief en / of stilistisch zijn opdrachten en vervang deze mensen (alle personeelsleden die selecteren wat ze willen presenteren en wat niet willen presenteren) door een gerandomiseerd algoritme toe te passen op elk onderwerp , zodat, als er bijvoorbeeld iets in een zoekvak wordt ingevoerd, de volgorde of presentatie van de bevindingen zal worden vermeld (naar keuze van de gebruiker) van vroegst gepost tot laatst gepost, of laatst gepost tot vroeg gepost, maar niet door iets dat is gekozen of bepaald door de zoekmachine zelf. (Met andere woorden: geen enkele zoekmachine mag censureren.) Op gedrukte of uitgezonden media wordt elk nieuwsbericht in realtime door zijn publiek gecontroleerd om te bepalen wat de vragen zijn en vervolgens in de presentatie te brengen willekeurig geselecteerde wetenschappelijk gekwalificeerde experts met betrekking tot elk van deze vragen. Bijvoorbeeld: op het gebied van klimaatverandering zouden de experts individuen zijn die terminale graden op graduaat niveau hebben in elk van de gerelateerde subspecialisaties van klimatologie , zoals die vermeld op Wikipedia, maar ook op essentiële gerelateerde gebieden zoals economie ( een belangrijke klimatologische subspecialiteit die dat niet isdaar vermeld). Als inderdaad meer dan 90% van de klimatologen het erover eens is dat door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde een realiteit is, dan is het resultaat van deze methode van selectie van de “experts” die zullen worden gepresenteerd, dat dat standpunt zal worden vertegenwoordigd door meer dan 90% van de experts – en deze uitkomst zou niet worden gecontroleerd door het gegeven ‘nieuws’-medium, noch beïnvloed worden door zijn adverteerders. Met andere woorden: alleen het onderwerp en de academische kwalificaties – geen overheidsfuncties of achtergrond – zouden individuen kwalificeren als “experts” op het gegeven onderwerp. Als een einddiploma geen kwalificatie is voor expertise over een onderwerp, wat dan wel? Zijn ambtenaren verondersteldeerop vertrouwen? En als het bijvoorbeeld over Syrië gaat, zouden dan niet alle individuen met terminale diploma’s over Syrië de “experts” moeten zijn die op gerandomiseerde basis worden uitgenodigd om aan het publiek commentaar te geven over aan Syrië gerelateerde kwesties? Als dat het geval was, zouden misschien veel Amerikanen weten dat de VS en de NAVO “in april-mei 2011 operaties zijn begonnen om de dissidente basis in Syrië te organiseren en uit te breiden”, “overlopers in Syrië organiseren” en “Amerikaanse wapens Syrië binnen smokkelen”. , deelnemen aan Amerikaanse psychologische en informatieoorlogen in Syrië ”om daar een regimeverandering teweeg te brengen, en dat Syrië nooit een bedreiging vormde voor de Amerikaanse nationale veiligheid. En Barack Obama hoopte op dergelijke kansen om de Syrische regering omver te werpen, zelfs toen hij in 2009 president werd. Als het Amerikaanse publiek die dingen destijds niet wist, dan was de Amerikaanse censuur misschien totaal – wat zou aangeven hoe absoluut cruciaal een randomisatie van de informatiebronnen van het publiek is , om de macht te vervangen die het bestaande ‘nieuws’ van de hoofdstraat heeft. -media hebben de geest van het publiek, in Amerika en in de vazal-naties (die Syrië nog niet omvatten). Als het publiek geen onbevooroordeelde – wat betekent volledig ongecensureerde – informatie die routinematig aan hen wordt gepresenteerd, dan is democratie niet eens mogelijk.

Hoe dan ook: dat is een voorgestelde manier om censuur te vervangen en dictatuur te overwinnen. Hoeveel politici stellen dergelijke veranderingen voor? Waarom zijn er geen? Zijn ze allemaal bang voor de dictators? Is er helemaal geen basis voor hoop?